บทที่ 16 หมอหญิง

วันนี้ ร้านยาเหรินซิน(จิตใจเมตตา 仁心醫館) เปิดร้านเร็วกว่าปกติ

ชาวบ้านในถนนตะวันตกต่างรู้ดีว่า คุณชายตู่เป็นคนขี้เกียจ รักสนุก พ่อของเขาตายก่อนที่จะมอบ

มรดกมหาศาลให้เขา แต่เสียดายที่คุณชายตู่ไม่เอาไหนเลย ทั้งวันเอาแต่เที่ยวเตร่ไปกับพวก

อันธพาล ขี่ม้าเล่นไปทั่ว ทรัพย์สมบัติที่พ่อทิ้งไว้ก็ถูกเขาผลาญจนเกือบหมด เมื่อเขารู้สึกตัว ก็

เหลือเพียงร้านหมอเล็ก ๆ ที่ถนนตะวันตก ซึ่งก็ทำธุรกิจแบบไม่คุ้มทุนและใกล้จะปิดตัวลงทุกที

แต่วันนี้ ร้านยาดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป

ป้ายร้านที่แขวนไว้ถูกเช็ดจนสะอาด ถึงแม้ตัวหนังสือจะดูเขียนแบบขอไปที แต่ก็ดูสว่างสะอาดขึ้น

กว่าเดิม โต๊ะไม้ที่เคยวางขวางทางเดินก็ถูกเลื่อนเข้าไปด้านใน ทำให้ร้านดูไม่แออัดเหมือนแต่ก่อน ตู้ยาถูกทำความสะอาดทั้งภายในและภายนอก มองแค่แวบเดียวก็เห็นได้ว่าพื้นที่เล็ก ๆ ที่เคยดูเก่า

และคับแคบในชั่วข้ามคืนกลับดูสะอาดและกว้างขวางขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

สิ่งที่ดึงดูดสายตาที่สุดก็คือหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าตู้ยา

ร้านยาจิตใจเมตตา วันนี้มีสาวแปลกหน้าเข้ามาทำงานในร้าน

เธอเป็นสาวที่สวยมาก ผิวขาวนวลเนียน ร่างกายดูสง่างาม ใส่ชุดกระโปรงยาวสีอ่อน ผมดำมัดเป็น

เปียยาวห้อยลงมาตรงหน้าอก ไม่มีเครื่องประดับอื่นใดนอกจากดอกไม้ผ้าสีขาวที่เหน็บอยู่ข้างหู แต่

ความงามของเธอก็ทำให้สาว ๆ ที่แต่งตัวอย่างพิถีพิถันในย่านนี้ดูด้อยลงไปเลยทีเดียว

หญิงสาวยืนจัดยาอยู่หน้าตู้ยา ท่าทางขณะทำงานทำให้คนที่เดินผ่านไปมาต้องหยุดมอง

葛裁縫 (เก๋อไช่เฟิง) ช่างตัดเสื้อจากร้านข้าง ๆ แวะเข้ามาซื้อสมุนไพรให้แม่ที่ป่วยเป็นโรคลำไส้

และแอบกระซิบถามคุณชายตู่ว่า "เธอเป็นใครหรือ?"

คุณชายตู่มองไปที่ 陸瞳 (หลู่ถง) หญิงสาวที่กำลังจัดยาอยู่ แล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“เธอคือหมอที่ข้าจ้างมา นางหมอหลู่!”

“หมอประจำร้านหรือ?” ช่างตัดเสื้อถามอย่างแปลกใจ “หมอผู้หญิงอย่างนั้นหรือ?”

“แล้วหมอผู้หญิงมันทำไมกัน?” คุณชายตู่ไม่พอใจ “หมอผู้หญิงไปทำอะไรให้เจ้าเดือดร้อน?”

ช่างตัดเสื้อทำหน้างง แล้วก็ยิ้มเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง “อ๋อ ข้าเข้าใจแล้ว นางเป็นคนรักของ

เจ้าสินะ? ก็ไม่ต้องทำลับ ๆ ล่อ ๆ ขนาดนี้หรอก”

“เจ้าพูดบ้าอะไร!” คุณชายตู่โต้กลับอย่างไม่พอใจ “เธอเป็นหมอที่เก่งจริง! คิดว่าใครจะเหมือนเจ้า

ไปเสียหมด!”

