บทที่ 30 หออสูรลึกลับ

บรรพสถานของตระกูลเย่ก็สร้างอยู่ตามแนวภูเขา มีขนาดสองชั้น ข้างบนหลังคากระเบื้องยังมีรูปสลักมังกรคู่แย่งไข่มุกที่ดูราวกับมีชีวิตจริง

บนกระเบื้องที่ทำจากหยกนั้น รายละเอียดของมังกรดูสมจริงมาก ทำให้บรรยากาศดูยิ่งใหญ่และทรงพลัง!

ข้างประตูมีตั้งเครื่องหอมขนาดใหญ่ที่กำลังปล่อยควันสีฟ้าขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนมังกรบินขึ้นฟ้า

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เย่จิ่งเฉิงมาที่บรรพสถานนี้ เขาเคยมาครั้งหนึ่งเมื่อเขาเพิ่งเข้าภูเขาในวัยสิบต้นๆ ตอนนั้นเครื่องหอมยังไม่ใหญ่ขนาดนี้

เย่ซิงหลิวเดินต่อไป ข้ามเครื่องหอมเข้ามาในบรรพสถาน เย่จิ่งเฉิงตามติดเขาไป

เมื่อผ่านควันที่กำลังลอยขึ้นมา เย่จิ่งเฉิงรู้สึกว่ากลิ่นของกำยานนี้หอมมาก ทำให้เขาอยากสูดดมมันลึกๆ แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าจิตสำนึกของเขาเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ และเริ่มสับสน มึนหัวหนักขึ้น รู้สึกเหมือนมีเก้าอี้ปรากฏอยู่ด้านหลังเขา

เขาล้มตัวลงนั่งบนเก้าอี้

“เจ้าเป็นใคร?” เสียงเย็นยะเยือกของเย่ซิงหลิวดังขึ้น

“เย่จิ่งเฉิง!” เย่จิ่งเฉิงตอบด้วยน้ำเสียงแบบเครื่องจักรโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้เขาควบคุมความคิดไม่ได้ คิดอะไรไม่ออก ทำได้แค่ตอบอย่างงุ่มง่าม

“เจ้ามาที่ตระกูลเย่เพื่ออะไร?”

“ฝึกฝน ต้องการเป็นเทพเซียน!”

เย่ซิงหลิวหรี่ตามองเล็กน้อย แล้วทันใดนั้นก็ได้ยินเย่จิ่งเฉิงพูดต่อ

“ที่นี่ก็คือบ้านข้า ข้าเติบโตมาที่นี่!”

เย่ซิงหลิวพยักหน้า จากนั้นเขาใช้นิ้วแตะเบาๆ ที่กลางหน้าผากของเย่จิ่งเฉิง

ร่างของเย่จิ่งเฉิงผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด เขารู้สึกว่าสมองของเขาหนักขึ้น และในเวลาไม่กี่อึดใจ เขาก็หลับลึกไป

ในความฝัน เย่จิ่งเฉิงเห็นสัตว์วิญญาณจำนวนมากของตระกูลเย่ เขาเห็นตัวเองสำเร็จการสร้างฐานวิญญาณ เห็นพี่ชายสี่ เย่จิ่งอวี้ กลายเป็นหัวหน้าตระกูล และเห็นว่าตระกูลเย่เจริญรุ่งเรืองอย่างยิ่ง

ความฝันนี้ช่างยาวนานอย่างน่าประหลาด

และสวยงามอย่างยิ่ง

จนกระทั่งเสียงไอเล็กน้อยดังขึ้น

เย่จิ่งเฉิงตื่นจากความฝัน เขาเห็นว่าเย่ซิงหลิวยังคงสวมเสื้อคลุมประจำตระกูลที่สะอาดหมดจด ราวกับว่าเขารออยู่นานแล้ว

เมื่อสติกลับคืนมา ร่างกายของเขายังคงรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย

“หัวหน้าตระกูล...”

