บทที่ 120 การเตรียมการ

 

อาจารย์จวงไม่ได้รังเกียจ "สิ่งที่ข้าสอนเจ้า เจ้าสามารถสอนให้คนอื่นได้ทั้งหมด ขอเพียงเจ้าเต็มใจ"

โม่ฮว่าดีใจมาก "ขอบคุณท่านอาจารย์!"

อาจารย์จวงกินเนื้อ ดื่มสุรา สีหน้าสบายอารมณ์ จู่ๆ ก็ถามอย่างสงสัย:

"การสอนคนอื่น จริงๆ แล้วเจ้าไม่ได้ประโยชน์อะไรนี่ ไม่กลัวยุ่งยากหรือ"

"เต้าสือเหยียนเคยบอกศิษย์ว่า วิชาค่ายกลเปรียบดั่งสายน้ำ มีแต่การสืบทอดต่อไป จึงจะไหลยาวไกล"

อาจารย์จวงแสดงสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

โม่ฮว่ามองอาจารย์จวงแล้วพูดว่า "อาจารย์ถ่ายทอดค่ายกลให้ข้า นี่คือการสืบทอด แม้ข้าจะมีความรู้น้อย ระดับค่ายกลยังจำกัด แต่ในขอบเขตที่ข้าทำได้ ข้าก็อยากสืบทอดค่ายกลเหล่านี้ต่อไป เช่นนี้จึงจะไม่ทำให้คำสอนของอาจารย์สูญเปล่า ทำให้วิถีแห่งค่ายกลไหลยาวไกล"

"ไหลยาวไกลหรือ..."

นิ้วเรียวยาวของอาจารย์จวงเคาะเบาๆ บนที่วางแขนของเก้าอี้ไม้ไผ่ "ไหลยาวไกล แล้วจะเป็นอย่างไรเล่า?"

โม่ฮว่าขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดสักครู่ แล้วพูดช้าๆ ว่า:

"ค่ายกลเป็นการแสดงออกของกฎเกณฑ์วิถีสวรรค์ การเรียนค่ายกลคือการเข้าใจวิถีสวรรค์ การวาดค่ายกลคือการปฏิบัติตามวิถีสวรรค์ การสอนค่ายกลก็คือการสืบทอดวิถีสวรรค์ ผู้ฝึกตนแสวงหาวิถีเพื่อชีวิตอันยืนยาว การที่ค่ายกลไหลยาวไกล ก็หมายความว่าวิถีสวรรค์จะไหลไม่หยุดยั้ง..."

ดวงตาของอาจารย์จวงเป็นประกาย พยักหน้าพูดว่า "พูดได้ไม่เลว วิถีให้กำเนิดสรรพสิ่ง วิถีแปรเปลี่ยนสรรพสิ่ง"

อาจารย์จวงมองโม่ฮว่าแล้วพูดว่า "ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าลืมจิตใจเดิมของเจ้า"

"ได้ขอรับ ท่านอาจารย์!"

หลังจากโม่ฮว่าจากไป อาจารย์จวงนอนบนเก้าอี้ไม้ไผ่ ยกมือขวาขึ้น มองฝ่ามือ

ตอนนี้มือเขาว่างเปล่า ไม่มีพลังวิญญาณ ไม่สามารถวาดค่ายกล จับอะไรไม่ได้ ไม่มีอะไรเลย

"การสืบทอดสินะ..."

สายตาของอาจารย์จวงลึกล้ำ มีรสขมเจือปนเล็กน้อย

อาจารย์จวงอนุญาตให้โม่ฮว่าถ่ายทอดค่ายกล โม่ฮว่าก็โล่งใจ

โจวอี้ยังเด็ก สามารถเรียนค่ายกลกับเขาได้บ้าง แม้จะเรียนแค่ค่ายกลง่ายๆ อนาคตก็พอจะมีอาชีพเลี้ยงปากท้องได้

โม่ฮว่าเตรียมการเรื่องเข้าเขาใหญ่เฮยซานต่อ

เขาได้เรียนรู้วิธีทำกับดักแล้ว และรู้เคล็ดลับในการวางกับดัก

ในช่วงสองสามวันต่อมา โม่ฮว่าใช้หมึกวิเศษที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อย วาดค่ายกลไฟใต้พิภพห้าชุด และค่ายกลเล็กๆ น้อยๆ อื่นๆ ที่อาจจะใช้ได้ในยามฉุกเฉิน

เขายังได้พยายามสืบข้อมูลจากโม่ซาน เกี่ยวกับกฎระเบียบและข้อห้ามของเขาด้านนอกของเขาใหญ่เฮยซาน รวมถึงขั้นตอนพื้นฐานและวิธีการล่าสัตว์อสูรของนักล่าสัตว์อสูรทั่วไป

