บทที่ 352 แทนที่
บทที่ 352 แทนที่
“เจ้าบอกว่านี่...เรียกว่าหินหรือ?” หมิงหลางตาเบิกกว้าง มองเธอด้วยความตกใจเต็มใบหน้า
“นี่ไม่ใช่หินได้อย่างไร?!”
“จะพูดยังไงมันก็เป็นหินอยู่ดี” เธอเองเป็นคนโยนหินกรวดนี้!
หมิงหลางอ้าปากแต่พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว
“เร็วๆ รีบเอาให้บรรพบุรุษ!” หมิงเซียนกลิ้งตัวเข้าไปเก็บหินวิญญาณชั้นเยี่ยมขึ้นมา แล้วฝังลงในช่องเสียบบนแท่นหิน
เมื่อหินวิญญาณถูกวางลง เงาเลือนรางของบรรพบุรุษที่กำลังจะสลายก็เริ่มค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้นต่อหน้าผู้คน
บรรพบุรุษเพิ่งจะร่ำลากับคนในตระกูลด้วยความอาลัย
หันมาอีกที...
ก็เจอกับสายตาของคนในตระกูลที่กำลังจ้องเขม็ง
ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดเสียจริง
หมิงเซียนเก็บหินวิญญาณอีกก้อนขึ้นมา พลังวิญญาณในหินนั้นมากมาย เป็นของดีที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“ของขวัญทั้งหมดที่เจ้ามอบให้ตอนเจอกันครั้งแรกนี้ มันคือหินวิญญาณชั้นเยี่ยมหรือ?” หมิงเซียนถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
ลู่เฉาเฉาพยักหน้าเล็กๆ อย่างแรง
“เพื่อความยุติธรรม แต่ละกล่องกำมะหยี่มีหินสองก้อน”
หมิงเซียนยกมือขึ้นทาบหน้าอก รู้สึกเสียใจสุดๆ หากรู้เช่นนี้ ควรจะขอเพิ่มอีกสักสองสามกล่อง!
แต่เมื่อคิดถึงตระกูลใหญ่ที่ปฏิเสธของขวัญ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ฮ่าๆ เจ้าพวกคนแก่เหล่านั้น ถ้ารู้ว่ามีอะไรอยู่ในกล่องกำมะหยี่ละก็ คงโมโหจนตายแน่ๆ
ใครจะไม่รู้ถึงสถานการณ์ของแต่ละตระกูลบ้างล่ะ
หมิงเซียนรู้สึกสะใจอยู่บ้าง
“ท่านพ่อ ข้ายังมีกล่องอีกหนึ่งกล่อง เดี๋ยวข้าจะนำไปให้ท่านพ่อ” หมิงหลางรู้สึกโชคดีมากที่เขาขอมาหนึ่งกล่อง!
นี่คือรางวัลของสวรรค์สำหรับความเมตตาของเขา!
แต่ว่าลู่เฉาเฉาเอาหินวิญญาณชั้นเยี่ยมมาจากไหน?
หมิงหลางคิดถึงเหล้าพีชสวรรค์และของฝาก แล้วก็หันมองหินวิญญาณชั้นเยี่ยม
เจ้าหญิงเสี่ยวโจวหยางในวัยสามขวบครึ่ง มีความลับอะไรกันแน่?
“พวกเจ้าออกไปก่อน” หมิงเซียนโบกมือให้คนในตระกูลออกไป
เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “เรื่องของเจ้าหญิงเสี่ยวโจวหยาง ห้ามแพร่งพรายออกไปแม้แต่น้อย”
คนในตระกูลต่างเหลือบมองเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ “ขอรับ”
เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว
หมิงเซียนเดินมาหาลู่เฉาเฉา ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอแล้วโขกศีรษะสามครั้ง
สองพี่น้องหมิงหลางมองตากัน ก่อนจะคุกเข่าลงตามบิดาและโขกศีรษะต่อหน้าลู่เฉาเฉาอีกสามครั้งอย่างจริงจัง
“ขอบคุณเจ้าหญิงเสี่ยวโจวหยางที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ”
“หากวันนี้ตระกูลหมิงสูญเสียบรรพบุรุษ เกรงว่าพรุ่งนี้จะถูกแบ่งแยกจนหมด”
“บุญคุณนี้ไม่อาจตอบแทนได้ หากท่านต้องการสิ่งใด ตระกูลหมิงจะทุ่มสุดกำลัง ไม่ปฏิเสธ”
นึกถึงเหตุผลที่เจ้าหญิงเสี่ยวโจวหยางเข้ามาคุยกันในจวน
“แม่นางหนิงถึงจะเป็นหญิงชาวนา แต่มีจิตใจสูงส่ง งดงามด้วยปัญญา นางเสี่ยงชีวิตช่วยฝ่าบาทไว้ ถือเป็นบุญคุณใหญ่หลวงต่อแคว้นใต้ นางเป็นพระชายาที่ได้รับการแต่งตั้งอย่างถูกต้อง และได้ให้กำเนิดทายาทที่ดี พระนางแห่งวังตะวันตกสมควรได้รับการยอมรับ”
หมิงหลางมองบิดาของตน นี่ท่านประจบสอพลอได้ลื่นไหลจริงๆ นะ
กลางวันในท้องพระโรง ท่านไม่ได้พูดเช่นนี้เลย!
