บทที่ 50 ไม่รับโทรศัพท์

ตอนนี้ถงหย่ากำลังดูการ์ตูนกับถวนถวน

ภาพนั้นทำให้เฉินอวี่รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

ขณะที่เขากำลังจะแปรงฟันแล้วมานั่งดูด้วย โทรศัพท์ก็มีสายวิดีโอเข้ามา

พอเห็นว่าเป็นฟางหยวน เฉินอวี่ก็รู้สึกหงุดหงิดและวางสาย

"เฉินอวี่ ทำไมวางสายฉัน? ตอนนี้ฉันมีเวลา ให้ฉันวิดีโอคอลกับถวนถวนหน่อย"

ข้อความยังคงใช้น้ำเสียงสั่งการแบบหลงตัวเองเหมือนเดิม

"พ่อคะ ใครโทรมาเหรอคะ ทำไมพ่อไม่รับ?" ถวนถวนเงยหน้าถาม

เฉินอวี่ไม่ปิดบังถงหย่าที่อยู่ข้างๆ ยื่นโทรศัพท์ให้ถวนถวนดู

"แม่ของลูกอยากวิดีโอคอลกับลูก จะรับไหม?"

ถวนถวนหน้าบึ้งทันที หันหน้าหนี

"ไม่รับค่ะ เขาทิ้งพวกเราแล้ว ทำไมต้องรับโทรศัพท์เขาด้วย? แล้วเธอเป็นแม่ของหนูตรงไหน?"

เฉินอวี่หัวเราะเบาๆ แล้วตอบข้อความสั้นๆ

"ถวนถวนไม่อยากวิดีโอคอลกับเธอ"

จากนั้นเขาก็ตั้งค่าโทรศัพท์เป็นปิดเสียง วางไว้ข้างๆ

ถงหย่าเห็นเหตุการณ์นี้ ในใจรู้สึกตื่นเต้นเล็กๆ

อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่า เฉินอวี่กับภรรยาเก่าไม่มีทางกลับมาคืนดีกันอีกแล้ว

เฉินอวี่แปรงฟัน อาบน้ำเร็วๆ แล้วใส่ชุดนอนที่ถงหย่าเตรียมไว้ให้ กลับห้อง

ช่วงนี้เขาเริ่มคุ้นเคยกับการที่ถงหย่าเตรียมสิ่งต่างๆ ให้ล่วงหน้า

"พวกเธอก็นอนเร็วๆ นะ อย่าดูดึกเกินไป!"

