บทที่ 7 กลับไปโรงงานเพื่อทำงาน
“พวกเธอจะไปไหนกันล่ะ? เข้ามาสิ” โจวอี้หมินเรียกพี่น้องไลฝูที่กำลังลังเลอยู่หน้าประตู
เขาปอกไข่ต้ม กินไข่ขาว แล้วเก็บไข่แดงไว้
สามพี่น้องไลฝู ไลไฉ และไลฟาง ค่อยๆ เดินเข้ามาในบ้าน พร้อมมองดูสีหน้าย่าของโจวอี้หมินอยู่ตลอด
ย่าของเขาพูดแบบเดิมอีกครั้ง บอกให้พวกเขาจำไว้ว่าพี่ใหญ่ใจดีและต้องเชื่อฟังพี่ใหญ่ อย่าเป็นคนเนรคุณ
“มากินสิ” โจวอี้หมินส่งไข่แดงให้เด็กๆ คนละฟอง
ที่จริงเขาเองไม่ชอบกินไข่แดง เพราะมันแห้งและแข็งเกินไป
“ย่าครับ ผมจะกลับไปในเมืองไปทำธุระหน่อย ช่วยบอกหัวหน้าหมู่บ้านด้วยนะครับ ถ้าล่าหมูป่าได้ ให้เอามาส่งในเมืองหาผม จะให้เอารถวัวของหมู่บ้านไปด้วยก็ได้ อีกสองวันผมจะกลับมาดูย่ากับปู่อีกครั้ง”
เมื่อย่าได้ยินว่าหลานชายจะกลับเข้าเมือง ก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย แต่พอได้ยินว่าอีกสองวันจะกลับมา ก็ไม่มีปัญหาแล้ว
เธอยิ้มด้วยความสุข “ดีจ้ะ ย่าจะให้ปู่ไปบอกให้”
โจวอี้หมินไม่รีรอ ดื่มน้ำแล้วรีบออกเดินทาง เขาขี่จักรยานกลับไปที่สี่เก้าเมือง
ขณะเดียวกัน เขาก็ตรวจสอบร้านค้าในสมอง วันนี้ในโซนสินค้าราคาพิเศษ 1 หยวน มีการรีเฟรชใหม่ มีข้าว 100 จิน และเนื้อวัวตากแห้ง 100 จิน
โจวอี้หมินไม่รอช้า ใช้เงิน 2 หยวนซื้อมาในทันที
เนื้อวัวตากแห้ง 100 จิน นี่เป็นโชคดีสุดๆ
ถ้านำไปขายในตลาดมืด ขายได้ถึง 5 หยวนต่อจิน แน่นอนว่าต้องถูกแย่งซื้อหมด เพราะไม่ต้องใช้บัตรปันส่วนในการซื้อ
เมื่อกลับมาถึงบ้านสี่ห้องคฤหาสน์ ตะกร้าสินค้าเขาก็มีไข่ไก่ 50 จินอยู่ในนั้นแล้ว ซึ่งเขาตั้งใจจะเอาไปส่งที่โรงงานเหล็ก เพราะไม่ได้กลับไปที่นั่นมาสองสามวันแล้ว
งานของฝ่ายจัดซื้อมีความยืดหยุ่น แต่ยังต้องกลับไปรายงานตัวและทำยอดการจัดซื้อตามเป้าหมายที่กำหนด
เขาคิดในใจว่าไข่ไก่ 50 จินนี้น่าจะเพียงพอ ถ้าหมู่บ้านสามารถหาหมูป่าได้อีกตัว เป้าหมายจัดซื้อในเดือนนี้ของเขาคงเกินเป้าแน่นอน
เมื่อกลับมาถึงสี่ห้องคฤหาสน์ นางเฒ่าสวี่ก็นำรองเท้าผ้าคู่ใหม่มาให้พร้อมกับเงิน 2 หยวน
“นางเฒ่าสวี่! รองเท้าผ้าคู่นี้ก็พอแล้วครับ ผมยังได้กำไรอีกตั้งเยอะ” โจวอี้หมินรับรองเท้าผ้ามาแต่ไม่รับเงิน
ต้องรู้ว่ารองเท้าผ้าหนึ่งคู่มีมูลค่าถึง 5 หยวน
รองเท้าผ้าในยุคนี้มีค่ามาก ต้องเย็บด้วยความละเอียด ประณีตเป็นอย่างมาก โจวอี้หมินคิดว่าเขายังต้องคืนอะไรบางอย่างให้นางเฒ่าสวี่เป็นการตอบแทนอีกด้วย
นางเฒ่าสวี่พยายามยัดเงินใส่มือเขา “ไม่เหมือนกัน รองเท้าผ้านี่เป็นของขวัญจากนางเฒ่าสวี่ แต่จะว่าไป ฉันอาจจะขอซื้อแป้งข้าวโพดจากเธอบ้างได้ไหม?”
