บทที่ 74 การตายของชิวเหนียงจื่อ

เฉียนกวานซื่อรายงานเสียงหนึ่งแล้วก็เปิดประตูห้องเข้าไปโดยพลการ

เจียงหว่านเฉิงเดินเข้าไปข้างใน และกลิ่นหอมของไม้จันทน์ที่คุ้นเคยยังคงลอยอยู่ในอากาศ เจียงหว่านเฉิงนึกถึงเมื่อชาติที่แล้วตอนที่เธอเพิ่งเข้าสู่จวน

ของต้วนหวัง บ้านทั้งหลังมีกลิ่นนี้ กลิ่นหอมจาง ๆ ของไม้จันทน์ ผสมกับกลิ่นเข้มข้นของไม้สน

แต่เธอไม่ชอบมัน ดังนั้นในภายหลังในลานของเธอเพียงลำพังจึงเปลี่ยนเป็นกลิ่นหอมหวานของลิ้นจี่ อย่างไรก็ตาม ในชาตินี้ ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นใด

ก็ไม่เกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไป แม้แต่ในขณะนี้ เพราะเธอร่วมเดินทางมากับพวกสัตว์ป่า ทำให้มีกลิ่นสัตว์แปลก ๆ ติดอยู่กับตัวเธอ

“เจียงหว่านเฉิง” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านข้าง เจียงหว่านเฉิงเห็นว่าเป็นสาวใช้ของชิวเหนียงจื่อ ชื่อว่า ฮวาเอ๋อร์ เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

และในเวลานี้ในห้องนอกจากฮวาเอ๋อร์แล้วก็ไม่มีใครเลย นี่หมายความว่าอย่างไร?

ฮวาเอ๋อร์เดินอ้อมฉากกั้นมา “คุณไม่ต้องกังวลและแปลกใจไป ฉันขอร้องคุณชายไว้ ขอให้เขาเหลือเวลาบางส่วนให้ฉันมาพบคุณ”

เจียงหว่านเฉิงสงสัยว่า “เจอฉัน? หรือชิวเหนียงจื่อเกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อฮวาเอ๋อร์ได้ยิน ก็เงยหน้าขึ้นด้วยความเศร้า “ใช่ค่ะ เจียงหว่านเฉิง คุณไม่ได้เดาผิด ชิวเหนียงจื่อ...นางฆ่าตัวตายแล้ว”

“อะไรนะ!?” เจียงหว่านเฉิงตกใจสุดขีด

เป็นไปได้อย่างไร?

ฮวาเอ๋อร์ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ จากนั้นจึงหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากในอกเสื้อและยื่นให้เจียงหว่านเฉิง

“นี่เป็นจดหมายที่ชิวเหนียงจื่อเขียนถึงคุณ หลังจากที่คุณออกจากโรงเย็บปักถักร้อยไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่าจะไปหาคุณที่ไหน เลยต้องขอความช่วยเหลือจาก

คุณชายนี้ โชคดีที่ได้พบคุณ”

ภาพลักษณ์ของชิวเหนียงจื่อปรากฏขึ้นในจิตใจของเจียงหว่านเฉิง เธอไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ เธอมือสั่นขณะรับซองจดหมายมา แล้วอดถามไม่ได้ว่า

“ฮวาเอ๋อร์ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ฮวาเอ๋อร์ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า น้ำตาไหลไม่หยุด “วันนั้น ชิวเหนียงจื่อของพวกเราทราบว่าฉิงสือเอ๋อร์เหนียงจะถูกโยนลงบ่อ เธอก็ไม่สนใจสภาพร่างกายของตน

และรีบไปทันที”

“เธอไม่สามารถหยุดยั้งเรื่องนี้ได้ แต่ก็ไม่สามารถทนเห็นเฉิงสือเอ๋อร์เหนียงตายไปต่อหน้าต่อตาได้ ดังนั้นในนาทีสุดท้ายเธอจึงให้สัญญาว่า จะมอบทรัพย์

