บทที่ 112 เพื่อนแท้จะไม่มีวันทอดทิ้งกัน  

บทที่ 112 เพื่อนแท้จะไม่มีวันทอดทิ้งกัน

ท่ามกลางหมอกสีเลือด หยาดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนหน้าผากของเย่เหริน ดวงตาของเขาเริ่มฉายแววกระวนกระวายและร้อนใจ แม้ใบหน้าจะไร้อารมณ์ แต่กล้ามเนื้อที่เกร็งตึงบ่งบอกว่าภายในใจเขาไม่ได้สงบอย่างที่เห็น

"บัดซบ... ฉันควรทำยังไงดี?" เย่เหรินสบถในใจ ซากุไร มินาโตะนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา ร่างกายของเธอดูอ่อนแอลงเรื่อยๆ แสงสุดท้ายในดวงตาที่ว่างเปล่าของเธอกำลังค่อยๆมืดดับลง ดูเหมือนว่าสติสัมปชัญญะของเธอกำลังจะถูกกลืนกินโดยสัญชาตญาณดิบ

ในเวลานี้ ซากุไร มินาโตะใช้แรงเฮือกสุดท้ายเปล่งเสียงแผ่วเบาออกมา เสียงนั้นเบาบางราวกับเส้นไหม แต่กลับเต็มไปด้วยคำวิงวอนที่ยากจะบรรยาย "เย่ซัง ปลดปล่อยฉันเถอะ..."

มือของเธอค่อยๆยกขึ้นราวกับต้องการสัมผัสใบหน้าของเย่เหริน แต่ฝ่ามือที่เหี่ยวเฉากลับสั่นเทาและร่วงลงกลางอากาศ การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยของซากุไร มินาโตะมาพร้อมกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง สติของเธอกำลังเลือนหายไปภายใต้ความทุกข์ทรมานไม่รู้จบนี้

เย่เหรินขมวดคิ้วแน่น "ฉันช่วยอวี๋เสี่ยวเชี่ยนได้ ฉันก็ช่วยเธอได้"

เจียงซุ่ยเม้มริมฝีปาก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสารซากุไร มินาโตะ เธอจึงก้าวไปข้างหน้า วางมือเบาๆบนไหล่ของเย่เหริน เพื่อมอบการสนับสนุนอย่างเงียบๆ

"สู้ๆ! พี่ทำได้!"

เพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ ก็ให้กำลังใจเย่เหรินเช่นกัน

"พี่เย่! พี่ทำได้!"

"สู้ๆ พี่เย่!"

"พี่ทำได้! พี่เย่! ฉันเชื่อในตัวพี่!"

เมื่อเห็นภาพนี้ ดวงตาที่ว่างเปล่าของซากุไร มินาโตะก็ฉายแววเศร้าสร้อย เธอมองขึ้นไปที่เย่เหรินอย่างยากลำบาก

เสียงของซากุไร มินาโตะแผ่วเบา เต็มไปด้วยความขมขื่นและความสับสน "พวกคุณ...คนจีน น่าจะเกลียดพวกเราไม่ใช่เหรอ?"

แล้วทำไม...

ถึงยังมาช่วยเธอ?

ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องที่เสียแรงเปล่า

เย่เหรินส่ายหัว "ไม่ว่าที่ไหนในโลกก็มีทั้งคนดีและคนเลว มันไม่เกี่ยวกับสัญชาติ สิ่งที่ฉันเห็นคือจิตวิญญาณอันสูงส่งที่แม้จะตกต่ำ แต่ก็ยังคงความเมตตาเอาไว้"

"เธอสามารถแพร่คำสาปและสังเวยผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วนได้ แต่เธอไม่ทำ นั่นพิสูจน์แล้วว่าเธอเป็นคนดี!"

เพื่อนๆรอบข้างเงียบงันไป แต่ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความเคารพต่อซากุไร มินาโตะ

และ...

เขาสงสารเธออย่างสุดซึ้งกับทุกสิ่งที่เธอต้องเผชิญ

เย่เหรินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อ "ตอนนี้ ฉันยังมีอีกวิธีหนึ่ง..."

