ตอนที่ 62 น้องสาวอุ้มตุ๊กตา

“ไม่ใช่”

“เรื่องราวทั้งหมดที่ผมเขียน ผมแต่งตอนที่ผมเป็นบ้า”

“บ้านเก็บศพ ไม่มีผี  ถ้ามีก็มีแค่โจวหยาง”

เกาป๋อที่ได้สติแล้ว  เล่าประสบการณ์ของเขาที่บ้านเก็บศพด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกตัวเอง

เขาเป็นคนที่บ้าคลั่งเพราะงานและชีวิต  โลกของคนบ้า  น่าตื่นเต้นกว่าโลกของคนธรรมดา  เพราะว่าเขาสามารถจินตนาการถึงสิ่งที่คนธรรมดานึกไม่ออก  แม้แต่ตอนที่เขายืนอยู่ที่ไหน เขาก็สามารถแสดงออกว่ามีคนอยู่รอบๆตัวเขาตลอดเวลา

การแสดงแบบนั้น  แม้แต่ซุปเปอร์สตาร์ก็ทำไม่ได้

เพราะว่าพวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังแสดงอยู่

เหมือนกับชายหนุ่มที่ไม่เคยมีอยู่จริง ปู่ของชายหนุ่มก็เช่นกัน

ทั้งหมดนี้ เป็นสิ่งที่เกาป๋อจินตนาการขึ้นมาหลังจากที่เขารู้สึกหวาดกลัว

แต่โจวหยาง เขาเจอกับเรื่องต้องห้ามในบ้านเก็บศพ คนที่ขโมยเนื้อเด็กกลับมาที่บ้านเก็บศพ

“ตอนเห็นโจวหยาง ผมกลัวมาก เขาเดินเข้ามาหาผม  เอื้อมมือมาจับไหล่ของผม  ถ้าผมจำไม่ผิด  ตอนนั้น  ผมน่าจะกลัวมาก  เขาก็เหมือนกับแมวที่กำลังเล่นกับหนู  ชอบใช้อุ้งเท้าตะปบเหยื่อ”

“แต่เขารำคาญผม  เขายืนยันที่จะกินผม  ผมก็เลยกัดคอของเขา  กัดทีละคำ  ทีละคำ  ตอนแรก  ผมคิดว่าเขาเก่ง  แต่ไม่คิดเลยว่าเขาอ่อนแอขนาดนี้  ผมแค่กัดเขา  เขาก็ขอร้องให้ผมปล่อยเขา  ถ้าตอนนั้น  ผมเป็นแบบนี้  ผมคงปล่อยเขาไป  ถึงแม้ว่าผมจะรู้ว่าเขามันโรคจิต  แต่ผมก็ไม่กล้ากินผี”

“น่าเสียดาย  เสียดายจริงๆ  ที่เขาเจอกับผมในตอนที่ผมบ้า  เหอะๆ”

เกาป๋อพูดถึงโจวหยางด้วยสีหน้าดูถูก  เจียงเย่ได้ยินแบบนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้

เขาก็ไม่สงสารโจวหยาง

เกาป๋อก็เช่นกัน  เขาไม่สงสารโจวหยาง

เขากินก็กินไปสิ!

เกาป๋อมองดูภรรยากับลูกสาวที่กำลังร้องไห้  ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความอาลัย

เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้พวกเธอ  ถึงแม้ว่าเขาจะทำไม่ได้  แต่เขาก็ยังวางมือลงบนใบหน้าของทั้งสอง

“ผมขอโทษ ชีวิตนี้ผมไม่สามารถอยู่กับคุณได้ ผมมันบ้า ถ้ามีโอกาส ชาติหน้าผมขอให้คุณมาเป็นภรรยาผมและขอให้เฉินเฉินมาเป็นลูกอีกได้ไหม?ผมอยากชดเชยให้ โดยเฉพาะเสี่ยวหยา…คุณต้องทำงานหนักเลยตลอดเวลานี้”

เกาป๋อแสดงความอ่อนโยน พี่เฉินส่ายหัว “ไม่ ฉันไม่เคยโทษคุณ ทุกอย่างที่ฉันมี คุณเป็นคนให้ ตอนนี้ คุณไม่อยู่แล้ว ฉันจะดูแลครอบครัวเอง นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ!”

เจียงเย่ไม่ได้พูดอะไร  ให้เวลาครอบครัวของพวกเขา

ตอนนี้ ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดคงจะเหมือนเจียงเย่  ยิ้มให้กับพวกเขา  พูดคำพูดที่อบอุ่น

“ผู้ดำเนินรายการ ฉันอยากจะแต่งงาน”

ทันใดนั้น ก็มีผู้ชมคนหนึ่งส่งข้อความมา เจียงเย่ยิ้ม พยักหน้า  "งั้นก็แต่งงานสิ"

"แต่ฉันไม่มีแฟน"

“แล้วผมมีแฟนเหรอ?”  เจียงเย่ถาม

ห้องถ่ายทอดสดเต็มไปด้วยอิโมจิหัวเราะ  แม้กระทั่งเหมือนปลาดื่มน้ำก็ถามว่า  "ฉันก็ไม่มีแฟน  ผู้ดำเนินรายการ  เราคบกันไหม?"

"ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสด 116,823 คนเห็นด้วยกับงานแต่งงานครั้งนี้!"

"ในนามของผู้ชม  116,823  คน  ฉันสนับสนุนให้ผู้ดำเนินรายการกับเหมือนปลาดื่มน้ำแต่งงานกันเดี๋ยวนี้!"

"ต้องเป็นพรหมลิขิตแน่ๆ  ที่ทำให้พวกคุณมาพบกัน  เป็นครอบครัวเดียวกัน..!"

ข้อความในห้องถ่ายทอดสดไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อก่อน  แต่กลับอบอุ่นมาก

เจียงเย่เปิดเพลงที่ผู้ชมส่งมา

เกาป๋อ  ภรรยาและลูกสาวหันไปมองดูห้องถ่ายทอดสด

เจียงเย่ยิ้มให้กับพวกเขา  "เกาป๋อ  ผมให้เวลาคุณจนถึงฟ้าสาง  คุณอยู่กับภรรยากับลูกสาวก่อนก็ได้หรือว่าไปพบพ่อแม่ก็ได้  เวลาที่เหลือ  คุณอยากทำอะไรก็ทำ  แต่อย่าลืมไปเกิดใหม่นะ"

“ขอบคุณ  ขอบคุณที่ให้โอกาสผม  ให้เวลาอันมีค่ากับผม!”

เจียงเย่ยิ้ม  "ถึงแม้ว่าชาติหน้าคุณจะจำเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ผมก็อยากจะเตือนคุณหรือว่าคนที่กำลังเผชิญกับแรงกดดันจากชีวิต  อย่าพยายามดิ้นรน  จงเป็นไปตามธรรมชาติ  ถึงแม้ว่าจะฟังดูโหดร้าย  แต่ผมก็ไม่อยากเห็นคนแบบคุณอีก"

เกาป๋อเป็นบ้าเพราะเขาไม่สามารถคลายความกดดันได้ เขาไม่เคยถามภรรยากับลูกสาวเลยว่าถ้าเขาไม่สามารถรักษามาตรฐานชีวิตแบบนี้ได้  พวกเขายินดีที่จะอยู่กับเขาไหม?

ตอนจบแบบนี้  เกาป๋ออาจจะเป็นคนสร้างมันขึ้นมา

หลังจากที่เขาตาย  ชีวิตของภรรยากับลูกสาวก็ลำบากมากขึ้น  แต่ภรรยาของเขาที่ไม่เคยลำบากมาก่อน  จะสามารถดูแลครอบครัวแทนเขาได้ไหม?

เกาป๋อโชคดีที่ไม่น่าสงสารเหมือนผีชายในโรงแรมฮ่าวเจี๋ย ไม่งั้น หลังจากที่เขาตาย  เฉินหยาคงจะ..  ไปมีคนอื่น

ที่เขาบ้าไปแบบนั้น  มันไม่มีความหมาย  ไม่น่าสงสาร  กลับน่าขัน

เจียงเย่มองดูครอบครัวของพวกเขาจากไป  แล้วก็หันไปมองอู๋ซาน  "คุณก็ไปหาครอบครัวของคุณเถอะ  แล้วก็ไปเกิดใหม่กับเกาป๋อ"

"ครับ"

อู๋ซานพยักหน้าแล้วก็หายไป

"ตอนนี้  00:06  น. เรื่องนี้ก็ได้รับการแก้ไขอย่างราบรื่น เรายังมีเวลาไปไขคดีต่อไป"

เจียงเย่พูดด้วยรอยยิ้ม  แต่เหมือนปลาดื่มน้ำก็ถามอีกครั้ง  "นี่  ผู้ดำเนินรายการ  ทำไมถึงไม่ตอบคำถามของฉัน?"

"คุณเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?"

เจียงเย่ส่งข้อความ  ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดก็หัวเราะ  "สรุปแล้ว  ผู้ดำเนินรายการต้องเป็นผู้ชายแท้ๆแน่"

"ขำกลิ้ง  ผู้ดำเนินรายการ  เหมือนปลาดื่มน้ำพูดแบบนี้  จะเป็นผู้ชายได้ไง?"

"แย่แล้ว  เหมือนปลาดื่มน้ำตกหลุมรักผู้ดำเนินรายการ  น่าสงสารจัง"

เหมือนปลาดื่มน้ำ :  "พวกนาย!   อย่าให้ฉันเจอนะ  ไม่งั้น  จะให้ดูว่าฉันเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง!"

เจียงเย่ยิ้มอย่างใจเย็น  แน่นอน  เขารู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง  แต่..  มันเป็นกับดัก  เขาจะไม่หลงกลเด็ดขาด

ห้องถ่ายทอดสดเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ  แต่ทันใดนั้น  โทรศัพท์ของเจียงเย่ก็ดังขึ้น

เจียงเย่รับสาย

"สวัสดีครับ ผมเจียงเย่  ผู้ดำเนินรายการสยองขวัญ  มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?"

สิ้นเสียง  ก็มีเสียงเพลงดังมาจากปลายสาย

“น้องสาวอุ้มตุ๊กตา  ไปดูดอกไม้ในสวน ลูกน้อยร้องไห้เรียกแม่

นกบนต้นไม้หัวเราะ..

…………

น้องสาวอุ้มตุ๊กตา.. ”