ตอนที่ 228 ไม่เสียทีที่เป็นเจ้าสำนักผู้ทำเกาซานได้เป็นที่หนึ่ง คำพูดนี้ช่างเยี่ยมยอดนัก
“นางรู้”
เมื่อได้ยินคำถามของ หวงเซวียน ฮั่วหยุนเฟย จิบเหล้าเล็กน้อยก่อนพยักหน้าตอบว่า
“และรู้เป็นอย่างดี นางเคยร่วมรบกับ จักรพรรดิ์เสวียนหวง มาแล้ว!”
“เป็นสหายร่วมรบ”
“สหายร่วมรบอย่างนั้นหรือ นางมีสถานะอะไรกัน?”หวงเซวียน รู้สึกประหลาดใจ เพราะไม่เคยคาดคิดว่า เจียงรั่วเหยา จะเป็นสหายร่วมรบของจักรพรรดิ์เสวียนหวงได้ หากเป็นเช่นนั้น ระดับพลังของนางจะต้องสูงมาก และสถานะของนางย่อมไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
“นางคือ ศิษย์หญิงศักดิ์สิทธิ์แห่งดินแดนไท่ซูที่มาจากยุคแรกเริ่ม บุคคลที่มีพรสวรรค์ไม่แพ้จักรพรรดิ์เสวียนหวง และอาจจะ...นางอาจจะมีพรสวรรค์ที่เหนือกว่าตัวเจ้าในชาติที่แล้วเสียอีก!”
ฮั่วหยุนเฟย กล่าว เจียงรั่วเหยา ไม่เพียงแต่มีระดับพรสวรรค์ระดับจักรพรรดิ์เท่านั้น แต่พรสวรรค์ของนางในทุกด้านล้วนอยู่ในระดับจักรพรรดิ์ทั้งสิ้น ถือได้ว่าเป็นบุคคลที่มีพรสวรรค์ครบถ้วน! และนางยังมี ร่างเทพบรรพกาล ในตำนานอีกด้วย! ร่างนี้หายากยิ่งนัก เป็นหนึ่งในร่างที่หายากที่สุดรองจาก ร่างเต๋าฮงเหมิง โดยภายในร่างเทพบรรพกาลนั้น แฝงไว้ซึ่งพลังที่ยากจะคาดเดาได้!
มีข่าวลือว่าภายในร่างเทพบรรพกาลนั้น ซ่อนปริศนาใหญ่จากยุคบรรพกาล แต่ข่าวลือนี้ไม่เคยได้รับการยืนยัน และไม่มีใครรู้ว่าปริศนาใหญ่แห่งบรรพกาลนั้นคืออะไร
“ช่างแข็งแกร่งเสียจริง!”
หวงเซวียน ไม่เคยสงสัยในคำพูดของ ฮั่วหยุนเฟย เขาพูดว่า
“ถ้านางเป็นถึงศิษย์หญิงศักดิ์สิทธิ์แห่งเขตแดนไท่วู แล้วทำไมนางถึงไม่ได้เป็นจักรพรรดิ์ล่ะ? ทำไมนางถึงปล่อยให้ข้าบรรลุเป็นจักรพรรดิแทน?”
ในชาติที่แล้ว จักรพรรดิ์เสวียนหวง และ เจียงรั่วเหยา ต่อสู้กันในระดับเดียวกัน ผลแพ้ชนะไม่อาจคาดเดาได้ แต่ หวงเซวียน เชื่อมั่นว่า ด้วยพรสวรรค์ของ เจียงรั่วเหยา นางย่อมมีโอกาสบรรลุถึงจักรพรรดิเช่นกัน
“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสาเหตุการตายของ จักรพรรดิ์เสวียนหวง”
ฮั่วหยุนเฟย ตอบว่า
“มากินข้าวกันเถอะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะพูดเรื่องพวกนี้ อย่างไรเสีย เรื่องทุกอย่างจะมีข้าดูแลเอง เจ้าสบายใจได้”
“ฟ้าจะถล่ม ข้าก็จะรับไว้เอง!”
