บทที่ 171 ทำไมฉันต้องโดนหลอกทั้งที่นอนแล้ว?

พูดตรง ๆ จางเยว่นั้นเข้าใจความรู้สึกของญาติผู้ป่วยเหล่านี้ดี

คนเฒ่าคนแก่ที่เคยใจดีและมีความเมตตา อยู่ ๆ ก็เป็นลมหมดสติ แล้วกลายเป็นอัมพาตนอนติดเตียง รอความตายอย่างช้า ๆ นี่เป็นสิ่งที่ไม่มีลูกหลานคนไหนรับได้

เมื่อก่อนทุกคนทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่เก็บความเจ็บปวดไว้ในใจเงียบ ๆ

แต่ตอนนี้ทันทีที่ได้ยินว่ามีวิธีที่จะทำให้ญาติพี่น้องกลับมายืนได้อีกครั้ง ไม่เพียงแค่สิบหมื่น แม้แต่ยี่สิบหรือสามสิบหมื่นก็ยังมีคนยอมจ่าย

ความจริงแล้ว ยาชิงเวินอี้ฉีซาน  ก็คล้ายกัน

สำหรับผู้ป่วยโรคลูคีเมียแบบเรื้อรัง หากจางเยว่อยากคิดราคา 100,000 หยวน แล้วสัญญาว่าจะรักษาให้หาย ทุกคนก็คงยอมจ่ายโดยไม่ลังเล

เขาก็สามารถหาเงินได้เป็นร้อยล้านหรือหลายพันล้าน

แต่จางเยว่ยังคงเลือกที่จะไม่ทำ

เมื่อเห็นพ่อแม่ของเถียนตัวตัว ลำบากกันขนาดนั้น เขารู้สึกไม่สามารถทำใจได้

แน่นอนว่าเหตุผลที่สำคัญที่สุดคือ จางเยว่มีพลังพิเศษทางสายตา จึงมีวิธีหาเงินมากมายอยู่แล้ว เขาเลยไม่ได้คิดไปในทางนั้น

แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ สิ่งที่เขาไม่อยากทำ กลับมีคนอื่นทำ และดูเหมือนจะทำได้ดีทีเดียว

เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วน จางเยว่ก็พูดกับถังเหวินซานว่า “ศาสตราจารย์ถัง ท่านนัดโจวรุ่ยไว้หน่อย เราไปหวยหยางด้วยกัน”

เช้าวันรุ่งขึ้น จางเยว่เดินทางไปหวยหยางอีกครั้ง

เขาไปพบกับเจิ้นซูซูก่อน จากนั้นทั้งสามก็เดินทางไปยังบ้านของคุณซุน

เมื่อเดินไปใกล้บ้านก็เห็นว่ามีคนจำนวนมากยืนล้อมบ้านของคุณซุนอยู่

พวกเขายืนรออยู่ที่ประตูบ้านของคุณซุน จ้องมองเข้าไปอย่างหวังว่าจะได้เห็นอะไรบางอย่าง

จางเยว่เดินเข้าไปถามชายวัยกลางคนคนหนึ่ง “พี่ชาย พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่?”

ชายวัยกลางคนมองหน้าจางเยว่นิดหนึ่งแล้วตอบ “บ้านคุณไม่มีคนป่วยเหรอ?”

จางเยว่ไม่พอใจ “คุณพูดอะไรของคุณ? บ้านคุณนั่นแหละมีคนป่วย!”

ชายวัยกลางคนตระหนักว่าจางเยว่เข้าใจผิด จึงรีบขอโทษ “ขอโทษทีครับ เรื่องมันเป็นแบบนี้ ที่บ้านนี้ผู้เฒ่าเป็นอัมพาตครึ่งซีก แต่ได้ยินว่าหมอโจวรักษาหายแล้ว

พ่อผมก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะบันทึกทุกอย่างไว้ในไลฟ์สดแล้ว แต่สมัยนี้อะไร ๆ มันก็ปลอมกันได้หมด

ผมเลยมาดูเองกับตา เผื่อว่าพวกเขาหลอกเรา

เงินตั้ง 100,000 หยวนเลยนะ!”