เตรียมการเรียบร้อยแล้ว โม่ฮว่าจึงไปหาต้าหูทั้งสามคน

ต้าหูทั้งสามค่อยๆ ลดความเขินอายลง ดูสุขุมขึ้น แต่ในแววตายังมีร่องรอยของวัยรุ่นอยู่

พวกเขาเข้าไปในเขาใหญ่เฮยซาน เคยบาดเจ็บ เคยเลือดไหล เคยร้องไห้เงียบๆ ตอนนี้ค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับชีวิตนักล่าสัตว์อสูรแล้ว แม้จะยังไม่สามารถทำงานได้อย่างอิสระ แต่อย่างน้อยก็ช่วยทีมล่าสัตว์อสูรได้บ้าง หลังจากล่าสัตว์อสูรก็ได้รับส่วนแบ่งหินวิญญาณบ้างแล้ว

แต่หินวิญญาณเหล่านี้ สำหรับชีวิตที่ยากลำบาก ก็ยังเหมือนน้ำน้อยไม่พอซุบไฟอยู่ดี

ต้าหูทั้งสามเพิ่งกลับมาจากการล่าสัตว์อสูรกับทีม กำลังพักฟื้นอยู่ที่บ้านสองสามวัน อีกสองสามวันก็ต้องเข้าป่าอีกครั้ง

เมื่อโม่ฮว่ามาหา พวกเขาก็ดีใจมาก

"ข้ามีเรื่องจะปรึกษาพวกเจ้า"

โม่ฮว่าเคี้ยวผลไม้ป่ารสเปรี้ยวอมหวานที่ป้าใหญ่เมิ่งให้มา พูดทั้งที่แก้มยังป่อง

ต้าหูทั้งสามตกใจ "เรื่องอะไรหรือ?"

"ข้าจะเข้าเขาใหญ่เฮยซานด้วย!" โม่ฮว่าพูด

ต้าหูทั้งสามตาโต ส่ายหัวราวกับโขลกยา

"ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้!"

ต้าหูพูด "ในเขาใหญ่เฮยซานอันตรายมาก เจ้าไปไม่ได้!"

"ใช่ เจ้าเพิ่งอยู่ขั้นฝึกลมปราณระดับห้า ไปไม่ได้หรอก"

"เจ้าก็ไม่ใช่ผู้ฝึกร่างกาย ถ้าบาดเจ็บจะทำอย่างไร?" เสี่ยวหูพูดอย่างกังวล

"ใช่ เจ้าร่างกายอ่อนแอ บาดเจ็บไม่ได้นะ!"

ต้าหูนึกถึงแผลเลือดสดๆ บนอกตัวเอง แล้วมองร่างผอมบางของโม่ฮว่า

ตัวเขาเองบาดเจ็บยังพอทนได้ แต่ถ้าโม่ฮว่าโดนสัตว์อสูรตบสักที คงจบชีวิตทันที

ต้าหูยิ่งคิดยิ่งกลัว พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขึ้น "ไปไม่ได้!"

โม่ฮว่าเกาหัวแกรกๆ พูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก พวกเจ้าวางใจได้"

ซวงหูอดถามไม่ได้ "เจ้าจะเข้าเขาใหญ่เฮยซานไปทำอะไร?"

"ล่าสัตว์อสูรสิ!"

ต้าหูทั้งสามตกใจ ยิ่งไม่ยอมให้โม่ฮว่าไป

"ถ้าพวกเจ้าไม่ให้ข้าไป ข้าก็จะแอบไปเอง แบบนั้นไม่ยิ่งอันตรายหรือ" โม่ฮว่าพูด

แน่นอนว่าเขาแค่พูดเล่น เขาใหญ่เฮยซานอันตรายขนาดนั้น ถ้าเขาไปคนเดียว ก็เท่ากับไปหาความตาย

ต้าหูทั้งสามลำบากใจ

"พวกเจ้าเป็นนักล่าสัตว์อสูรแล้ว ยังหาหินวิญญาณได้ไม่มากใช่ไหม?" โม่ฮว่่าฉวยโอกาสถาม

ทั้งสามไม่อยากยอมรับ แต่ก็พยักหน้า

พวกเขาเพิ่งปรับตัวได้ไม่นาน ทำได้แค่คอยช่วยเหลือ หินวิญญาณที่ได้รับแบ่งจึงไม่มากนัก

โม่ฮว่าพูด "ข้ามีวิธีล่าสัตว์อสูร แต่ต้องให้พวกเจ้าทั้งสามช่วย"

"เจ้ามีวิธีอะไร?" เสี่ยวหูอดถามไม่ได้

"ค่ายกลไง!"