แม้การรับศิษย์จะไม่ใช่สิ่งที่ ฮั่วหยุนเฟย ตั้งใจตั้งแต่แรก แต่เมื่อเขารับมาแล้ว เขาก็ต้องรับผิดชอบจนถึงที่สุด เพราะนั่นคือหลักการของเขา
“ดี ข้าขอดื่มคารวะท่านอาจารย์อีกสักถ้วย”
หวงเซวียน เก็บความคิดของตนไว้ และเลิกคิดถึงเรื่องในอดีตชั่วคราว เขายกถ้วยเหล้าขึ้นและกล่าวกับ ฮั่วหยุนเฟย
“ท่านอาจารย์ ข้าก็ขอดื่มคารวะท่านเช่นกัน”
ทางด้าน เย่ปู้ฝาน ก็ยกถ้วยเหล้าขึ้นพร้อมกับกล่าวเช่นเดียวกัน เขาได้ยินเรื่องราวเมื่อครู่นี้เช่นกัน แต่เขาไม่ได้พูดแทรกใดๆ สำหรับเขา หากศิษย์น้องมีปัญหาใดๆ เขาย่อมจะช่วยเหลือโดยไม่คิดมาก
“ท่านอาจารย์ ข้าขอบคุณที่ท่านเลือกข้าจากสุสานจักรพรรดิ์ในวันนั้น ไม่เช่นนั้นข้าคงถูกศิษย์พี่รองฉีกออกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว”
เจียต้าเป่า หัวเราะออกมาอย่างสดใส ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุข ทุกครั้งที่เขานึกถึงวันที่เขาได้พบกับ ฮั่วหยุนเฟย เย่ปู้ฝาน และ หวงเซวียน เป็นครั้งแรกในสุสานจักรพรรดิ์ เขาก็รู้สึกโชคดีอยู่เสมอ
การได้พบกับ ฮั่วหยุนเฟย และเหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องเป็นพรของเขา
“ฮ่าๆ เจ้าน่าจะรู้สึกโชคดีจริงๆ เพราะตอนนั้นข้าโกรธจนอยากให้ร่างชาติที่แล้วของข้าเข้ามาและต่อยเจ้าเสีย”
หวงเซวียน หัวเราะออกมาเสียงดัง ในตอนนั้นเขารู้สึกโมโหมากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะ เย่ปู้ฝาน จับเขาไว้ เขาคงจะสู้กับ เจียต้าเป่า ไปแล้ว
“ท่านอาจารย์ ศิษย์พี่ทั้งสาม ข้ามาช้า และไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่พวกท่านพูดกันนัก แต่ในช่วงเวลาที่ข้าได้อยู่กับพวกท่าน ข้ารู้สึกชอบที่นี่มากจริงๆ”
“ขอบคุณพวกท่าน!”
ชูชิงเอ๋อร์ ยืนอย่างสง่างามในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอมเขียว ริมฝีปากสีแดงของนางเผยยิ้มที่งดงาม นางชอบยอดเขาเต๋าหยวนและสำนักเกาซานมากขึ้นทุกวัน ที่นี่ ทุกคนต่างเป็นมิตรเหมือนครอบครัวกันจริงๆ หากมีปัญหาใดๆ ไม่ว่าใครก็ตามในสำนักเกาซาน ก็จะเข้ามาช่วยเหลืออย่างเต็มใจ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
“ฮ่าๆ ข้าไม่พูดเรื่องซาบซึ้งหรอก ยกถ้วยขึ้น ทุกอย่างอยู่ในเหล้านี้!”
ฮั่วหยุนเฟย ยิ้มเล็กน้อยและยกถ้วยเหล้าขึ้น กล่าวอย่างยินดี การที่เขาได้ศิษย์ที่รู้ความแบบนี้ ถือเป็นโชคดีของเขาเช่นกัน
“ยังมีข้าอีกนะ ทำไมพวกท่านไม่ให้ข้าดื่มด้วยล่ะ?”
