บทที่ 96  บุกโจมตีนิกายเฉียนตี้เต๋า!

ณ แคว้นตงโจว

บนภูเขาสูงนอกประตูนิกายเฉียนตี้เต๋า

ชายหนุ่มในชุดคลุมสีเขียวลายนกกระเรียนและเมฆ กอดอกยืนอยู่บนยอดเขา บุคลิกเฉียบคมราวกับเซียนแห่งกระบี่ผู้ยิ่งใหญ่ มองไปยังประตูอันยิ่งใหญ่ของนิกายเฉียนตี้เต๋าแต่ไกล

คนผู้นี้ก็คือเย่หลัว

ณ ขณะนี้

เย่หลัวจ้องมองนิกายเฉียนตี้เต๋าในที่ไกลอย่างไร้อารมณ์

หลังจากลงจากเขา เขาก็เริ่มเตรียมการสร้างดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งการบ่มเพาะ

การเตรียมการนี้ใช้เวลากว่าสองเดือน

เพื่อสร้างดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เขาไม่ลังเลที่จะเป็นศัตรูกับผู้แข็งแกร่งมากมาย แย่งชิงทรัพยากรที่จำเป็น

แต่เดิมเขาตั้งใจจะสร้างดินแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างรวดเร็ว

แต่พอกำลังจะสร้าง เขาก็บังเอิญพบว่า...

แม้โชคชะตาของนิกายเฉียนตี้เต๋าจะปั่นป่วน แต่ก็ยังรวบรวมโชคชะตาส่วนใหญ่ของแคว้นตงโจวไว้

เย่หลัวจะสร้างดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ต้องทำให้นิกายเฉียนตี้เต๋าปั่นป่วนมากกว่านี้

ไม่เช่นนั้นเขาก็ไม่สามารถสร้างดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้

เย่หลัวจึงมาที่นิกายเฉียนตี้เต๋า

จุดประสงค์ชัดเจนมาก

ต้องทำให้นิกายเฉียนตี้เต๋าเกิดความปั่นป่วนครั้งใหญ่

ส่วนจะทำให้นิกายเฉียนตี้เต๋าปั่นป่วนได้อย่างไร...

แน่นอนว่าใช้กำลังเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด

"พี่ใหญ่ ท่านไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม? จะบุกโจมตีดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งแคว้นตงโจวโดยตรงเลยเหรอ?"

ด้านหลังเย่หลัว

ชายหนุ่มในชุดดำท่าทางไม่เอาไหนนั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ พูดกับเย่หลัวอย่างหงุดหงิด

พูดจบ

ด้านหลังมีชายหนุ่มอีกคนสะพายกระบี่คู่ สวมชุดคลุมสีฟ้าขาวลายเมฆ ก้าวเดินขึ้นมา

"เสิ่นไฉ่จวิ้น! พี่ใหญ่พูดอะไรก็ต้องเป็นตามนั้น! เจ้าจะเถียงอะไร? ถ้าไม่พอใจ เจ้าก็ลงจากเขาไปได้เลย"

ชายสะพายกระบี่คู่ 'เนี่ยหยุนเฟย' ตบไหล่ชายชุดดำอย่างแรง

"ข้าไม่ได้บอกว่าไม่พอใจนี่ แค่รู้สึกว่า... บุกโจมตีดินแดนศักดิ์สิทธิ์โดยตรง จะไม่ให้เกียรติดินแดนศักดิ์สิทธิ์เกินไปหรือเปล่า? หรือว่า ใช้วิธีนุ่มนวลก่อนแล้วค่อยใช้กำลัง? คุยกับพวกเขาก่อนดีไหม?"

ชายชุดดำ 'เสิ่นไฉ่จวิ้น' พูดอย่างซุกซน

"คุย? เจ้าจะคุยยังไง? ขอให้พวกเขาปั่นป่วนตัวเองหน่อยเหรอ?"