จางเยว่หันมามองคนอื่น ๆ “คนพวกนี้ก็มาดูสถานการณ์เหมือนกันเหรอ?”

“ใช่ พวกเขามาจากหลาย ๆ ที่

บางคนเดินทางมาหลายร้อยกิโลเมตรเลยนะ!”

จางเยว่จึงเข้าใจว่าทำไมหมอโจวถึงหาเงินได้เป็นร้อยล้านจากค่ารักษาพยาบาล

แค่ไลฟ์สดอย่างเดียวมันคงไม่พอ แต่ถ้าคนสามารถมาดูด้วยตาตัวเองก็ไม่มีปัญหาแล้ว

เขามองไปทางถังเหวินซาน ถังเหวินซานพยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาหมอโจว

ก่อนหน้านี้ถังเหวินซานติดต่อหมอโจวแล้ว และเขาก็ได้นัดมาพบกันที่นี่

นี่คือเหตุผลที่จางเยว่กับอีกสองคนมาที่นี่

ไม่นานนัก ประตูบ้านของคุณซุนก็เปิดออก และหมอโจวก็เดินออกมาต้อนรับทันที:

“ท่านประธานถัง สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ”

ในตอนนี้ หมอโจวดูสดใสมาก โดยเฉพาะทรงผมของเขา ที่ถูกจัดแต่งอย่างเรียบร้อย ดูเป็นผู้ประสบความสำเร็จเต็มตัว

ยิ่งตอนที่เขาพูดคุยกับถังเหวินซาน เสียงของเขาดังฟังชัด และเต็มไปด้วยความมั่นใจ ดูเหมือนเงินจากญาติผู้ป่วยทำให้เขามั่นใจมากขึ้น

ถังเหวินซานยิ้มแล้วถาม “หมอโจว เกรงใจมากเลย คุณพ่อของคุณซุนยังอยู่ที่บ้านใช่ไหม?”

ในเมื่อหมอโจวนัดให้มาที่นี่ ก็คงเป็นเพราะอยากให้ถังเหวินซานดูอาการของผู้ป่วย

หมอโจวพยักหน้า “คุณพ่อท่านกำลังฝึกเดินอยู่ครับ ผมกำลังช่วยแนะนำการฟื้นฟูอยู่ เชิญเข้ามาเลยครับ!”

พูดจบ หมอโจวก็มองไปที่คนรออยู่หน้าประตู “เดี๋ยวผมจะพาคุณพ่อของคุณซุนออกมาให้พวกคุณดูจากไกล ๆ ก็พอแล้วนะ

คุณซุนไม่อยากให้เรื่องนี้รบกวนชีวิตประจำวันของเขา”

บรรดาญาติผู้ป่วยรีบพยักหน้าตอบรับอย่างรวดเร็ว

จางเยว่กับเจิ้นซูซูกำลังจะเข้าไปพร้อมกับถังเหวินซาน แต่หมอโจวกลับขมวดคิ้ว:

“คุณสองคนจะมาทำอะไร? ฉันไม่ได้รักษาคุณปู่ฟางไว้หรอกนะ”

เห็นได้ชัดว่าเขายังอาฆาตที่โดนคุณลุงฟางต่อยวันนั้น น้ำเสียงเลยไม่ค่อยดี

จางเยว่หัวเราะ “คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมมีหุ้นในบริษัทเวินรุ่ยนิดหน่อย เลยตามมาดูด้วย”

“อะไรนะ? คุณมีหุ้นในบริษัทเวินรุ่ยเหรอ?”