สมบัติทั้งหมดที่เธอสะสมไว้ให้ตระกูลจ้าว”

“เพื่อที่จะขอชีวิตของเฉิงสือเอ๋อร์เหนียง”

“ชิวเหนียงจื่อของพวกเรามีทรัพย์สมบัติเก็บสะสมมาพอสมควร ถึงแม้เธอมักจะช่วยเหลือสตรียากไร้หลายคนอยู่บ่อยครั้ง แม้กระทั่งเฉิงสือเอ๋อร์เหนียงก็ยังมา

ขอเงินจากเธออยู่บ่อยๆ แต่เธอก็ยังมีเงินอยู่ถึง 500 ตำลึงและมีร้านค้าอีกหนึ่งแห่ง”

“แต่เมื่อเธอพูดตัวเลขนี้ออกไป ใครจะไปรู้ว่าตระกูลจ้าวกลับไม่ยอม”

“พวกเขาบอกว่าเงิน 500 ตำลึงเท่านี้ ไม่สามารถซื้อคืนชื่อเสียงของหญิงในตระกูลจ้าวที่ถูกทำลายได้”

“ชิวเหนียงจื่อของพวกเรา...ชิวเหนียงจื่อจนตรอก ไม่มีทางออกแล้ว จึงพูดขึ้นว่า เธอจะใช้ชีวิตแลกกับชีวิต!”

“เธอต้องการใช้ชีวิตของเธอเพื่อแลกกับชีวิตของเฉิงสือเอ๋อร์เหนียง”

“พร้อมกับเงิน 500 กว่าตำลึงและร้านค้าหนึ่งแห่ง เธอมอบทั้งหมดนี้ให้กับตระกูลจ้าว...พวกเขาถึงยอมปล่อยเฉิงสือเอ๋อร์เหนียงไป”

“แต่น่าสงสารที่ชิวเหนียงจื่อของพวกเรากลับบ้าน...กลับไปบ้านแล้วแขวนคอตายในห้องของเธอ”

ฮวาเอ๋อร์คุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้น

เจียงหว่านเฉิงไม่เคยคิดเลยว่า หลังจากที่เธอจากไป จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก!

เฉิงสือเอ๋อร์เหนียงในนาทีสุดท้ายรอดชีวิตเพราะชิวเหนียงจื่อช่วยไว้

แต่ตัวชิวเหนียงจื่อเองกลับ...ตาย

เจียงหว่านเฉิงไม่รู้จะพูดอะไรดี เธอรู้สึกเสียใจและเศร้าใจอย่างมาก

ชิวเหนียงจื่อเป็นคนที่มีความคิดลึกซึ้ง เธอรู้ว่าพื้นฐานของสตรีคือการยืนหยัดด้วยตัวเอง

แต่เธอก็เป็นป้าที่ยอมทุ่มเทเกินไป ปล่อยให้เฉิงสือเอ๋อร์เหนียงก่อความผิดใหญ่เช่นนี้ แล้วยังต้องรับผิดชอบแทนเฉิงสือเอ๋อร์เหนียง

เจียงหว่านเฉิงนั่งยองลงข้างๆ ฮวาเอ๋อร์และถามว่า “แล้วเฉิงสือเอ๋อร์เหนียงล่ะ?”

ฮวาเอ๋อร์เช็ดน้ำตา พลางกล่าวด้วยความโกรธ “อย่าไปพูดถึงหญิงใจดำอย่างนั้นเลย! ชิวเหนียงจื่อของพวกเราเสียสละชีวิตเพื่อเธอ

แต่เธอกลับไม่มาดูใจแม้แต่นิดเดียว!”