ช่างตัดเสื้อหน้าเสียและเดินออกไปอย่างหงุดหงิด

คุณชายตู่มองตามเขาไปแล้วบ่นว่า "หมาบ้าที่มันพูดไม่รู้เรื่อง" แล้วหันกลับมามองหญิงสาวที่ดู

ราวกับดอกบัวแรกแย้มที่ยืนอยู่หน้าตู้ยา ทั้งรู้สึกประหม่าและภูมิใจในเวลาเดียวกัน

หลังจากนั้นเขาก็พึมพำกับตัวเอง “หมอผู้หญิงมันทำไมล่ะ? ดูดีกว่าหมอแก่ ๆ ที่อยู่ในคลินิกนั้นตั้ง

เยอะ“ ”ถ้าหน้าตาขี้เหร่ ข้าก็ไม่จ้างมาหรอก!”

……

การที่หมอหญิงแสนสวยปรากฏตัวในร้านยาเหรินซิน แพร่กระจายไปทั่วถนนตะวันตกอย่าง

รวดเร็วเจ้าของร้านและพ่อค้าแม่ขายในถนนสายนี้รู้จักกันมานานหลายสิบปี

ต่างก็เคยได้ยินเรื่องราวของตระกูลตู่มาเป็นเวลานาน เมื่อคุณชายตู่ต้องกลับมาเริ่มต้นใหม่

ที่ร้านเก่าของบิดา ผู้คนก็รู้สึกสงสาร  และเห็นใจเขาอยู่บ้าง

แต่ความสงสารนั้นยังไม่ทันจางหายไป คุณชายตู่ก็ดันไปจ้างหญิงสาวสวยมานั่งประจำร้าน ซึ่ง

ทำให้หลายคนเริ่มดูถูกเขาและคิดว่าเขาไม่น่าจะฟื้นตัวได้

ทุกคนเชื่อว่าทรัพย์สมบัติที่เหลืออยู่ของตระกูลตู้จะหมดไปในไม่ช้า

......

ผู้คนที่อยู่ในย่านนั้นเริ่มมองว่า คุณชายตู่จ่างชิง (杜长卿) คงไม่สามารถกู้สถานการณ์ได้ และการ

จ้างหญิงสาวสวยมาทำงานในร้านยา ก็ยิ่งเป็นเครื่องยืนยันว่าทรัพย์สินที่เหลืออยู่จะถูกผลาญจน

หมด ชาวบ้านต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์เขาว่าเป็น "คนที่ช่วยไม่ได้" และไม่ต่างอะไรจาก "โคลนที่

ปั้นเป็นกำแพงไม่ได้"

ในร้านยาใหญ่ไม่ไกลจากนั้น ที่ชื่อว่า "杏林堂" (ซิ่งหลินถัง) เจ้าของร้านยา 白守义 (ไป่โส่วอี้) ก็

นั่งอยู่บนเก้าอี้ดื่มชาอย่างใจเย็น เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีหน้าตาสุภาพอ่อนโยน แต่ก็เต็มไปด้วย

เล่ห์เหลี่ยมและความฉลาดเฉลียว

ไป่โส่วอี้เคยคาดหวังที่จะได้ซื้อร้านยา仁心醫館 (เหรินซินอี้ก่วน) ที่อยู่ในทำเลที่ดีมาก แต่แม้ว่าตู่

ชางชิงจะย่ำแย่แค่ไหน เขาก็ไม่ยอมขายร้านให้ ไป่โส่วอี้จึงรอให้ร้านยาของตู่ชางชิงเจ๊งแล้วค่อย

ซื้อในราคาที่ถูกลง แต่แล้วข่าวว่าคุณชายตู่จ้างหมอหญิงคนหนึ่งมาประจำร้าน ก็ทำให้ไป่โส่วอี้

สนใจขึ้นมาอีกครั้ง

หลังจากที่พนักงานในร้านกลับมารายงานว่า หมอหญิงคนนั้นเคยแวะมาขายยาที่ร้านของเขา

ไป่โส่วอี้จึงหันไปถาม 周济 (โจวจี) หมอที่ทำงานอยู่ในร้านซึ่งเคยทำงานให้กับร้านของตู่ชางชิงมา

ก่อนเมื่อโจวจีเล่าว่าหญิงสาวผู้นั้นเคยมาขายสมุนไพรและยา แต่เขาไม่รับซื้อ ไป่โส่วอี้ยิ้มเยาะเย้ย

พร้อมกับพูดว่า "ตู่ชางชิงโง่เง่าเสียจริง คิดจะฟื้นฟูกิจการด้วยหมอหญิงอย่างนั้นหรือ?