เธอมีเป้าหมายอื่นอยู่ในใจ
“ได้สิครับ นางเฒ่าสวี่ รอสักครู่นะครับ”
พูดจบ โจวอี้หมินก็หยิบไข่ไก่มาให้หนึ่งตะกร้าเล็กๆ ถือเป็นของตอบแทน เพราะเขาไม่อยากรับของโดยไม่ให้สิ่งตอบแทน
ไข่ไก่ถูกกว่าเนื้อสัตว์ แต่แพงกว่าข้าวเล็กน้อย ราคาประมาณ 3-4 เจี่ยวต่อจิน
“นี่เป็นไข่ไก่ที่ผมจัดซื้อมา เอาไปให้หลานๆ ของคุณบำรุงหน่อยนะครับ ถ้าคุณไม่รับ ผมก็จะไม่รับรองเท้าคู่นี้เหมือนกัน”
นางเฒ่าสวี่รับตะกร้าไข่ไก่ด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง นี่ถือเป็นการช่วยเหลือครั้งใหญ่จริงๆ
“รองเท้าผ้านี่เย็บดีมากเลยครับ ถ้าคุณมีเวลาว่าง ช่วยทำเพิ่มอีกสักสองคู่ให้ปู่กับย่าผมใส่ด้วย ผมจะเอาอาหารมาแลกกับคุณ”
เสื้อผ้าของปู่กับย่ามีป้าทำให้แล้ว แต่รองเท้ายังขาดอยู่ เดิมทีโจวอี้หมินตั้งใจจะซื้อในร้านค้า แต่ฝีมือการเย็บของนางเฒ่าสวี่ก็ดี ดังนั้นให้เธอทำให้ก็ดีไปอีกแบบ
นางเฒ่าสวี่ดีใจมาก รีบถามทันทีว่าจะทำไซส์ไหน
เธอคิดในใจว่า โจวอี้หมินเป็นเด็กที่กตัญญูจริงๆ เขายังคิดถึงปู่ย่าที่อยู่ชนบทอีก คนที่กตัญญูแบบนี้เป็นที่น่าชื่นชมยิ่งนัก
นางเฒ่าสวี่ถือไข่ไก่กลับไปบ้านด้วยความสุข
เมื่อถึงบ้าน หลานชายคนเล็กของเธอก็วิ่งมาหา กอดขาเธอไว้ ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นไข่ไก่ในตะกร้า
“ตงตง เด็กดี ต่อไปนี้เวลาเจอพี่อี้หมินต้องรู้จักมีมารยาทนะ รู้ไหม? นี่เป็นของที่พี่เขาให้มา คืนนี้ย่าจะทำซุปไข่ให้กิน” นางเฒ่าสวี่บอกหลาน
เด็กน้อยพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ผมเข้าใจครับย่า คราวที่แล้วผมยังช่วยพี่อี้หมินขัดจักรยานด้วยนะ!”
สี่ห้องคฤหาสน์เก็บความลับไม่อยู่ และเรื่องการ "ซื้อขาย" ระหว่างโจวอี้หมินกับนางเฒ่าสวี่ก็ไม่ได้ปิดบังอะไร ทุกคนในบ้านก็รู้เรื่องนี้อย่างรวดเร็ว
“ในบ้านเรามีแต่อี้หมินที่ยังมีอาหารเหลือ”
“อี้หมินทำงานจัดซื้อก็ดีไปเลยนะ ดีกว่าลูกฉันเยอะ”
“ฉันมีหลานสาวที่ทำงานในโรงทอผ้า ไว้สักวัน...”
ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกคนข้างๆ ขัดว่า “คิดอะไรอยู่? พ่อของอี้หมินจัดการเรื่องคู่ครองให้เขาไว้แล้ว”
“อ้าว อี้หมินมีคู่หมั้นแล้วเหรอ?”
“ใช่ ตอนพ่ออี้หมินมากินเหล้าที่บ้านฉัน เขาบอกเรื่องนี้”
“น่าเสียดายจัง อี้หมินมีคุณสมบัติที่ดีมาก ถ้าได้แต่งงานไปก็คงจะมีความสุขน่าดู!”
