บทที่ 39 การปรากฏตัวของนิกายหลัวเซี่ย(แก้ใหม่)
เมื่อมองไปที่เหอหลู่ที่อยู่ตรงหน้า เย่ฉางชิงรู้สึกถึงความสิ้นหวังอย่างมาก
ในอดีตเขาเป็นคนที่ตามใจผู้หญิงคนนี้ตลอดเวลา โดยไม่เคยปฏิเสธคำขอของเธอเลยสักครั้ง
แม้ว่าจะสามารถเข้าใจได้ในช่วงที่พวกเขายังเด็ก แต่เมื่อโตขึ้นเหอหลู่กลับเริ่มแสดงท่าทีดูถูกเขามากขึ้น
โดยเฉพาะหลังจากที่ความสามารถในการบ่มเพาะของเขาออกมาต่ำ เหอหลู่จึงประกาศว่าจะยกเลิกการหมั้นหมาย
ซึ่งตอนแรกเขาก็ไม่ยอมรับเด็ดขาด
เนื่องจากกลัวทางตระกูลเย่และจะทำให้ตระกูลเหอของเธอตกที่นั่งลำบากได้เธอจึงเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน แต่เมื่อเหอหลู่เข้าร่วมกับนิกายหลัวเซี่ยและพบว่ามีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
คนหนึ่งได้เป็นศิษย์อัจฉริยะของนิกายหลัวเซี่ย อีกคนเป็นเพียงศิษย์รับใช้ของนิกายเต๋าอี้
แม้ว่านิกายหลัวเซี่ยจะอ่อนแอกว่านิกายเต๋าอี้ แต่สถานะและความสำคัญของพวกเขาในนิกายก็แตกต่างกันเกินไป
เขาจึงรู้สึกเศร้าใจเป็นเวลานานและในที่สุดก็ต้องยอมปล่อยมือ
“ความรักแบบตามใจ ท้ายที่สุดก็จะไม่มีค่าอะไรเลย”
เย่ฉางชิงถอนหายใจในใจแล้วมองไปที่เหอหลู่และถามว่า
“เธอมาที่นี่มีเรื่องอะไร?”
“ฮ่าฮ่า เย่ฉางชิง เจ้าอย่ามาทำเป็นคนสุขภาพหน่อยเลย ข้ามาที่นี่เพราะเรื่องอะไร?เจ้าน่าจะรู้อยู่แล้วหนิ”
“ตอนนี้ข้ากลายเป็นศิษย์เอกของอาวุโสระดับที่สามของนิกายแล้ว เป็นศิษย์ที่ได้รับการฝึกฝนจากนิกายหลัวเซี่ยโดยตรง ขณะที่เจ้ายังคงเป็นเพียงศิษย์รับใช้ของนิกายเต๋าอี้”
“เจ้าคิดว่าตอนนี้เราสองคนยังมีโอกาสเหมือนเดิมอีกไหม?”
“ข้ามาที่นี่เพียงแค่จะบอกเจ้าว่า อย่ามีความหวังในเรื่องที่ไม่สมควรมี ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกันแล้ว”
“แต่เห็นว่าเรามีความสัมพันธ์กันมาก่อน ถ้าเจ้ายอมรับที่จะยกเลิกการหมั้น ข้าสามารถให้อาจารย์ของข้าช่วยให้เจ้าได้ตำแหน่งศิษย์ภายนอกของนิกายเต๋าอี้”
“ด้วยความสัมพันธ์ของอาจารย์กับท่านหงจุ้น การช่วยจัดการเรื่องนี้เป็นเรื่องง่ายมาก และเจ้าก็น่าจะรู้ดีว่าการเป็นศิษย์ภายนอกแตกต่างจากศิษย์รับใช้อย่างไร ดังนั้นเจ้าควรจะรู้ว่าควรเลือกอะไร”
“คิดให้ดีๆ นะ ข้าไปละ”
เหอหลู่พูดไปอย่างมั่นใจพร้อมกับข้อเสนอที่ยากจะเชื่อแก่เขา
เมื่อเย่ฉางชิงได้สติกลับมา เหอหลู่ก็เดินออกไปแล้วเหมือนว่าอยู่ที่นี่นานไปจะทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงมากกว่านี้
เขาส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย ตำแหน่งศิษย์ภายนอก? เพียงแค่เขาไปบอกกับท่านผู้นำก็สามารถกลายเป็นศิษย์เอกของนิกายเต๋าอี้ได้แล้ว
การที่เธอเสนอตำแหน่งศิษย์ภายนอกให้นั้นทำให้เย่ฉางชิงรู้สึกขำขันและเศร้าใจไปพร้อมๆ กัน
เขายังไม่ได้พูดอะไร เธอแน่ใจว่าตัวเขาจะยอมยกเลิกการหมั้นแล้วหรือ?