อ้ายหยา ที่นั่งอยู่กับ จินจิน กำลังกินดื่มอย่างไม่หยุดหย่อน จนแทบไม่มีเวลาพูด เพราะนางเป็นศิษย์ที่อายุน้อยที่สุดของสำนักเกาซาน และอยู่ภายใต้การดูแลของยอดเขาเต๋าหยวน ทำให้แทบทุกคนต่างเอ็นดูและตามใจนาง หากนางอยากกินอะไร ศิษย์และอาวุโสทั้งหลายก็จะรีบนำมาให้นางโดยไม่ต้องถาม
ขณะที่นางกินอยู่นั้น นางเงยหน้าขึ้นมาเห็น ฮั่วหยุนเฟย เย่ปู้ฝาน และอีกสามคนกำลังชนถ้วยกัน นางจึงรีบหยิบถ้วยน้ำผลไม้ของตนขึ้นมาวิ่งไปข้างหน้า และเข้าร่วมกับพวกเขาทั้งห้า
ในตอนนี้ ศิษย์ทั้งหกคนของยอดเขาเต๋าหยวนได้มาครบแล้ว! ทุกคนยกถ้วยและดื่มจนหมดถ้วยพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน ฉากนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นและสวยงาม พวกเขาจะจดจำช่วงเวลานี้ไปตลอดชีวิต
“ท้ายที่สุด ข้าก็เกินความจำเป็นอีกแล้วสินะ?”
“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะไปแล้วนะ?”
จินจิน เดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ด้วยท่าทีที่แฝงด้วยความน้อยใจ
“ฮ่าๆ งั้นก็ดื่มอีกรอบสิ”
เย่ปู้ฝาน ยกเหยือกเหล้าขึ้นมาเติมให้กับ ฮั่วหยุนเฟย และอีกสามคน หลังจากนั้น ศิษย์ทั้งหกคนและไก่หนึ่งตัวก็ชนถ้วยกันอีกครั้ง และดื่มจนหมด
“แค่กๆ พวกเจ้ากินกันต่อไป ข้าขอพูดอะไรสักเล็กน้อย” จางหยุนเทียน เจ้าสำนักเกาซาน ยกถ้วยเหล้าขึ้น เดินมายังกลางลาน มองไปทั่วทุกคนพร้อมกล่าวว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สำนักเกาซานของเรา จะยืนหยัดอย่างแท้จริงบนจุดสูงสุดของเขตตะวันออก”
“ตอนนี้ ไม่มีใครกล้ามองข้ามสำนักเกาซานแล้ว สิ่งนี้ล้วนเป็นเพราะความพยายามของบรรพบุรุษเรา”
“พิสูจน์แล้วว่า การดำเนินตามวิถีแห่งการซ่อนตัวและเจริญเติบโตอย่างเงียบๆ นั้นสำคัญแค่ไหน”
“ตั้งแต่ก่อตั้งสำนักมา เราสามารถเจริญก้าวหน้าได้อย่างต่อเนื่อง และแทบไม่มีเหตุการณ์ใหญ่ที่กระทบต่อสำนักเพราะเราเงียบสงบ”
“ถึงแม้ว่าตอนนี้สำนักเกาซานของเราจะเผยให้เห็นถึงบางส่วนของพลังแล้ว แต่จงจำไว้ว่า วิถีแห่งการซ่อนตัวนั้นยังคงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด อย่าลืมรากฐานของเรา!”
“บรรพบุรุษเกาซานได้กล่าวไว้ว่า ‘วิถีแห่งการซ่อนตัว เป็นวิถีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า!’”
เมื่อคำพูดของจางหยุนเทียนสิ้นสุดลง เหล่าศิษย์ของสำนักเกาซานก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ยกกำปั้นและร้องตะโกนด้วยใบหน้าแดงก่ำว่า “วิถีแห่งการซ่อนตัวไร้ผู้ต่อต้าน!”
