บทที่ 21 ชื่อเสียงดีล้นหลาม

เรื่องของตระกูลหวู่แห่งตลาดปลานั้น หลู่ถงไม่เคยรู้เลย สำหรับเธอแล้ว หวูโหยวไฉเป็นเพียงแค่

หนึ่งในบรรดาลูกค้าที่มาซื้อชาสมุนไพรทั่วไปเท่านั้น หลังจากพบกันก็ลืมไปในพริบตา

เธอยุ่งอยู่กับการผลิตชาสมุนไพรให้มากขึ้น

“ชุนสุ่ยเซิง” ของร้านยาเหรินซินขายดีกว่าที่คาดไว้

ช่วงฤดูใบไม้ผลิ มีคนที่เป็นโรคจมูกอักเสบจากภูมิแพ้มากมาย ข่าวลือในตลาดระบุว่าหากดื่มชา

สมุนไพรนี้ จะช่วยบรรเทาอาการจมูกอักเสบได้อย่างมาก หลายคนซื้อมาลองดื่มสองสามถุง และ

พบว่ามันได้ผลดีอย่างมาก

“ชุนสุ่ยเซิง” ขายได้ในราคา 4 ตำลึงเงิน แม้จะไม่ถูก แต่สำหรับคนที่ทรมานจากอาการนี้ มันเหมือน

ยาวิเศษ นอกจากนี้ หากไม่ซื้อชุนสุ่ยเซิง แต่ซื้อสมุนไพรทีละอย่างมาผสมเอง ราคาในท้ายที่สุดก็

คงไม่ต่างกันมากนัก บรรดาภรรยาที่ชอบคำนวณต่างคิดว่า ซื้อชุนสุ่ยเซิงไปเลยจะดีกว่า หลังจาก

นั้นไม่กี่ครั้ง ชุนสุ่ยเซิงก็กลายเป็นที่รู้จักในกรุงเซิ่งจิง และร้านยาเหรินซินก็มีชื่อเสียงตามไปด้วย

ชื่อเสียงนี้ยังแพร่ไปถึงที่ทำการหลวงด้วย

ที่จวนเจ้าเมืองในกองทัพรักษาพระนคร

ต้วนเสี่ยวเยี่ยนเดินเข้ามาจากด้านนอก

เขาเป็นเด็กหนุ่มอายุไม่มาก มีรูปร่างหน้าตาน่ารักและเป็นมิตร สวมเสื้อคลุมสีม่วงอมฟ้าเหมือน

ดอกไม้เลื้อยในจวนเจ้าเมือง เดินเข้ามาด้วยท่าทางร่าเริง

ในห้อง มีคนกำลังตรวจดูเอกสาร

ชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมสีแดงปักลายดอกไม้ละเอียดกำลังนั่งทำงานอยู่ แสงแดดส่องผ่านหน้าต่าง

ลายดอกไม้ตกลงมาบนใบหน้าของเขา ทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูสว่างไสวด้วยแสงที่

นุ่มนวลเมื่อได้ยินเสียง เขาก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้น ถามเพียงว่า “มีอะไรหรือ?”

ต้วนเสี่ยวเยี่ยนตอบว่า “พี่จูเฟิงบอกว่าเขาจะกลับมาในอีกสองสามวัน”

เป่ยหยุนอิ่งหยุดมือจากการตรวจเอกสาร ขมวดคิ้วถามว่า “เสี่ยวเอ้อร์กำลังทำอะไรอยู่?”

“เขาบอกว่ามีต้นบ๊วยในบ้านเกษตรกรนอกเมืองที่ใกล้จะสุกแล้ว เขาจะรอจนบ๊วยสุกก่อนจึงจะกลับ

มา“ต้วนเสี่ยวเยี่ยนพูดด้วยความงุนงง”แปลกนะ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าพี่จูเฟิงชอบกินบ๊วย?”

เป่ยหยุนอิ่งได้ยินก็อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะออกมา “ไม่เป็นไร ปล่อยให้เขาทำตามใจ”

“จวนไท่ซือก็ส่งจดหมายเชิญเจ้าด้วย” ต้วนเสี่ยวเยี่ยนกล่าว “เชิญเจ้าไป…”

“ข้าไม่ไป บอกพวกเขาว่าข้าติดงานราชการ”

ต้วนเสี่ยวเยี่ยนถอนหายใจ “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะตอบแบบนี้” เขาพูดอย่างอ่อนใจ “คงเป็นเพราะเมื่อ

คราวก่อน คุณหนูจวนไท่ซือมองเจ้าแล้วสนใจ ตั้งแต่นั้นมาจดหมายก็ส่งมาไม่หยุด เขาว่ากันว่ายาม

บ้านใดมีลูกสาว หนุ่มร้อยคนจะมาสู่ขอ แต่ดูเหมือนผู้ชายก็เหมือนกัน ตั้งแต่ข้ามาที่จวนเจ้าเมืองนี้

ข้าปฏิเสธจดหมายเชิญไปไม่ต่ำกว่าร้อยฉบับแล้ว”

ต้วนเสี่ยวเยี่ยนมองหน้าเป่ยหยุนอิ่งที่หล่อเกินไป แล้วส่ายหัวเบา ๆ “หน้าที่อย่างพวกเรา ต้องช่วย

