บทที่ 22 ของปลอมระบาด

ที่ร้านยาซิงหลินกำลังมีปัญหากันอยู่ แต่คนในร้านยาเหรินซินไม่รู้เรื่องเลย

ชื่อเสียงของ "ชุนสุ่ยเซิง" ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นชนชั้นสูงหรือคนธรรมดา

ใครก็ตามที่ได้ใช้ชาสมุนไพรนี้ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าดีจริง

คนที่มาซื้อชามีจำนวนมาก แต่คนที่ทำชาก็มีเพียงแค่ลู่ถงคนเดียว ทำให้เธอต้องทำงานอย่างหนัก

บางครั้งร้านยาเหรินซินยังไม่ทันเปิด แต่ก็มีคนมารอซื้อชากันที่หน้าร้านตั้งแต่เช้าแล้ว

เช้าวันหนึ่ง มีเด็กหนุ่มที่แต่งตัวเหมือนคนใช้เดินมาที่ถนนซีกเจีย เขาบ่นพึมพำกับตัวเองว่า

“นายท่านบอกให้ข้าซื้อชุนเฟิงเซิง หรือไม่ใช่ ชุนฮวาเซิง หรือชุนอะไรกันแน่นะ?”

ยาสมุนไพรที่ช่วยบรรเทาอาการจมูกอักเสบจากภูมิแพ้กำลังได้รับความนิยมในหมู่นักปราชญ์

นายท่านของเขาซึ่งทุกข์ทรมานจากอาการนี้ก็ได้ยินข่าวและสั่งให้เขามาซื้อ แต่เด็กหนุ่มคนนี้กลับ

จำชื่อชาได้ไม่แม่นยำ

เมื่อเขามาถึงถนนซีกเจีย เขาเห็นร้านยาขนาดใหญ่และหรูหรา ชื่อว่า "ซิงหลินถัง" เขาจึงเดินเข้าไป

ถามชายวัยกลางคนที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ยา “ขอโทษนะ ที่นี่ใช่ที่ที่ขายชาสมุนไพรสำหรับจมูก

อักเสบหรือไม่?”

ชายวัยกลางคนหันมายิ้มและถามว่า “เจ้าอาจจะพูดถึง ‘ชุนหยางเซิง’ ใช่ไหม?”

“ชุนหยางเซิง?” เด็กหนุ่มงงไปสักครู่ คิดว่ามันอาจจะใช่ เขาจึงถามต่อ

“มันรักษาอาการจมูกอักเสบใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว!” ชายคนนั้นพูดอย่างกระตือรือร้นและหยิบชาสมุนไพรหนึ่งกระป๋องมาให้

“ชาสมุนไพรนี้ช่วยบรรเทาอาการจมูกอักเสบได้อย่างดีเยี่ยม ราคาเพียงสามตำลึงเงินต่อกระป๋อง

เจ้าจะเอากระป๋องหนึ่งไปลองไหม?”

เด็กหนุ่มแปลกใจ “ไม่ใช่ราคาสี่ตำลึงเงินหรือ? พวกเจ้าเปลี่ยนราคาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ชายวัยกลางคนไม่ได้ตอบ เพียงแค่ยิ้ม

“เอาเถอะ” เด็กหนุ่มหยิบเงินออกมาแล้วซื้อไปห้ากระป๋อง ในใจคิดว่าราคาลดลงน่าจะเป็นข่าวดี

เงินส่วนเกินเขาจะเก็บไว้เป็นของตัวเองไม่มีใครรู้แน่

หลังจากเด็กหนุ่มซื้อชาก็จากไปอย่างมีความสุข ไป๋โส่วอี้มองตามหลังเขา ขณะที่เล่นกับผ้ารอบเอว

ของเขา ยิ้มพลางพูดกับตัวเองว่า “ตะวันขึ้น น้ำอยู่ล่าง ข้าอยู่เหนือเจ้า แน่นอนว่าข้าต้องชนะ

ชุนหยางเซิง...“เขาหัวเราะเบา ๆ”ช่างเป็นชื่อที่ดีจริงๆ”

...

