ตอนที่ 7 ตาดูแต่มือห้ามแตะ  

ตอนที่ 7 ตาดูแต่มือห้ามแตะ

 

โรงแรมห่าวไท่อยู่ไม่ไกลจากห้างสรรพสินค้าเสี่ยวหรันฟามากนัก

มันห่างกันเพียงแค่สามกิโลเมตรเท่านั้น

เพียงแต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้  ไม่ใช่สังคมสมัยใหม่ ที่จะมีการจราจรราบรื่นอีกต่อไป

มันเป็นเมืองโลกาวินาศที่เต็มไปด้วยซอมบี้อยู่ทุกหนทุกแห่ง

บนท้องถนนเกลื่อนไปด้วยซากรถและป้ายโฆษณาที่หักพังลงมา

สภาพถนนคงเรียกได้ว่าเรียบตลอดทางไม่ได้ อย่างน้อยก็มีอุปสรรคอยู่มากมาย

รถหวูหลิงจึงต้องใช้เวลาสองชั่วโมงเต็มกว่าที่จะมาถึงห้างสรรพสินค้าเสี่ยวหรันฟา

แอ็ดด..

ประตูถูกเปิดออก จ้าวหงได้กระโดดลงมาจากรถ

เขาโดดลงมาพร้อมกับหมาป่าข้างกายอีกสามตัว

พวกมันนั้นตัวใหญ่ มีทั้งสีดำ สีเทา และสีแดง

มันเป็นหมาป่าวิญญาณที่ทรงพลัง ฉลาด และดุร้ายที่สุดสามตัวภายใต้การบังคับบัญชาของเขา

จ้าวหงมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัยเล็กน้อย

สายตาและการได้ยินของเขาเหนือกว่ามนุษย์ทั่วไป ดังนั้นเขาจึงสังเกตเห็นได้อย่างง่ายดายว่ามีบางอย่างผิดปกติในบริเวณรอบๆห้างสรรพสินค้าเสี่ยวหรันฟาแห่งนี้

เพราะว่ามันเงียบมาก ไม่มีเสียงของการเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย นอกจากนี้ยังไม่มีเสียงคำรามต่ำๆ ของซอมบี้เลย มากที่สุดก็ได้ยินเพียงเสียงของหนูวิ่งไปมาเป็นครั้งคราวเท่านั้น

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยไปยังดินแดนของซอมบี้ระดับสูงมาก่อน เพียงแต่ที่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นดินแดนที่รกร้างว่างเปล่าของจริงเช่นนี้

“พวกแกเข้าไปดูสิ” จ้าวหงสั่งสุนัขทั้งสามและชี้ไปที่ห้างสรรพสินค้าเสี่ยวหรันฟา

จากนั้นหมาป่าทั้งสามตัวก็ส่งเสียงคำรามออกมา  และเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าอย่างว่าง่าย

ครู่ต่อมา ก็มีเสียงคำรามสามครั้งดังมาจากภายในห้างสรรพสินค้า

ซึ่งทำให้จ้าวหงขมวดคิ้ว

ก่อนที่ซอมบี้จะระบาด เขาได้เลี้ยงสุนัขเพื่อฆ่าคน เขาจึงเข้าใจความหมายของเสียงเห่าโทนต่างๆ ดี

และการที่สุนัขเห่าแบบนี้แสดงว่าไม่มีอันตรายใดๆ

“ทิ้งคนไว้ในรถหนึ่งคน แล้วนายขึ้นไปดูกับฉันสิ”

จ้าวหงกล่าวออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

"ครับ" ชายร่างใหญ่คนหนึ่งลงจากรถและเดินตามจ้าวหงเข้าไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ

ในไม่ช้า  ทั้งสองก็มาถึงชั้น 5 ของห้างสรรพสินค้าอย่างราบรื่น  เนื่องจากไม่มีซ้อมบี้อยู่ในนี้แม้แต่ตัวเดียว

เมื่อเห็นฉากเช่นนี้ หัวใจของเขาก็เต้นรัวอีกครั้ง  ไม่อาจจะยับยั้งความตื่นตระหนกที่มีได้อีกต่อไป

