บทที่ 130 ปวดท้องจากอาหาร
เรือนเฉาหัว
ซูเล่อหยุนเดินเข้าห้องพัก ซุนเหวินยืนรออยู่ภายในห้องแล้ว
“คุณหนู ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วขอรับ”
ซุนเหวินพูดสั้นๆตามปกติ เมื่อพูดจบก็เงียบลงทันที
เหลียนซินช่วยถอดเสื้อคลุมของซูเล่อหยุนออก ปัดหิมะที่เกาะอยู่บนเสื้อคลุมออก ก่อนจะนำไปแขวน
“ทางซูหว่านเออร์มีความเคลื่อนไหวหรือไม่”
ซูเล่อหยุนถามขึ้นหลังจากดื่มน้ำชาร้อนๆ เพื่อให้ร่างกายอบอุ่น
“แม่นมของซูหว่านเออร์ดูจะมีปัญหาบางอย่างขอรับ”
“หมายความว่าอย่างไร”
ซูเล่อหยุนขมวดคิ้วเล็กน้อย แสดงความสนใจขึ้นมา
ในความคิดของนาง แม่นมของซูหว่านเออร์ดูเป็นคนเงียบๆ และอยู่ในกรอบตลอดเวลา ส่วนใหญ่ก็มักจะอยู่ในสวนโบตั๋น
“วันนี้ตอนเช้า นางออกจากจวนไป ข้าให้คนตามไป แต่ก็ตามไม่ทัน”
“ตามไม่ทันหรือ…”
ซูเล่อหยุนขมวดคิ้วด้วยความกังวล กลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายสงสัย
“คุณหนูไม่ต้องกังวล ขณะนี้ยังไม่พบสิ่งผิดปกติ”
“ตรวจสอบข้อมูลของนางให้ละเอียด”
“รับทราบ”
หลังจากนั้นซุนเหวินก็ออกจากจวนเฉาหัวเสี่ยวจู๋
ซูเล่อหยุนหันไปมองเหลียนซินและชุ่ยหลิว
“ช่วงนี้พวกเจ้าทั้งสองลองไปสอบถามข้อมูลจากคนรับใช้ในจวนบ้างเกี่ยวกับแม่นมของซูหว่านเออร์ อย่าให้พวกเขารู้ตัว”
“เจ้าค่ะ คุณหนู”
หลังจากทานมื้อเย็น ซูเล่อหยุนก็เข้าห้องหนังสือและอยู่ที่นั่นจนดึก
เหลียนซินหาวออกมา คิดจะเคาะประตูเพื่อบอกให้คุณหนูพักผ่อน แต่ประตูก็เปิดออกก่อน
“คุณหนู นี่ก็เกือบจะถึงยามโฉ่วแล้ว ท่านควรพักผ่อนได้แล้ว”
ซูเล่อหยุนส่งขวดยาเล็กๆ สองขวดให้เหลียนซิน “พรุ่งนี้ เจ้าช่วยส่งยาสองขวดนี้ไปให้ท่านตาที่จวนตระกูลซุน”
ที่แท้คุณหนูกำลังปรุงยาสำหรับท่านแม่ทัพซุน
เหลียนซินเก็บขวดยาไว้อย่างระมัดระวัง แล้วเดินตามหลังซูเล่อหยุนไปยังห้องนอน ช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้า
ยังไม่ทันที่จะเก็บของเสร็จ ซูเล่อหยุนก็นอนหลับไปแล้ว
เหลียนซินห่มผ้าให้คุณหนูดีๆ ก่อนจะไปนอนที่ห้องข้างนอก
---
เช้าวันต่อมา
หลังจากเลิกเรียน ซูเล่อหยุนให้ชุ่ยหลิวถือกล่องหนังสือกลับไปที่จวน ขณะที่ตัวเองเดินไปยังประตูจวนตระกูลซู
“น้องหยุนเออร์” เสียงของซูหว่านเอ๋อร์ดังขึ้นจากด้านหลัง
ซูเล่อหยุนหยุดเดิน หันกลับไปมองซูหว่านเออร์ “ท่านพี่มีอะไรหรือเจ้าคะ”
แม้ซูเล่อหยุนจะทำหน้าตาเย็นชาใส่ ซูหว่านเออร์ก็ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ร้านเฟยชุ่ยออกขนมใหม่มา ถ้าน้องว่าง ลองไปชิมด้วยกันไหม”
“ข้ามีธุระ ไม่ว่างหรอกเจ้าค่ะ”
ซูเล่อหยุนพูดอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของซูหว่านเออร์ ก่อนจะเดินจากไป
ซูหว่านเออร์ยืนอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง รอยยิ้มค่อยๆจางลง จากนั้นนางจึงหันหลังเดินจากไป