ขณะที่ร้านซิงหลินเริ่มมีคนคึกคักขึ้นมา ร้านยาเหรินซินกลับไม่เหมือนแต่ก่อน

นอกจากหูหยวนไหวที่ยังคงมาซื้อชาบ้าง ก็แทบไม่มีลูกค้าใหม่เลย โต๊ะที่หน้าร้านมีชาสมุนไพร

"ชุนสุ่ยเซิง" วางเรียงกันเป็นภูเขาเล็กๆ แต่ดูเหมือนว่าจะขายไม่ค่อยออก

ตู่ชางชิงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะมองลู่ถงที่กำลังจัดชาสมุนไพรเข้าไปในกระป๋อง เขาถามขึ้นมาอย่าง

ระมัดระวังว่า “หมอลู่ เจ้าว่าชาสมุนไพรของเจ้ามีปัญหาหรือเปล่า? ชุดแรกที่เราขายไปดูเหมือนว่า

จะมีผลลัพธ์ที่ดี แต่ชุดหลังๆ ดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพน้อยลงหรือไม่? ทำไมคนที่เคยดื่มแล้วไม่

กลับมาซื้ออีกเลย?”

เขาพูดอย่างลังเล “ข้าไม่ได้สงสัยในฝีมือของเจ้านะ แต่คิดว่าอาจเป็นไปได้ไหมว่าเจ้ายังไม่

ชำนาญในการผลิตยา?”

คำพูดของตู้ทำให้หยินเจิงโกรธขึ้นมา เธอตอบกลับทันทีว่า “ท่านเจ้าของร้าน ท่านพูดอะไรแปลกๆ

หมอของข้าทำชานี้อย่างพิถีพิถัน ถ้ามันไม่มีประสิทธิภาพ ทำไมหูหยวนไหวยังมาซื้ออีก? หากเขา

เพียงแค่ช่วยอุดหนุนร้าน คงไม่มาซื้อบ่อยขนาดนี้”

ตู่ชางชิงเงียบไป เพราะรู้ว่าที่หยินเจิงพูดก็มีเหตุผล ผู้เฒ่าหูคงไม่อุดหนุนสินค้าที่ไม่มีประสิทธิภาพ

แล้วทำไมคนซื้อชาน้อยลงล่ะ?

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น อาเฉิงวิ่งเข้ามาจากข้างนอก หอบหายใจอย่างรุนแรง “ท่านเจ้าของร้าน

เรื่องไม่ดีแล้ว!”

ตู้ชางชิงถามอย่างรำคาญ “มีอะไรอีกล่ะ?”

อาเฉิงมองไปที่ลู่ถงก่อนจะพูดอย่างระมัดระวังว่า “ข้าได้ยินมาจากถนนซีกเจียว่าร้านซิงหลินออกชา

สมุนไพรใหม่ ขายแค่สามตำลึงเงินต่อกระป๋อง ช่วยบรรเทาอาการจมูกอักเสบได้ดี มันชื่อว่า

‘ชุนหยางเซิง’”

หยินเจิงตกตะลึง

ชาสมุนไพรสำหรับจมูกอักเสบและชื่อว่า “ชุนหยางเซิง” นี่มันเลียนแบบกันชัดๆ! แถมยังตั้งราคาถูก

กว่าถึงหนึ่งตำลึง นี่แสดงว่าเจตนาจะท้าทายร้านยาเหรินซินอย่างชัดเจน

ตู่ชางชิงโกรธจนระเบิด “น่ารังเกียจ! ข้าก็ว่าแล้วทำไมร้านเราถึงเงียบเหงาขนาดนี้ ปรากฏว่า

ถูกซิงหลินตัดหน้าไปแล้ว ไป๋โส่วอี้ยังคงไร้ยางอายเหมือนเคย ใช้กลอุบายสกปรก!”

