บทที่ 384 ความโกรธเกรี้ยวของเทพเจ้า

บทที่ 384 ความโกรธเกรี้ยวของเทพเจ้า

ซูต้าหราน รู้สึกถึงอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะ

ความรู้สึกเวียนศีรษะเข้ามาเป็นระลอก ๆ ร่างกายของเขาทรุดลงไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว

"ท่านปู่!" หนานมู่ไป๋ ที่ยืนอยู่ข้างหลังรีบพุ่งเข้ามาประคองเขา

ร่างของ ซูต้าหราน แข็งทื่อ ดวงตาของเขาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า หายใจอย่างรุนแรง ราวกับว่าเขากำลังจะสิ้นใจในทุกขณะ เสียงกระท่อนกระแท่นออกมาจากลำคอของเขา

"ปิด...เร็ว..." เขาที่ชราภาพจนเส้นผมและหนวดเครากลายเป็นสีขาวนั้น แต่เพียงชั่วข้ามคืนก็ต้องเผชิญกับการเสียชีวิตของผู้อาวุโสและเหตุการณ์ไฟสวรรค์ที่เผาบ้านตระกูลซู ทำให้เขาแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

เมื่อเห็นหม้อที่เต็มไปด้วยวุ้นเต่าสีดำสนิท ราวกับว่าวิญญาณของเขาได้ล่มสลายไปพร้อมกับความศรัทธาที่มีตลอดชีวิตในการเคารพบูชาผู้อาวุโส ตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือด ราวกับว่าจิตใจของเขากำลังถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์

"ปิด...เร็ว..." เขาตะเกียกตะกายพุ่งเข้าไป หวังจะปิดกระจกศิลา

"กล่องอาหารนี้...ทำไมข้ารู้สึกคุ้นตาจัง เหมือนกับที่ท่านปู่เอามาครั้งก่อน?"

"ใช่ มันเหมือนกับวุ้นสมุนไพรที่เราแบ่งกันกินครั้งนั้น..."

"วุ้นสมุนไพร...วุ้นสมุนไพร?" จู่ ๆ ก็มีคนในตระกูลชะงักไป ดวงตาของเขามองไปที่กระจกศิลา ก่อนจะถอยหลังไปหนึ่งก้าว...

"วุ้นสมุนไพร!!" เขาร้องออกมาเสียงดัง ก่อนจะพ่นเลือดออกมา พลังวิญญาณในร่างแตกสลายลงทันที

เขาคลุ้มคลั่งและกุมหัวตัวเองด้วยความตกใจและหวาดกลัว "ข้า...ข้าได้กินวุ้นสมุนไพรแล้ว! ข้ากินวุ้นสมุนไพรเข้าไป!!"

รอบ ๆ ยังไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ได้ยินเสียงของเขาร้องอย่างบ้าคลั่ง "วุ้นสมุนไพร! มันคือวุ้นเต่า!!"

"ท่านปู่เอามาจากผู้อาวุโส!!"

"ข้ากินเข้าไปแล้ว! ข้ากินผู้อาวุโสที่เราบูชาทุกวัน! อ้วก..." หลังจากพูดจบ เขาก็อาเจียนและร้องไห้ด้วยความสำนึกผิดและขยะแขยง

ทุกคนในตระกูลซูต่างยืนนิ่งไปด้วยความตกตะลึง

แม้แต่สายตาของพวกเขาก็เริ่มเลื่อนลอยไปมาอย่างสับสน

เรากินอะไรเข้าไปนะ?

เมื่อเห็นร่างของ ซูต้าหราน ที่ทรุดตัวลงต่อหน้ากระจกศิลา และเห็นภาพในกระจกที่ฉายออกมา...

ซูต้าหราน ถือกล่องอาหารกลับมาที่บ้าน

ทุกคนในตระกูลแบ่งกันกินอย่างเอร็ดอร่อย...

“แหวะ!”

"มันคือเนื้อของผู้อาวุโส!! เรากินเนื้อของผู้อาวุโส!!"