หมิงหลางมองไปที่หินวิญญาณชั้นเยี่ยมสองก้อน คิดถึงกล่องกำมะหยี่ที่เขามีอยู่ ก็ยอมแพ้ในที่สุด
จะทำอย่างไรได้ ของที่อีกฝ่ายให้มันมากเกินไป
ลังเลเพียงสักนิดก็เหมือนดูหมิ่นหินวิญญาณชั้นเยี่ยมแล้ว
ลู่เฉาเฉายิ้มหวาน พลางเลียนแบบผู้ใหญ่ประคองหมิงเซียนให้ลุกขึ้น “เฉาเฉาใช้เหตุผลพูดโน้มน้าวคนเสมอ ไม่เคยทำให้ใครอึดอัดใจหรือบีบบังคับใคร”
หมิงเซียนส่ายหัวรัวๆ “ไม่อึดอัดใจเลย ไม่อึดอัดใจ”
หินวิญญาณชั้นเยี่ยมสี่ก้อน จะอึดอัดใจได้อย่างไร?
บรรพบุรุษคงจะให้เขาสองคนโดนหูตบ
วิหคเสวียนเหนี่ยวแปรเปลี่ยนเป็นสตรีที่อ่อนโยน ยืนอยู่ในห้องหิน พร้อมกับโค้งตัวให้ลู่เฉาเฉาเล็กน้อย
“ขอบคุณสหายน้อย”
บรรพบุรุษตระกูลหมิงเหลือบมองลู่เฉาเฉาด้วยรอยยิ้มอ่อน
“ศิษย์จะไม่รบกวนการบำเพ็ญของบรรพบุรุษ ขอตัวก่อน” หมิงเซียนกล่าวด้วยเสียงเบา
วิหคเสวียนเหนี่ยวพยักหน้าเล็กน้อย “การอัญเชิญเทพครั้งสุดท้ายใกล้เข้ามาแล้ว พวกเจ้าไปเตรียมตัวเถอะ” เธอมีสีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิด เหมือนมีความกังวลอยู่
คนตระกูลหมิงพาลู่เฉาเฉาออกไป
ลมเย็นพัดมาเบาๆ นำความเย็นสบายเข้ามา
ช่วยบรรเทาความอึดอัดในใจ
หมิงเซียนเพิ่งจะออกมาพร้อมกับคนอื่น ก็ได้ยินเสียงโวยวายในลานด้านนอก ราวกับมีความวุ่นวายเกิดขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น?” หมิงเซียนขมวดคิ้วถาม
พวกเขารีบเดินไป ครึ่งทางก็พบคนในตระกูลคนหนึ่งที่ปากมีเลือดติดอยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
“ท่านหัวหน้า! เป็นรองหัวหน้า! รองหัวหน้าพาคนมาทำลายประตู ต้องการท้าทายตระกูลหมิง”
สีหน้าของหมิงเซียนเปลี่ยนเล็กน้อย
“เกิดในตระกูลหมิง โตมาในตระกูลหมิง บัดนี้กลับต้องการชิงตำแหน่งผู้คุ้มครองตระกูลหมิง!” หมิงหลางตาแดงก่ำ เต็มไปด้วยความโกรธ
เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่เข้าใจของลู่เฉาเฉาและเซี่ยอวี้โจว หมิงหลางจึงกล่าว
“รองหัวหน้าคงคิดว่าบรรพบุรุษวิหคเสวียนเหนี่ยวได้สลายไปแล้ว ต้องการให้เราพินาศเป็นครั้งสุดท้าย!”
“ในแคว้นใต้ หากอัญเชิญเทพไม่ได้เกินสิบปี จะถูกท้าทาย หากท้าทายสำเร็จ ก็จะแทนที่เรา!”