ร้านซิงหลินใหญ่และหรูหรา มีชื่อเสียงมากกว่า หากคนที่ไม่รู้จักมาที่ถนนซีกเจีย แน่นอนว่าพวกเขา

จะเลือกไปร้านซิงหลินก่อน ทำให้ร้านยาเหรินซินแทบไม่มีใครมาซื้อชาอีก

ตู้ชางชิงโกรธจัดจนอยากจะพุ่งออกจากร้านไปเอาเรื่องที่ร้านซิงหลิน แต่ลู่ถงพูดขึ้นว่า

“ท่านเจ้าของร้าน”

ตู่ชางชิงหันมามองเธออย่างโกรธจัด

“เจ้าจะยังขวางข้าอีกหรือ?” ตู้ชางชิงชี้ไปที่ประตูอย่างหงุดหงิด มือสั่นระริก “นี่เป็นชาสมุนไพรของ

ร้านเรา แต่ไป๋โส่วอี้ก็ยังคงเลียนแบบชื่อ แถมยังตั้งราคาต่ำกว่า ข้าจะยอมได้อย่างไร! ถ้าเขาเอาชื่อ

เสียงเราไปทำกำไร เราก็คงไม่มีทางเปิดร้านต่อได้ ข้าจะไปประจานเขาที่หน้าร้านซิงหลิน

อย่างน้อยก็ให้สบายใจ!”

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ?” หลู่ถงมองเขาอย่างเย็นชา “คนที่มาซื้อชาจะฟังเรื่องประจานแล้วก็ยังคงซื้อ

ชาที่ถูกกว่าอยู่ดี ซิงหลินจะยังคงทำกำไร แล้วท่านจะได้อะไร?”

ตู่ชางชิงชะงักไป

หยินเจิงและอาเฉิงต่างรู้สึกไม่สบายใจ

หลู่ถงวางมือจากชาสมุนไพร เช็ดฝุ่นที่ติดอยู่บนมือเบาๆ แล้วพูดต่อ “ชาชนิดใหม่ต่างจากการรักษา

โรคแบบหมอรักษาคน การทำชานั้นเพียงแค่ค้นหาส่วนผสมแล้วก็ใช้วิธีการต้มที่คล้ายกัน ทุกคนก็

สามารถผลิตชาได้เช่นกัน ไม่ใช่แค่ซิงหลิน อีกไม่นานก็

จะมีร้านอื่นๆ ขายชาคล้ายๆ กัน หากท่านเจ้าของร้านจะไปประจานทุกที่ คงต้องทำอีกนาน”

ตู่ชางชิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่สามารถพูดอะไรได้ ได้แต่ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า "แล้วเราจะทำอย่างไร?

ข้าคงไม่สามารถทนกลืนสิ่งนี้ได้ หรือว่า..." เขามองลู่ถงอย่างลังเล "เราควรจะลดราคาชาลงบ้าง

ไหม ให้เหลือสามตำลึงต่อกระป๋อง?"

"ซิงหลินมีชื่อเสียงมากในวงการแพทย์ของเมืองหลวง ชื่อเสียงของร้านนั้นดีกว่าร้านยาเหรินซินมาก

แม้ว่าจะลดราคาเท่ากัน คนทั่วไปก็ยังจะเลือกซื้อจากซิงหลินก่อนอยู่ดี ราคาที่ต่ำลงก็ไม่ใช่ทางแก้

ในระยะยาว"

ตู่ชางชิงดูหมดหวัง เขาก่นด่า "สวรรค์ลงโทษข้า ข้าไม่ใช่คนสำคัญอะไรแล้ว!"

หลู่ถงมองเขาและพูดขึ้นว่า "ท่านเจ้าของร้าน ข้าเคยบอกท่านแล้วว่าคนอื่นอาจจะไม่สามารถทำชา

สมุนไพรของข้าได้เหมือนกัน"

ตู่ชางชิงตกใจ

ย้อนกลับไปตอนที่พวกเขานั่งอยู่ที่ร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง ตู้ชางชิงเคยถามลู่ถงว่าถ้าร้านอื่นๆ ลอกเลียน

แบบชาสมุนไพรของพวกเขา ร้านเหรินซินจะทำอย่างไร

ในตอนนั้นลู่ถงตอบว่า "ใครๆ ก็อาจลอกเลียนแบบชาสมุนไพรของข้า แต่เจ้าไม่คิดหรือว่าข้าไม่

สามารถทำชาอื่นๆ ได้อีกหรือ?"

และตอนนี้ เมื่อเกิดปัญหาขึ้น ลู่ถงก็ยังคงแสดงออกอย่างมั่นใจและไม่แสดงความกังวลใดๆ

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างลังเลว่า “หมอลู่ ชาสมุนไพรของเจ้า มีส่วนผสมบางอย่างที่

ยากจะลอกเลียนแบบใช่หรือไม่?”