โม่ฮว่าอธิบาย "ข้าจะวางค่ายกล ล่อสัตว์อสูรเข้ามา แล้วใช้ค่ายกลทำให้มันบาดเจ็บสาหัส จากนั้นพวกเจ้าทั้งสามค่อยลงมือซ้ำ"

"แต่ว่า..." ต้าหูยังเป็นห่วงโม่ฮว่า

"ข้าแค่วางค่ายกลเสร็จแล้วหลบอยู่ข้างๆ รอให้สัตว์อสูรบาดเจ็บจากการระเบิด พวกเจ้าค่อยสังหารมัน แล้วข้าถึงจะออกมา จะไม่มีอันตรายหรอก" โม่ฮว่าคำนวณ

"แต่ว่า ค่ายกลจะทำให้สัตว์อสูรบาดเจ็บได้จริงหรือ..."

"วางใจได้ ข้าจะวางหลายอัน ถึงสัตว์อสูรจะไม่ตาย ก็ต้องบาดเจ็บสาหัสแน่"

แต่เดิมเขาเตรียมไว้ใช้กับเฉียนซิง แต่เฉียนซิงไม่เอาไหน ถูกขู่จนเสียสติไปแล้ว ตอนนี้เลยพอดีเอามาใช้กับสัตว์อสูร

ต้าหูทั้งสามมองหน้ากัน พวกเขาเชื่อในค่ายกลของโม่ฮว่า แต่ก็ยังกังวลอยู่

"พวกเจ้าไม่อยากให้ป้าใหญ่เมิ่งมีชีวิตที่ดีขึ้นหรือ?"

ต้าหูทั้งสามเงียบไป พวกเขาอยากให้เป็นเช่นนั้นแน่นอน

ป้าใหญ่เมิ่งลำบากมากในการเลี้ยงดูพวกเขาทั้งสาม บางครั้งไม่อยากให้เด็กๆ เห็น ก็แอบไปร้องไห้คนเดียว

ต้าหูทั้งสามก้มหน้า ดวงตาแดงเรื่อเล็กน้อย

โม่ฮว่าถอนหายใจ ตบไหล่พวกเขา "วางใจเถอะ ถ้าไม่มั่นใจ ข้าจะไม่ทำหรอก"

เสี่ยวหูลังเลเล็กน้อย "มั่นใจจริงๆ หรือ?"

"พรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ พวกเราเข้าไปในเขาด้านนอกก่อน หาสัตว์อสูรที่อ่อนแอหน่อยมาลองดู ถ้าทำได้ก็ดี ถ้าทำไม่ได้ เราก็วิ่งหนีได้"

"พวกเราวิ่งหนีได้ แต่เจ้าจะหนีทันหรือ..."

ซวงหูมองโม่ฮว่าพูดอย่างอ้อมค้อม

โม่ฮว่าพูดอย่างภูมิใจ "ข้าตั้งใจเรียนวิชาการเคลื่อนไหวร่างกายมา วางใจได้ สัตว์อสูรทำร้ายข้าไม่ได้หรอก"

"วิชาการเคลื่อนไหวร่างกายอะไรหรือ"

"คนที่สอนข้าไม่ให้บอก"

"ใครสอนเจ้าล่ะ?"

"ลุงใจดีคนหนึ่งที่ผ่านมา ไม่รู้จักชื่อ" โม่ฮว่าตอบอย่างจริงจัง

ต้าหูมองโม่ฮว่าอย่างสงสัย "ไม่ใช่พวกหลอกลวงหรอกนะ"

"จะเป็นไปได้อย่างไร วิชานี้เก่งมากเลยนะ"

ต้าหูทั้งสามมองหน้ากัน สุดท้ายก็ยอมประนีประนอม:

"ก็ได้ พวกเราจะพาเจ้าเข้าเขาด้านนอก แต่แค่ครั้งเดียวนะ ถ้ามีอะไรผิดปกติ เจ้าต้องวิ่งหนีทันที"

โม่ฮว่ารีบพยักหน้า "วางใจได้ ชีวิตเป็นของข้า ข้าไม่ทิ้งมันหรอก"

ดังนั้นสองวันต่อมา เมื่อฟ้าเพิ่งสาง โม่ฮว่าก็มาพบกับต้าหูทั้งสามนอกเมืองตงเซียน

ทุกคนออกเดินทางพร้อมกัน มุ่งหน้าไปยังเขาใหญ่เฮยซานที่เต็มไปด้วยไอสัตว์อสูร

----------

ปล. ผมตั้งใจว่าจะใช้บทที่ลงท้ายด้วย 9 0 เป็นตอนฟรีขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ ถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน อ่านให้สนุกนะครับ