บทที่ 37 เจ้าพ่อลงทุนอยากตอบแทนด้วยร่างกาย
บทที่ 37 เจ้าพ่อลงทุนอยากตอบแทนด้วยร่างกาย
ฟู่เฉินอันที่บาดเจ็บสาหัส จำเป็นต้องมีคนคอยดูแลตลอดทั้งคืน
ไม่อย่างนั้นถ้าเขาตายขึ้นมากลางดึก ความโชคร้ายก็ไม่ใช่ปัญหาหลัก แต่เรื่องเงินต่างหากที่สำคัญ
เขาคือว่าที่ลูกค้าเพียงคนเดียวของซุปเปอร์มาร์เก็ตข้ามกาลเวลาของเธอ!
เสี่ยวอิงชุนเปิดแอร์ นั่งขัดสมาธิข้างๆ ฟู่เฉินอัน ไม่มีท่าทีง่วงเลยแม้แต่น้อย
เธอเริ่มหยิบมือถือขึ้นมาดู พลางแตะหน้าผากและฝ่ามือของฟู่เฉินอันเป็นระยะ
ทางฝั่งไต้เหิงซิน เสี่ยวอิงชุนตอบกลับเขาอย่างสุภาพแต่ตรงไปตรงมา “คุณไต้ ฉันไม่มีความรู้สึกกับคุณ เราเป็นหุ้นส่วนกันก็ดีอยู่แล้ว พูดเรื่องความรักมันทำให้เสียเงิน อย่าดีกว่า”
ไต้เหิงซินยังคงยืนยันว่าเขายินดีจะโอนหุ้นทั้งหมดที่เขาถืออยู่ให้กับเสี่ยวอิงชุน
เสี่ยวอิงชุนปฏิเสธอีกครั้ง “คุณทุ่มเททำงานมากมาย ส่วนแบ่งที่ได้ก็เป็นสิ่งที่คุณสมควรได้รับ จะทิ้งมันได้ยังไง?”
“ถ้าคุณไม่เอา เราก็ยุบบริษัทประมูลนี้ไปเลยก็ได้”
ไต้เหิงซินที่ถือโทรศัพท์อยู่ ถอนหายใจอย่างจนปัญญา: แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเสี่ยวอิงชุนไม่แคร์เรื่องเงิน แต่เมื่อเธอปฏิเสธเขาอย่างเด็ดขาดแบบนี้ มันก็ทำให้รู้สึกหลากหลายอารมณ์
ทั้งดีใจและผิดหวัง
ดีใจที่เธอไม่โลภเงินทอง
ผิดหวังที่เธอแบ่งเส้นระหว่างเขากับเธอชัดเจนเกินไป
สุดท้ายไต้เหิงซินตอบกลับไปเพียงสามคำ: “ตามใจเธอ”
ฝั่งป้าสะใภ้พานฮวามี่ก็ส่งข้อความมาเช่นกัน ถามถึงชายหนุ่มที่พาเสี่ยวอิงชุนออกไปในคืนนี้ว่าเป็นใคร
พานฮวามี่รู้สึกได้ถึงท่าทีของรองประธานหลิวที่เปลี่ยนไป
หลังจากเสี่ยวอิงชุนถูกพาออกไป รองประธานหลิวที่แรกเริ่มยังหัวร้อน โมโหร้าย แต่พอลูกชายที่กลับจากต่างประเทศมากระซิบบอกอะไรบางอย่าง เธอก็เงียบไปทันที
หลังจากเสี่ยวอิงชุนกับชายหนุ่มคนนั้นจากไป รองประธานหลิวยังแนะนำให้หลิวเหว่ยหมินเลิกคิดถึงเสี่ยวอิงชุนไปเสียอีก
หลิวเหว่ยหมินแม้ไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรต่อหน้าพานฮวามี่
พานฮวามี่รู้ดีว่าทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับชายหนุ่มคนนั้น
ทั้งรองประธานบริษัทและผู้อำนวยการในหน่วยงานรัฐในเมืองเล็กๆ แห่งนี้ มีไม่กี่คนที่จะทำให้พวกเขากลัวได้
เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นหนึ่งในนั้น
ถ้าชายหนุ่มคนนี้มีอำนาจจริงๆ เขาจะสามารถช่วยให้เธอและสามีขึ้นไปอีกระดับได้ไหมนะ?
คำถามเร่งร้อนของพานฮวามี่ไม่ได้รับคำตอบตามที่คาดไว้ เสี่ยวอิงชุนตอบกลับไปเพียงห้าคำ: "เพื่อนของเพื่อนเท่านั้น"
พานฮวามี่ผิดหวัง แต่ก็ตัดสินใจว่าครั้งหน้าจะหาโอกาสถามอีกครั้ง
หลิวเหว่ยหมินเองก็ส่งข้อความมาด้วย เป็นข้อความยาวเหยียดมากมาย
เสี่ยวอิงชุนตอบกลับเพียงประโยคเดียว "เราไม่เหมาะสมกัน คุณอย่าเสียเวลาเลย" จากนั้นก็ไม่ตอบข้อความของเขาอีก
หลังจากตอบข้อความในวีแชททั้งหมดแล้ว เสี่ยวอิงชุนก็เริ่มเลื่อนดูวิดีโอสั้นๆ บนมือถือ
ครึ่งคืนแรก ฟู่เฉินอันยังดูเรียบร้อย ไม่ขยับเขยื้อนตัว ราวกับเป็นผู้ป่วยตัวอย่าง
แต่พอครึ่งคืนหลัง เขาก็เริ่มงอแง
เริ่มด้วยการบิดตัวไปมาเหมือนหนอน แล้วก็เริ่มแพ้อออกมา
ช่วงแรกเขาร้องว่า “พ่อ รีบหนีไปเถอะ!”
