ตอนที่ 37 : ใครในพวกคุณ...สามารถลงโทษผมได้?
เลือดสีแดงสดสาดถูกฉากบังลมด้านหลังเวที
เสียงกลอง เสียงผีผา และขลุ่ยเงียบหายไปในทันที!
ทุกคนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง รูม่านตาของพวกพลันเขาหดเกร็ง กลิ่นคาวรุนแรงของเลือดระงับฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกายได้อย่างชะงัก พวกเขาลุกขึ้นยืนทันที สีหน้าแต่ละคนมีแต่ความไม่อยากเชื่อ!
"นาย..."
กู่เตาค่อยๆ ละสายตาจากหน้าอกเปื้อนเลือดของตนเอง แล้วมองใบหน้าของเฉินหลิง
ดูเหมือนเขาจะนึกถึงอะไรบางอย่างออกแล้ว
"นายคือ...พี่ชาย...ของ...เด็กคนนั้น?"
เลือดจำนวนมากพุ่งออกมาจากลำคอของเขา ทำให้คำพูดของเขาฟังดูเลือนราง ส่วนสีหน้าก็มีแต่ความหวาดกลัว
“คุณชอบที่จะควักเอาหัวใจกับปอดของคนอื่น ไม่ใช่เหรอ?” แก้มของเฉินหลิงเป็นสีแดงก่ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความบ้าคลั่งรุนแรง
“วันนี้...ผมก็จะควักเอาของของคุณออกมาเหมือนกัน เอาออกมาให้เกลี้ยงเลย!”
"เอามีดมาให้ผม!"
เฉินหลิงยกมือขึ้นไปในความว่างเปล่าด้านหลังตนเอง
จู่ๆ มีดอันแหลมคมที่เหน็บไว้บริเวณเอวของคนถนนปิงฉวนก็สั่นอย่างรุนแรง!
ราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นคว้าด้ามมีด แล้วดึงมันออกมาจากฝัก มันลอยไปหาเฉินหลิงที่อยู่ตรงกลางเวที!
'ผู้ชม' ให้ความร่วมมือกับการแสดงของเขา
เฉินหลิงถือมีดจากนั้นแทงมันเข้าไปที่หน้าอกของกู่เตารวดเร็วเหมือนสายฟ้าฟาด โดยเริ่มจากรอยแผลที่มือเขาทะลุผ่าน กรีดลงมาจนสุด แล้วชำแหละเครื่องในออกมา!
กู่เตาเปิดปากกรีดร้องอย่างควบคุมไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เลือดที่ไหลออกมาจากลำคอของมันยังคงปิดกั้นหลอดลม จึงมีเพียงเสียงคร่ำครวญอันเจ็บปวดเท่านั้น เลือดปะปนกับอวัยวะต่างๆ ไหลออกมาจากกริช
กู่เตาทรุดลงคุกเข่ากับพื้น มือของเขาพยายามจะยัดสิ่งเหล่านั้นกลับเข้าไปอย่างร้อนรน แต่ไม่นานนักการเคลื่อนไหวก็ค่อยๆ หยุดลง...
เขาตายแล้ว
ในดวงตาของเขาสะท้อนฉากนองเลือดบนเวที และทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาเอง...ภายในใจมีแต่ความกลัวและความร้อนรน
เฉินหลิงมองไปยังกู่เตาที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา โดยสีหน้าไม่เปลี่ยน
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฆ่าใครสักคน แต่อาจเป็นเพราะความเกลียดชัง อะดรีนาลีนที่หลั่งออกมาทำให้เขาไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก...ยกเว้นมีอาการคลื่นไส้เล็กน้อย
เขาไม่ได้สังเกตว่าในขณะนี้ มีดาวสีดำสว่างขึ้นเล็กน้อยบนท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ
“เฉินหลิง! นายบ้าไปแล้วเหรอ!”
“ในฐานะผู้คุมกฎ นายฆ่าคนอย่างไม่เลือกหน้า!! นายจะถูกลงโทษ!!”
เมื่อเฉียนฝานเห็นฉากนี้ ดวงตาเขาเบิกกว้างรีบตะโกนออกไป
บนเวทีนองเลือด ชายชุดแดงค่อยๆ หันกลับมา...
