บทที่ 120 วิเศษเหลือเกิน
มู่หรงหงจวงเห็นซูจิ่นแล้วชะงักไป แม้จะจากกันไปพันปี แม้ซูจิ่นจะยังคงปิดหน้าด้วยผ้าโปร่งสีเขียว แต่มู่หรงหงจวงจำได้ทันทีว่านี่คือหญิงสาวที่มอบโอกาสให้เธอเมื่อพันปีก่อน! "ผู้มีพระคุณ" มู่หรงหงจวงตื่นเต้นจนอดร้องออกมาไม่ได้ ซูจิ่นมองมู่หรงหงจวง ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มพูดว่า "เจ้าคือเสี่ยวมู่หรงใช่ไหม...