แม้ซูเล่อหยุนจะไม่ได้อยากไปอยู่แล้ว แต่นางก็ไม่ได้พูดโกหก เพราะนางยังต้องรีบไปที่จวนตระกูลหลิน เพื่อจัดเตรียมของขวัญวันเกิดให้ไทเฮา
หลายวันต่อมา ซูเล่อหยุนมักไปที่จวนตระกูลหลินทุกวันหลังเลิกเรียน ทำให้ซูหว่านเออร์ไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยที่จะเข้าหานาง
“คุณหนู บ่าวได้ยินมาว่าคุณหนูรองไปที่จวนตระกูลหลินทุกวัน และอยู่ที่นั่นทั้งวันเลยเจ้าค่ะ”
หยกเหยามากระซิบข้างๆ ซูหว่านเอ๋อร์ด้วยเสียงต่ำ
ซูหว่านเออร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “รู้หรือไม่ว่านางไปทำอะไรที่นั่น”
“บ่าวยังสืบไม่ได้เจ้าค่ะ”
“แล้วทำไมไม่ไปสืบต่ออีกล่ะ”
ซูหว่านเอ๋อร์มองหยกเหยาด้วยความเย็นชา ร่างของหยกเหยาสั่นเล็กน้อย รีบก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม
“เจ้าค่ะ คุณหนู”
"คุณหนูเจ้าคะ"
หญิงชราเดินเข้ามาจากด้านนอก เมื่อหยกเหยาเห็นนาง ก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที และปิดประตูให้
ซูหว่านเอ๋อร์ลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินตรงไปหาหญิงชรา "แม่เฒ่าหลาน หาของเจอหรือไม่"
แม่เฒ่าหลานหยิบขวดยาที่ห่อด้วยผ้าอย่างระมัดระวังออกมาจากเสื้อ "นี่คือยาสำหรับสองคน คุณหนูต้องใช้มันอย่างระวัง"
"ข้าย่อมรู้ดีว่าจะต้องใช้ยังไง"
ซูหว่านเอ๋อร์รับขวดยามา ใบหน้าของนางแย้มยิ้มออกมา แต่กลับมีความน่ากลัวแฝงอยู่ในรอยยิ้มนั้น
---
กลางดึก ซูเล่อหยุนกลับมาที่เรือนพัก
ซุนเหวินโผล่ออกมาจากมุมมืดเช่นเคย
"คุณหนู นี่คือผงยาที่เราพบในห้องของแม่เฒ่าหลาน เป็นยาที่เรียกว่า *ฮ่วนฝั่น* ซึ่งทำให้ผู้ที่กินเข้าไปเกิดอาการประสาทหลอน และยังมีฤทธิ์เหมือนยากระตุ้นอีกด้วยขอรับ"
"ดูเหมือนยาที่ซูหว่านเอ๋อร์ใช้ก่อนหน้านี้จะเป็นของที่แม่เฒ่าหลานปรุงให้"
ซูเล่อหยุนรับผงยา มาดมที่ปลายจมูก
รออยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่มีอาการอะไรเกิดขึ้น
"ยานี้น่าจะต้องกินทางปาก" ซูเล่อหยุนเทผงยาลงในน้ำ ไม่นานนักมันก็ละลายหายไป ไม่มีสีและไม่มีกลิ่น
ซูเล่อหยุนมองดูน้ำในถ้วย ครุ่นคิดในใจ
*ซูหว่านเอ๋อร์ต้องการยานี้ไปทำอะไร*
แต่ไม่นาน คำตอบก็เริ่มปรากฏขึ้น
---
ในโรงเรียนจะหยุดเรียนสองวันหลังจากเรียนติดต่อกันเจ็ดวัน
เช้าตรู่วันหนึ่ง หลังจากซูเล่อหยุนไปคำนับท่านย่าเสร็จ นางก็ตั้งใจจะไปที่จวนตระกูลหลิน
แต่ซูหว่านเออร์กลับเชิญนางไปที่ร้านเฟยชุ่ยต่อหน้าท่านย่า
"หยุนเอ๋อร์ น้องคงไม่ปฏิเสธคำเชิญของพี่หรอกนะ"
"หยุนเออร์ พวกเจ้าพี่น้องออกไปเที่ยวด้วยกันบ้างก็ดี อย่าอยู่คนเดียวเลย" ท่านย่ากล่าวสนับสนุน
ซูเล่อหยุนหัวเราะเบา ๆ "ในเมื่อพี่หว่านเออร์เชิญด้วยน้ำใจ ข้าก็จะไปด้วย"
นางให้เหลียนซินไปแจ้งที่จวนตระกูลหลิน แล้วจึงตามซูหว่านเอ๋อร์ออกจากจวน
---
เมื่อมาถึงร้านเฟยชุ่ย
ภายในห้องส่วนตัวมีคนนั่งอยู่แล้ว
"พี่หว่านเออร์ ในที่สุดพี่ก็มาถึง!"