สุดท้ายร้านของเขาก็คงกลายเป็นตัวตลกของคนในวงการแพทย์ของเมืองนี้แน่นอน"

……

ในขณะที่ตู่ชางชิงไม่รู้ว่าตัวเองถูกดูถูกลับหลัง เขาก็กำลังเผชิญปัญหาของตัวเองอยู่ในร้านยา

ถึงแม้จะมีการทำความสะอาดและจัดร้านใหม่ แต่การค้าก็ยังคงซบเซา ไม่มีใครสนใจซื้อยาหรือ

ผลิตภัณฑ์ใหม่ที่พวกเขาตั้งใจนำเสนอ แม้จะมีผู้คนเข้ามามองดู แต่ก็แค่มองเพื่อชมความงามของ

หมอหญิง 陆瞳 (หลู่ถง) เท่านั้น ไม่ได้สนใจสินค้าของร้านเลย

หยินเจิง (银箏) พนักงานในร้าน จึงพยายามแนะนำให้ตู่ชางชิงคิดหาวิธีโปรโมตสินค้า

ของร้าน เช่นการแต่งเพลงเกี่ยวกับยาหรือหาคนมาช่วยโปรโมต แต่ตู่ชางชิงก็ปฏิเสธด้วยเหตุผลว่า

ร้านยาควรมีความเป็นมืออาชีพและไม่ควรทำอะไรที่ดูเบาสมองเกินไป

ขณะที่ทั้งคู่กำลังถกเถียงกันอยู่ ข่าวดีมาถึงเมื่อ 阿城 (อาเฉิง) เด็กในร้าน ตะโกนขึ้นว่า

"คุณหูมาถึงแล้ว!"

นั่นคือคุณหู (胡员外) นักธุรกิจผู้มีชื่อเสียงที่ตู่ชางชิงหวังพึ่งพาเพื่อกู้สถานการณ์ ตู่ชางชิงรีบวิ่ง

ออกไปรับหน้าเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับเรียกเขาว่า “ท่านอา” อย่างนอบน้อม

คุณหูสวมหมวกทรงสูงแต่งกายอย่างภูมิฐาน เขามองรอบๆ ร้านด้วยความประหลาดใจ “ร้านของ

เจ้าดูดีขึ้นมากเลยนะวันนี้ ดูสะอาดสะอ้านกว่าที่ข้าเคยเห็นมาก”

ตู่ชางชิงยิ้มออกมา “ใช่ครับท่านอา ข้าจัดร้านใหม่เล็กน้อยเพื่อให้ดูน่าเข้ามากขึ้น”

คุณหูพยักหน้าอย่างพอใจ และมองไปยัง 陸瞳 (หลู่ถง) ที่ยืนอยู่หน้าตู้ยา

“แล้วหญิงสาวคนนั้นล่ะ? นางคือใครกัน?”

ตู่ชางชิงยิ้มและตอบว่า “นางคือหมอที่ข้าจ้างมา นางชื่อว่าหลู่ถง นางเป็นหมอหญิงที่มีฝีมือ

ข้าหวังว่านางจะช่วยฟื้นฟูกิจการของข้าได้”

คุณหูทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ก็ขมวดคิ้วและพูดขึ้นอย่างรุนแรง “หมอหญิงงั้นรึ? เจ้าเสียสติไปแล้ว

หรือ? ผู้หญิงไม่มีความสามารถพอที่จะเป็นหมอได้! โดยเฉพาะนางยังดูอายุน้อยเช่นนี้ ข้าบอกเจ้า

ไว้เลยว่า การให้ผู้หญิงมานั่งประจำร้านแบบนี้ จะไม่ช่วยอะไรเจ้าได้เลย!”

ตู่จ่างชิงถึงกับตกใจที่ได้ยินคำพูดของคุณหู เขาพยายามจะอธิบายต่อ แต่คุณหูโกรธจัด

และไม่รอให้เขาพูดต่อ “นี่มันเป็นการกระทำที่ไม่ฉลาดเลย เจ้ากำลังเล่นกับชื่อเสียงของตัวเอง

และข้าก็ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง! ถ้าเจ้าต้องการคำแนะนำจากข้า นี่คือความผิดพลาดครั้งใหญ่!”

คุณหูลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ ตู่ชางชิงรีบเข้าไปปลอบใจเขา แต่คำพูดของคุณหูก็ทำให้เขา

รู้สึกท้อใจมากขึ้น

(จบบท)