"ข้าสมควรตาย ข้าสมควรตาย ข้ากินเนื้อของผู้อาวุโส ข้าสมควรตาย..." ทันใดนั้น คนในตระกูลซูมากมายต่างก็ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง

ผู้อาวุโสเซวียนกุย ของตระกูลซู ที่มีชีวิตอยู่เป็นพันปี และถูกบูชาจากลูกหลานมาหลายชั่วอายุคน เป็นเหมือนเทพเจ้าผู้คุ้มครองตระกูลซู เป็นเหมือนเสาหลักของตระกูล

เด็ก ๆ ทุกคนที่เกิดในตระกูลซูจะถูกพามายังหน้าผู้อาวุโสเพื่อรับพรจากท่าน นับว่าเป็นเกียรติสูงสุด

แต่ตอนนี้...

พวกเขากลับได้กินเนื้อของผู้อาวุโสอย่างเอร็ดอร่อย ความเชื่อที่พวกเขาถือมาตลอดชีวิตถูกทำลายลงในพริบตา คนในตระกูลบางคนถึงกับอาเจียนเป็นเลือดออกมา

ซูต้าหราน แทบจะเป็นลมด้วยความตกใจ

หนานมู่ไป๋ รู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น ความเย็นเยือกจับขั้วหัวใจขึ้นมาจากปลายเท้าถึงศีรษะ "เจ้ากล้าทำแบบนี้จริง ๆ หรือ ลู่เฉาเฉา!!"

หลังจากดูภาพในกระจกเสร็จ ลู่เฉาเฉา ก็จับมือ เซี่ยอวี้โจว แล้วพากันวิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่พวกเขาวิ่งหนี เสียงร้องไห้ก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใกล้ถึงแท่นบูชา

"เสียงมาจากแท่นบูชา!" เซี่ยอวี้โจว ชี้ไปที่แท่นบูชาสูงแล้วพูดเสียงเบา

ที่กลางบ้านตระกูลซู มีแท่นบูชารูปวงกลมตั้งตระหง่านอยู่ ด้านบนแท่นบูชามีสิ่งของบูชาวางไว้ สองข้างมีบันไดขึ้นไปยังแท่นบูชา

ลู่เฉาเฉา ปล่อยพลังวิญญาณออกไป ทำให้คนที่เฝ้าบ้านล้มลงหมดสติ

เซี่ยอวี้โจว เริ่มตบกำแพงเพื่อหาทางเข้า "ประตูทางเข้าลับอยู่ตรงไหนกัน? พี่ชาย ช่วยหาที!"

จุ้ยเฟิง เอาอุ้งเท้าหน้าข่วนกำแพง

เด็กหนุ่มในชุดดำได้แต่ส่ายหัว

"ข้าไม่อาจยุ่งเกี่ยวกับผลแห่งกรรมของมนุษย์" เขามอง ลู่เฉาเฉา อย่างเงียบ ๆ

ลู่เฉาเฉา ยืนนิ่งในมุมหนึ่งหลับตาลง เสียงร้องไห้ของเด็ก ๆ ยิ่งชัดเจนมากขึ้น

เสียงร้องของเด็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความเจ็บปวดดังขึ้นท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านใบไม้ เธอหลับตา แต่ทุกสิ่งรอบตัวต่างบอกเล่าเรื่องราวให้เธอได้ยิน

“ตามข้ามา” เธอลืมตากลมโตและพูดขึ้น

เธอนับแผ่นอิฐจากบันไดด้านซ้ายและกดลงบนแผ่นที่เก้า

ประตูหินเปิดออกอย่างช้า ๆ

"ประตูลับอยู่ที่นี่จริง ๆ! กลิ่นมันแรงมาก!" เซี่ยอวี้โจว เอามือปิดจมูก เกือบจะอาเจียนออกมา

ด้านในแท่นบูชามีแสงจากโคมไฟแต่ก็ยังทำให้รู้สึกหวาดกลัว

เมื่อ ลู่เฉาเฉา เข้ามา ประตูหินก็ปิดลงอย่างแรง

"ข้าไม่กลัว ข้าเป็นหัวหน้าลูกน้อง ข้าจะนำทาง!"

