ตอนที่ 27 คนจากฐานผู้ลี้ภัยกำลังมาถึง

ตอนที่ 27 คนจากฐานผู้ลี้ภัยกำลังมาถึง

อาจเป็นเพราะมันได้ปลุกฉู่เจียงเยว่สองครั้งก่อนหน้านี้ จิ้งจอกน้อยจึงรู้สึกละอายใจเล็กน้อย มันจึงไม่ได้ปลุกฉู่เจียงเยว่ในวันรุ่งขึ้นจริงๆ และปล่อยให้เธอได้นอนเต็มอิ่มจนกว่าจะตื่นขึ้นมาด้วยตัวเอง

ฉู่เจียงเยว่ล้างหน้าอย่างช้าๆ กินข้าวเช้าแล้วเดินออกมา

วันนี้ ฉู่เจียงเยว่สวมชุดที่ดูเข้าคู่กัน พร้อมกับรองเท้าบูทแฟชั่นสีดำที่ดูสะอาดตา

ผมหยิกเล็กน้อยของเธอยาวสลวยถึงเอว ถ้าไม่ใช่เพราะซากปรักหักพังด้านนอกโรงแรมเจียงหลิน เมื่อเห็นฉู่เจียงเยว่แต่งตัวแบบนี้ หลายคนๆ ที่เห็นคงจะคิดวันสิ้นโลกไม่ได้เกิดขึ้น

แน่นอนว่าเมื่อฉู่เจียงเยว่เดินออกจากบ้านพัก แขกที่เดินไปรอบๆ สนามหญ้าของโรงแรมเจียงหลินก็ตกตะลึง

หลังวันสิ้นโลกคงมีเพียงฉู่เจียงเยว่เท่านั้นที่แต่งตัวเองอย่างประณีตเช่นนี้

“เถ้าแก่ สวัสดีตอนเช้า!”

“นี่มันสิบโมงครึ่งแล้ว สายเกินไปหน่อยมั้ง”

“เถ้าแก่ คุณกินข้าวหรือยัง?”

"กินแล้ว"

ในที่สุด ฉู่เจียงเยว่ก็เดินไปถึงต้นไม้ที่เธอปลูกไว้ก่อนหน้านี้

ผ่านไปเพียงไม่กี่วัน จากต้นกล้าที่สูงเพียงครึ่งตัวคน ในตอนนี้กลายเป็นต้นไม้ใหญ่ที่คนๆ หนึ่งอาจจะโอบได้ไม่ถึงแล้ว เมื่อมองจากระยะไกล มันดูเหมือนร่มสีเขียวขนาดยักษ์

ฉู่เจียงเยว่ยกมือขึ้นแล้วถ่ายพลังวิเศษลงไป

“เถ้าแก่ ต้นไม้ต้นนี้ เมื่อไหร่มันจะออกผลเหรอ?”

เมื่อวานตอนที่หลายคนออกมาจากห้องแล้วได้เห็นฉู่เจียงเยว่ถือแตงโมครึ่งลูกแล้วกิน คงจะโกหกหากจะบอกว่าพวกเขาไม่ได้อิจฉาเลย

ดังนั้น เมื่อพวกเขารู้ว่าต้นไม้นี้สามารถออกผลได้ และฉู่เจียงเยว่เป็นคนปลูกมันเอง หลายคนก็เริ่มตั้งตารอ

"คงจะอีกไม่นาน"

เมื่อวานนี้ ฉู่เจียงเยว่เห็นดอกตูมโผล่ออกมาบนกิ่งก้านบางส่วน ด้วยอัตราการเติบโตของต้นไม้ต้นนี้ วันนี้มันควรจะบานสะพรั่งในอีกไม่กี่วัน ในวันมะรืนนี้ก็อาจจะออกผลแล้วก็เป็นได้

อย่างไรก็ตาม ฉู่เจียงเยว่ไม่ได้อธิบายทุกอย่างอย่างชัดเจน เพราะนี่เป็นเพียงการคาดเดาของตัวเธอเองเท่านั้น ไม่แน่ใจว่าเป็นช่วงเวลานั้นหรือไม่

เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เจียงเยว่ ดวงตาของเจียงเหอก็สว่างขึ้น และเขาก็พูดด้วยความลังเล

“เถ้าแก่ ผลไม้ชุดแรกคุณจะยังขายให้เธอตามสัญญาใช่ไหม?”