หลี่หมิ่นหมิ่น น้องสาวของหลี่รุ่ยที่นั่งอยู่ข้างๆพี่ชาย เห็นซูหว่านเอ๋อร์เข้ามาก็รีบลุกขึ้นมา แล้วดึงนางไปนั่งข้างหลี่รุ่ยทันที
ซูหว่านเออร์หยุดการกระทำของหลี่หมิ่นหมิ่นอย่างแนบเนียน
"หมิ่นหมิ่น น้องยังมีพี่หยุนเออร์อีกนะ ให้นางนั่งตรงนี้เถอะ"
เมื่อซูเล่อหยุนเห็นตำแหน่งที่ซูหว่านเออร์ชี้ ก็เลิกคิ้วเล็กน้อย
ให้นางนั่งระหว่างซูหว่านเออร์กับหลี่รุ่ย ช่างเลือกตำแหน่งได้ดีจริง ๆ
ซูเล่อหยุนไม่สนใจ นางเลือกหาที่นั่งว่างแล้วนั่งลงทันที
"พี่หว่านเออร์ ข้าขอนั่งตรงนี้เถอะ ข้าไม่อยากรบกวนท่านกับคุณชายหลี่"
ซูเล่อหยุนพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ทำให้หลี่หมิ่นหมิ่นรู้สึกว่าซูเล่อหยุนเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี
หลี่หมิ่นหมิ่นยิ้ม ดึงซูหว่านเออร์ไปนั่งข้างๆ "ใช่แล้ว พี่หว่านเออร์ ท่านนั่งตรงนี้เถอะ"
เมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่รุ่ยและหลี่หมิ่นหมิ่น ซูหว่านเออร์จะปฏิเสธตรงๆ ก็ไม่ได้ จึงต้องยอมให้หลี่หมิ่นหมิ่นดึงไปนั่งลง
แต่เมื่อนางนั่งลงแล้ว ก็สังเกตเห็นว่าสายตาของหลี่รุ่ยจับจ้องไปที่ซูเล่อหยุน
ซูหว่านเออร์กำหมัดแน่นแล้วกระซิบเบา ๆ "พี่รุ่ย..."
"เอ่อ...น้องหว่านเอ๋อร์"
หลี่รุ่ยเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว รีบหันกลับมามองซูหว่านเอ๋อร์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
แต่การเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของเขานั้น ทำให้ซูหว่านเอ๋อร์รู้สึกใจหาย
นางเริ่มลังเลแล้วว่า วันนี้นางควรจะทำสิ่งที่วางแผนไว้หรือไม่
หากหลี่รุ่ยมองซูเล่อหยุนอย่างสนใจจริงๆ เช่นนั้นนางก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ช่วยจับคู่ให้กับทั้งสองคน
ซูเล่อหยุนที่มาเพียงเพื่อลองชิมขนม ไม่ได้พูดอะไรมากนัก
จู่ๆ ซูหว่านเอ๋อร์ก็ยกมือขึ้นกุมท้อง สีหน้าของนางเริ่มซีดลง
"พี่หว่านเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรไปเจ้าคะ"
หลี่หมิ่นหมิ่นสังเกตเห็นสีหน้าของซูหว่านเอ๋อร์ทันที
ซูหว่านเออร์ยิ้มอย่างฝืนๆ "ไม่เป็นไร ข้าอาจจะทานอะไรผิดไปนิดหน่อย"
"ข้าจะไปหาหมอมาให้"
หลี่รุ่ยรีบลุกขึ้นเพื่อจะไปเรียกหมอ
แต่ซูหว่านเอ๋อร์ดึงแขนของเขาไว้
"พี่รุ่ย...ไม่ใช่แบบนั้น..."
ซูหว่านเออร์เหมือนจะอายเล็กน้อย นางหันไปมองหลี่หมิ่นหมิ่นแล้วกระซิบเบาๆ "หมิ่นหมิ่น เจ้าช่วยไปกับข้าที่ห้องน้ำหน่อยได้ไหม"
แม้เสียงของนางจะเบามาก แต่หลี่หมิ่นหมิ่นที่อยู่ใกล้ก็ได้ยินชัดเจน
"อืม พี่หว่านเอ๋อร์ ข้าจะไปเป็นเพื่อนท่านเอง"