“ตระกูลหมิงจะถูกขับออกจากกลุ่มผู้คุ้มครองเทพเจ้า”
“เทพเซียนถิง ข้าอ้อนวอนท่าน โปรดให้ศิษย์ได้คำชี้แนะ ท่านจะปรากฏตัวได้อย่างไร?” หมิงเซียนแทบจะสิ้นหวัง
ตระกูลหมิงไม่อาจถูกตัดขาดในยุคของเขา
“ไปที่ลานด้านนอกก่อน”
ลู่เฉาเฉาเล่นกับไข่มุกเรืองแสงในมือ พลางกล่าว “เจ้าร้องเรียกเขา เขาก็จะมา”
หมิงเซียนส่ายหัวด้วยความจนใจ “เจ้าหญิง ท่านไม่ได้เติบโตในแคว้นใต้ ไม่รู้ว่าการอัญเชิญเทพมันยากขนาดไหน”
“หากง่ายเพียงนี้ก็คงดี” หมิงเซียนพึมพำเสียงเบา ใบหน้าซีดเผือด
ลานด้านนอกคลาคล่ำไปด้วยผู้คน แสงไฟส่องสว่าง
ด้านหลังรองหัวหน้ายืนมีเด็กหนุ่มอุ้มกระบี่อยู่ หมิงหลางเห็นเขาก็ตาแดงก่ำทันที
“หมิงถิง! เจ้าไม่ละอายใจต่อบรรพบุรุษตระกูลหมิงบ้างหรือ?”
“เจ้าไปร่วมมือกับรองหัวหน้า ต้องการทำลายตระกูลหมิงด้วยมือของตัวเอง! คำสาบานที่เราให้ไว้ต่อหน้าบรรพบุรุษล่ะ?” หมิงหลางเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“ครั้งหนึ่งข้าเห็นเจ้าเป็นคู่ต่อสู้ บัดนี้ ข้าดูถูกเจ้า!” หมิงหลางจ้องเขาด้วยความโกรธ
เด็กหนุ่มอุ้มกระบี่ไม่ไหวติง
รองหัวหน้าแสยะยิ้ม “พวกเจ้าตระกูลหมิง อัญเชิญเทพไม่ได้แล้ว!”
“ในเมื่อทำไม่ได้ ก็ควรเปิดทางให้คนที่ทำได้!”
“หมิงถิง เขาเลือกเส้นทางสายฟ้าแลบ!” รองหัวหน้าเต็มไปด้วยความทะนงตน
หมิงเซียนเยาะเย้ย “เส้นทางสายฟ้าแลบอะไรกัน! เทพเซียนถิงเปี่ยมไปด้วยความรักต่อมวลมนุษย์ แสงสว่างของเขาสามารถขับไล่ความมืดมิดได้ทั้งหมด แล้วเจ้าล่ะ เชื่อในเทพปีศาจ?”
“สิ่งที่ไม่อาจเผชิญแสงสว่างได้!”
รองหัวหน้าไม่โกรธแม้แต่น้อย เขาเป็นคนตระกูลหมิง รู้ถึงความลำบากของตระกูลหมิง
ทั้งหมดนี้ไม่ใช่อะไรนอกจากการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของหมิงเซียน
“พูดมากความไปทำไม วันนี้ ข้าต้องการท้าทายผู้คุ้มครองตระกูลหมิง!”
“วันนี้ หากตระกูลหมิงอัญเชิญเทพไม่ได้ ก็จะถูกปลดจากตำแหน่งผู้คุ้มครอง! ให้พวกเราแทนที่!” รองหัวหน้าเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน รอยสักสีเข้มค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนคิ้วของเขา
“เทพเซียนถิงได้ทอดทิ้งพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าจะอัญเชิญเขาไม่ได้!!”
“ฮ่าๆๆๆ…”
“หมิงถิง วันนั้นที่เราหนีไปอย่างไม่เหลือความหวัง แต่วันนี้ ข้าจะทำให้เจ้าได้กลับบ้านอย่างยิ่งใหญ่!”
หมิงหลางกดเสียงลงต่ำ “ท่านพ่อ ข้างนอกมีคนจ้องมองอยู่”
หมิงเซียนปิดตาลงเล็กน้อย “พวกเขารอไม่ไหวแล้ว” รอไม่ไหวที่จะลงมือแล้ว
คืนนี้ คือคืนที่ตระกูลหมิงจะล่มสลาย
ข้างนอก เต็มไปด้วยผู้คนจากตระกูลต่างๆ ที่ซ่อนตัวอยู่
น้ำตาหมิงเซียนเอ่อล้น “เจ้าหญิงเสี่ยวโจวหยาง ตระกูลหมิงคงไม่อาจต้อนรับท่านได้แล้ว ท่านรีบกลับจวนไปเถอะ…”
“เพียงแต่บุญคุณของท่าน ตระกูลหมิงคงไม่อาจตอบแทนได้อีกแล้ว”
“เกรงว่าจะทำให้ท่านเดือดร้อน เร็ว รีบไปเถอะ”
อัญเชิญไม่ได้ ตระกูลหมิงอัญเชิญไม่ได้
