ตอนที่ 1330 ข้ามาจากศาลาปีศาจลอยฟ้า (ฟรี)

ตอนที่ 1330 ข้ามาจากศาลาปีศาจลอยฟ้า

ไป๋ยี่กัดฟันแน่น เขารีบแตะปลายเท้าเบาๆ ก่อนจะบินจากไปอย่างรวดเร็ว

‘ยอดฝีมือ! ทั้งหมดล้วนเป็นยอดฝีมือ! ภารกิจนี้เป็นไปไม่ได้!’

ในขณะที่ไป๋ยี่กำลังจะออกจากบ้านพักของจ้าวหยู เขาก็ผ่านลานบ้านหลังสุดท้าย เขาไม่ได้คาดหวังอะไร แต่แล้วเขาก็เห็นเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งกำลังนั่งยองๆ เล่นอะไรบางอย่างอยู่บนพื้นดิน

‘โอกาสของข้ามาถึงแล้ว!’ ความหวังผุดขึ้นมาในใจของไป๋ยี่

ไป๋ยี่หยุดอยู่กลางอากาศ เขามองลงไปข้างล่าง เขาชักดาบออกมาอย่างเงียบเชียบและจ้องมองไปยังเด็กสาวคนนั้น

“บินสิ! บินสิ! แล้วไฟของเจ้าหายไปไหนหมด?” เด็กสาวคนนั้นกำลังตบมือ นางชี้นิ้วไปที่ตรงหน้า

เพราะความมืดมิด ทำให้ไป๋ยี่มองไม่เห็นว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเด็กสาวคนนั้นคืออะไร เมื่อได้ยินคำพูดของนาง เขาจึงมองดูอย่างละเอียด เขาสังเกตเห็นนกสีแดงเพลิงตัวเล็กๆ กำลังกระพือปีก มันกำลังบินขึ้นไปบนฟ้า

ไป๋ยี่อยากจะลงมืออย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเห็นว่าสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด เขาจึงเลือกที่จะสังเกตการณ์ต่อไป

สิ่งมีชีวิตนั้นดูเหมือนกับไก่ที่อ้วนกลม เมื่อมันบินไปถึงหลังคา มันก็ส่งเสียงร้องออกมา

“เจ้านี่มันโง่จริงๆ! ยังพ่นไฟไม่ได้อีกเหรอ?!” เด็กสาวกล่าวอย่างไม่พอใจ

เธอนั่งลง วางข้อศอกไว้บนขา จากนั้นก็วางคางไว้บนมือ “เมื่อไหร่เจ้าถึงจะแข็งแกร่งเหมือนกับแม่ของเจ้า? นางเท่ห์มาก!”

ฟิ้ว!

ทันใดนั้น ‘ไก่’ ที่อยู่บนท้องฟ้าก็พ่นลูกไฟใส่เด็กสาวคนนั้น เปลวไฟเริ่มปกคลุมร่างกายของมัน

เด็กสาวคนนั้นปลดปล่อยลูกไฟออกมาต้านทานเปลวไฟที่แท้จริงด้วยเพลิงแห่งกรรม หญิงสาวที่เห็นเปลวเพลิงพูดด้วยความยินดี “ในที่สุดเจ้าก็ทำได้!”

ไป๋ยี่ไม่ได้โง่ หากตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าไก่อ้วนกลมนั่นคืออะไร เขาก็คงจะใช้ชีวิตมาอย่างเปล่าประโยชน์

‘วิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์งั้นเหรอ?!’

ไป๋ยี่รีบเก็บดาบกลับเข้าฝัก เขาใช้สุดยอดเคล็ดวิชาแห่งการเคลื่อนย้ายจากไป

ในลานบ้าน หยวนเอ๋อมองดูวิหคเพลิงน้อยที่กำลังลุกไหม้ด้วยความยินดี “ข้าไม่ได้เลี้ยงดูเจ้าด้วยพลังแห่งความว่างเปล่าอย่างสูญเปล่า! อีกหน่อย! ขยายร่างอีกหน่อย!”

ฟิ้ว!

วิหคเพลิงน้อยเชิดหน้าขึ้น มันกำลังจะพ่นลูกไฟออกมาอีกครั้ง

ฟู่!