สั่งเสร็จ เฉินอวี่ก็ขึ้นเตียง

เช้าวันรุ่งขึ้น 4:00 น. เฉินอวี่ตื่นลงมาเปิดร้าน

เกี๊ยวกึ่งสำเร็จรูปเหลือน้อยแล้ว เขาต้องตื่นเช้ามานวดแป้ง

พอสาวน้อยทั้ง 6 คนมาทำงาน เฉินอวี่ก็จัดการใหม่

หลี่อวี่รับผิดชอบเปิดครัวชั้น 2 เตรียมกระทะทอดและอาหารกึ่งสำเร็จรูป

ชูหงรับผิดชอบเปิดชั้น 1 เหมือนเดิม

คนที่เหลืออยู่ครัวชั้น 1 เตรียมปาท่องโก๋ และเกี๊ยวกึ่งสำเร็จรูป

วันนี้เฉินอวี่ยุ่งมาก วนเวียนระหว่างนวดแป้ง ปรุงเครื่อง และเตรียมหัวหมูกับขาหมู

เหมือนกลับไปตอนทำรถเข็นอาหารที่ยุ่งมาก

จนถึง 6:30 น. เฉินอวี่ไม่ได้หยุดพักเลย

การนวดแป้งไม่ใช่แค่ต้องใช้เทคนิค แต่ยังเป็นงานใช้แรงด้วย

นวดแป้งติดต่อกันทีละถังๆ แบบนี้ ใครก็ทนไม่ไหว

ตอนนี้ร้านเริ่มยุ่งแล้ว ในครัวชั้น 1 เหลือแค่ชูหงทำอาหารกึ่งสำเร็จรูป

ต้องบอกว่าเด็กคนนี้ผ่านการฝึกมาหลายวัน ฝีมือเร็วขึ้นเรื่อยๆ แซงหน้าเฉินอวี่แล้ว

เช้านี้ เกี๊ยวยังคงขายดีกว่าปาท่องโก๋

เกี๊ยวกึ่งสำเร็จรูปเดิมขายหมดแล้ว ดีที่ทำเพิ่มทัน

6:45 น. ถงหย่าพาถวนถวนไปโรงเรียนอนุบาลตามปกติ

แต่พอออกจากประตู ก็ส่งข้อความหาเฉินอวี่

"อ๊ะ ทำไงดี ตอนจะไปไม่ทันได้บอกลาคุณเลย อีกวันที่คิดถึงคุณแล้ว!"

เฉินอวี่แค่เหลือบมอง แล้วเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋า

ตอนนี้ต่อให้อยากตอบก็ตอบไม่ได้ ยุ่งจริงๆ

ชูหงต้องดูแลปาท่องโก๋ และเกี๊ยวชั้น 1 ดังนั้นการหั่นเนื้อขายเนื้อ ส่วนใหญ่เฉินอวี่ต้องทำเอง

เที่ยงวัน เฉินอวี่เหนื่อยจนแทบหมดแรง

แต่นึกถึงช่วงก่อนหน้านี้ แค่ 2 วันก็ทำอาหารกึ่งสำเร็จรูปได้หมด เฉินอวี่ก็กัดฟันสู้ต่อ

ยังไงหลังจากนี้ก็สบาย 3 วัน

17:00 น. อาหารหมักดองขายหมด

ช่วงนี้ เฉินอวี่สร้างฐานลูกค้าได้ไม่น้อย รวมถึงหมู่บ้านหลังร้านและอาคารรอบๆ หลายแห่ง

แม้แต่ร้านค้าในถนนใกล้เคียงก็ถือเป็นที่กินข้าวเช้าเย็นประจำ

ตอนนี้เพิ่มอาหารหมักดอง แม้แต่ตอนเที่ยงร้านก็คึกคัก

เฉินอวี่คิดว่าคืนนี้จะสั่งเนื้อหมูเพิ่ม จะได้ทำรสชาติใหม่อีกสองสามอย่าง

ตอนนั้นเอง ถงหย่าโทรมา

"สวัสดีค่ะ แฟนในอนาคตของฉัน! วันนี้จะให้คนรักซื้อแผ่นแป้งไปให้ไหมคะ"

เฉินอวี่อึ้งไป ถงหย่าจีบเขาอย่างโจ่งแจ้งมากขึ้นเรื่อยๆ

ความเขินอายที่เคยมีหายไปหมดแล้ว

หลังจากถูกปฏิเสธคำสารภาพรักครั้งก่อน ถงหย่าดูเหมือนจะข้ามขั้นตอนนั้นไป

ผลักดันความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไปสู่สถานะเกินเพื่อน แต่ยังไม่ใช่คนรัก

และภายใต้อิทธิพลของถงหย่า เฉินอวี่ก็ค่อยๆ ยอมรับสถานะนี้โดยไม่รู้ตัว

เฉินอวี่กระแอมเบาๆ พยายามสงบอารมณ์

"ครับ เหมือนเมื่อวาน แผ่นแป้ง 50 แผ่น"

ตอนนี้ถงหย่าพาถวนถวนมาถึงตลาดสดแล้ว

พอวางสาย ถวนถวนก็มองถงหย่าด้วยสายตาคาดหวัง

"คุณครูถงหย่าคะ ดูเหมือนคุณจะใกล้เป็นแม่ของหนูอีกก้าวแล้วนะคะ"