หลังจากนั้นก็ร้องว่า “แม่ อย่าไปเลย...”
อะไรกัน?
พ่อกับแม่ไม่เหมือนกันเหรอ?
พ่อให้ไป แต่แม่ไม่ให้ไป...
เสี่ยวอิงชุนเช็ดแอลกอฮอล์ เช็คอุณหภูมิ และป้อนยาแก้ไข้ จนตัวเองหัวหมุนไปหมด
จนกระทั่งเช้าไข้ของเขาลดลง ในที่สุดเสี่ยวอิงชุนก็อ่อนล้าจนเผลอหลับไปบนที่นอนปูพื้นของเธอเอง
พอเธอตื่นขึ้นมา ลืมตาเพียงครั้งเดียวก็เจอใบหน้าของใครบางคนที่อยู่ใกล้จนแทบจะชนกัน
เสี่ยวอิงชุนอุทานเสียงสั้นๆ ออกมา “อ๊า!”
พอรู้สึกตัวว่าคนตรงหน้าคือเจ้าพ่อลงทุนฟู่เฉินอันของตัวเอง เธอก็รีบเอามือปิดปากแล้วลุกขึ้นยืนทันที “คุณดีขึ้นบ้างไหม?”
ฟู่เฉินอันนอนตะแคงข้างอยู่ใต้ผ้าห่ม แก้มของเขาแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเพราะพิษไข้หรือความอาย “คุณหนูเสี่ยว...เสื้อผ้าของผมล่ะ?”
เสี่ยวอิงชุนชี้ไปที่ถังขยะตรงเคาน์เตอร์ “ฉันใช้กรรไกรตัดมันออกแล้วก็โยนทิ้งไป”
“คุณเป็นคนตัด?” หน้าของฟู่เฉินอันยิ่งแดงขึ้นไปอีก
เสี่ยวอิงชุนทำหน้างง “ไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใคร?”
“ฉันคงออกไปข้างนอกเพื่อหาหมอมาให้คุณไม่ได้หรอกใช่ไหม? แล้วจะอธิบายที่มาของคุณยังไง?”
ฟู่เฉินอันรีบพูด “ผมไม่ได้จะโทษคุณ”
เสี่ยวอิงชุนยิ่งงง “แล้วหมายความว่ายังไง?”
ฟู่เฉินอันกัดริมฝีปาก ใบหน้าที่ซีดเสี่ยวเพราะเสียเลือดกลับมีสีแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างน่าประหลาด “ผม...คุณหนูได้ช่วยชีวิตผมไว้ ผมฟู่..ฟู่.”
จะตอบแทนด้วยการแต่งงาน?!
เสี่ยวอิงชุนลุกพรวดขึ้นยืนทันที “โอ๊ยๆๆ คุณอย่ามาเล่นตุกติกนะ! ฉันแค่ช่วยชีวิตคุณ ไม่ได้มีความหมายอื่น!”
“คุณอย่าได้คิดไปไกล ฉันแค่เห็นหมาข้างทางบาดเจ็บขนาดนี้ ฉันก็ช่วยเหมือนกัน...”
แหวะ!
พูดอะไรออกมาเนี่ย!
เสี่ยวอิงชุนหันไปบ่นตัวเองเบาๆ แล้วพูดใหม่อีกครั้ง
“แค่ดูร่างกายคุณเท่านั้นเอง เราที่นี่ไม่ได้คิดมากเรื่องแบบนี้หรอกนะ”
“ถ้าทำเพื่อช่วยชีวิต ก็ไม่ถือเป็นอะไร ทุกคนก็ไม่ใส่ใจมากขนาดนั้น...”
“มากสุดก็แค่ให้ของขวัญตอบแทนเพื่อขอบคุณก็จบเรื่องแล้ว”
ฉันใบ้ให้ขนาดนี้แล้ว คุณควรเข้าใจนะ?
แค่จ่ายเงินมาก็พอ
จะให้ของก็ได้
สีหน้าของฟู่เฉินอันกลับเปลี่ยนไป “คุณเคยช่วยชีวิตคนมากี่คนแล้ว?”
เห็นร่างกายผู้ชายมากี่คนแล้ว?!
เสี่ยวอิงชุนมองเขาอย่างหมดคำพูด: คุณพี่ คุณโฟกัสผิดจุดแล้วนะ ช่วยฟังประโยคสุดท้ายของฉันด้วย!