นั่นคือการเรียก "สหายรัก"

สหายรักไม่เคยทำให้ผิดหวัง ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร

ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะแก้ไขได้ เพียงแค่เรียกเขาออกมา

เมื่อความตั้งใจของเย่เหรินรวมตัวกัน

หมอกโลหิตสีแดงเข้มที่พวยพุ่งรอบตัวเขาก็เหมือนมีชีวิตขึ้นมาในทันที พวกมันไม่ล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมายอีกต่อไป

แต่เริ่มเคลื่อนไหวช้าๆตามจังหวะโบราณบางอย่าง

หมอกโลหิตเลื้อยเหมือนงู พันเกี่ยวและทับซ้อนกัน เส้นใยแต่ละเส้นเต็มไปด้วยความลึกลับที่ไม่อาจบรรยายได้

เมื่อเวลาผ่านไป หมอกโลหิตเหล่านี้ค่อยๆเผยให้เห็นโครงสร้างที่ซับซ้อนและมีหลายชั้น

คุ้นเคยกับลวดลายนั้นไหม?

ใช่แล้ว ในที่สุดหมอกสีแดงก็ก่อตัวเป็นมนตร์รูนขนาดใหญ่และประณีต!

มันเหมือนตราประทับของเทพเจ้าโบราณ ลอยอยู่ในอากาศ

"ออกมาเลย สหายรัก!"

ในวินาทีที่อักขระนี้ก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์ ดูเหมือนว่าทั้งมิติแปลกประหลาดจะสั่นสะเทือน

รอยแตกปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอย่างกะทันหัน

นั่นเป็นเพราะมิติแปลกประหลาดถูกทำลายอย่างรุนแรงโดยตำแหน่งของจ้าวแห่งห้วงลึกเมื่อเขาลงมา

ด้วยการมาถึงของร่างเงาของจ้าวแห่งความฝัน มิติแปลกประหลาดก็ทนไม่ไหวและแสดงสัญญาณของการล่มสลาย

พื้นดินที่เคยสงบเริ่มสั่นสะเทือนและแตกเป็นเสี่ยงๆ

ผนังด้านในของบ่อน้ำแห้งที่ฆ่าซากุไร มินาโตะ แตกเป็นเสี่ยงๆอย่างบ้าคลั่ง

แผ่นหินขนาดใหญ่ถูกฉีกออกราวกับมือที่มองไม่เห็น จากนั้นก็พังทลายลงมา

ฝุ่นและกรวดปลิวว่อนไปทั่ว แม้แต่หญ้าที่เคยเติบโตในมิติประหลาดก็ยังถูกพลังที่ไม่อาจบรรยายได้นี้พัดพาเข้าไปในพายุ

"เปรี๊ยะ!"

มิติแปลกประหลาดแตกสลายโดยสิ้นเชิง

ในขณะนั้น เย่เหริน เจียงซุ่ย และสมาชิกทีมคนอื่นๆถูกส่งกลับไปยังโลกภายนอกโดยไม่สมัครใจ

เมื่อภาพตรงหน้าทุกคนกลับมาชัดเจน พวกเขาก็กลับมาที่ห้องนั่งเล่นที่เต็มไปด้วยโคลนจากห้วงลึก

บางทีอาจเป็นเพราะแรงกดดันจากการมาถึงของจ้าวแห่งความฝัน ซากุไร มินาโตะ ที่เย่เหรินอุ้มไว้ในอ้อมแขน

ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย และร่างกายของเธอก็โปร่งแสงขึ้นเนื่องจากมิติที่แปลกประหลาดแตกเป็นเสี่ยงๆ

เย่เหรินเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเพียงร่างเงาของจ้าวแห่งความฝัน เหมือนดาวสีดำที่ส่องประกายแต่มีกลิ่นอายของห้วงลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด ห้อยอยู่เหนือท้องฟ้าของเมืองเถิงเหยียน

เมื่อเขามาถึง ดูเหมือนว่าทั้งเมืองจะหยุดชะงัก

เวลาไม่มีความหมายที่นี่

บนถนน ไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าแม่ค้าที่วุ่นวายหรือคนเดินถนนที่กำลังเดินเล่น ต่างก็หยุดนิ่ง