ถงหย่าหน้าแดง บีบแก้มอวบๆ ของถวนถวน

"ตอนนี้ครูแค่ลองหยั่งเชิงพ่อของหนู ถ้าวันไหนไปแตะขีดจำกัดของเขาเข้า อาจจะพังหมดเลยนะ"

ถวนถวนทำท่าเหมือนผู้ใหญ่ ตบอกตัวเอง

"ไม่ต้องกังวลค่ะ ยังมีหนูอยู่! เราสองคนร่วมมือกัน ไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่ได้พ่อไม้บรรทัดของหนู"

ถงหย่าหัวเราะคิกคัก บีบจมูกเล็กๆ ของถวนถวน

"งั้นครูก็ฝากเนื้อฝากตัวกับหนูแล้วนะ!"

พูดพลางถงหย่าก็ชี้ไปที่ร้านขายขนมไม่ไกล

"อยากกินอะไรเลือกเลย วันนี้ครูเลี้ยง"

ถวนถวนตื่นเต้นตบมือ วิ่งไปที่ร้านทันที

17:30 น.

เสี่ยวเจียงวิ่งเข้าร้านมาด้วยสภาพมอมแมม

"เฉิน ได้ยินว่าร้านนายมีเมนูใหม่ เอามาให้ฉันชิมหน่อยสิ"

เฉินอวี่รู้สึกเกรงใจ ป้ายอาหารหมักดองติด "ขายหมด" แล้ว

เหลือแค่ 10 กิโลสำหรับพนักงานเหมือนเมื่อวาน

หลังจากเพิ่มอาหารหมักดอง สองวันนี้ยุ่งมาก ตอนเที่ยงแทบไม่มีเวลาพัก

ก่อนหน้านี้สาวน้อยทั้ง 6 คนยังกลับไปพักได้ เอาปาท่องโก๋ กับเกี๊ยวไปกินเป็นอาหารเที่ยง

ตอนนี้ทำงานยาวถึง 19-20 น. ยังไงก็ต้องให้พวกเธอกินอิ่มมื้อหนึ่ง

"เสี่ยวเจียง วันนี้หมดจริงๆ ถ้าอยากกิน พรุ่งนี้เที่ยงผมเก็บไว้ให้ 2 กิโลนะ"

เสี่ยวเจียงถอนหายใจอย่างจนใจ ดูท่าทางเขาน่าจะเพิ่งทำงานเสร็จกลับมา

"น่าเสียดายจริงๆ รีบมาก็ไม่ทัน! งั้นเราตกลงกันนะ พรุ่งนี้ต้องเก็บไว้ให้ฉันหน่อย"

"แล้วพรุ่งนี้เป็นวันศุกร์ ฉันมีคนงานจะมาเยอะ ฉันจะจัดงานเลี้ยงที่ร้านนายนะ"

สั่งเสร็จ ซื้อปาท่องโก๋ และเกี๊ยวไปบ้าง เสี่ยวเจียงก็จากไป

ตอนนั้น ถงหย่าก็พาถวนถวนกลับมาที่ร้าน

พอเข้าประตู ถงหย่าก็ตรงไปที่ครัว วางแผ่นแป้ง แล้วเข้าไปหาเฉินอวี่

"สองสามวันนี้คุณแอบใส่ยาฉันหรือเปล่า?"

คำพูดที่ไม่คาดคิดทำให้เฉินอวี่งง เขารีบยื่นมือแตะหน้าผากถงหย่า

"เป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่สบายเหรอ?"

ถงหย่าหัวเราะคิกคัก คว้ามือเฉินอวี่ไว้

"ไม่มีอะไรค่ะ แค่ไม่รู้ทำไม อดใจไม่ไหวที่จะคิดถึงคุณน่ะ"

(จบบท)