บทที่ 50 การพบกันครั้งแรกของสองผู้เกิดใหม่!

ผมทำงานหนักมากและเกือบเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อหา 500 คะแนน!

ลิน เต้าเทียนจะได้รับคะแนนเป็นรางวัลเมื่อเริ่มสอน!

นักเรียนก็จะให้คะแนนสำหรับการเข้าฟังบรรยายด้วย!

หาเดือนละเจ็ดแปดพันคะแนนได้ง่ายๆ!

ทำไมช่องว่างระหว่างคนถึงได้กว้างขนาดนี้?

จาง ควงรู้สึกทันทีว่าคะแนนที่เขาได้มาไม่ดีอีกต่อไป

"นอกจากนี้ ทางโรงเรียนยังให้สิทธิ์เหลิง ชิงเยว่และจาง ควงในการพักอาศัยที่ศาลาฉีหลินด้วย!"

เมิ่ง เสี่ยวสิงประกาศรางวัลต่อไป: "ศาลาฉีหลินเป็นอพาร์ตเมนต์ที่ทางโรงเรียนเตรียมไว้สำหรับนักเรียนที่มีพรสวรรค์

มันเป็นอพาร์ตเมนต์แบบครอบครัวเดี่ยวที่มีพื้นที่ 180 ตารางเมตร

มีสภาพแวดล้อมที่สวยงามและมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

เป็นอพาร์ตเมนต์นักเรียนที่ดีที่สุด! ปัจจุบัน ในบรรดานักเรียนใหม่ มีเพียงเหลิง ชิงเยว่และจาง ควงเท่านั้นที่ได้รับเกียรตินี้!"

"ว้าว! เป็นศาลาฉีหลินจริงๆ ด้วย!"

"ผมได้ยินมานานแล้วว่านักเรียนชั้นยอดที่สุดของโรงเรียนรวมตัวกันอยู่ที่นั่น และมีบุคคลสำคัญหลายคนเกิดขึ้นจากที่นั่น มันเป็นแหล่งกำเนิดของคนเก่งในอนาคต! ยิ่งไปกว่านั้น สภาพความเป็นอยู่ที่นั่นดีมาก อยู่สบายจริงๆ!"

"ใช่ สภาพแวดล้อมและสิ่งอำนวยความสะดวกรองจากรังนกฟีนิกซ์เท่านั้น! อย่างไรก็ตาม รังนกฟีนิกซ์เป็นที่พักของอาจารย์ มันเทียบกันไม่ได้หรอก! เหลิง ชิงเยว่และจาง ควงได้อยู่ดีกินดีแล้ว!"

"อิจฉาจัง!!!"

...

ทุกคนมองมาอีกครั้งด้วยสายตาอิจฉา ริษยา และเกลียดชัง

จาง ควงกลับมาภูมิใจอีกครั้ง เต็มไปด้วยความรู้สึกเหนือกว่า

ในฐานะนักเรียนที่มีพรสวรรค์ คุณควรได้รับการปฏิบัติแบบนี้

เขาอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองลิน เต้าเทียนอีกครั้ง และยกคิ้วอย่างภาคภูมิใจ

ถึงแม้ว่าคะแนนของฉันจะไม่ดีเท่าของคุณ!

แต่ฉันมีบ้านดีๆ อยู่ และฉันจะแกล้งคุณละ!

ลิน เต้าเทียนงงงวย: "อ้อใช่ แล้วผมควรอยู่ที่ไหน? ผมยังไม่มีที่พักเลย?"

ซู จื่อโม่ยิ้มและพูดว่า: "ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ทางโรงเรียนจะไม่ปฏิบัติกับคุณแย่หรอก! เนื่องจากคุณเป็นศาสตราจารย์ เป็นที่โปรดปรานของอธิการบดีและคณบดี ทางโรงเรียนได้จัดวิลล่าให้คุณในรังนกฟีนิกซ์ มีพื้นที่ประมาณ 3,000 ตารางเมตร

สิ่งอำนวยความสะดวกพร้อมหมดแล้ว คุณแค่เอากระเป๋าไปก็ย้ายเข้าได้เลย! ถ้าคุณไม่พอใจ คุณก็เปลี่ยนได้นะ!"

ลิน เต้าเทียนรีบพูด: "ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกครับ อยู่ที่นั่นก็ได้!"

ซู จื่อโม่ลังเลครู่หนึ่ง: "คุณแน่ใจนะว่าไม่อยากเปลี่ยน? บ้านที่นั่นมันเล็กกว่าบ้านคุณนิดหน่อย และสภาพก็แย่กว่านิดหน่อย..."

ลิน เต้าเทียนส่ายหน้า: "ไม่เป็นไรครับ ผมมาที่นี่เพื่อสอนหนังสือ ผมสามารถทนกับสภาพที่ยากลำบากได้!"