เขาส่ายหัวและไม่สนใจเรื่องนี้อีกต่อไป หาโอกาสยกเลิกการหมั้นก็พอแล้ว ไม่คิดอะไรมาก
เขาต่อไปสนุกกับแสงแดดอุ่นๆ ในช่วงบ่าย
ในขณะเดียวกัน ที่ยอดเขาดาบศักดิ์สิทธิ์ หงจุ้นกำลังสนทนากับหญิงชราผู้หนึ่งอย่างเป็นกันเอง
หญิงชราผู้นั้นคืออาวุโสสามของนิกายหลัวเซี่ย และเป็นคนที่รู้จักกับหงจุ้นมาตั้งแต่สมัยเยาว์วัย
ทั้งสองคนรู้จักกันดี และถึงแม้ว่านิกายหลัวเซี่ยจะไม่เทียบเท่านิกายเต๋าอี้ แต่ก็เป็นหนึ่งในนิกายที่มีชื่อเสียงในตะวันออก ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างกันดีมากและมีการติดต่อกันบ่อย
“ทำไมเจ้าถึงมาที่ยอดเขาดาบศักดิ์สิทธิ์? แทนที่จะไปที่ยอดเขาหลักเพื่อหาพี่ชายของข้า?” หงจุ้นถาม
หญิงชรา อู๋หลี่ ตอบด้วยรอยยิ้มว่า
“ครั้งนี้ข้ามาที่นี่ไม่ใช่เรื่องของนิกาย แต่เป็นเรื่องส่วนตัว”
“เรื่องส่วนตัว?”
สีหน้าของหงจุ้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองไปที่ใบหน้าที่มีริ้วรอยของหญิงสูงอายุแล้วรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่สามารถอธิบายได้
“เจ้ามีเหตุผลส่วนตัวอะไรกัน?”
หงจุ้นจริงๆ แล้วไม่ต้องการรู้เรื่องส่วนตัวหญิงชราเลย แต่เธอกำลังตอบอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัวว่า
“ข้าเพิ่งรับศิษย์ใหม่ชื่อเหอหลู่ พรสวรรค์ของเธอดี แต่เธอมีการหมั้นหมายตั้งแต่เด็กกับศิษย์รับใช้ของเจ้าในนิกายเต๋าอี้”
“แต่ศิษย์ของข้าไม่ชอบเขา ขอให้ข้าช่วยออกหน้าพูดเรื่องนี้ เพื่อยกเลิกการหมั้น ดังนั้นข้าจึงต้องมาที่นี่”
เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา เพราะในมุมมองของเธอ ศิษย์รับใช้เพียงคนเดียวไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าตัวเธอออกหน้าพูดเอง หงจุ้นก็คงจะไม่ปฏิเสธ
ขณะพูดคุย เหอหลู่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับการนำทางของหลิวซวง
แม้ว่าเหอหลู่จะมีรูปลักษณ์ที่ดึงดูดใจแต่เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับหลิวซวงแล้ว เหอหลู่ดูด้อยลงอย่างชัดเจน
แม้แต่การเดินตามหลังหลิวซวง เหอหลู่ก็ยังไม่สามารถปิดซ่อนความอิจฉาในดวงตาของตนได้
หลิวซวงคือตัวอย่างที่เหอหลู่ใฝ่ฝันอยากจะเป็น เธอเป็นเทพธิดาที่สูงส่งที่ทำให้หลายคนหลงใหล
แต่หลิวซวงมีนิสัยเย็นชา เธอไม่ได้พูดคุยกับเหอหลู่ตลอดทางและเมื่อนำทางมาถึงหงจุ้น หลิวซวงก็โค้งคำนับด้วยความเคารพ
“คารวะ ท่านอาจารย์”
จากนั้นหลิวซวงก็เดินไปนั่งที่มุมหนึ่งอย่างเป็นธรรมชาติ เสมือนว่าเธอเป็นแค่ผู้ชมคนหนึ่ง
ในขณะที่เหอหลู่รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หงจุ้นก็พยักหน้าให้กับเธอ แล้วหันไปพูดกับอู๋หลี่
“เมื่อมีการหมั้นตั้งแต่เด็ก ทำไมถึงมาเจอที่นิกายเต๋าอี้ แทนที่จะไปที่บ้านของครอบครัวอีกฝ่ายเพื่อยกเลิก? มาที่นิกายเต๋าอี้ทำไม?”