ดวงตาของพวกเขาว่างเปล่า ราวกับว่าวิญญาณของพวกเขาถูกดึงออกไป เหลือเพียงเปลือกที่ว่างเปล่า

นี่คือความอ่อนโยนของจ้าวแห่งความฝันที่มีต่อโลกภายนอก เขาแยกจิตสำนึกของคนธรรมดาด้วยวิธีนี้ เพื่อให้แน่ใจว่าจิตสำนึกของพวกเขาจะได้รับมลทินน้อยที่สุด

ทันใดนั้น โลกแห่งความเป็นจริงก็บิดเบี้ยวไปตามอำเภอใจของจ้าวแห่งความฝัน

ตึกสูงระฟ้ากลายเป็นเสมือนภาพลวงตา ผนังกระจก อิฐ หรือแม้แต่ฝุ่นผงก็ไม่อาจกีดกั้นสายตา ทุกสิ่งในเมืองส่องประกายราวกับคริสตัล

ภาพที่น่าตื่นตะลึงเช่นนี้ จ้าวแห่งความฝันเนรมิตขึ้นเพียงเพื่อให้เย่เหรินมองเห็นและสื่อสารกับเขาได้

เย่เหรินเอ่ยปาก "สหาย ฉันมีเรื่องรบกวนอีกแล้ว มีวิธีไหนไหมที่จะทำให้หญิงสาวคนนี้มีสติสัมปชัญญะตลอดไป และกลับคืนร่างมนุษย์ได้?"

จ้าวแห่งความฝัน "..."

เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ต้องให้จ้าวแห่งห้วงลึกมาจัดการเองเลยเหรอ?

ถึงแม้เขาจะชอบออกมาโลกชั้นนอกเพื่อชมวิว แต่การถูกเรียกมาเพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ทำให้จ้าวแห่งความฝันรู้สึกเสียฟอร์มไม่น้อย

ถึงจะบ่นในใจ แต่เขาก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง!

จ้าวแห่งความฝันเพียงแค่คิด ร่างของซากุไร มินาโตะก็ดูเหมือนจะแข็งตัวเป็นเศษเสี้ยวที่เปล่งประกายระยิบระยับราวกับความฝัน

เศษเสี้ยวเหล่านี้หมุนวนรอบตัวซากุไร มินาโตะอย่างช้าๆ แต่ละชิ้นบรรจุพลังแห่งความฝันเอาไว้

เมื่อเศษเสี้ยวเหล่านี้ค่อยๆซึมเข้าสู่ร่างกายของซากุไร มินาโตะ ร่างกายที่บิดเบี้ยวของเธอก็เริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างช้าๆ

ร่องรอยของคำสาปสลายไปราวกับน้ำแข็งละลายในฤดูใบไม้ผลิ

ใบหน้าของซากุไร มินาโตะ ค่อยๆกลับมางดงามดังเดิม ดวงตาที่เคยว่างเปล่ากลับมาสดใสอีกครั้ง

"อ๊ะ... อืม..."

เธอเหมือนตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน ร่างกายไม่เจ็บปวดอีกต่อไป

ในวินาทีนี้ ซากุไร มินาโตะชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้ม เป็นน้ำตาแห่งการปลดปล่อย และความปีติยินดีที่ได้เกิดใหม่

หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้น ทำให้เย่เหรินรู้สึกทั้งสงสารและโล่งใจ

"ส่งเธอมาให้ฉันทีค่ะ"

เจียงซุ่ยยื่นมือออกไปรับซากุไร มินาโตะจากอ้อมแขนของเย่เหริน

เพราะหญิงสาวยังคงพยายามซุกตัวเข้าสู่อ้อมกอดของเย่เหรินไปพร้อมกับเสียงร้องไห้ ถึงแม้เจียงซุ่ยจะเข้าใจว่านี่เป็นพฤติกรรมที่เกิดจากความดีใจอย่างสุดซึ้ง

แต่การเข้าใจเป็นเรื่องหนึ่ง ความพอใจหรือไม่พอใจก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ซากุไร มินาโตะไม่ได้สนใจว่าเธอซบอยู่กับเย่เหรินหรือเจียงซุ่ย เธอซุกใบหน้าลงบนอกของเจียงซุ่ยและร้องไห้โฮออกมา