หมอโจวมองหน้าจางเยว่ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปทันที

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าจางเยว่เป็นแค่เศรษฐีตัวเล็ก ๆ แต่ตอนนี้เขารู้ว่าเขาประเมินจางเยว่ต่ำเกินไป

จางเยว่พยักหน้า “ผมชื่นชมความสามารถของคุณมาก

แต่แค่ผมรู้คนเดียวมันคงไม่พอ ต้องให้ศาสตราจารย์ถังมาดูเองด้วย”

หมอโจวพยักหน้ารับ “คุณคงเป็นคนแนะนำศาสตราจารย์ถังมาสินะ?”

จางเยว่เห็นว่าหมอโจวเข้าใจผิด แต่เขาไม่อธิบาย เพียงแค่พยักหน้ารับไป

“งั้นคุณสองคนเข้ามาก็ได้ แต่ช่วยเงียบ ๆ หน่อยนะครับ”

บ้านของคุณซุนเป็นบ้านสามชั้น แม้ว่าขนาดจะพอ ๆ กับบ้านของเจิ้นซูซู แต่การตกแต่งภายในนั้นต่างกันมาก

หลังจากที่จางเยว่ได้ทีมก่อสร้างเทียนโหย่วมาร่วมงาน เขาก็พอมีความรู้เรื่องการตกแต่งอยู่บ้าง

เพียงแค่มองผ่าน ๆ ก็รู้ว่าค่าใช้จ่ายในการตกแต่งบ้านนี้ไม่ต่ำกว่าล้านหยวน

ห้องของคุณพ่อซุนอยู่ด้านขวาของห้องนั่งเล่นชั้นล่าง เพราะการจัดวางที่สะดวกในการเข้าออกและมีแสงสว่างเพียงพอ

ดูเหมือนคุณซุนจะเป็นลูกกตัญญู

คุณซุนไม่อยู่ในห้อง แต่ภรรยาของเขากำลังพยุงผู้เฒ่าคนหนึ่งให้เดินอยู่

ผู้เฒ่าคนนั้นเดินไปอย่างช้า ๆ คล้ายกับการเดินของตัวละครที่ป่วยด้วยโรคหลอดเลือดสมองในละครของลุงป๋อซาน

ถ้าไม่เดาผิด นี่คือคุณพ่อซุนเอง

คุณพ่อซุนเห็นหมอโจวแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข “เสี่ยวโจว มานั่งก่อน ๆ คนพวกนี้เป็นแขกของคุณเหรอ?”

หมอโจวพยักหน้า “ใช่ครับ พวกเขาได้ยินว่าคุณหายแล้วเลยมาดู”

ถังเหวินซานยื่นกล่องของขวัญสองกล่องวางไว้บนโต๊ะ “พี่ชาย ขอแสดงความยินดีด้วย!

ผมไม่รู้ว่าพี่ชอบอะไร เลยซื้อมาฝากนิดหน่อยเพื่อบำรุงร่างกายครับ”

คุณพ่อซุนมองแล้วพูดว่า “โอ้! รังนกเหรอ? แถมยังเป็นของยี่ห้อเหยี่ยนจืออู่อีก? คุณใช้เงินเยอะมากเลยนะ

ความจริงให้มันเทศสักถุงก็ดีแล้ว ฉันชอบกินข้าวต้มมันเทศมากกว่าของพวกนี้อีก”

ทุกคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ขณะที่ถังเหวินซานกับคุณพ่อซุนคุยกัน จางเยว่ก็เดินสำรวจไปรอบ ๆ

ทันใดนั้น สายตาของเขาก็ไปหยุดที่ขวดพลาสติกข้างเตียงของคุณพ่อซุน

ถ้าเป็นคนธรรมดาคงมองไม่ออกว่ามีอะไรอยู่ในขวด

แต่ด้วยพลังพิเศษทางสายตาของจางเยว่ ข้อความก็ปรากฏขึ้นทันที:

