ตอนที่ 251 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ 

ตอนที่ 251 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

ซิวหุ้ยทำหน้าที่ครูอย่างยอดเยี่ยม ภายใต้การชี้นำของเธอ ไอร่าก็สามารถเรียนรู้กลเม็ดในการสื่อสารกับพืชได้อย่างรวดเร็ว เพื่อทดสอบทักษะใหม่ที่เธอเรียนรู้ ไอร่ารบเร้าเชร์ให้พาเธอลงจากภูเขา ทั้งสองเดินวนไปรอบเชิงเขาจนในที่สุดเธอก็เลือก "ไม้เลื้อยกลายพันธุ์" เป็นเป้าหมายในการฝึกฝน

ไม้เลื้อยกลายพันธุ์ที่คุ้นเคยกับไอร่า ดูเหมือนจะรับรู้ถึงการสื่อสารจากเธอได้ง่ายดายกว่าที่คาด

เสียงเถาวัลย์อ่อนโยนลอยมาตามลม “เจ้า… พูดกับข้าใช่หรือไม่?”

ไอร่าตื่นเต้น “ใช่ ข้าพูดกับเจ้าเอง!”

กิ่งก้านของไม้เลื้อยเอื้อมออกมาสัมผัสใบหน้าเธออย่างนุ่มนวล “ข้ามีความสุขที่ได้คุยกับเจ้า”

ในขณะนั้น ระบบแจ้งเตือนดังขึ้นในจิตของไอร่า: “ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่เรียนรู้ภาษาพืช และทำภารกิจแรกสำเร็จ ได้รับ ‘สร้อยข้อมือศิลาสีเขียว’ ซึ่งเป็นสมบัติล้ำค่า สร้อยนี้มีศิลาสีเขียวทั้งหมด 18 เม็ด และเจ้าสามารถทำสัญญากับพืชได้สูงสุด 18 ต้น”

ไอร่ามองสร้อยข้อมือด้วยความหลงใหล ก่อนจะถามระบบ “ข้าจะทำสัญญากับต้นไม้ได้อย่างไร?”

“แค่ถามมันว่าเต็มใจอยู่กับเจ้าไหม ถ้าเต็มใจ มันจะทำสัญญาและเจ้าจะพามันไปได้ทุกที่” ระบบตอบ

ไอร่ามองไม้เลื้อยและถามขึ้นมาทันที “เจ้าเต็มใจที่จะอยู่ข้าง ๆ ข้าหรือไม่?”

ไม้เลื้อยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ข้าอยากไปกับเจ้า แต่ถ้าข้าจากไป ข้าจะไม่สามารถเฝ้าภูเขาหินนี้หรือได้ยินเสียงลมพัดผ่านใบไผ่ ข้าขอโทษ”

ไอร่ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ยิ้มรับ “ไม่เป็นไร ข้าเคารพการตัดสินใจของเจ้า”

“อย่างน้อย ข้าจะให้ส่วนหนึ่งของเถาวัลย์กับเจ้า เจ้าเอามันไปแทนข้า มันจะปกป้องเจ้า” ไม้เลื้อยตอบ

ไม้เลื้อยขนาดเท่าแขนยื่นออกมาจากส่วนลึก และวางเถาวัลย์บาง ๆ ลงบนฝ่ามือของไอร่า เมื่อสัมผัสมัน เถาวัลย์ก็หายไปทันที สัญญาระหว่างพวกเขาสำเร็จ ไอร่ารู้สึกได้ถึงการเชื่อมโยงลึกซึ้งกับเถาวัลย์

“ข้าจะเรียกเจ้าว่า ‘เสี่ยวเซ่อ’ ดีไหม?” ไอร่าถาม เถาวัลย์บาง ๆ โผล่ออกมาจากศิลาสีเขียวเม็ดหนึ่งและพันรอบนิ้วเธออย่างอ่อนโยน เหมือนเป็นการยอมรับชื่อใหม่

หนึ่งเดือนต่อมา ภูเขาหินได้ต้อนรับกลุ่มแขกที่ไม่ได้รับเชิญ นำโดยอสูรงูที่ชื่อ "ต้วนเหิง" ซึ่งเป็นอสูรสี่ดาวจากวิหารเดือนดับ เขาสวมชุดหนังพร้อมลวดลายดาวรูปงูที่หน้าอก

ต้วนเหิงและพรรคพวกได้รับคำสั่งจากนักบวชชั้นสูงของวิหารเดือนดับให้มาสืบหาสาเหตุการตายของห้วยซานและหมิวเหว่ย เขาพยายามซ่อนความเย่อหยิ่งในตัว แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความน่าเกรงขาม

คอนริ ผู้นำหมู่บ้านภูเขาหิน ออกมาต้อนรับพวกเขา แม้ในใจจะรู้สึกกังวล แต่เขายังพยายามพูดอย่างสุภาพเพื่อปกป้องหมู่บ้านของตน

“ข้ารู้สึกเสียใจกับการสูญเสียห้วยซานและหมิวเหว่ย พวกเขาถูกปีศาจฆ่าตาย เราพยายามช่วยแต่ไม่ทัน” คอนริอธิบาย

“แล้วศพพวกเขาอยู่ที่ไหน?” ต้วนเหิงถามด้วยสายตาที่สงสัย

“เราต้องเผาศพพวกเขาเพื่อป้องกันโรคเลือดตาย” คอนริตอบอย่างมั่นใจ

ต้วนเหิงไม่ค่อยเชื่อคำพูดนี้ แต่ก็ไม่สามารถโต้แย้งได้เพราะไม่มีหลักฐานชัดเจน เขาถามต่อ “แล้วทำไมพวกท่านไม่แจ้งข่าวนี้ให้วิหารเดือนดับทราบ?”

คอนริถอนหายใจ “ข้าก็อยากไป แต่ภรรยาของข้ากำลังตั้งครรภ์ นางอ่อนแอเกินกว่าที่ข้าจะทิ้งไปได้”

“ท่านพูดว่าอย่างไร ข้าขอพยานมายืนยันด้วย” ต้วนเหิงจ้องมองคอนริ

“ข้ามีพยาน ซิวหุ้ยจากวิหารต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ นางเป็นนักพยากรณ์ที่มาอยู่ที่นี่ นางเห็นเหตุการณ์” คอนริพูดอย่างมั่นใจ

ต้วนเหิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อซิวหุ้ย เขาพูดเบา ๆ ว่า “พาข้าไปพบซิวหุ้ย”

คอนรินำต้วนเหิงไปพบซิวหุ้ย หญิงสาวที่งามสง่า เมื่อได้พบเธอ ต้วนเหิงซึ่งเป็นอสูรผู้เย่อหยิ่งถึงกับอ่อนเสียงลงโดยไม่รู้ตัว

“ข้าขอถามท่าน ท่านเคยเห็นห้วยซานและหมิวเหว่ยหรือไม่?” ต้วนเหิงถาม

ซิวหุ้ยยิ้มอ่อนและตอบเสียงนุ่มนวล “ท่านหมายถึงอสูรจากวิหารเดือนดับหรือ? ข้าเคยเห็นพวกเขา แต่ข้าจะบอกท่านในสิ่งที่ข้าเห็นได้ก็ต่อเมื่อท่านพร้อมฟังความจริง”