“เขาเป็นศิษย์ของนิกายเต๋าอี้ เจ้าควรจะเห็นชอบก่อนและสำหรับครอบครัวนั้น ข้าจะไปที่นั่นด้วยตัวเองเมื่อถึงเวลา”
อู๋หลี่สนใจเพียงท่าทีของนิกายเต๋าอี้ สำหรับตระกูลเย่ ความคิดเห็นของพวกเขาก็ไม่มีความสำคัญเท่าไร
ในมุมมองของอู๋หลี่ นิกายหลัวเซี่ยคือยักษ์ใหญ่ที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับท่าทีของตระกูลเย่
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หงจุ้นพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ แล้วถามว่า
“เรื่องนี้ข้าไม่มีข้อโต้แย้งอะไร ให้ศิษย์ของข้าไปกับเธอสักคนก็แล้วกัน”
หงจุ้นไม่ได้ใส่ใจเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของศิษย์รับใช้เลย แต่เพื่อความสะดวกของอู๋หลี่ การให้หลิวซวงไปกับเหอหลู่ถือว่าเป็นการให้ความช่วยเหลือแล้ว
อู๋หลี่ยิ้มและกล่าว
“ดีแล้วล่ะ, ศิษย์ของข้า ขอบคุนท่านผู้นำสำหรับความช่วยเหลือ”
“ขอบคุณท่านผู้นำ และขอบคุณศิษย์พี่หลิวซวงเจ้าค่ะ”
เหอหลู่ลุกขึ้นและขอบคุณทั้งสองคนอย่างรู้กาลเทศะ
หลิวซวงไม่มีตอบสนองอะไรเลย หากไม่ได้รับคำสั่งจากอาจารย์เธอคงไม่มาที่นี่อยู่แล้ว เอาเวลากลับไปฝึกฝนและไปหาศิษย์น้องฉางชิงตอนเวลามื้ออาหารไม่ดีกว่าหรือ
“ไปกันเถอะ”
หลิวซวงพูดแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ขณะที่เหอหลู่ไม่กล้าที่จะแสดงความไม่พอใจแม้แต่น้อยและรีบตามไปทันที
เมื่อทั้งสองคนออกไปแล้วหงจุ้นและอู๋หลี่ก็สนทนากันต่อสักพัก เมื่อเห็นว่าหงจุ้นดูไม่ค่อยสนใจตนเองอู๋หลี่จึงตัดสินใจพูดขึ้น
“พูดถึงศิษยพี่แล้ว ข้ายังไม่ได้ไปเยี่ยมศิษยพี่ฉีซงเลย ตั้งแต่ที่มาที่นิกายเต๋าอี้ ควรไปเยี่ยมเขาด้วย หงจุ้น ข้าต้องขอตัวแล้ว ข้าฝากเรื่องของศิษย์ข้าไว้ในความดูแลของเจ้าด้วย”
“วางใจเถอะ หลิวซวงอยู่ด้วยไม่น่ามีปัญหา”
“ขอบคุณเจ้ามาก”
อู๋หลี่กล่าวลาแล้วออกไป หงจุ้นจิบเหล้าและพึมพำ
“ยังไม่ถึงเวลามื้ออาหารหรือ?”
เขาเพียงแต่คิดถึงการกินอาหาร เรื่องของเหอหลู่ถูกโยนทิ้งไปจากสมองแล้ว การยกเลิกการหมั้นไม่เกี่ยวกับเขาด้วยซ้ำ
แล้วอู๋หลี่ ตอนสมัยสาวๆเธอยังดูดีอยู่ แต่ทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้ได้ 20-30ปีที่แล้วเธอไม่เห็นมีรอยย่นมากขนาดนี้