【ฮวาเสวี่ยทงลั่วตัน : ใช้ดอกคำฝอย 3 กรัม, ตับหญ้าเทียม 5.5 กรัม, และเกล็ดเสือ 1.5 กรัม...】

จางเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเดินไปเปิดขวดออกดู ก่อนจะชะงัก

ในขวดนั้นมีเม็ดยาดำเล็ก ๆ ประมาณสิบเม็ด

เม็ดยาเหล่านี้ไม่ได้มีรูปทรงกลมอย่างที่พบเห็นทั่วไป แต่กลับมีรูปร่างผิดปกติเป็นแบบแบน

จางเยว่จำได้อย่างชัดเจน เพราะก่อนหน้านี้เนื่องจากเวลาเร่งรีบ เขากับเจิ้นซูซูเลยต้องปั้นยาบนรถขณะที่เดินทาง

เนื่องจากขาดทักษะ ทำให้ยามีรูปร่างประหลาดหลากหลายแบบ

เจิ้นซูซูที่เฝ้าสังเกตจางเยว่ตลอดเวลา เห็นเขาทำแบบนั้นก็เดินมาดูเช่นกัน ใบหน้าของเธอเปลี่ยนสีเล็กน้อย

จางเยว่ถามคุณพ่อซุนในช่วงเวลาที่ถังเหวินซานกำลังคุยอยู่ “ท่านครับ ยานี้ได้มาจากไหนเหรอครับ?”

คุณพ่อซุนดูงงเล็กน้อย ภรรยาของเขาตอบแทน “อ๋อ คุณหมายถึงยานี้เหรอ? ฮุ่ยฮุ่ย ให้มาค่ะ”

“ฮุ่ยฮุ่ย?”

“ฮุ่ยฮุ่ยเป็นหลานสาวของฉัน เธอทำงานอยู่ที่ร้านขายยาเวินรุ่ย

พอรู้เรื่องพ่อฉัน เธอก็ไปขอยาจากเพื่อนร่วมงานมา บอกว่าเป็นยาที่ดีสำหรับรักษาอัมพาต

ฉันก็เลยให้พ่อกินวันละเม็ด”

“คนที่ให้ยาเธอ ชื่อเจิ้นหรงหรงใช่ไหม?”

“ฮุ่ยฮุ่ยไม่ได้บอกชื่อค่ะ ทำไมเหรอ? ยานี้มีปัญหาเหรอ?”

จางเยว่ยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกครับ จะบอกให้ก็ได้ว่า ร้านขายยาเวินรุ่ยเป็นของเรานี่เอง

ยานี้ใช้ได้ผลกับอาการอัมพาต และเป็นยาสมุนไพรจีนล้วน ท่านให้คุณพ่อกินได้อย่างสบายใจครับ”

“อ้าว ยาของพวกคุณเองเหรอ งั้นต้องขอบคุณมากเลยนะ”

จางเยว่พูดขึ้นมาลอย ๆ ไม่มีใครใส่ใจมากนัก จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ทำตัวเป็นเหมือนคนนอกไปตลอดเวลา

หลังจากออกจากบ้านของคุณซุน ทั้งสามคนก็ตรงไปที่ร้านขายยาเวินรุ่ย

เจิ้นหรงหรงกำลังยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ จดบันทึกและตรวจสอบยาภายในร้าน ดูท่าทางขยันมาก

ส่วนพนักงานคนอื่น ๆ ดูค่อนข้างสบาย ๆ

เพราะไม่มีลูกค้า บางคนกำลังเล่นโทรศัพท์ บางคนก็กำลังถักเสื้อกันหนาว

หวังสุ่ยหลาน เห็นถังเหวินซานเดินเข้ามาก็ถึงกับตกใจ ทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง “ท่าน…ท่านประธาน?”