แต่มันกลับพ่นลมร้อนออกมาแทน เปลวไฟบนร่างกายของมันดับลง บางทีมันคงจะตกใจกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันนี้ มันลืมกระพือปีก ร่างกายของมันร่วงลงสู่พื้นดิน

หยวนเอ๋อ “...”

โชคดีที่วิหคเพลิงน้อยไม่ได้บินขึ้นไปสูง ดังนั้นมันจึงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ในช่วงเวลานี้ ภายใต้การฝึกฝนของหยวนเอ๋อ การควบคุมเปลวไฟและการบินของมันได้รับการพัฒนาไปมาก พลังแห่งความว่างเปล่าที่ได้รับจากเมล็ดพันธุ์แห่งความว่างเปล่ามีประโยชน์จริงๆ

ไป๋ยี่ที่หนีไปอย่างรีบร้อนทิ้งร่องรอยพลังเอาไว้

หยวนเอ๋อที่ฝึกฝนเคล็ดวิชามหาบริสุทธิ์นั้นมีประสาทสัมผัสที่ไวมาก นางสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ นางมองดูท้องฟ้า “ใครกัน?”

แต่ท้องฟ้ากลับว่างเปล่า

หยวนเอ๋อตัวสั่น นางบินเข้าไปหาวิหคเพลิงน้อยก่อนจะคว้ามันเอาไว้ นางบินไปยังลานบ้านของหอยสังข์

“ข้าไม่อยากนอนคนเดียว!”

…

ณ วังหลวง

จักรพรรดิแห่งต้าฉินที่ยังคงแช่อยู่ในอ่างสมุนไพรกำลังจะระเบิดอารมณ์

เขารู้สึกสับสนและโกรธ สองวันที่ผ่านมา เขาใช้หญ้าแห่งชีวิตเกือบทั้งหมดที่หาได้จากดินแดนที่ไม่รู้จัก แต่มันกลับไม่ได้ช่วยฟื้นฟูพลังผังก่อเกิดของเขาเลยสักนิด

“เกาเฉิง”

“ฝ่าบาท” เกาเฉิงเดินเข้ามาหาด้วยความหวาดกลัว

“ไป๋ยี่อยู่ที่ไหน?”

“ท่านแม่ทัพไป๋สัญญาว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จภายในวันนี้ เขาคงจะมาถึงแล้วล่ะ” เกาเฉิงตอบ เขาเหลือบมองดวงจันทร์ที่อยู่ด้านนอก

บรรยากาศในวังหลวงนั้นเงียบสงัด

…

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

“ข้ามาพบฝ่าบาท” ไป๋ยี่ที่มาถึงหน้าวังหลวงกล่าว

“ให้เขาเข้ามา” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านใน ก่อนที่ทหารองครักษ์จะได้ประกาศ

ในเมื่อไป๋ยี่มีฐานะพิเศษ เรื่องแบบนี้จึงเป็นเพียงแค่พิธีกรรมเท่านั้น

ไป๋ยี่เดินไปตามทางเดิน เขาผ่านห้องโถงหลายห้องก่อนจะพบกับเกาเฉิง

“แล้วหัวของพวกมันล่ะ?” เกาเฉิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นไป๋ยี่มาตัวเปล่า

“บัดซบ! ข้าทำภารกิจล้มเหลว! บ้านพักของจ้าวหยูมียอดฝีมือมากมาย ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกมัน!” ไป๋ยี่คุกเข่าลง เขากำหมัดคำนับ

ฟิ้ว!

หยดน้ำระเหยออกมาจากร่างกายของจักรพรรดิแห่งต้าฉิน เขากระโดดออกมาจากอ่าง เขารีบคว้าเสื้อคลุมก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าไป๋ยี่ “เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกมันงั้นเหรอ?”

