บทที่ 733 ความลับเปิดเผย?

จัดการเอง?

เมื่อหยูซินซีได้ยินเช่นนั้น เธอก็อึ้งไปเล็กน้อย แต่ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรเพิ่มเติม เธอก็ได้ยินถังหยวนบ่นพึมพำกับตัวเองว่า “ตอนแรกก็คิดว่าจะกลับบ้านไปนอน แต่ตอนนี้คงต้องพักที่คลับแทน ก่อนอื่นต้องปล่อยน้ำในอ่างออก แล้วเดี๋ยวพอเวินมู่เสวี่ยขึ้นมา จะได้แช่น้ำด้วยกันในอ่างคู่พอดี”

แม้จะเป็นเสียงพึมพำ แต่ถังหยวนไม่ได้พยายามปกปิดอะไรเลย คำพูดทุกคำเข้าสู่หูของหยูซินซีอย่างชัดเจน

อ่างอาบน้ำ? อ่างคู่?

เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ หยูซินซีก็เข้าใจทันทีว่าถังหยวนหมายถึงอะไร ดูเหมือนว่าเขาวางแผนจะใช้ความรู้สึกที่เธอเพิ่งยั่วยุเขาไปเรียกเวินมู่เสวี่ยขึ้นมาเพื่อใช้เวลาค่ำคืนที่ดีกับอีกฝ่าย

ถ้าเป็นเช่นนั้น การกระทำของเธอก่อนหน้านี้จะเป็นอะไรกัน? เป็นแค่เครื่องมือ? ของเล่นเพื่อสร้างความบันเทิง?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ สีหน้าของหยูซินซีก็เปลี่ยนเป็นดำสนิททันที เธอกระโจนออกจากมุมโซฟาเหมือนกับเสือสาวพุ่งเข้าไปคว้าโทรศัพท์ของถังหยวนมา

“ห้ามโทรหาเวินมู่เสวี่ย!”

“ห้ามทำอะไรกับเวินมู่เสวี่ยที่นี่!”

หยูซินซียกโทรศัพท์ขึ้นซ่อนไว้ด้านหลัง พร้อมกับถลึงตามองถังหยวนด้วยความโกรธและความน้อยใจ

“ทำไมล่ะ?”

“เธอบอกห้ามก็ห้ามได้เหรอ?”

ถังหยวนกลอกตา พร้อมยื่นมือออกไปอีกครั้ง “เธอก่อเรื่องแล้วไม่รับผิดชอบก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมถึงไม่ให้ฉันหาคนมาช่วยจัดการล่ะ? รีบคืนโทรศัพท์มาให้ฉัน”

“ฉัน...”

“ฉัน...”

หยูซินซีถูกถังหยวนโต้กลับจนไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร เธออ้าปากพยายามพูดแต่กลับไม่มีคำตอบที่เหมาะสม

“ช่างเถอะ เธออยากจะยึดโทรศัพท์ก็ยึดไป แต่ห้องพักของฉันมีโทรศัพท์ภายใน ฉันก็ยังสามารถติดต่อเวินมู่เสวี่ยได้เหมือนกัน”

ถังหยวนที่รู้จักนิสัยและอารมณ์ของหยูซินซีเป็นอย่างดี แสดงท่าทีเหมือนจะลุกขึ้นและออกไปจากห้อง

“อย่าไป!”

เมื่อเห็นเช่นนั้น หยูซินซีที่ไม่อยากจะเสียเวลาอีกต่อไปก็พุ่งไปกอดถังหยวนไว้ทั้งตัว ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ และพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความอายเล็กน้อย “ฉันเป็นคนก่อเรื่องเอง ฉันจัดการเองก็ได้ ไม่ต้องไปให้คนอื่นช่วยหรอก”

แม้คำพูดแรกจะฟังดูแข็งกร้าว แต่ท้ายที่สุดน้ำเสียงของหยูซินซีก็ค่อย ๆ เบาลงเรื่อย ๆ

เมื่อถังหยวนได้ยินเช่นนั้น เขาก็แอบยิ้มเล็กน้อยแต่ภายนอกยังคงทำทีว่าจะลุกขึ้น “ช่างเถอะ มีเวินมู่เสวี่ยอยู่ข้างล่าง เธอคงจะทำให้ฉันรู้สึกดีได้มากกว่า”

คำพูดนี้ทำให้หยูซินซีที่รู้สึกอิจฉาอยู่แล้วโมโหมากขึ้น เธอลุกขึ้นเล็กน้อย กัดริมฝีปากและพูดว่า “ถังหยวน นายไม่มีหัวใจเลยจริง ๆ เหรอ? เธอทำอะไรให้นาย แต่ฉันก็ทำเหมือนกันนะ ฉันต่างจากเธอตรงไหน? ถ้านายต้องการจริง ๆ ฉันก็จะให้นาย!”

เมื่อถังหยวนได้ยินเช่นนั้น เขารู้ว่าจังหวะนี้ถึงพอดีแล้ว ถ้าพูดยั่วยุต่อไป หยูซินซีอาจจะเสียใจจริง ๆ และสุดท้ายเขาอาจจะไม่ได้อะไรกลับมา

“แฮ่ม ๆ...”

“เอาล่ะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอก็มาทำเถอะ”

ถังหยวนไอเล็กน้อยและยอมตกลงอย่างรวดเร็ว ท่าทีของเขาที่เปลี่ยนไปทันทีทำให้หยูซินซีแทบไม่ทันตั้งตัว

“อืม...”