ความหยิ่งยโสแย่อีกแล้ว!

ฉันอยู่ที่ศาลาฉีหลิน และแกอยู่ที่รังนกฟีนิกซ์!

ยังเป็นวิลล่าใหญ่ขนาด 3,000 ตารางเมตรอีก!

ถ้าไม่พอใจ ก็เปลี่ยนได้!

จาง ควงรู้สึกว่าบ้านที่เขาได้มาไม่น่าพอใจอีกต่อไป

รู้สึกเหมือนมันแย่กว่าห้องน้ำซะอีก

"นอกจากนี้ เหลิง ชิงเยว่และจาง ควงยังมีสิทธิพิเศษ นั่นคือพวกเขาสามารถเลือกอาจารย์ระดับศาสตราจารย์คนหนึ่งจากโรงเรียนของเราเพื่อให้คำแนะนำเป็นพิเศษเป็นเวลาสามวัน!" เมิ่ง เสี่ยวสิงประกาศรางวัลอีกอย่าง

"ว้าว! ยังสามารถเลือกอาจารย์มาสอนได้อีกเหรอ!"

"ผมชอบรางวัลนี้มากเลย!"

"บ้าเอ๊ย! ทำไมผมไม่อดทนจนถึงที่สุดนะ?"

...

ทุกคนตื่นเต้น

พวกเขามาที่นี่เพื่อเรียนรู้ ไม่ใช่เพราะต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นหรอกหรือ?

ถ้าพวกเขาได้รับคำแนะนำเป็นพิเศษจากอาจารย์ระดับศาสตราจารย์ พวกเขาจะหลีกเลี่ยงการเดินทางผิดทางได้มากและกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งได้อย่างรวดเร็ว

ผลก็คือ เหลิง ชิงเยว่และจาง ควงที่ได้รับสิทธิพิเศษนี้ กลายเป็นจุดสนใจของความอิจฉาของทุกคนอีกครั้ง

จาง ควงเชิดหน้าขึ้นอีกครั้งและชำเลืองมองลิน เต้าเทียนด้วยสายตาเย่อหยิ่งเล็กๆ ของเขา

ฉันไม่มีศาสตราจารย์มาสอน ฉันจะแกล้งแกละ!

ลิน เต้าเทียนลังเลครู่หนึ่ง: "ผม...ผมมีโอกาสได้รับคำแนะนำจากอาจารย์คนอื่นไหมครับ?"

ซู จื่อโม่ส่ายหน้า: "เรื่องนี้... ผมเกรงว่าคงไม่ได้นะครับ!"

"ทำไมล่ะครับ?"

"เพราะตอนนี้คุณเป็นศาสตราจารย์แล้ว ใครจะกล้าสอนคุณล่ะ! นอกจากนี้ คุณก็มาเป็นศาสตราจารย์ตั้งแต่มาถึงโรงเรียน คุณไปแย่งขนมปังของคนอื่นมาหลายคน และทำให้อาจารย์ส่วนใหญ่ไม่พอใจ ใครจะสอนคุณล่ะ?"

เขาเอามือปิดปากด้วยความตื่นเต้นอย่างเย่อหยิ่ง

ฮ่าๆๆ!

ลิน เต้าเทียน แกก็มีวันนี้เหมือนกันนะ!

ครั้งนี้ไม่มีทางหรอกใช่ไหม?

ไม่มีทางที่แกจะเหนือกว่าฉันได้ใช่ไหม?

อย่าคิดว่าการเป็นศาสตราจารย์มันยิ่งใหญ่นัก ตอนนี้แกกลายเป็นศัตรูของอาจารย์ทุกคนไปแล้ว!

ถ้าแกอยากให้พวกเขาให้คำแนะนำ ไม่มีทางหรอก!

ไปกินขี้ซะ!

ถ้าไม่ใช่เพราะสภาพแวดล้อมไม่เหมาะสม เขาคงจะหัวเราะออกมาดังๆ แล้ว!

"อย่างไรก็ตาม ถ้ามีอะไรที่คุณไม่เข้าใจ คุณสามารถถามอธิการบดีและคณบดีอีกสี่คนได้! คุณเป็นที่โปรดปรานของพวกเขา พวกเขาจะไม่ปฏิเสธใครก็ตามที่มาขอความช่วยเหลือ และจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยคุณ!" ซู จื่อโม่เสริม

คนเย่อหยิ่ง: "..."