แต่เย่ซิงหลิวกล่าวอย่างจริงจังว่า

“จิ่งเฉิง สิ่งที่เจ้าจะเห็นและได้ยินต่อจากนี้ ล้วนเป็นความลับสุดยอดของตระกูล จงจำไว้ว่าห้ามเปิดเผยแม้แต่น้อย แม้แต่กับสมาชิกตระกูลอื่นๆ หากเจ้าฝ่าฝืน ตระกูลจะตัดเจ้าจากการฝึกฝน เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

“จิ่งเฉิงเข้าใจ!” เย่จิ่งเฉิงพยักหน้าและลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาติดตามเย่ซิงหลิวเข้าไปในบรรพสถาน

เมื่อเข้ามาภายใน สิ่งที่เขาเห็นคือแผ่นป้ายวิญญาณจำนวนมาก โต๊ะแปดเซียนหนึ่งตัว ที่ตั้งธูปหนึ่งอัน เทียนแดงสองเล่ม และที่นั่งปูรองนั่งสามที่

“นั่งบนที่นั่ง!” เย่ซิงหลิวสั่งต่อไป และเขาก็เป็นคนแรกที่นั่งลงบนที่นั่ง

เย่จิ่งเฉิงพยักหน้า เขารู้แล้วว่าเมื่อครู่เขาผ่านการทดสอบ

และต่อจากนี้คือความลับแท้จริงของตระกูล

เมื่อนั่งลงบนที่นั่ง เย่จิ่งเฉิงรู้สึกได้ยินเสียงสวดมนต์ดังขึ้นมาเรื่อยๆ

แต่เสียงนั้นซับซ้อนจนเขาแยกแยะไม่ออกว่าเป็นคำอะไร

เขาพยายามฟังต่อไป แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาก็ต้องตกใจ

เขาพบว่าตัวเองอยู่ภายในหอคอยลึกลับ รอบๆ หอคอยนั้นไม่มีแผ่นป้ายวิญญาณอีกต่อไป!

แต่กลับมีรูปสลักสัตว์วิญญาณแขวนอยู่แทน!

พวกมันเหมือนมีชีวิตจริง นั่งบ้าง ยืนบ้าง บินบ้าง หรือหยุดนิ่งบ้าง

“จิ่งเฉิง ทิ้งลายวิญญาณให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้!” เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเขา

แม้ว่าเย่จิ่งเฉิงจะยังไม่เข้าใจ แต่เขาจดจำคำนี้ไว้ได้ลึกซึ้ง!

ทันใดนั้น เสียงแตกหักดังก้องขึ้น

รูปสลักสัตว์วิญญาณเริ่มปรากฏรอยแตกร้าว และหินก้อนเล็กๆ เริ่มหล่นลงมา

เมื่อหินหลุดออกหมด สัตว์เหล่านั้นก็พุ่งเข้าใส่เย่จิ่งเฉิงด้วยความดุร้าย ภาพนี้ช่างเหลือเชื่อเกินไป!

เย่จิ่งเฉิงรีบวิ่งหนี สัตว์เหล่านี้ไม่ใช่สัตว์ธรรมดา แต่พื้นที่ในหอคอยจำกัด เย่จิ่งเฉิงจึงโดนชนในไม่ช้า

เสียงกระแทกดังขึ้นพร้อมกับความรู้สึกสั่นสะเทือน ร่างของเขาถูกสัตว์วิญญาณพุ่งผ่านไป

บนร่างของเขาปรากฏลายวิญญาณจางๆ

ลายวิญญาณนั้นค่อยๆ จางหายไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้

แต่ทันใดนั้น สัตว์วิญญาณอีกหลายตัวพุ่งเข้ามาชนเขาอีกครั้ง!

ทุกครั้งที่ถูกชน เขารู้สึกเวียนหัวเพิ่มขึ้น

และบนแขนของเขาจะปรากฏลายวิญญาณเพิ่มขึ้น

ลายวิญญาณเล็กๆ สามเส้นจะรวมกันกลายเป็นลายวิญญาณยาวสามนิ้ว

และเมื่อมีสามลายวิญญาณยาวสามนิ้ว มันก็จะกลายเป็นลายวิญญาณยาวห้านิ้ว

แต่ในตอนนี้ เย่จิ่งเฉิงรู้สึกว่าหัวของเขาเหมือนจะระเบิด

เมื่อสัตว์วิญญาณอีกสองตัวพุ่งเข้ามา แขนของเย่จิ่งเฉิงมีลายวิญญาณยาวห้านิ้วเพิ่มขึ้น และอีกสองเส้นสั้นหนึ่งนิ้ว

ในขณะนั้น หอคอยก็หายไป เย่จิ่งเฉิงกลับมาสู่บรรพสถานอีกครั้ง!