เสี่ยวอิงชุนพูดอย่างจริงใจ “แน่นอนว่าฉันช่วยชีวิตคุณเพียงคนเดียว”
“ประเทศที่ฉันอยู่ปลอดภัยมาก เรื่องแบบนี้ทั้งชีวิตเจอไม่ถึงสองครั้งหรอก”
“ถ้าเกิดเรื่องขึ้น ก็จะมี...ตำรวจมาถึงที่เกิดเหตุทันที ภายในไม่กี่นาที...เท่ากับเวลาครึ่งหนึ่งของธูปที่เผา”
สีหน้าของฟู่เฉินอันดีขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ได้ยืนกรานที่จะตอบแทนด้วยการแต่งงานอีกแล้ว แต่เปลี่ยนไปสนใจเรื่องอื่นแทน “คุณมีเสื้อผ้าผู้ชายไหม?”
เสี่ยวอิงชุนนึกอยู่ครู่หนึ่ง “มี! รอแป๊บนะ”
เธอเดินไปที่ชั้นวางของหยิบกางเกงในผู้ชายออกมาหนึ่งกล่อง แกะออกแล้วยื่นให้เขา “นี่ คุณน่าจะใส่ได้”
“นี่คือ?” ฟู่เฉินอันไม่เคยเห็นรูปแบบนี้มาก่อน จึงเดาไม่ถูก
“กางเกงใน!” เห็นฟู่เฉินอันยังคงทำหน้างงๆ เสี่ยวอิงชุนจึงชี้บอก “ใส่ตรงนี้...”
ฟู่เฉินอันหน้าแดงอีกครั้ง รีบรับกางเกงในไปซุกในผ้าห่มเพื่อใส่
เสี่ยวอิงชุนเองก็รู้สึกกระอักกระอ่วน เธอจึงเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อหาเสื้อผ้าให้เขา
หลังจากพ่อเสียเมื่อปีที่แล้ว เสื้อผ้าส่วนใหญ่ถูกเผาทิ้งไปแล้ว เหลือเพียงชุดเดียวที่เก็บไว้เป็นที่ระลึก
เสี่ยวอิงชุนเดินขึ้นไปหยิบเสื้อลงมาให้ฟู่เฉินอัน
ฟู่เฉินอันใส่แล้ว...สั้นไป! ดูตลกมาก!
เสี่ยวอิงชุนถอนหายใจ “คุณตัวสูงกว่าพ่อฉันมาก...รอแป๊บนะ ฉันจะไปซื้อให้”
ฟู่เฉินอันพยักหน้าเรียบร้อย ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวเองให้มิดชิด
เธอไม่กล้าเปิดประตูหน้า กลัวคนอื่นเห็นว่ามีคนอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต เธอจึงเลือกออกจากประตูหลัง
เสื้อแขนสั้นกับกางเกงขาสั้นสำหรับหน้าร้อนไม่แพงเท่าไหร่ ชุดหนึ่งแค่ไม่กี่สิบหยวน ซื้อมาเลยสองชุด
คิดอยู่ครู่หนึ่ง เสี่ยวอิงชุนก็ซื้อผักกับเนื้อสัตว์เพิ่ม: ช่วงนี้อย่าเพิ่งออกไปไหนเลย ดูแลเจ้าพ่อลงทุนของตัวเองก่อนดีกว่า
พอกลับถึงบ้าน เสี่ยวอิงชุนก็ยื่นเสื้อผ้าให้ฟู่เฉินอัน แล้วหยิบรองเท้าแตะพลาสติกใหม่จากชั้นวางของมาให้ “นี่ ใส่เสื้อผ้าอยู่ที่นี่นะ ฉันจะไปทำอาหาร”
“ได้” ฟู่เฉินอันตอบรับอย่างเชื่อฟัง มองตามเสี่ยวอิงชุนเดินไปทำอาหารในครัว
ครัวที่ถูกปล่อยทิ้งไว้นานแล้ว เสี่ยวอิงชุนแทบไม่ได้ทำอาหารเลย ปกติสั่งอาหารมาส่งตลอด
ฟู่เฉินอันกินเยอะ เสี่ยวอิงชุนจึงหุงข้าวหม้อใหญ่ ผัดถั่วงอกใส่เนื้อสัตว์ และต้มน้ำซุปหมูเลือด พอเอาอาหารมาเสิร์ฟ ฟู่เฉินอันก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะแล้ว
เสี่ยวอิงชุนเหลือบมองเสื้อที่ติดกระดุมเรียบร้อยของเขา พลางเตือนว่า “ตัวคุณยังมีแผลอยู่ เดี๋ยวต้องเปลี่ยนยา ใส่แค่กางเกงก็พอ ไม่ต้องใส่เสื้อก็ได้”
ฟู่เฉินอันมองเสื้อผ้าของตัวเองแวบหนึ่งก่อนจะยืนยันความตั้งใจของตัวเอง “ตอนเปลี่ยนยาเดี๋ยวผมค่อยถอด”
เอาเถอะ ร่างกายคุณก็ให้คุณตัดสินใจเอง