ฉู่เจียงเยว่เหลือบมองเจียงเหอแล้วพยักหน้า "แน่นอน"

ตราบใดที่พวกเขามีเงินจ่าย เธอก็จะขายให้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ฉู่เจียงเยว่รู้ดีว่าของที่มีราคานั้นต้องหายาก และผลไม้ชุดนี้จะไม่มีวันขายในราคาถูก

เธอแค่หวังว่าเมื่อเห็นราคา พวกเขาจะไม่กลัวไปเสียก่อน

หลังจากถ่ายพลังวิเศษลงไปในต้นไม้แล้ว ฉู่เจียงเยว่ก็กลับไปที่บ้านพัก จากนั้นหยิบเก้าอี้นั่งเล่น และโต๊ะพับขนาดเล็กออกมา

สำหรับคนอื่นๆ พวกเขากำลังพูดคุยกันบนสนามหญ้า เมื่อเห็นฉู่เจียงเยว่นอนพักผ่อนราวกับอยู่ในช่วงเวลาพักร้อน หลายคนก็เบิกตากว้าง

เธอยังได้วางของว่าง และเครื่องดื่มไว้บนโต๊ะด้วย

เมื่อมีการเปรียบเทียบ มันทำให้เห็นความแตกต่างที่ชัดเจนจริงๆ!

“ชีวิตของเถ้าแก่น่าอิจฉาจริงๆ!”

“ราวกับได้เห็นช่วงเวลาก่อนวันสิ้นโลกหวนกลับมาอีกครั้งเลย”

“ใช่ แม้จะผ่านไปไม่ได้ แต่ดูเหมือนจะผ่านจะมานานมากแล้วยังไงไม่รู้”

เสิ่นจื้อกุยมองดูคนที่นอนอยู่บนเก้าอี้โดยหลับตา จากนั้นเขาก็หันกลับมา และมองไปที่ตึกหนึ่ง

“โฮสต์ ตอนนี้คุณมีเวลาว่างแล้ว คุณไม่คิดจะออกไปข้างนอกเพื่อดึงดูดลูกค้าเลยเหรอ?” จิ้งจอกน้อยถาม

“อุณหภูมิภายนอกสูงมาก เธอคิดว่าฉันจะอยู่ที่นั่นได้นานแค่ไหนหลังจากออกไป”

ฉู่เจียงเยว่ประสบกับอากาศร้อนจัดในชาติที่แล้วมาถึงสามปี เธอจึงไม่อยากสัมผัสมันอีกอย่างแน่นอน

จิ้งจอกน้อยพูดไม่ออกกับคำตอบของฉู่เจียงเยว่

สิ่งเธอพูดเป็นความจริง มันไม่รู้จะเถียงยังไง

มันจึงคิดอยู่นาน จากนั้นก็ตัดสินใจยื่นแครอทเพื่อหลอกล่อให้เธอทำงาน

“โฮสต์ ตราบใดที่คุณรีบทำภารกิจให้สำเร็จ ฉันจะช่วยให้คุณได้รับรางวัลที่ใช้งานได้จริง”

“รางวัลอะไร?”

เธอไม่สนใจคำพูดที่ว่างเปล่า สิ่งที่เธอต้องการคือ คำสัญญา

“แม้จะยังบอกไม่ได้ แต่ฉันสัญญาว่ามันจะเป็นรางวัลที่คุณสามารถใช้งานจริงได้อย่างแน่นอน โฮสต์ คุณไม่เชื่อใจฉันงั้นเหรอ?”

จิ้งจอกน้อยมองฉู่เจียงเยว่ด้วยความจริงใจ

‘เพราะเป็นเธอ ฉันถึงกังวลยังไงล่ะ’ ฉู่เจียงเยว่พึมพำกับตัวเองในใจ

“ตกลง ฉันจะหาทาง”

ในความเป็นจริง ฉู่เจียงเยว่ค่อนข้างตั้งตารอว่าหลินเฟิง และคนอื่นๆ จะนำมาซึ่งผลลัพธ์อะไรให้กับเธอหลังจากกลับไปที่ฐานผู้ลี้ภัยในเมือง B ตอนนี้มันก็ผ่านไปสองวันแล้ว

คงจะดีมาก ถ้ามีคนมาเข้าพักมากขึ้น

หลังจากได้รับคำสัญญาของฉู่เจียงเยว่ จิ้งจอกน้อยก็ยิ้มเมื่อรู้สึกว่าตนได้รับความไว้วางใจ!

จากนั้น มันก็โดดลงมาจากไหล่ของฉู่เจียงเยว่ หายลับตาไป และไม่รู้ว่าไปเล่นอยู่ที่ไหน

คนจากฐานผู้ลี้ภัยในเมือง B ที่ฉู่เจียงเยว่ตั้งตารอในที่สุดก็มาถึงในช่วงเวลาเย็น

ขณะนั้น จิ้งจอกน้อยก็วิ่งกลับมา “โฮสต์ ดูเหมือนคนกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งตรงมาที่นี่ คนที่นำทางเป็นหลินเฟิง และอีกสองคนที่เราเคยพบคราวก่อน”

ระยะการเฝ้าระวังของจิ้งจอกน้อยนั้นกว้างกว่าตาเปล่าของฉู่เจียงเยว่มาก มันจึงรับรู้ได้การเคลื่อนไหวรอบๆ โรงแรมก่อน แล้วจึงรีบมารายงานให้ฉู่เจียงเยว่ฟัง

“พวกเขามาถึงไหนแล้ว?”