ใบหน้าของเขายังคงแสดงความเจ็บปวดอยู่

“ดีมาก! เจ้าลายวิญญาณยาวห้านิ้ว!” เย่ซิงหลิวมองเห็นลายวิญญาณบนแขนของเย่จิ่งเฉิงและเอ่ยชมเชยทันที

เมื่อเห็นเย่จิ่งเฉิงสงสัย เย่ซิงหลิวก็เผยให้เห็นแขนของเขาเอง บนแขนของเขาก็ปรากฏลายวิญญาณยาวห้านิ้วเช่นกัน

ในอึดใจเดียว ลายวิญญาณนั้นก็หายไปจากแขนของเขา

“ลายวิญญาณเช่นนี้เรียกว่า ลายวิญญาณเชื่อมอสูร เป็นความลับใหญ่สุดของตระกูล เมื่อใดที่ลายวิญญาณของเจ้ามั่นคง เจ้าจะสามารถควบคุมมันได้ตามใจชอบ ซ่อนมันไว้ในร่างหรือเผยออกมาก็ได้!”

“ข้อดีที่ใหญ่ที่สุดของมันคือการเชื่อมต่อพลังวิญญาณกับสัตว์อสูร!”

“หากพลังของผู้ฝึกฝนและสัตว์อสูรแตกต่างกันมาก ลายวิญญาณเชื่อมอสูรนี้จะสามารถลดความแตกต่างได้อย่างรวดเร็ว แม้ในที่สุดอาจไม่มีความต่างเลย!”

“แน่นอน ความเร็วที่ว่าก็แค่เร็วกว่าปกติหลายเท่า มันเหมือนเป็นการแบ่งปันพรสวรรค์ของสัตว์อสูร”

“นอกจากนี้ ยังมีวิชาควบคุมสัตว์อสูรหลายวิชาของตระกูลที่เกี่ยวข้องกับลายวิญญาณเชื่อมอสูร ตอนนี้เจ้าเพียงอยู่ในระดับหลอมลมปราณ ยังไม่ถึงขั้นที่จะฝึกฝนวิชาเหล่านั้น แค่รู้ก็พอ!” เย่ซิงหลิวอธิบายทีละเรื่อง!

ในขณะนี้หัวใจของเย่จิ่งเฉิงเต็มไปด้วยความตกตะลึง

คำถามที่เขาสงสัยก่อนหน้านี้ก็ถูกคลี่คลาย

ตระกูลเย่ไม่สนใจรากวิญญาณ เพราะตราบใดที่มีสัตว์อสูรที่มีพรสวรรค์มากพอ มันจะสามารถแบ่งปันพรสวรรค์กับผู้ฝึกฝนได้

แม้ว่าสัตว์อสูรจะเติบโตช้าในวัยโตเต็มที่ แต่ตระกูลเย่ก็สามารถใช้สัตว์อสูรของตระกูลสืบต่อได้

เช่นกรณีของเย่จิ่งเฉิง หากไม่มีอะไรผิดพลาด การฝึกฝนของเขาจะก้าวไปพร้อมกับจิ้งจอกเพลิง!

ด้วยลายวิญญาณเชื่อมอสูรนี้ เขาจะได้รับประโยชน์ตลอดไป

เมื่อจิ้งจอกเพลิงโตเต็มที่ จะมีพลังถึงขั้นสร้างฐานวิญญาณในช่วงปลาย

แน่นอน สำหรับเย่จิ่งเฉิง ในตอนนี้ทุกอย่างยังดูเหมือนความฝัน!

หนังสือวิเศษในร่างของเขามีไว้เพื่อเพิ่มพรสวรรค์ให้สัตว์อสูร จากจิ้งจอกหางเดียวไปเป็นจิ้งจอกสองหาง และในอนาคตอาจไปถึงจิ้งจอกเก้าหาง ความก้าวหน้าจะเป็นการพัฒนาแบบก้าวกระโดด

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ การพัฒนาของสัตว์อสูรขึ้นอยู่กับสายเลือดที่แข็งแกร่ง และเกือบทั้งหมดต้องพึ่งพาการกิน!

“นี่คือวิธีใช้ลายวิญญาณเชื่อมอสูร เจ้าต้องบันทึกลงในหยกจารึก จากนั้นจงทำลายมัน!” เย่ซิงหลิวเห็นว่าเย่จิ่งเฉิงไม่มีคำถาม จึงนำหยกจารึกออกมา

“ขอบคุณหัวหน้าตระกูล!”

“เมื่อไม่มีคนอื่น เรียกข้าว่าลุงสาม เราตระกูลเย่ไม่ห่างเหินกันขนาดนั้น!”

จบบท