นี่ก็ผ่านมาห้าปีแล้วนับตั้งแต่ที่เกิดการระบาดของซอมบี้

เขาคุ้นเคยกับโศกนาฏกรรมทุกประเภท จนหัวใจของเขาชินชาไปหมดแล้ว

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฉากอันเงียบสงบเช่นนี้

ทั่วทั้งห้างตั้งแต่ชั้น 1 ไปจนถึงชั้น 5 มีเพียงเศษเนื้อของซอมบี้กระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกแห่ง

ซึ่งตอนนี้ก็เป็นฤดูร้อนพอดี  จึงมีแมลงวันอยู่ชุกชุมไปหมด

ทว่ากลับไม่มีแมลงวันเเม้แต่ครึ่งตัวกล้าโผล่หัวเข้ามาในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เลย

ฉากบนชั้นห้านั้น  ยิ่งน่ากลัวมากยิ่งขึ้น

เพราะบนนี้มีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อยู่ที่นี่หลายใบ

ในอ่างมีเลือดแห้งทั้งสีดำและสีแดงอยู่ข้างใน  ซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก

ในมุมห้องที่อยู่ไม่ไกลนัก ก็ได้มีซอมบี้ผอมแห้งสองตัวนอนอยู่

ซอมบี้สองตัวนี้มีเลือดออกมาทั่วร่างกาย  และยังมีวัชพืชสีแดงงอกขึ้นมาจากร่างกายของซอมบี้ทั้งสอง

เพียงแต่ว่าต้นไม้เหล่านี้ก็ได้ตายไปแล้ว

ฉากตรงหน้านี้…ทำให้พวกเขารู้สึกว่าวัชพืชสีแดงกำลังดูดสารอาหารทั้งหมดไปจากซอมบี้ จนมันแห้งตายไป จ้าวหงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า

“ลูกพี่… แล้วเราจะเอายังไงต่อดีครับ” ชายร่างใหญ่ที่อยู่ข้างๆเขามีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“นายรู้สึกหนาวไหม” จู่ๆ จ้าวหงก็ได้ถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ในตอนนั้นชายร่างใหญ่ก็สั่นหนาวขึ้นมาทันที “หนาวครับ หนาวมาก อุณหภูมิที่นี่ต่ำมาก”

จ้าวหงลุกขึ้นด้วยท่าทางตื่นตระหนกอย่างไม่สามารถอธิบายได้

เนื่องจากว่าตอนนี้ อุณหภูมิภายนอกนั้นสูงอย่างน้อยสามสิบองศาเซลเซียส

แต่เมื่อเขาเข้ามาในห้างสรรพสินค้าเสี่ยวหรันฟาแห่งนี้  เขากลับรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก

นี่มันผิดปกติจริงๆ

จ้าวหงรู้ว่าสถานที่นี้ดูผิดปกติ และไม่ควรอยู่ที่นี่นาน!

"ไปกันเถอะ"

เขาไม่กล้าอยู่ต่ออีกต่อไปจึงหันหลัง แล้วจากไป

เมื่อกลับมาที่รถ เขาก็สงบสติอารมณ์ลงอย่างช้าๆ

“นายได้เอาน้ำมันมาไหม?”

จ้าวหงหยิบบุหรี่ออกมาจุด พ่นควันออกมาสองสามวง จากนั้นเขาก็ถามออกมาทันที

“ครับลูกพี่ มีอะไรก็สั่งการมาได้เลยครับ” ชายร่างใหญ่สองคนพยักหน้า

“จุดไฟเผาที่นี่ให้วอดวายไปซะ มันมีแต่พลังงานชั่วร้ายเต็มไปหมด” จ้าวหงพูดอย่างใจเย็น

"ได้ครับ!"