“ได้ยินมาว่าเธอได้รับจดหมายหย่าจากจ้าวซิ่วไฉ แล้วก็หนีออกจากเมืองนี้กลางดึก…”

“ฉันไม่สนใจว่าเธอจะตายที่ไหนในอนาคต แต่เธอช่างไม่สนใจในความรักความเอื้ออาทรของชิวเหนียงจื่อเลย”

“โลกนี้ยังมีป้าคนไหนอีกที่ยอมเสียสละขนาดนี้ถึงขั้นไม่ต้องการชีวิตของตัวเอง!”

“เธอช่างเป็นหญิงใจยักษ์จริงๆ!”

หลังจากการจากไปของชิวเหนียงจื่อ ตระกูลจ้าวได้มาตรวจสอบและประกาศว่าเรื่องนี้ได้สิ้นสุดลง หญิงในตระกูลจ้าวทั้งหมดยืนหยัดในความบริสุทธิ์ด้วยชีวิต

ของชิวเหนียงจื่อ   การตายของชิวเหนียงจื่อเต็มไปด้วยความเศร้า

แม้แต่เงินฝังศพยังไม่มี ต้องรอให้โรงเย็บปักถักร้อยมาได้ยินเรื่องนี้และรีบให้เงินสำหรับงานศพ

ฮวาเอ๋อร์ร้องไห้แทบเป็นลม

แม้ว่าชิวเหนียงจื่อจะดูเคร่งขรึมไปบ้างในบางครั้ง แต่ภายในใจเธอเป็นคนที่ดีอย่างแท้จริง เธอปฏิบัติต่อฮวาเอ๋อร์ราวกับเป็นคนในครอบครัว

เจียงหว่านเฉิงถามว่า แล้วเธอจะทำอะไรต่อไป? ฮวาเอ๋อร์เช็ดน้ำตาและพูดว่า “ก่อนที่ชิวเหนียงจื่อจะตาย เธอมอบหนังสือปลดปล่อยให้ฉัน ฉันจะหาวิธีหา

เลี้ยงชีพตัวเองในอนาคต”

ฮวาเอ๋อร์ลุกขึ้นยืน เธอกุมมือเจียงหว่านเฉิงไว้แน่น “เจียงหว่านเฉิง ชิวเหนียงจื่อของพวกเราเป็นคนชื่นชมและรักคุณ วันนั้น...ที่เธอทำกับคุณอย่างนั้นก็เพราะ

เฉิงสือเอ๋อร์เหนียง”

"สำหรับ เฉิงสือเอ๋อร์เหนียง ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ชิวเหนียงจื่อ ถึงตามใจเธออย่างไม่มีขอบเขตแบบนี้ จนทำให้เกิดผลลัพธ์ที่เลวร้ายเช่นนี้"

"เจียงหว่านเฉิง ท่านอย่าโกรธชิวเหนียงจื่อนะ"

ฮว่าเอ๋อร์ พูดถึงท่าทีที่ไม่ดีของ ชิวเหนียงจื่อ ในวันที่เกิดเหตุการณ์ที่ต้องเผชิญหน้ากันกับ เจียงหว่านเฉิง

เจียงหว่านเฉิง ส่ายหัวเพื่อแสดงว่านางเข้าใจและสิ่งต่าง ๆ ได้ผ่านพ้นไปแล้ว

ฮว่าเอ๋อร์ จึงเดินจากไปอย่างเศร้าใจ

เจียงหว่านเฉิง เปิดจดหมายที่อยู่ในมือนาง:

"เจียงหญิง เมื่อท่านได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ข้าคงจากไปแล้ว..."