หลู่ถงหยิบชาสมุนไพรหนึ่งกระป๋องขึ้นมา และกล่าวว่า "หากต้องการผลิตชาสมุนไพรที่เหมือนกัน

ต้องสามารถแยกแยะส่วนผสมทั้งหมดออกมาได้ ข้าได้เพิ่มส่วนผสมหนึ่งที่ยากจะตรวจพบไปใน

ชานี้ ข้าคิดว่าแพทย์ที่ร้านซิงหลินคงจะแยกแยะไม่ออก"

ตู่ชางชิงรู้สึกตื่นเต้น "จริงหรือ?"

หลู่ถงวางกระป๋องชาลงและหันกลับมามองตู้ชางชิง “ท่านเจ้าของร้าน ถ้าข้าเป็นท่าน ข้าจะไม่เสีย

เวลามานั่งหงุดหงิดแบบนี้ ข้าจะไปทำอย่างอื่นแทน”

“ทำอะไร?” ตู่ชางชิงยังคงงุนงง “ทำอะไรได้บ้าง?”

หลู่ถงยิ้ม “หลังจากที่ชาสมุนไพร ‘ชุนสุ่ยเซิง’ โด่งดังขึ้น ขอบผู้เฒ่าหูที่ช่วยแนะนำให้ ทำให้ชาได้

รับความนิยม ตอนนั้นในตลาดมีข่าวลือว่าชาสมุนไพรนี้มีผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยม สามารถรักษาอาการ

จมูกอักเสบได้ทันที แต่โลกนี้ไม่มีสมุนไพรที่วิเศษขนาดนั้น หากไม่มีผลลัพธ์จริงๆ มันก็จะเป็น

หายนะ โชคดีที่ชานี้ได้ผลจริงๆ จึงรักษาชื่อเสียงไว้ได้”

ตู่ชางชิงพยักหน้าและบ่นว่า “ใช่ ข้าไม่รู้ว่าใครกันที่คอยปล่อยข่าวเกินจริงแบบนี้!”

หลู่ถงม

ตู่ชางชิงอึ้งไปเมื่อสบตากับหลู่ถง จากนั้นสีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป เขาถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ

“เจ้ากำลังบอกว่า…”

หลู่ถงกล่าวต่ออย่างเรียบๆ “ร้านซิงหลินพยายามลอกเลียนแบบชาของเรา แต่ไม่สามารถแยกแยะ

ส่วนผสมได้ ดังนั้นผลลัพธ์ของชาของพวกเขาจะด้อยกว่าของเรา ในระยะสั้นพวกเขาอาจจะขายได้

ดี แต่เมื่อเวลาผ่านไป คนที่ซื้อไปจะพบว่ามันไม่ได้ผลตามที่คาดหวัง ชื่อเสียงของพวกเขา

ก็จะพังลง ท่านเจ้าของร้าน“หลู่ถงมองตู่ชางชิง”เราควรจะตอบโต้พวกเขาในแบบของพวกเขาเอง

หากร้านซิงหลินเริ่มต้นก่อน ทำไมเราไม่เติมเชื้อไฟให้พวกเขาอีกหน่อยล่ะ?”

"ถ้าข้าเป็นท่าน ข้าจะส่งคนไปที่ตลาดแล้วเริ่มปล่อยข่าวว่าชาสมุนไพร ‘ชุนหยางเซิง’ ของร้านซิง

หลินมีประสิทธิภาพสูงกว่าชาสมุนไพร ‘ชุนสุ่ยเซิง’ ของเรา!”

หลังจากพูดจบ ทุกคนในห้องเงียบกริบ

อาเฉิงและหยินเจิงต่างตกตะลึง

ตู่ชางชิงมองลู่ถงด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสน และไม่รู้ทำไม เขาถึงรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาใน

ทันใด

หลังจากนั้นไม่นาน เขากลืนน้ำลายและพูดเสียงเบาๆ ว่า “ดี...ดี ข้าจะทำตามที่เจ้าว่าก็แล้วกัน”

(จบบท)###