ตอนที่ 1 ทะลุมิติมาโดนเนรเทศ
ตอนที่ 1 ทะลุมิติมาโดนเนรเทศ
เธอชื่อ "เวิ่นหยุนซี" หญิงสาวที่เติบโตมากับการขอข้าวชาวบ้านกิน ใช้ชีวิตดิ้นรน ทำงานอย่างหนักไม่หยุดหย่อนตลอดทั้งปี
วันนี้เธอได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการฝ่ายขายของบริษัท ที่ติดอันดับ 500 ของโลก
แล้วหลังจากนั้นเธอน่าจะได้เป็น CEO แต่งงานกับชายหล่อ ร่ำรวย และก้าวไปสู่จุดสูงสุดของชีวิต...
“บ่นอะไรอยู่?! ยังไม่รีบไปอีก ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเจ้าที่ก่อปัญหาเป็นตัวซวย ข้าก็ไม่ต้องมาทนทุกข์กับงานนี้!”
เวิ่นหยุนซีถูกแส้เฆี่ยนจนสะดุ้ง สารพัดคำด่าทอของเธอ ที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นในใจ เดินลากโซ่ตรวนขยับไปข้างหน้า
ไอ้ระบบเทพปรุงยาเฮงซวย! ไม่รู้เวล่ำเวลาเลย ที่ดึงเธอข้ามมิติมา ขณะที่เธอกำลังมีความสุขกับการกล่าวสุนทรพจน์
“เพื่อที่จะได้เลื่อนตำแหน่ง เธอทุ่มเททำงานหนักมาตลอดสามปี!
แต่ไอ้ระบบบ้าเนี่ยมันดันอยู่ในโหมดกำลังโหลดตลอดเวลา จะสื่อสารกับใครก็ไม่ได้เลย
คนอื่นทะลุมิติไปเป็นลูกหลานขุนนางใหญ่ แต่เธอกลับทะลุมิติมาเป็นนักโทษที่ถูกเนรเทศ
แถมยังเป็นนักโทษหญิงที่ครอบครัวถูกตัดหัวไปหมดแล้วอีก
นักโทษหญิง! นักโทษ!
มาถึงตรงนี้ เวิ่นหยุนซีจึงเอาดินโคลนมาทาตัวอีกครั้ง และขยี้ผมให้ยุ่งเหยิงยิ่งขึ้น เพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองจะดูสกปรกและเหม็นจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้
“เธอเดินมาได้ครึ่งทางเท่านั้น การเดินทางยังอีกยาวไกล ดูเหมือนว่าการมีรูปลักษณ์ที่ดูดี ดูสวย ในตอนนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก
“เวิ่นหยุนซีเงยหน้าขึ้น กวาดสายตามองไปไกล”
นักโทษกว่า 300 คน กับผู้คุมอีก 80 กว่าคน เดินเป็นขบวนยาวเหยียดไปไกล
ด้านหน้าขบวนคือผู้คุม ตรงกลางเป็นนักโทษที่ใส่โซ่ตรวน ส่วนเธอเดินอยู่ท้ายขบวน และข้างหลังยังมีผู้คุมเข็นรถเข็นที่บรรทุกเสบียงของทุกคน
บรรยากาศขบวนเต็มไปด้วยความตึงเครียด เสียงร้องไห้คร่ำครวญแว่วมาเป็นระยะ
ไม่ใช่เรื่องแปลก
การเดินเท้ากว่า 3,000 ลี้ไปยังดินแดนป่าเถื่อนทางตะวันตกเฉียงใต้ ผ่านภูเขายากลำบาก ชนิดเก้าตาย หนึ่งรอด ถึงแม้ว่าจะไปถึงแคว้นหลานโจวได้ ก็ยังไม่กล้าคิดว่าจะต้องเจอกับอะไร...
เสียงท้องร้องดังขึ้น
เวิ่นหยุนซีลูบท้องที่กำลังหดเกร็ง
จากเช้าจนถึงบ่าย ร่างนี้ยังไม่ได้กินอะไรสักนิด
จริงสิ เธอนึกได้ว่ายังซ่อนขนมปังครึ่งก้อนไว้ในเข็มขัดอยู่
เวิ่นหยุนซีดีใจแล้วรีบหยิบออกมา เธอไม่สนใจว่าขนมปังจะชิ้นเล็กแค่ไหน กัดไปคำโตๆ
รสชาติทั้งแข็ง ทั้งขึ้นรา นี่มันของกินจริงๆ เหรอ?
ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่เวิ่นหยุนซีที่โตมากับความลำบาก และความหิว ก็ค่อยๆกลืนมันลงไป
มีอะไรกิน ก็ยังดีกว่าท้องว่างล่ะนะ
ขณะที่กำลังจะกัดคำที่สอง จู่ๆก็มีหน้าจอใสโปร่งแสง โผล่ขึ้นมาข้างหน้า พร้อมกับตัวอักษรที่ปรากฏขึ้น
【ระบบเทพปรุงยาพร้อมใช้งาน กรุณากดรับของขวัญสำหรับมือใหม่】
บนหน้าจอ มีถุงผ้าแพร สีแดงขนาดเท่ากำปั้น ปรากฏขึ้น
ของ-ขวัญ-มือใหม่?
ใหญ่น่าดูจริงๆ
เวิ่นหยุนซีไม่ได้เปิดดู แต่พูดในหัวอย่างจริงจัง “ส่งฉันกลับไป!”
【ไม่สามารถตอบสนองได้ กรุณารับของขวัญสำหรับมือใหม่】
เวิ่นหยุนซีกัดฟัน
เธอกำหมัดแน่น เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ้อนวอน “ขอร้องล่ะ ส่งฉันกลับไปเถอะ ฉันมีครอบครัวและลูกที่ต้องดูแล พวกเขาขาดฉันไม่ได้หรอก”
【ระบบตรวจพบว่า...คุณเป็นโสด...กรุณารับของขวัญสำหรับมือใหม่】
เวิ่นหยุนซี: “...”
“ฉันไม่มีทางกลับไปได้เลยเหรอ?”
【คุณสามารถใช้แต้มสะสมแลกเปลี่ยนไอเทมประตูมิติได้ กรุณารับของขวัญสำหรับมือใหม่】
มีสักทาง ก็ยังดี
เวิ่นหยุนซีถอนหายใจด้วยความโล่งใจ แล้วเอื้อมมือไปแตะที่ถุงผ้าแพร
หน้าจอเปลี่ยนไปในทันที
ด้านซ้ายคือรูปของเธอ ใต้รูปนั้น มีข้อมูลส่วนตัวของเธอปรากฏอยู่:
【สติปัญญา: 4】
【จิตวิญญาณ: 5】
【ความเร็ว: 2】
【พละกำลัง: 2】
【การป้องกัน: 2】
ถัดไป เป็นรายการสิ่งของที่เธอมี:
【แต้มสะสมที่เหลือ: 0】
【จำนวนวันที่ยังมีชีวิต: 2】
【สมุนไพรในคลัง: 0】
【ตำราการแพทย์: 0】
【ทักษะที่เรียนรู้: 0】
【ไอเทมระบบ: 0】
เวิ่นหยุนซีขมวดคิ้ว ความรู้สึกคิดไม่ดีบางอย่างเริ่มผุดขึ้นในใจ
ด้านขวามือของจอ คือระบบร้านค้า แบ่งออกเป็นสี่หมวด: สมุนไพร, หนังสือ, ทักษะ, และไอเทม
เวิ่นหยุนซีเปิดหมวดไอเทม และเลื่อนดูอย่างรวดเร็ว
ไอเทมถูกจัดเรียงตามลำดับแต้มสะสม
หลังจากเลื่อนผ่านยาในรูปแบบต่างๆ ไปจนถึงส่วนท้าย เธอเห็นไอเทม "ประตูข้ามมิติ"
มีรายละเอียดระบุว่า: ไอเทมนี้สามารถใช้เดินทางผ่านมิติได้ตามใจชอบ โดยต้องใช้แต้มสะสมสิบพันล้านแต้มในการแลกเปลี่ยน
เวิ่นหยุนซีอ้าปากค้าง ขนมปังที่ถืออยู่ในมือ ร่วงตกลงบนพื้นทันที
สิบพันล้านแต้ม?! เธอมีชีวิตอยู่มา 23 ปี ยังไม่เคยหาเงินได้สักพันล้านเลย แล้วนี่จะให้หาแต้มสิบพันล้านเนี่ยนะ?
“นี่! ไอ้ระบบปรุงยาบ้าบอ แกเล่นตลกอะไรกับฉัน!”
【กรุณาใช้คำพูดอย่างสุภาพ และมุ่งมั่นสะสมแต้มต่อไป】
เวิ่นหยุนซี: “...”