เนี่ยหยุนเฟยหัวเราะกับคำพูดนี้ ส่ายหน้า ไม่รู้จะพูดอะไรดี

เย่หลัวข้างๆ มองสองคนนี้เงียบๆ ไร้อารมณ์

สองคนนี้เป็นคนที่ช่วยเหลือเขาตอนที่เขาต่อสู้กับนิกายต่างๆ ในแคว้นตงโจว พบปะกันบ่อยๆ ก็กลายเป็นพี่น้อง ติดตามเขา

ชายชุดดำคนนี้ ชื่อเสิ่นไฉ่จวิ้น เกิดในตระกูลผู้บำเพ็ญ เชี่ยวชาญวิชากระบี่บิน กระบี่บินเพียงเล่มเดียว สามารถตัดศีรษะคนได้จากระยะพันลี้ ราวกับล้วงของในถุง

ชายในชุดคลุมสีฟ้าขาวลายเมฆคนนี้ ชื่อเนี่ยหยุนเฟย เกิดในโลกสามัญ มีพรสวรรค์พิเศษ เข้าสู่นิกายผู้บำเพ็ญแล้วฝึกฝนอย่างหนักหลายปี วิชากระบี่คู่ล้ำเลิศ

สองคนนี้ถือเป็นคนสนิทของเย่หลัว

และเป็นแกนหลักในการสร้างดินแดนศักดิ์สิทธิ์

"พอได้แล้ว อย่าพูดมาก บุกเข้าไปเลย"

"พวกเจ้าสองคน เดี๋ยวพอต่อสู้ ก็ดูแลตัวเองให้ดี ที่เหลือปล่อยให้ข้าจัดการ"

เย่หลัวพูดช้าๆ

"ได้ขอรับ พี่ใหญ่ วางใจได้ ความสามารถในการรักษาชีวิตของผมแข็งแกร่งที่สุด"

"แกน่ะเหรอ? พ่นกระบี่บินออกมา กระบี่บินฆ่าคนจากระยะพันลี้ ตัวเองโดนทุบจนร่างแตกยังไม่รู้ตัว ยังจะบอกว่าความสามารถในการรักษาชีวิตแข็งแกร่ง?"

"เจ้าเลิกพูดเถอะ กระบี่คู่ของเจ้าก็ไม่เห็นจะเก่งกาจอะไร..."

"ก็ยังเก่งกว่าเจ้า!"

สองคนไม่สนใจว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งแคว้นตงโจวอยู่ไม่ไกล เถียงกันไปมา

เห็นภาพนี้

เย่หลัวได้แต่ส่ายหน้า ตบน้ำเต้าที่เอว

กระบี่บินพุ่งออกมา

ตกลงในมือเย่หลัว เปลี่ยนเป็นกระบี่ยาวคมกริบ

เย่หลัวถือกระบี่ยาว พุ่งขึ้นฟ้า บินไปทางประตูนิกายเฉียนตี้เต๋า

...

ในเวลาเดียวกัน

ในตำหนักประมุขของนิกายเฉียนตี้เต๋า

ผู้อาวุโสมากมายของนิกายเฉียนตี้เต๋ากำลังรวมตัวกัน ปรึกษาหารือเรื่องราว

"ตำแหน่งประมุข จะว่ายังไงดี? นิกายเฉียนตี้เต๋าของเราไม่อาจขาดประมุขเป็นเวลานานได้"

"ท่านก็รู้ว่าไม่อาจขาดประมุขเป็นเวลานาน แต่จะเลือกใครเป็นประมุขล่ะ? ผู้อาวุโสใหญ่สนับสนุนคนหนึ่ง ผู้อาวุโสที่สองก็สนับสนุนอีกคน ผู้อาวุโสที่สี่ก็สนับสนุนอีกคน อ้อ ผู้อาวุโสที่เจ็ดก็สนับสนุนอีกคน ยังมีผู้อาวุโสที่สิบสาม ดังนั้น ใครจะมาเป็นประมุข?"

"นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ พวกท่านหลายคนนี่เกินไปแล้ว ยังไม่ทันเลือกประมุขเลย ผู้สมัครของพวกท่านหลายคนก็ใช้อำนาจประมุขแล้ว!"

"หนึ่งนิกาย ห้าประมุข!!! นี่ไม่ใช่การแบ่งแยกหรอกหรือ? ไม่ใช่การทรยศต่อนิกายเฉียนตี้เต๋าหรอกหรือ?!"