“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมท่านเจ้าสำนักถึงได้อันดับหนึ่งในทุกอย่าง เห็นได้ชัดว่าฝีปากยอดเยี่ยมจริงๆ”
แม้แต่หัวหน้าหอคัมภีร์ผู้ชรา ยังอดยิ้มไม่ได้ พร้อมกล่าวว่า “แม้แต่คนชราอย่างข้า ยังรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ไม่ต้องพูดถึงพวกศิษย์และอาวุโสหนุ่มๆ เลย”
บรรพบุรุษเกาซานเป็นที่เคารพศรัทธาของทุกคน เป็นผู้ที่ไม่มีใครเทียบเทียมในหัวใจของพวกเขา คำที่บรรพบุรุษกล่าวไว้ย่อมถูกต้องเสมอ!
“เรื่องที่สำคัญกำลังจะเริ่มแล้ว คำพูดของจางหยุนเทียนเมื่อครู่นี้ เป็นแค่การเกริ่นเท่านั้น” หัวหน้าหอหมื่นสมบัติยิ้มกริ่มอย่างมีความหมาย ราวกับเดาได้ว่าจางหยุนเทียนจะพูดอะไรต่อไป
“ถูกต้อง” หัวหน้าหอคัมภีร์จิบเหล้าเบาๆ มองเหล่าอาวุโสที่ใบหน้าแดงก่ำจากความตื่นเต้นแล้วกล่าวว่า “ยังอ่อนหัดเกินไป ประสบการณ์น้อย เมื่อเจอกับคนที่มีแผนการลึก ก็จะถูกชักจูงได้ง่าย”
“ฮ่าๆ ช่างมันเถอะ มาเถอะ ดื่มกันต่อ” หัวหน้าหอสมบัติวิเศษพูดพร้อมยกเหล้าดื่มอย่างไม่ใส่ใจ
“มา ทุกคนยกถ้วยขึ้น เรามาดื่มเพื่ออนาคตของสำนักเกาซาน!” จางหยุนเทียนยกถ้วยเหล้าขึ้น พร้อมกล่าวด้วยเสียงดัง
ทันใดนั้น ศิษย์และอาวุโสทุกคนต่างก็ยกถ้วยขึ้นด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น
“ดื่ม!”
เมื่อเสียงของจางหยุนเทียนสิ้นสุดลง ทุกคนต่างก็ดื่มเหล้าในถ้วยจนหมดและเผยสีหน้าสุขใจ!
หลังจากนั้น จางหยุนเทียนกวาดตามองไปยังทุกคนอีกครั้ง พร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วกล่าวว่า
“บรรพบุรุษเกาซานเคยกล่าวไว้ว่า ทำอะไรก็ต้องทำให้ครบทุกขั้นตอน การแสดงต้องทำให้สมจริง”
“ตอนนี้ พลังของสำนักเกาซานที่ปรากฏให้เห็นก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะฉะนั้น พลังของทุกคนก็ควรที่จะเพิ่มขึ้นด้วยหรือไม่?”
“ข้ารู้ว่าทั้งศิษย์และอาวุโสต่างก็มีพลังที่ซ่อนอยู่ ข้าในฐานะเจ้าสำนักไม่ได้บังคับอะไร แค่ให้ทุกคนเผยออกมาสักเล็กน้อยก็พอ”
“อย่างน้อย พลังของแต่ละคนต้องเหมาะสมกับสถานะของสำนักเกาซานในตอนนี้ เพื่อให้คนนอกคิดว่าเรามีแต่พลังที่แท้จริง และจะไม่สงสัยว่าเรายังมีพลังที่ซ่อนอยู่”
เมื่อได้ยินดังนั้น อาวุโสหนุ่มจากยอดเขาเทียนจีคนหนึ่งถามขึ้นว่า “แล้วควรจะเผยพลังมากแค่ไหนถึงจะเหมาะสม?”
จางหยุนเทียนหันไปมองเขาแล้วกล่าวว่า “สำหรับเจ้า ด้วยอายุเท่านี้ ระดับเทียนเหรินคงไม่เกินไปใช่ไหม?”
อาวุโสหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “แต่ข้าเพิ่งอยู่แค่ระดับเทพทารกขั้นต้นเอง...”