ไม่ต้องสงสัยเลย อี้หมินมีทั้งรถและบ้าน หน้าตาก็ดี งานจัดซื้อก็มีรายได้ดี
พวกเขาคิดว่า หากวันหนึ่งอาหารขาดแคลนมากเกินไป พวกเขาอาจจะไปขอซื้อจากโจวอี้หมิน การขอให้เขาให้ฟรีหรือยืมพวกเขาคงไม่กล้าทำ
โจวอี้หมินจัดการทำความสะอาดบ้าน หยิบเสื้อผ้าออกมาซัก
การซักผ้าของผู้ชายคือ ขัดสองสามที เหยียบสองสามครั้ง แล้วก็บิดเสร็จ
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ เขาก็ล็อกประตูบ้านแล้วไปโรงงานเหล็กเพื่อรายงานตัว การไม่ล็อกบ้านคงมีแต่คนบ้าอย่างบ้านของ "สือจู" ที่จะทำกัน
ถ้าของหายไปใครจะรับผิดชอบ?
ต่อให้ไม่มีขโมย แต่ถ้ามีแมวหรือสัตว์จรจัดเข้ามาทำของพัง ก็ถือเป็นความเสียหายเหมือนกัน
โรงงานเหล็กที่โจวอี้หมินทำงานอยู่เป็นโรงงานเหล็กที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง ใหญ่กว่าโรงงานเหล็กหงซิงที่สือจูทำงานอยู่มาก เปิดทำการมาตั้งแต่ช่วงแรกๆ ของยุคสาธารณรัฐจีน
โรงงานขนาดใหญ่นับหมื่นคน มีการบริโภคอาหารที่มหาศาล
ดังนั้นแผนกจัดซื้อจึงแบ่งออกเป็นสี่แผนก แต่ละแผนกมีหน่วยย่อยอีกห้าหน่วย
โจวอี้หมินอยู่ในแผนกจัดซื้อที่สี่ หน่วยที่ห้า หัวหน้าหน่วยชื่อหวังเหว่ยหมิน มีสมาชิกในหน่วยทั้งหมดสิบคน
ตอนนี้หวังเหว่ยหมินปวดหัวมาก เพราะหัวหน้าแผนกเพิ่งสั่งมาให้พวกเขาทำยังไงก็ได้เพื่อเพิ่มยอดจัดซื้อ เพราะโรงงานเริ่มประสบปัญหาขาดแคลนอาหารแล้ว
โรงอาหารของโรงงานลดปริมาณอาหารให้คนงานไปหลายครั้งแล้ว ได้ยินว่ามีคนงานหมดสติไปเมื่อวานนี้ โชคดีที่ไม่เกิดอุบัติเหตุในสายการผลิต
แต่พวกเขาในฐานะฝ่ายจัดซื้อก็ลำบากมาก วิ่งเข้าหมู่บ้านและชุมชนใกล้เคียงแล้ว ก็แทบจะหาอาหารอะไรมาไม่ได้เลย ตอนนี้ในชนบทแย่กว่าที่พวกเขาอยู่ในเมืองอีก
วิธีเดียวที่จะเพิ่มยอดจัดซื้อได้คือ ต้องออกไปหาซื้อในที่ห่างไกลกว่านี้
“อี้หมินกลับมาแล้ว”
เมื่อได้ยินเสียงคนในหน่วยพูดขึ้น หวังเหว่ยหมินก็รีบหันไปมอง เห็นโจวอี้หมินเดินเข้ามาพร้อมตะกร้าจัดซื้อใบใหญ่
“ระวังหน่อย ข้างบนนั่นมีแต่ไข่ไก่” โจวอี้หมินบอก
เมื่อทุกคนได้ยิน ก็รีบวิ่งมาช่วยยกตะกร้าจัดซื้อทันที
“ว้าว! ไข่ไก่เยอะขนาดนี้ อี้หมิน ไปจัดซื้อจากไหนมา?”
หวังเหว่ยหมินเองก็ตกใจเล็กน้อย ไข่ไก่หลายร้อยฟองถือว่าไม่น้อยเลย
“ครั้งนี้ผมไปค่อนข้างไกลครับ เลยไม่ได้กลับมาที่โรงงานสองสามวัน” โจวอี้หมินอธิบาย
หวังเหว่ยหมินไม่เพียงไม่ว่าอะไร แต่ยังชมเชยต่อหน้าทุกคน “อี้หมินทำได้ดี พวกเธอต้องดูเป็นตัวอย่างนะ! การวิ่งไปไกลหน่อย ก็ยังหาอาหารได้”
“เอ๊ะ! ข้างล่างนั่นมีอะไรอีก?”
(จบบท)