“ฝ่าบาท ได้โปรดอภัยให้กับข้าด้วย!” ไป๋ยี่โค้งคำนับ

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง!” จักรพรรดิโบกมือ

“ขอบพระคุณฝ่าบาท!” ไป๋ยี่รีบกล่าว

“นำกองทัพไปที่ศาลาปีศาจลอยฟ้าในดินแดนดอกบัวทองคำ หากภารกิจล้มเหลว เจ้าก็ไม่ต้องกลับมา” จักรพรรดิจักรพรรดิกล่าว

“ครับ ฝ่าบาท” ไป๋ยี่กล่าว

“ฝ่าบาท ข้าเกรงว่าท่านแม่ทัพไป๋จะ...” เกาเฉิงกล่าวหลังจากที่ไป๋ยี่จากไป

“เขาจะไม่ทรยศต่อข้าหรอก” จักรพรรดิจักรพรรดิกล่าว

“หากฝ่าบาทว่าอย่างงั้น มันก็คงจะเป็นแบบนั้น” เกาเฉิงก้มหน้าลง

“นำหัวใจชีวิตที่ข้าเก็บไว้มา เปิดใช้งานเขตแดนพลังอวกาศในโถงจิตวิญญาณแห่งความสงบ” จักรพรรดิจักรพรรดิกล่าว

เกาเฉิงตกใจ จักรพรรดิแห่งต้าฉินต้องการเปิดใช้งานพลังผังก่อเกิดใหม่ เขาไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆ “พ่ะย่ะค่ะ”

…

สามวันต่อมา

ณ บ้านพักของจ้าวหยู

ยามเช้าสงบสุขมาก

“สำเร็จแล้ว...” ลู่โจวลืมตาขึ้น เขามองดูวังเกิด ผิวของมันเรียบเนียน แสงสว่าง 14 แสง ส่องประกาย

สามวันภายใต้พลังของเสาหลักแห่งความไม่เที่ยงนั้นเทียบเท่ากับ 300 วัน

ลู่โจวเก็บเสาหลักแห่งความไม่เที่ยงกลับไป เขาคืนความเร็วให้เป็นปกติ

เขารู้สึกได้ถึงพลังที่กำลังปั่นป่วนอยู่ในจุดพลังลมปราณ พลังฝึกฝนของเขาได้รับการพัฒนา

“จ้าวหยูขอเข้าพบ ท่านผู้อาวุโส” เสียงของจ้าวหยูดังมาจากข้างนอก

ลู่โจวเดินออกมา “มีอะไรรึเปล่า?”

“แม่ข้ารู้สึกตัวแล้ว!” จ้าวหยูดีใจ

“นำทางไป” ลู่โจวพยักหน้า

จ้าวหยูนำลู่โจวไปยังอีกห้องหนึ่ง

เมื่อลู่โจวเข้ามาในห้อง เขาก็เห็นมาดามฉีที่ดูซีดเซียว แววตาของนางดูไร้ชีวิตชีวา ร่องรอยพลังที่นางมีอ่อนแอ

“ท่านแม่ ท่านผู้อาวุโสเป็นคนช่วยชีวิตท่านไว้” จ้าวหยูเดินไปหาแม่ของเขา

มาดามฉีพยายามเงยหน้าขึ้นมองดูลู่โจว ในตอนแรกนางแสดงสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อออกมา แต่อย่างไรก็ตามมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว มันถูกแทนที่ด้วยสีหน้าที่สับสน นางส่ายหัวก่อนจะกล่าว “ขอบพระคุณท่านผู้มีพระคุณ...”

ลู่โจวสำรวจใบหน้าและสีหน้าของนาง มันดูเป็นปกติดี นางเพิ่งจะรู้สึกตัว การที่จะฟื้นตัวอย่างรวดเร็วนั้นเป็นไปไม่ได้

“เจ้ารู้จักข้างั้นเหรอ?” ลู่โจวถาม เขาสังเกตเห็นปฏิกิริยาของมาดามฉี

“ข้า...ข้าเข้าใจผิด ขอโทษด้วย ท่านดูอ่อนกว่าเขา...” มาดามฉีส่ายหัว

‘นางกำลังพูดถึงจีเทียนเด๋างั้นเหรอ? ’

“เขาคือใคร?” ลู่โจวถามอย่างใจเย็น

“พวกเราบังเอิญพบกัน...” มาดามฉีถอนหายใจ

“ท่านแม่ นี่คือยาบำรุงร่างกาย ท่านผู้อาวุโสเป็นคนสั่งจ่ายให้” จ้าวหยูรีบยื่นยาให้กับแม่ของเขา

มาดามฉีพยักหน้าและดื่มยา

“ข้ามาจากศาลาปีศาจลอยฟ้าแห่งดินแดนดอกบัวทองคำ”

เพล้ง!

ทันใดนั้นเองมาดามฉีก็เผลอปล่อยถ้วยยาตกลงสู่พื้น