“เธอจะทำหรือให้ฉันทำ?”

ถังหยวนมองไปที่กางเกงของตัวเองและเลิกคิ้วถามหยูซินซี

หยูซินซีได้สติกลับมา ใบหน้าของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเธอก็บ่นพึมพำว่า “ยังไงฉันก็จะทำเอง จะได้ไม่ให้ใครบางคนหาว่าฉันไม่เชื่อฟัง ไม่อ่อนโยนอีก”

ถังหยวนมองท่าทางน่ารักของหยูซินซีที่กำลังบ่นอย่างขุ่นเคือง เขาแทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหว จากนั้นเขาก็มองไปที่ชุดออกกำลังกายของหยูซินซีที่เธอเพิ่งดึงซิปขึ้นอีกครั้ง ขณะที่เขากำลังรับการดูแลจากหยูซินซี เขาก็พูดเบา ๆ ว่า “ถอดเสื้อนอกออกเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลังจากที่ช่วยถังหยวนถอดกางเกงออก หยูซินซีก็ถอดเสื้อออกอย่างเงียบ ๆ ตามที่ถังหยวนขอ

ทันทีที่เสื้อถอดออก ห้องพักผ่อนก็สว่างขึ้นทันตา

จากนั้นหยูซินซีก็เริ่มปฏิบัติภารกิจดับไฟของเธออย่างเป็นทางการ

...

หลังจากผ่านไปประมาณ 15 นาที ถังหยวนก็สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยและเดินออกจากลิฟต์อย่างเป็นปกติ ระหว่างเดินผ่านจุดหนึ่ง เขารู้สึกอะไรบางอย่างและเงยหน้าขึ้นมอง

ตำแหน่งนั้นไม่ใช่ที่อื่น แต่เป็นที่ห้องพักส่วนตัวของหยูซินซี เขานึกถึงภาพที่เพิ่งเกิดขึ้น ขณะที่เขายืนอยู่ตรงหน้าต่าง หยูซินซีกำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา ขณะที่สมาชิกคลับหลายคนเดินผ่านไปข้างล่าง ภาพนั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเป็นพิเศษ เพราะถ้าตามปกติ ภารกิจนี้อาจจะต้องใช้เวลานานกว่านี้

ในขณะเดียวกัน ถังหยวนไม่รู้เลยว่าหลังจากที่เขาออกไป หยูซินซียังคงนั่งหอบหายใจอยู่ตรงขอบหน้าต่าง ดังนั้นท่าทางที่ถังหยวนเงยหน้ามองขึ้นไปก็ถูกหยูซินซีเห็นเข้าอย่างชัดเจน

“แย่มาก...”

“ฉันโดนเจ้าคนเลวนี่หลอกเล่นอีกแล้ว!”

ใบหน้าสวยที่แดงเรื่อของหยูซินซีเต็มไปด้วยความเขินอาย เธอกระซิบพึมพำอย่างขุ่นเคือง

อย่างไรก็ตาม แม้เธอจะพูดเช่นนี้ แต่ในสายตาของหยูซินซีก็ไม่ได้มีความรู้สึกต่อต้านใด ๆ เธอที่เติบโตมาเป็นเด็กสาวที่เชื่อฟังมาตลอด รู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ทำอะไรที่นอกลู่นอกทางเล็กน้อยกับถังหยวน

เมื่อมองตามหลังถังหยวนที่หายไปจากสายตา หยูซินซีเช็ดมุมปากของเธอที่ยังมีร่องรอยหลงเหลืออยู่ จากนั้นก็ฝืนลุกขึ้นและเดินโซเซไปที่ห้องน้ำ

...

ทางด้านถังหยวนเอง เขาไม่รู้เลยว่าตอนที่เขาออกจากลิฟต์ เขากับหยูซินซีเพิ่งสบตากันโดยบังเอิญ หลังจากออกจากลิฟต์มา เขาก็เดินตรงไปยังห้องอาหารโดยไม่หยุดที่ไหน

ไม่นานนัก ถังหยวนก็ปรากฏตัวที่ประตูห้องอาหารอีกครั้ง

หลินจื่อหยางและคนอื่น ๆ ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม และบรรยากาศก็ดูไม่ต่างจากตอนที่ถังหยวนออกไปเลย แต่ในความเป็นจริงกลับยิ่งคึกคักกว่าเดิม

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ถังหยวนกำลังจะกลับไปนั่งที่เดิมอย่างเงียบ ๆ ทุกคนที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานก็เงียบลงทันที และพวกเขาทุกคนก็หันมามองถังหยวนอย่างพร้อมเพรียง แม้แต่เวินมู่เสวี่ยก็มองเขาเช่นกัน

ถังหยวนที่รู้สึกผิดอยู่เล็กน้อยก็ตื่นตระหนกในใจขึ้นมาทันที

เกิดอะไรขึ้น?

ทุกคนมองฉันทำไม?

หรือว่าความลับถูกเปิดเผยแล้ว?

พวกเขาเห็นสิ่งที่ฉันกับหยูซินซีทำตรงหน้าต่าง?

เป็นไปไม่ได้!

หน้าต่างนั้นจากข้างนอกมองไม่เห็นอะไรเลย!

ถ้าอย่างนั้น ทำไมพวกเขาถึงมองฉันแบบนี้?

ถังหยวนคิดหนัก แต่พยายามรักษาท่าทีให้สงบ พร้อมกับส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความอึดอัดแต่สุภาพให้กับทุกคน...