"ไม่กลัว ๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ลู่เฉาเฉา จะปกป้องพวกเรา..." เซี่ยอวี้โจว พูดเสียงสั่นขณะเดินนำไปข้างหน้า

ด้านในแท่นบูชามีบันไดวนลงไปในความมืด

ที่ด้านล่างของบันไดมืดสนิท ไม่มีแสงใด ๆ เหมือนกับมีปีศาจร้ายรออยู่เบื้องล่าง

เสียงร้องไห้ที่สิ้นหวังดังมาจากใต้บันได

ลู่เฉาเฉา ดึง เซี่ยอวี้โจว ไปยืนข้างหลัง มือของเธอถือไข่มุกส่องแสงไว้เพื่อส่องทาง

พวกเขาก้าวลงบันไดทีละก้าวท่ามกลางความมืดมิด

เมื่อเท้าของพวกเขาสัมผัสพื้น มันรู้สึกเหมือนมีของเหลวเหนียว ๆ อยู่ใต้ฝ่าเท้า เซี่ยอวี้โจว ก้มลงไปแตะมันและยกขึ้นมาดมที่จมูก

กลิ่นคาวแรงจนเขาแทบจะเป็นลมไป

ลู่เฉาเฉา ส่องแสงไปที่มือของเขา เห็นว่ามันเต็มไปด้วยเลือด

"ลู่เฉาเฉา!! พวกเขา...พวกเขาคงไม่ได้ทำพิธีบูชาด้วยเลือดคนใช่ไหม?!" พิธีบูชาด้วยชีวิตมนุษย์เป็นสิ่งต้องห้ามในสังคมทั่วไป

แต่หลังจากที่ได้เห็นกระดูกขาวจำนวนมากใต้แท่นบูชา เธอก็เดาได้ทันที

สีหน้าของ ลู่เฉาเฉา แย่ลง เธอถือไข่มุกในมือและเดินต่อไปอย่างระมัดระวัง

พื้นเต็มไปด้วยเลือดที่น่าตกใจ บางส่วนแห้งแล้ว บางส่วนยังสดอยู่

"ฮือ ๆ ๆ ข้าอยากกลับบ้าน..."

"พ่อจ๋า แม่จ๋า ข้าอยากกลับบ้าน ฮือ ๆ..."

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าที..."

เสียงร้องไห้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง บ่งบอกถึงความอ่อนแรงของเด็ก ๆ

เมื่อพวกเขาผ่านอุโมงค์แคบ ๆ ไป ก็พบกับพื้นที่กว้างใหญ่

โคมไฟบนผนังส่องสว่าง ลู่เฉาเฉา เงยหน้าขึ้นมอง

ตรงหน้ามีเด็กจำนวนมากถูกมัดไว้กับเสา เลือดไหลจากข้อมือของพวกเขาหยดลงพื้นอย่างต่อเนื่อง

พื้นดินมีร่องน้ำที่รวบรวมเลือดเหล่านั้นไว้เป็นลวดลายประหลาด

เลือดจำนวนมากไหลมารวมกันจนกลายเป็นภาพลวงตาของพิธีกรรมชั่วร้ายขนาดใหญ่

ตามมุมห้อง มีกองกระดูกเล็ก ๆ มากมาย บางร่างเพิ่งตาย ร่างกายของพวกเขาบิดเบี้ยวในท่าที่ไม่เป็นธรรมชาติ ดวงตายังคงเบิกกว้าง เต็มไปด้วยความกลัวและความเจ็บปวด

ชีวิตที่อ่อนเยาว์ของพวกเขาถูกหยุดไว้ที่ตรงนี้

เพียงแค่มอง เซี่ยอวี้โจว ก็ร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“นี่คือขุมนรกบนดิน! ลู่เฉาเฉา นี่คือขุมนรก!!” เขาสูญเสียการควบคุมตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง

ตระกูลซู สมควรตาย!