ถังเหวินซานจ้องหวังสุ่ยหลาน “คุณบริหารไม่ดีเลยนะ

แม้ว่าพนักงานเหล่านี้จะเป็นพนักงานที่ส่งมาจากที่อื่น แต่ตราบใดที่อยู่ในร้านขายยา ก็ต้องทำตามกฎของร้าน

มีแค่เจิ้นหรงหรงที่ดูโอเคหน่อย”

หวังสุ่ยหลานหน้าแดงด้วยความอับอาย พนักงานคนอื่น ๆ ยิ่งทำตัวไม่ถูก คงรู้ว่าหลังจากนี้ต้องโดนต่อว่าแน่

เจิ้นหรงหรงมองไปที่จางเยว่และเจิ้นซูซู “พี่ พี่เขย... พี่จาง ทำไมพวกพี่ถึงมาที่นี่?”

เจิ้นซูซูสีหน้าบึ้งตึง “ออกมาคุยข้างนอกหน่อย”

เธอพูดพลางเดินออกจากร้าน

เจิ้นหรงหรงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ได้แต่เดินตามออกไปด้วยความงุนงง

เจิ้นซูซูถาม “เธอเอายาของฉันไปใช่ไหม? ยาฮวาเสวี่ยทงลั่วตันที่ให้คุณตากิน”

เจิ้นหรงหรงตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยิ้ม “อ๋อ ยานั่นเหรอ?

เอามาแล้ว

เพื่อนร่วมงานฉันมีญาติที่อาการคล้ายคุณตา พอเธอเล่าให้ฟัง ฉันก็เอายานั่นให้เธอไปบ้าง”

“เพื่อนเธอชื่อหลี่ฮุ่ย ใช่ไหม?”

“โอ้ พี่! ไม่คิดเลยว่าพี่จะรู้เรื่องนี้ด้วย”

เจิ้นซูซูโมโห “เจ้าเด็กดื้อ เธอเอาของฉันไปได้ยังไง?”

เจิ้นหรงหรงรีบพูด “ของแค่ไม่กี่เม็ดเองพี่! แล้วฉันก็ไม่ได้เอาไปทำร้ายใครนะ ฉันแค่ช่วยคนเท่านั้นเอง แถมคุณตาก็กินไม่หมดด้วยซ้ำ!”

เห็นเจิ้นซูซูกำลังจะพูดอีก จางเยว่จึงรีบดึงตัวเธอไว้ “พอแล้ว ๆ เจิ้นหรงหรงก็ไม่ได้ตั้งใจทำผิด”

เจิ้นหรงหรงฟังแล้วสีหน้าเริ่มแปลกไป เธอถามว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ? หรือว่ายานั่นจะทำให้เกิดปัญหา?”

จางเยว่กระแอมแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง

เขาไม่ใช่คนที่จะเปิดเผยความลับง่าย ๆ แต่เจิ้นหรงหรงมีสถานะพิเศษ ถ้าปิดบังไปอาจจะทำให้เกิดปัญหามากขึ้น

ยกตัวอย่างเช่นในครั้งนี้ ถ้าเจิ้นหรงหรงรู้ถึงประสิทธิภาพของยาฮวาเสวี่ยทงลั่วตัน เธอคงไม่ทำเรื่องยุ่งยากแบบนี้

หลังจากฟังจางเยว่เล่าเรื่อง เจิ้นหรงหรงก็ตกใจจนเกือบจะอ้าปากค้าง “คุณว่าไงนะ?

หมอที่รักษาคุณตาของเรา ใช้ยาฮวาเสวี่ยทงลั่วตันที่ฉันให้ไป ทำเงินได้เกือบสามร้อยล้าน?”

เธอไม่อยากเชื่อจริง ๆ

ต้องเข้าใจว่าต่อให้เจิ้นหรงหรงจะได้รับเงินเดือนสองเท่า เธอก็ยังคิดว่ารายได้เดือนละหมื่นหยวนถือว่าเยอะจนฝันหวานแล้ว

แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็น...