ชั่วครู่ต่อมา ควันสีดำสนิทก็ลุกไหม้เหนือห้างสรรพสินค้าเสี่ยวหรันฟาอย่างรวดเร็ว

ความหนาวเย็นที่กัดกินดูเหมือนจะจางหายไปพร้อมกับการเผาไหม้นี้

ความหวาดกลัวในหัวใจของเขาพลันหายไปอีกครั้ง

“กลับไปกันเถอะ”

เขาโยนบุหรี่ที่ยังไม่หมดออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะยกขาขึ้นรถไป

รถหวูหลิงสตาร์ทและขับหายไปบนถนนในไม่ช้า

-

ณ ทวีปชางเสวียน อาณาจักรหยู นอกเมืองชิงเหอ

ท่ามกลางป่าอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง ที่มีต้นไม้และสัตว์นานาชนิด

ในตอนนั้น อากาศก็ได้บิดเบี้ยวขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ในชั่วพริบตา ก็มีร่างร่างหนึ่งปรากฏออกมาจากอากาศบางๆ

นกที่อยู่บนยอดไม้ถึงกับตกใจ ส่วนกระรอกที่อยู่ตามกิ่งไม้ก็ได้วิ่งหนีออกไปทันที

“ข้ากลับมาแล้ว”

ฉู่เสวียนมองไปรอบๆ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และยิ้มออกมา

อากาศที่นี่เต็มไปด้วยพลังธรรมชาติซึ่งดีกว่าอากาศบนดาวเคราะห์โลกาวินาศแห่งนั้นเป็นไหนๆ

“อย่างแรกที่ข้าต้องทำก็คือค้นหาว่าอัตราการไหลของเวลาทั้งสองด้านสม่ำเสมอกันหรือไม่”

“อย่างที่สอง ข้าต้องการซื้อวัสดุในการกลั่นศพหยินและเมล็ดพันธุ์วิญญาณเพิ่มจำนวนมาก”

“อย่างที่สาม ข้าอยากค้นหาป้อมปราการที่ผู้บำเพ็ญสายมาร เช่น นิกายอู๋จี๋และนิกายหุ่นเชิดศพทำการค้าลับๆ และซื้อมหาค่ายกลแปลงโลหิต”

หลังจากวางแผนแล้ว ฉู่เสวียนก็รีบหยิบหน้ากากหนังมนุษย์ออกมาแล้วสวมมันเข้าไป

ด้วยการสวมหน้ากากหนังมนุษย์นี้เข้าไป  เขาก็ได้เปลี่ยนจากชายหนุ่มหน้าตาเย็นชาเป็นชายหัวล้านที่มีรูปลักษณ์ดุร้าย

แม้ว่าจะมีผู้คนมากมายรู้ถึงเทคนิคหน้ากากหนังมนุษย์ของเขา แต่ฉู่เสวียนก็ใช้มันเพื่อหลบหนีมาแล้วหลายครั้ง และยังถือว่าเป็นเทคนิคที่ง่ายอีกด้วย

“ข้าเหมือนจำได้ว่าทางตอนใต้ของเมืองชิงเหอ ห่างออกไปประมาณสามร้อยลี้ มีหุบเขาอันอุดมไปด้วยพลังจิตวิญญาณ และยังมีเมืองอยู่เมืองหนึ่งอีกด้วย”

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉู่เสวียนก็ได้หยิบดาบบังเหินออกมาและบินไปทางทิศใต้ของเมืองชิงเหอทันที

ดาบบังเหินนี้เป็นเพียงอาวุธเวทย์มนตร์ระดับต่ำ และมีความเร็วในการบินสามร้อยลี้ต่อชั่วโมง

ภายในระยะทางพันลี้ มันจะกลืนกินหินวิญญาณระดับต่ำเพียงก้อนเดียวเท่านั้น

นี่เป็นอาวุธมือสอง ที่ฉู่เสวียนซื้อต่อมาจากนิกายอู๋จี๋อีกที

ซึ่งทั้งความเร็วและอัตราสิ้นเปลือง ก็ถือว่าอยู่ในระดับที่เหมาะสม

ในอนาคต หากเขามีหินวิญญาณมากขึ้น เขาจะต้องซื้ออาวุธบินได้ ที่มีประสิทธิภาพดีกว่านี้อย่างแน่นอน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉู่เสวียนก็ได้มาถึงเมืองเล็กๆแห่งนี้