แก้มของชายหนุ่มยังคงเต็มไปด้วยเลือดอุ่นๆ เขาถือกริชและมองลงไปที่กลุ่มผู้คนที่กำลังหวาดกลัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าและความบ้าคลั่ง !
ในขณะนี้เอง เลือดสีแดงเข้มบนฉากกันลมด้านหลังเขาพลันสว่างขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับดวงตาสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วนได้ลืมตาขึ้นในความมืด พวกเขานั่งอยู่ในหอประชุมที่ว่างเปล่า เฝ้าดูทุกสิ่ง
.
.
[ค่าความคาดหวังของผู้ชม +5]
.
พรึบ--
.
เสียงแผ่วเบาของคบเพลิงทั้งหมดภายในคฤหาสน์ดับลงพร้อมกัน
“ลงโทษผมงั้นเหรอ?”
เฉินหลิงหัวเราะเบาๆ เขาค่อยๆ ยกปลายนิ้วขึ้นแตะเลือดร้อนผ่าวบนแก้ม มีเลือดไหลออกมาจากหางตาของเขา...เฉินเยี่ยนซึ่งครั้งหนึ่งเคยแต่งหน้าด้วยสีแดงซ้อนทับกับใบหน้าของเฉินหลิงขณะนี้
ทุกคนต่างเผลอกลั้นหายใจอย่างน่าประหลาด
เลือด!
เฉินหลิงเขาเป็นวิญญาณ เฉินเยี่ยนเองก็เป็นวิญญาณ ภายใต้การจับจ้องของภัยพิบัติระดับ "ทำลายล้างโลก" เขาเป็นเพียงแค่นักแสดงคนเดียวในบทละคร
“พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาลงโทษผม?”
"ใครในพวกคุณ...สามารถลงโทษผมได้?"
ทันใดนั้นร่างในชุดสีแดงก็หายไปจากเวที
ในเวลาเดียวกันกริชตัดผ่านความว่างเปล่าด้วยรวดเร็ว ไม่มีใครสามารถโต้ตอบได้ เสียงครวญครางดังขึ้นเป็นระยะๆ คนถนนปิงฉวนซึ่งอยู่ใกล้กับเวทีมากที่สุดเลือดสาด หัวของเขากลิ้งไปบนพื้น
หลี่หม่าง ซุนเหล่าลิ่ว และคนอื่นๆ ต่างตกตะลึง พวกเขาเคยต่อสู้กับเฉินหลิง จึงรู้ว่าคู่ต่อสู้น่ากลัวแค่ไหน
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ วันนี้พวกเขามาฉลองและมาสนุกกัน แทบจะไม่มีใครพกปืนมาด้วยซ้ำ อย่างมากที่สุดก็มีอาวุธสองสามอันที่ซ่อนไว้บนร่างกาย...แม้แต่ตอนที่อยู่ในร้านเหล้า ทุกคนต่างมีปืนก็ยังทำอะไรเฉินหลิงไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้เลย
ปีศาจร้ายสีแดงเคลื่อนไหวไปมาระหว่างโต๊ะ คร่าชีวิตผู้คนเหล่านี้อย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่มีผู้คนถูกฆ่ามากขึ้นเรื่อยๆ เฉินหลิงก็สามารถก้าวข้ามเงามืดชั่วร้ายในจิตใจตนเองได้อย่างสมบูรณ์ แทนที่ด้วยความเชี่ยวชาญที่อธิบายไม่ได้
ท่ามกลางหิมะตกหนัก มีการสังหารหมู่นองเลือด การเก็บเกี่ยวชีวิตผู้คนในคฤหาสน์อย่างบ้าคลั่งและแปลกประหลาด
.
ขณะเดียวกัน
.
ห่างจากคฤหาสน์ออกไปไม่กี่ร้อยเมตร
.