ผู้อาวุโสที่มีนิสัยอ่อนโยนพูดอย่างใจดี ผู้อาวุโสที่หัวรุนแรงก็เริ่มด่าทอคำหยาบ

ในตำหนักวุ่นวายไปหมด

มีเพียงผู้อาวุโสใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด ไม่สนใจการทะเลาะในตำหนักเลย ไร้อารมณ์ ท่าทางสูงส่งและน่าเกรงขาม

ราวกับเรื่องราวในโลกไม่เกี่ยวข้องกับเขา

ผู้อาวุโสคนหนึ่งจู่ๆ ก็สังเกตเห็นผู้อาวุโสใหญ่

"พอกันที เรื่องประมุขค่อยว่ากันทีหลัง ผู้อาวุโสใหญ่ ประมุขคนก่อนจากไป ข้าวของของเขา รวมทั้งเครื่องหมายประมุข ควรจะอยู่ในมือท่านใช่ไหม? ท่านควรจะส่งมอบได้แล้วนะ"

ผู้อาวุโสคนนั้นพูดเสียงต่ำ

พอได้ยินคำนี้

การทะเลาะในตำหนักหยุดลงทันที

สายตาของผู้อาวุโสทุกคนจับจ้องไปที่ผู้อาวุโสใหญ่

"ก็ให้พวกท่านสิ พวกท่านไปเอาของพวกนี้ที่ถ้ำของข้าได้"

ผู้อาวุโสใหญ่โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ยังคงทำท่าเคร่งขรึมจริงจัง

ได้ยินคำพูดนี้ ผู้อาวุโสทั้งหมดต่างถอนหายใจโล่งอก

พวกเขากลัวว่าผู้อาวุโสใหญ่คนนี้จะเอาแต่ใจ มอบของทั้งหมดของประมุขให้แก่ผู้สมัครที่ตนเลือก

"อีกเรื่องหนึ่ง ผู้อาวุโสใหญ่ ตอนประมุขเฉียนหยวนจากไป คู่บำเพ็ญของเขายังอยู่ในนิกายใช่ไหม? ข้าจำได้ว่าตอนนั้นท่านเป็นคนจัดการเรื่องนี้ ไม่ทราบว่าคู่บำเพ็ญของเขาเป็นอย่างไรบ้าง?"

ผู้อาวุโสอีกคนเอ่ยปากถาม

"วางใจเถอะ วางใจเถอะ ประมุขเฉียนหยวนก็ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทของข้า ข้าดูแลอยู่ตลอด จะไม่ทำให้คู่บำเพ็ญของประมุขเฉียนหยวนต้องลำบากหรอก"

ผู้อาวุโสใหญ่โบกมือพูด

ผู้อาวุโสคนอื่นกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

โครม...

ทันใดนั้น

เสียงดังสนั่น

ทั้งนิกายเฉียนตี้เต๋าสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แม้แต่ตำหนักก็ได้รับผลกระทบ

ผู้อาวุโสในตำหนักต่างมองออกไปนอกตำหนัก อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ตอนนั้นเอง มีศิษย์คนหนึ่งบินกระบี่มาอย่างตื่นตระหนก

"ผู้อาวุโส! มีศัตรูบุกรุกเข้ามา โจมตีนิกายเฉียนตี้เต๋าของเรา ประตูนิกายถูกทำลายแล้ว!"

ศิษย์พูดด้วยความหวาดกลัวสุดขีด

"เหลวไหล! นิกายเฉียนตี้เต๋าของเรามีค่ายกลป้องกันเขา จะเป็นไปได้อย่างไรที่ประตูนิกายจะถูกทำลาย?!"

ผู้อาวุโสใหญ่เบิกตากว้าง ดูน่าเกรงขามแม้ไม่ได้โกรธ

พูดเล่นอะไร

นิกายเฉียนตี้เต๋ามีค่ายกลป้องกันเขา ยังจะถูกทำลายประตูนิกายได้?

ค่ายกลป้องกันเขาเป็นระดับขั้นเผชิญเคราะห์นะ!

ถ้าค่ายกลแบบนี้ยังถูกทำลายได้

เขาผู้อาวุโสใหญ่จะกินพื้นตำหนักของนิกายเฉียนตี้เต๋าทีละแผ่นๆ จนหมด!

"ผู้อาวุโสใหญ่ เป็นเรื่องจริงขอรับ ดูเหมือนศัตรูจะรู้จุดอ่อนของค่ายกลป้องกันเขาของนิกายเฉียนตี้เต๋าเรา ใช้กระบี่ฟันแผ่นค่ายกลที่ซ่อนอยู่บนฟ้าหายไปในฟันเดียว..."

ศิษย์คนนั้นตอบอย่างสั่นเทิ้ม

ผู้อาวุโสใหญ่ "..."

ข้าสงสัยว่าเจ้าตั้งใจให้ข้าพูดแบบนี้...