“ตรอกไท่ผิง”

ฉู่เสวียนก้าวเข้าไปยังตรอกแห่งหนึ่งในเมือง

ห่างจากตรอกไท่ผิงประมาณหนึ่งพันลี้ จะเป็นประตูภูเขาของนิกายเสินกัง ซึ่งเป็นหนึ่งในนิกายฝ่ายธรรมทั้งห้าของอาณาจักรหยู

แน่นอนว่าเมืองเสี่ยวฟางแห่งนี้ไม่ได้ถูกควบคุมโดยนิกายเสินกังโดยตรง

แต่มันถูกควบคุมอยู่ภายใต้ตระกูลหนึ่ง ที่ฝึกฝนอยู่ภายในนิกายเสินกัง

ตระกูลนี้ถูกก่อตั้งขึ้นโดยผู้บำเพ็ญช่วงสร้างรากฐาน ที่ไม่มีความหวังว่าจะทะลวงผ่านการฝึกฝนในนิกายเสินกังได้

เมื่อทายาทของตระกูลมีรากฐานทางจิตวิญญาณแล้ว พวกเขาจะถูกส่งไปยังนิกายเสินกังทันทีเพื่อฝึกฝน

จึงทำให้ตระกูลนี้เป็นใหญ่เป็นโตมากขึ้นเรื่อยๆ จากรุ่นสู่รุ่น

ตรอกไท่ผิงจึงถูกควบคุมโดยตระกูลอู๋โดยสิ้นเชิง

บรรพบุรุษของตระกูลอู๋เป็นผู้บำเพ็ญช่วงสร้างรากฐานซึ่งมีอายุเกือบสองร้อยปี

ดังนั้น ผู้บ่มเพาะส่วนใหญ่ที่มาขายและแลกเปลี่ยนสินค้าที่ตรอกไท่ผิงแห่งนี้ก็ล้วนแล้วแต่เป็นผู้บำเพ็ญระยะเริ่มต้นและกลางของช่วงกลั่นลมปราณทั้งสิ้น

แต่ผู้บำเพ็ญช่วงกลั่นลมปราณระยะกลางจะมีน้อยมาก

ข้อมูลนี้ฉู่เสวียนรู้มานาน ก่อนที่เขาจะมาที่นี่แล้ว

ในฐานะผู้บำเพ็ญสายมารที่ทุกฝ่ายต่างก็ตราหน้า หากเขาไม่รวบรวมข้อมูลดังกล่าวตั้งแต่เนิ่นๆ เขาคงจะไม่สามารถเข้าสู่สถานที่ที่ไม่รู้จักเช่นนี้อย่างง่ายดายไม่ได้

และเกรงว่าคงจะมีตอนจบที่น่าอนาถไม่น้อย

เมื่อฉู่เสวียนมาถึงตรอกไท่ผิงในตอนแรก  เขาก็ไม่ได้ซื้อสิ่งที่เขาต้องการในทันที

เมื่อมีคนหน้าใหม่อย่างเขาปรากฏตัวครั้งแรก อีกฝ่ายก็จะขึ้นราคาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เขาจึงจำเป็นจะต้องอยู่ต่อที่นี่อีกสักสองสามวัน

สิ่งสำคัญคือแค่เดินดูไปก่อนคร่าวๆ แต่ยังไม่ซื้อ

โดยธรรมชาติแล้ว ผู้บ่มเพาะนั้นมักจะไม่พูดอะไรพล่อยๆ ออกมาเหมือนคนทั่วไป

บางคนถึงกับตื่นตัวมาก และแอบใช้พลังจิตฟังคนอื่นคุยกัน

ดังนั้น  ในฐานะผู้บำเพ็ญช่วงกลั่นลมปราณเช่นเขา  จึงเป็นเรื่องยากมากที่จะได้ยินบทสนทนาของคนอื่นๆ

แต่ฉู่เสวียนนั้นมีกู่สดับอยู่ในหูทั้งสองข้าง  ซึ่งสามารถขยายการได้ยินและการรับรู้ของเขาได้