“เขาดึงดูดความสนใจ 'เส้นทางสู่เทพเจ้า เส้นทางการทหาร' จริงๆ เหรอ?” ฉู่มู่อวิ๋นยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ จ้องมองภายในคฤหาสน์ที่อยู่ไกลๆ “ผมไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะ...ในด้านการฆ่าคน”
"ไม่ใช่แค่เส้นทางสู่เทพเจ้า เส้นทางการทหาร" ในความว่างเปล่า ร่างของชายคนหนึ่งที่ปกคลุมไปด้วยเงาดำค่อยๆ ปรากฏขึ้น "คุณไม่สังเกตเหรอ? ดวงดาวของ 'เส้นทางพ่อมด' ก็ตอบสนองเหมือนกัน ...
"เส้นทางพ่อมด?" ฉู่มู่อวิ๋นตกใจ "เขามีความเกี่ยวข้องยังไงกับ 'เส้นทางพ่อมด' ทำไมถึงได้ดึงดูด 'เส้นทางสู่เทพเจ้า เส้นทางพ่อมด' ?"
"ฉันไม่รู้"
"แต่คุณไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ?"
"ยังไง"
"คนที่หลอมรวมจะดึงดูดความสนใจเส้นทางสู่เทพเจ้าได้ยังไง แถมเขายังเป็นระดับทำลายล้างโลก…?"
"มันไม่มีอะไรแปลก...เขาก็แค่ดึงดูดสายตาก็เหมือนกับพรสวรรค์ของเขาถูกเทพเจ้าสังเกตเห็น แต่ก็ไม่ได้รับความโปรดปรานจากเทพเจ้าจริงๆ....เส้นทางเทพเจ้าไม่มีวันที่ปีศาจจะได้รับมัน"
"เดิมที่ควรเป็นแบบนั้น"
"แต่เด็กคนนี้บ้าเกินไป โหดเหี้ยม แต่มีวิสัยทัศน์ที่ดี” ฉู่มู่อวิ๋นยิ้มเล็กน้อยและไม่พูดอะไร
“แต่เขามีปัญหานิดหน่อยแล้ว” บุรุษเงาพูด
“อะไร?”
“ฉันได้กลิ่นมัน” บุรุษเงาหยุดไปครู่หนึ่ง “ผู้คุมกฎที่ชื่อเฉียนฝานมีออร่าของ 'วัตถุสังเวย' อยู่บนตัวเขา”
.
.......
.
ภายในคฤหาสน์
.
ขณะที่เฉินหลิงโยนกริชในมือทิ้ง คนถนนปิงฉวนเจ็ดแปดคนก็เสียชีวิตทีละคน
ในกรณีที่ไม่มีอาวุธร้อน ผู้คนที่อาศัยในถนนปิงฉวนเกือบทั้งหมดเลือกที่จะหลบหนี แต่ความเร็วของพวกเขายังด้อยกว่าเฉินหลิงที่มี [ระบำสังหาร] มาก ทันทีที่พวกเขาไปถึงห้องโถง พวกเขาก็ถูกตามล่าทีละคน !
“พี่ฝาน! ผมควรทำอย่างไรดี!” ผู้คุมกฎคนหนึ่งพูดอย่างร้อนรน
“เขาน่าจะได้รับ [ความโปรดปรานจากทวยเทพ] และเข้าสู่เส้นทางเทพเจ้าแล้ว…” ในความคิดของเฉียนฝาน เขานึกถึงฉากที่เฉินหลิงหยิบกริชออกมาจากอากาศ ใบหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดมาก
“ให้ตายเถอะ ถ้างั้นเขาก็เป็นผู้พิทักษ์ไม่ใช่เหรอ?” ผู้คุมกฎอีกคนหน้าซีด
"เราจะเอาชนะเขาได้ยังไง?"
"พี่หม่า ทำไมยังไม่มาอีก?!"
"ไม่ทันแล้ว...ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป คนของเราบนถนนปิงฉวนต้องถูกจัดการหมดแน่นอน เราเองก็อาจเอาชีวิตไม่รอด"
ในดวงตาของเฉียนฝานมีประกายความโหดร้าย เขาเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าของเขาและสัมผัสบางสิ่งที่พันด้วยผ้าสีดำ ขณะที่เขาค่อยๆ แกะผ้าสีดำออก กระดูกนิ้วมือที่หักก็สัมผัสกับอากาศ...
.
.