ฉู่เจียงเยว่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ปรับนอน เมื่อรู้ว่าคนจากฐานผู้ลี้ภัยกำลังจะมาถึง คราวนี้เธออาจจะได้รับกำไรก้อนโต

“โฮสต์ คุณอย่าเพิ่งรีบร้อนไป เก็บของให้เรียบร้อยก่อนสิ”

จิ้งจอกน้อยมองไปที่เก้าอี้ และโต๊ะพับที่อยู่ข้างตัวฉู่เจียงเยว่ มีแก้วเปล่า และถุงขนมที่ถูกกินจนหมดแล้วยังไม่มีเวลาไปทิ้งวางอยู่

หากคนที่มาเห็นสิ่งนี้ จะไม่สร้างความประทับใจที่ดีกับพวกเขา

ใครจะอยากอยู่ในโรงแรมที่เจ้าของดูเหมือนไม่ค่อยน่าเชื่อถือ?

ฉู่เจียงเยว่จึงรีบเก็บขยะแล้วลากเก้าอี้ และโต๊ะพับไปไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่

หลังจากเธอเก็บข้าวของได้ไม่นาน เธอก็ได้รับข่าวว่าคนกลุ่มนั้นใกล้มาถึงโรงแรมเจียงหลินแล้ว

เมื่อหันกลับไป เธอก็ได้เห็นคนกลุ่มใหญ่ คนที่เดินนำหน้าคือ หลิงเฟิง และอีกสองคนที่มากับเขาในคราวก่อน

เมื่อมองดูกลุ่มคนที่ค่อยๆ เข้ามาใกล้ ความประหลาดใจก็ฉายชัดอยู่ในดวงตาของฉู่เจียงเยว่

เธอคิดว่าหลิงเฟิง และทีมของเธอจะพาใครบางคนมาจากฐานผู้ลี้ภัย แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะนำคนกลุ่มใหญ่มา

ฉู่เจียงเยว่จึงเดินออกไปทักทายพวกเขาที่ทางเข้าของโรงแรมเจียงหลิน

“เถ้าแก่ เราได้พบกันอีกแล้ว”

หลิงเฟิงลงจากรถออฟโรดด้วยรอยยิ้มที่สดใส

คนอื่นๆ ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำเรียกขานของเขา พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเจ้าของโรงแรมแห่งนี้จะเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม พวกเขาได้รับการคัดเลือกมาเป็นอย่างดีจากหลู่เจิ้งเหยา เพื่อที่จะได้ไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้นในการเจรจา

ดังนั้น แม้ว่าพวกเขาจะประหลาดใจ แต่พวกเขาก็ไม่แสดงท่าทีดูถูกใดๆ

“ฉันก็ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้ง เชิญเข้ามาเถิด”

ฉู่เจียงเยว่ยื่นมือออก ทำท่าทางชวนเชิญ เธอก้าวไปด้านข้างหลีกทางให้เล็กน้อย

หลิงเฟิงเดินเข้ามาในโรงแรมเจียงหลินพร้อมกับชายร่างสูงคนหนึ่ง

แม้ว่านี่จะเป็นครั้งที่สองของเขาที่ได้มาที่นี่ แต่ทันทีเดินเข้ามาในโรงแรมเจียงหลิน เขายังคงรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย

อากาศของที่นี่เย็นสบายราวกับสรวงสวรรค์จริงๆ

เมื่อคนกลุ่มนั้นเข้ามาในโรงแรมเจียงหลิน พวกเขาก็ประหลาดใจเป็นอย่างมากเมื่อรู้สึกได้ถึงความแตกต่างของอุณหภูมิที่ชัดเจนระหว่างภายใน และภายนอก

“นี่มันน่าทึ่งมาก เพื่อลดอุณหภูมิให้พอเหมาะกับการอยู่อาศัยต้องใช้ทรัพยากรมากมาย แม้แต่ฐานผู้ลี้ภัยในเมือง B ก็ยังไม่สามารถทำเช่นนี้ได้” บางคนในกลุ่มจู่ๆ ก็พูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

ฉู่เจียงเยว่เลิกคิ้ว ยิ้มและไม่พูดอะไร

แม้ว่าชายร่างสูงที่รับหน้าที่สำคัญในการเจรจาจะเก็บอารมณ์ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยได้ แต่คนอื่นๆ ที่เขาพามาก็ใช่ว่าจะทำแบบเดียวกันได้