สำหรับผลลัพธ์นี้ ข้าไม่เสียใจ เพราะนี่เป็นสิ่งที่ข้าติดค้างพี่สาว

ส่วนเหตุผลที่เกี่ยวข้อง ผู้คนในอดีตได้จากไปแล้ว ก็ขอให้มันไปพร้อมกับข้าด้วยเถิด

เฉิงสือเอ๋อร์เหนียง ทำผิดพลาดใหญ่โต เป็นความรับผิดชอบของข้าที่ดูแลไม่ดี ยิ่งกว่านั้นคือการปล่อยปละละเลยจนเกิดปัญหา

หากมีโอกาส ข้าขอให้ท่านช่วยข้า ไปขออภัยต่อนางผู้หญิงที่เคยถูกทำร้ายด้วยเถิด

สำหรับผู้ที่ต้องเสียชีวิต ข้าก็ได้แลกชีวิตของข้าไปแล้ว ขอเพียงให้ เฉิงสือเอ๋อร์เหนียง สามารถเริ่มต้นใหม่ได้ มีชีวิตที่สงบสุขต่อไป

เจียงหว่านเฉิง ข้าเสียใจที่ไม่สามารถแนะนำท่านได้ให้ก้าวไปถึงจุดที่สูงกว่า

ท่านมีพรสวรรค์ อย่าปล่อยให้มันถูกละเลย

ขอให้ท่านมีชีวิตที่ดีในอนาคต

ด้วยรัก ชิวเหนียงจื่อ เขียนครั้งสุดท้าย

เจียงหว่านเฉิง มือสั่นระริกขณะพับจดหมาย แม้ ชิวเหนียงจื่อ จะเต็มใจที่จะเสียสละชีวิตของตน แต่ เจียงหว่านเฉิง

ก็ยังคงโกรธแค้นต่อสังคมศักดินาที่โหดร้ายนี้

หากสามารถใช้กฎหมายอย่างยุติธรรมจัดการกับ เฉิงสือเอ๋อร์เหนียง แล้ว ทำไม ชิวเหนียงจื่อ ถึงต้องมาคิดแผนโง่ๆ เพื่อแลกชีวิตกัน?

ตระกูล จ้าว ก็ชั่วช้าไม่น้อย! เมื่อพวกเขาอยากได้ชื่อเสียง แต่กลับยังรับทั้งเงินและทรัพย์สินที่เรียกว่า 'เกียรติยศ' ไป แถมยังต้องเอาชีวิตของ

ชิวเหนียงจื่อ ไปอีกจึงยอมปล่อยมือ!

พวกเขาคิดจริงๆ หรือ ว่าการบังคับให้ ชิวเหนียงจื่อ ตายจะทำให้ตระกูลทั้งหมดมีเกียรติขึ้นมา?

ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการฆาตกรรมเท่านั้น!

"ท่านรู้สึกโกรธแค้นเช่นนี้ แล้วท่านเสียใจต่อสิ่งที่ท่านทำลงไปหรือไม่?" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เจียงหว่านเฉิง จึงรีบเก็บความรู้สึกที่ตกต่ำของตน

ขึ้นมา ปลุกใจให้เข้มแข็งขึ้น    น่าขันนัก นางจะต้องเสียใจอะไร?

"ท่านต้องการจะบอกว่า วันนั้นข้าควรยอมจำนน และยืนรอให้กระโดดเข้าไปในหลุมพรางที่ผู้อื่นวางไว้เพื่อข้าอย่างนั้นหรือ?"

ต้วนหวัง สวมเสื้อคลุมไหม ซู่จิ่น ปักลายไผ่เขียว เดินเข้ามาด้วยความสง่างามและดูสุภาพเรียบร้อย

เขาเดินเข้ามาหา เจียงหว่านเฉิง และจ้องมองนาง

เมื่อเห็นว่านางไม่มีท่าทีตกใจแต่อย่างใด เขาจึงรู้ได้ทันทีว่านางนั้นได้จำเขาได้ตั้งแต่แรกแล้ว!

หรือว่าวันนั้น หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมด นางรีบหนีไปเพราะนางกลัวว่าตนเองจะถูกตามมาแก้แค้น?

ต้วนหวัง ไม่มีทางที่จะปล่อยนางไปง่ายๆ

วันนั้นเขาถูกนางทำให้เสียเกียรติอย่างมาก วันนี้ก็ถึงเวลาที่จะต้องชดเชยกันแล้ว

(จบบท) ###