ชีวิตผู้คนอยู่เสมอ เจ้าหน้าตาหล่อเหลา ฝีมือก็ดี ถ้าเป็นข้า ข้าก็คงหลงรักเจ้าเหมือนกัน ข้าจำได้ว่า

ในบรรดาคนที่เจ้าช่วยไว้ มีเพียงคนเดียวที่ไม่ได้แม้แต่จะขอบคุณเจ้า แล้วก็จากไปอย่างเงียบๆ นาง

ไม่แยแสต่อความหล่อของเจ้าเลย นางช่างเป็นคนที่น่าจะทำการใหญ่ได้จริงๆ”

เป่ยหยุนอิ่งยิ้มบาง ๆ และตอบว่า “ดูเหมือนเจ้าจะว่างเกินไปนะ ตอนนี้ถึงเวลาผลัดเวรแล้ว…”

“พอแล้ว!” ต้วนเสี่ยวเยี่ยนรีบพูดและหยิบกระป๋องเล็ก ๆ ขึ้นมาวางบนโต๊ะ “ข้ามานี่เพื่อส่งชาให้เจ้า

เจ้าอย่าใจร้ายกับข้าเลย”

เป่ยหยุนอิ่งหยิบกระป๋องชาแล้วมองแวบหนึ่ง “หยางฮวาซ่านสือ ชุนสุ่ยเซิง?”

“เจ้าไม่รู้หรือว่า ตอนนี้ชุนสุ่ยเซิงกำลังฮิตในกรุงเซิ่งจิง ดื่มแล้วช่วยบรรเทาอาการคัดจมูกได้ดีนัก

ข้าต้องลำบากกว่าจะได้มา ข้าเกรงว่าหากไปช้าเกินไป ร้านยาเหรินซินจะขายหมดเสียก่อน”

เมื่อได้ยินชื่อ “ร้านยาเหรินซิน” สีหน้าของเป่ยหยุนอิ่งก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

หลังจากครู่หนึ่ง เขาก็โยนกระป๋องคืนให้ต้วนเสี่ยวเยี่ยน “เจ้าก็เก็บไว้เองเถอะ ข้าไม่ดื่ม”

“แม้จะไม่ใช่ชาชั้นเลิศ ก็ไม่ต้องถึงกับปฏิเสธขนาดนั้น ข้าอุตส่าห์หามาให้” ต้วนเสี่ยวเยี่ยนบ่น “ไม่

ได้วางยาพิษสักหน่อย”

เป่ยหยุนอิ่งหัวเราะเบา ๆ “นั่นก็ไม่แน่หรอก”

ชุนสุ่ยเซิงจากร้านยาเหรินซินไม่ได้ลอยไปไกลเพียงแค่ที่ทำการหลวงเท่านั้น แต่ยังลอยไปถึงร้าน

ยาข้างเคียงอย่าง “สำนักแพทย์ซิงหลิน”

ในสำนักซิงหลิน ไม่มีน้ำเย็นของฤดูใบไม้ผลิ แต่มีลมหนาวพัดเย็นยะเยือก

เสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มของไป๋โส่วอี้ยับย่นเล็กน้อย เขาไม่ได้สนใจที่จะจัดให้เรียบ รอยยิ้มที่เคยอบอุ่น

ตอนนี้ดูมืดมนขึ้น

เขาให้คนไปแพร่ข่าวลือเกินจริงเกี่ยวกับชุนสุ่ยเซิง โดยหวังว่าคนที่ซื้อมาชงดื่มแล้วจะพบว่าไม่มีผล

และบุกไปอาละวาดที่ร้านยาเหรินซิน ทว่าเวลาผ่านไปหลายวันกลับไม่มีใครไปก่อเรื่อง และชุนสุ่ย

เซิงก็ขายดีขึ้นเรื่อยๆ

ชานี้มันช่วยบรรเทาอาการคัดจมูกได้จริงๆ

เขารู้สึกโกรธแค้นหนักหนา เมื่อมีคนไปซื้อชาสมุนไพรจากร้านยาเหรินซินแทนร้านของเขา รายได้

ของสำนักแพทย์ซิงหลินลดลงเกือบครึ่งหนึ่งในเดือนนี้ ตอนนี้เขาไม่ได้แค่รังเกียจดูถูก แต่เต็มไป

ด้วยความเคียดแค้นอย่างหนักหน่วง

“ช่วงนี้คนมาซื้อยาที่ซิงหลินลดลง” ไป๋โส่วอี้พูดขึ้น “คนที่มาหาหมอเพราะอาการคัดจมูกก็ลดลงถึง

หกในสิบ”

โจวจี้ซึ่งเป็นแพทย์ประจำร้าน รู้สึกใจหายวูบ เมื่อเห็นว่าไป๋โส่วอี้เริ่มไม่พอใจ เขาจึงต้องรีบแก้ไข

สถานการณ์

“ท่านเจ้าของร้าน ข้ามีแผนการ” โจวจี้แนะนำให้ไป๋โส่วอี้ลองทำชาเลียนแบบชุนสุ่ยเซิง เพื่อดึง

ลูกค้ากลับมา

หลังจากฟังไป๋โส่วอี้ก็ยิ้มออกมา “ดี ลองดู”

เขาสั่งให้ลูกจ้างไปซื้อชุนสุ่ยเซิงจากร้านยาเหรินซินทันที

(จบบท)###