จากนั้น เมิ่ง เสี่ยวสิงก็ประกาศรางวัลอีกสองอย่าง ซึ่งทำให้ทุกคนรู้สึกทึ่ง

อย่างไรก็ตาม ยิ่งจาง ควงฟัง เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เพราะทุกครั้งที่เขาถูกลิน เต้าเทียนเอาชนะ เขาถูกเอาชนะแบบลดระดับลง

มันทำให้เขาอยากจะปิดปากเมิ่ง เสี่ยวสิงและบอกให้เขาหยุดพูด

ในขณะที่จาง ควงแอบสังเกตลิน เต้าเทียนอยู่ เหลิง ชิงเยว่ก็แอบสังเกตเขาอยู่เช่นกัน

พูดให้ถูกต้องก็คือ เธอกำลังสังเกตซู จื่อโม่ที่อยู่ข้างๆ ลิน เต้าเทียน

เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ นิดหน่อย

เพราะเธอไม่เคยเห็นซู จื่อโม่ในชีวิตก่อนหน้านี้

เมื่อเธอเข้าโรงเรียน ซู จื่อโม่ สาวสวยที่มีชื่อเสียงไปทั่วโรงเรียนก็ไม่อยู่แล้วและหายไป ทำให้คนมากมายรู้สึกเศร้า

ทางโรงเรียนไม่ได้อธิบายอะไรมากนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ปฏิบัติต่อมันอย่างเย็นชา

แต่ตอนนี้ คนที่มีชีวิตคนนี้ปรากฏตัวที่นี่ คุยและหัวเราะกับลิน เต้าเทียน ดูสนิทสนมกันมาก

"นี่...ไม่ใช่ผลผีเสื้อที่ฉันทำให้เกิดขึ้นใช่ไหม?"

เหลิง ชิงเยว่พึมพำกับตัวเอง ไม่สามารถเข้าใจได้

แม้ว่าเหลิง ชิงเยว่จะมองอย่างระมัดระวังมาก แต่ซู จื่อโม่ก็ยังสังเกตเห็น และมุมปากของเธอก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มลึกลับ

"นี่คือนักดาบหญิงในอนาคตสินะ? ดูเหมือนว่าเธอได้เริ่มแสดงพรสวรรค์ของเธอแล้ว!"

ในความทรงจำของเธอ มีเด็กสาวที่แข็งแกร่งและดื้อรั้นคนหนึ่งเสมอ

เธอคือเหลิง ชิงเยว่

แม้ว่าเธอจะอ่อนแอมาก แต่เธอก็ทำงานหนักมากและฝึกฝนดาบทุกวัน เธอฝึกดาบในฤดูหนาวและสามวันในฤดูร้อน เธออยากจะเอาชนะอาจารย์ของเธอสักวันหนึ่งและมีความมุ่งมั่นมาก

น่าเสียดายที่เธอเลือกคู่ต่อสู้ผิด อาจารย์ของเธอไม่เพียงแต่แข็งแกร่ง แต่ยังผิดปกติด้วย!

มันผิดปกติจนทำให้คนรู้สึกสิ้นหวัง!

ความเร็วในการฝึกฝนเหมือนกับการโกง เขาเร็วมากจนไม่สามารถเห็นไฟท้ายรถได้

ดังนั้น ไม่เพียงแต่เธอไม่สามารถไล่ทันในที่สุด แต่เธอยังถูกทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ

เมื่อพวกเขาไปท้าทายทุกเผ่าพันธุ์ในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว เหลิง ชิงเยว่ยังคงดิ้นรนอยู่ในหมู่บลูสตาร์

เมื่อพวกเขากลายเป็นผู้ครองจักรวาล เหลิง ชิงเยว่เพิ่งจะก้าวออกจากบลูสตาร์

เธอยังจำได้อย่างชัดเจนถึงดวงตาที่เย็นชาและสิ้นหวังของเหลิง ชิงเยว่เมื่อเธอพบกับลิน เต้าเทียน ผู้ซึ่งได้กลายเป็นผู้นำร่วมของทุกเผ่าพันธุ์ในจักรวาล

"จริงๆ แล้ว เหลิง ชิงเยว่ก็ไม่ได้แย่นะ เธอเป็นดาวรุ่งที่มีอนาคต แต่ความภาคภูมิใจในตัวเองของเธอแรงเกินไปและเธอไม่ยอมรับความช่วยเหลือแม้เพียงเล็กน้อยจากท่านอาจารย์ ดังนั้นเธอจึงถูกทิ้งห่างไปไกล! ถ้าเธอสามารถยอมรับตัวเองได้ในอนาคต คุณอาจจะพิจารณาพาเธอไปด้วยก็ได้นะ!"

"หลังจากทั้งหมดนี้ ท่านอาจารย์จะต้องเผชิญกับศัตรูมากมายในอนาคต ถ้ามีคนช่วยเพิ่มอีกคน ก็จะมีแรงต้านน้อยลง!"

(จบบท)