เจิ้นซูซูไม่สนใจเจิ้นหรงหรงที่กำลังยืนนิ่งด้วยความตกใจ เธอหันไปถามจางเยว่ “แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงดี?”

จางเยว่ยิ้มเจื่อน “ผมจะไปรู้ได้ยังไง?

คราวนี้เรามีปัญหาใหญ่แล้ว”

เจิ้นซูซูไม่เข้าใจ “ปัญหาใหญ่? เราจะมีปัญหาได้ยังไง? เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเราเลยนะ”

จางเยว่ตอบ “ในมุมมองปกติ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเราแน่นอน

แต่ลองคิดดู ถ้าญาติผู้ป่วยเหล่านั้นพบว่ายาที่พวกเขาซื้อไปไม่เห็นผล พวกเขาจะยอมอยู่เฉยไหม?

แล้วยิ่งมีเงินก้อนโตเกือบสามร้อยล้านเข้าไปอีก หน่วยงานที่เกี่ยวข้องต้องเข้ามาสอบสวนแน่นอน

และเมื่อเรื่องทั้งหมดถูกเปิดเผย คุณคิดว่าเจ้าหน้าที่จะจัดการเรื่องนี้ยังไง?”

เจิ้นซูซูพูด “เอายาฮวาเสวี่ยทงลั่วตันของเราไปชดใช้ให้กับคนที่ซื้อยาไป?”

“ถ้าเรื่องมันจบง่ายแบบนั้นก็ดีไป แต่ผมคาดว่า จะมีคนใช้โอกาสนี้บีบให้เราเปิดเผยสูตรยาฮวาเสวี่ยทงลั่วตัน”

เจิ้นซูซูถึงกับนิ่งไป “ให้เราเปิดเผยสูตรยา? เป็นไปไม่ได้หรอก!”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้?

ผมตรวจสอบแล้ว พบว่าอัตราการเกิดอัมพาตที่เกิดจากเส้นเลือดในสมองสูงมาก โดยเฉพาะในผู้สูงอายุ

อัตราการเกิดต่อปีของมันสูงถึงหนึ่งในหมื่นของประชากรทั้งหมด

ประเทศเรามีประชากร 1.4 พันล้านคน ทุกปีมีคน 280,000 คนที่เป็นอัมพาตจากเส้นเลือดในสมองแตก

นี่มันหมายความว่ายังไง?

ดังนั้นถ้ามีใครเอาประเด็นเรื่องช่วยเหลือมนุษยชาติมาอ้าง แล้วบีบให้เราเปิดเผยสูตรยา คุณกล้าปฏิเสธไหม?”

สีหน้าของเจิ้นซูซูซีดลงทันที เธอเข้าใจความหมายของจางเยว่

นี่มันการบีบคั้นทางศีลธรรมชัด ๆ

และเมื่อพูดถึงจุดยืนของคนทั่วไป...

มนุษย์เราย่อมเห็นแก่ตัวเสมอ

เมื่อใดที่ผลประโยชน์ส่วนตัวของตนเองเข้ามาเกี่ยวข้อง คนเรามักจะเลือกอยู่ข้างที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเองเสมอ

ยกตัวอย่างเช่นเรื่องยาฮวาเสวี่ยทงลั่วตัน

ถ้าสูตรยาถูกเปิดเผย ต่อไปหากมีคนในครอบครัวเป็นผู้ป่วย การซื้อยาจะมีราคาเพียงไม่กี่สิบหยวน

แต่ถ้าไม่เปิดเผยสูตรยา ก็ต้องซื้อยาหนึ่งแสนหยวนเหมือนกับคนไข้ทั้ง 2,800 คนนี้

แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าจะเลือกอะไร

ดังนั้นเราจำเป็นต้องยอมเปิดเผยสูตรยาจริง ๆ เหรอ?

จางเยว่เริ่มครุ่นคิด