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หวังว่าการหาแต้มสะสมอาจจะง่ายกว่าการหาเงินมาก...
แค่คิดอย่างนั้น ข้อความก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
【ถ้ารักษาผู้ป่วยและได้รับคำขอบคุณ จะเพิ่มแต้มสะสมหนึ่งแต้ม】
เวิ่นหยุนซีทนไม่ไหว ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ
“ฉันจบการศึกษาสาขาชีววิทยา เป็นพนักงานขาย แล้วจะให้ฉันรักษาคนเพื่อสะสมแต้ม?!!!”
【คุณเหลือเวลาอีก 2 วัน กรุณาหาแต้มสะสมเพื่อแลกเปลี่ยนจำนวนวันมีชีวิต เพิ่มเติมโดยเร็ว】
เวิ่นหยุนซี กุมขมับที่เต้นตุบๆ สงบสติอารมณ์และถามต่อ “ของขวัญสำหรับมือใหม่ล่ะ ฉันต้องการใช้มัน”
【ของขวัญสำหรับมือใหม่คือจำนวนวันชีวิตเพิ่มอีก 2 วันและเพิ่มความเร็ว พละกำลัง การป้องกัน อย่างละ 1】
【นี่คือค่าใหม่ กรุณาหาแต้มสะสมเพื่อแลกเปลี่ยนจำนวนวันมีชีวิต เพิ่มเติมโดยเร็ว】
เมื่ออ่านจบ หน้าจอก็หายไปจากสายตาเวิ่นหยุนซีทันที
“นี่... จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม!”
แม้ว่าจะบ่น แต่เวิ่นหยุนซีก็ยังคิดหาทางแก้อย่างจริงจัง
ระบบไม่น่าทำให้เธอ ไม่มีทางรอด จะต้องมีช่องโหว่ให้เธอใช้ประโยชน์ได้แน่นอน...
สายตาเหม่อเลย ทันใดนั้น เวิ่นหยุนซีจ้องไปที่พุ่มไม้แห่งหนึ่ง
คิดออกแล้ว!
ในค่ำคืนนั้น ก็เป็นเช่นเดียวกับทุกๆ คืนที่ผ่านมา
นักโทษแต่ละคนจะได้รับขนมปังขึ้นราของตนเอง และนั่งเบียดกัน ดูผู้คุมก่อไฟทำอาหาร
ทุกคนสูดกลิ่นหอมของข้าว แล้วหวังว่าจะได้กลืนกินเข้าไปบ้าง
แต่เวิ่นหยุนซีไม่สนใจกลิ่นนั้น สายตาเธอจับจ้องไปที่ผู้คุมที่กำลังก่อไฟ โยนกิ่งไม้แห้งเข้าไปในกองไฟ เธอเริ่มเบาใจและก้มหน้าทำตามแผนทันที
“แค่กๆๆ...แค่กๆๆ...”
“กลิ่นอะไรเนี่ย! ทำไมมันฉุนขนาดนี้!”
“จางเอ้อ เจ้าเผาอะไรอยู่ เหตุใดไฟจึงกลายเป็นสีเขียวเช่นนี้!”
ฝั่งผุ้คุมเริ่มมีเสียงไอหนักๆ ดังขึ้นก่อน จากนั้นตามมาด้วยเสียงด่าทอและความวุ่นวาย
แม้ว่าจะดับกองไฟแล้ว แต่ควันเขียวก็ยังลอยไม่หายไปสักที
เวิ่นหยุนซีค่อยๆ ย้ายตำแหน่ง ขยับไปที่วงนอกของกลุ่ม และสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนตะโกนออกมา
“อุ๊ยยย! นั่นมันหญ้าเจ็ดวันพิฆาต อย่าสูดมันเข้าไป ท่านรีบหนีเร็ว!”
เสียงของหญิงสาวที่แหบพร่า ท้ายเสียงที่แตก ซ่อนความหวาดกลัวและเร่งรีบ ทำให้ทุกคนได้ยินชัดเจนในทันที
หญ้าเจ็ดวันพิฆาต?!
ถึงแม้จะไม่รู้จัก แต่นี่มันก็ฟังดูน่ากลัวอยู่ดี
ทันใดนั้น นักโทษก็เริ่มวิ่งหนีกันอย่างบ้าคลั่ง
ผู้คุมก็ไม่สนใจนักโทษ พวกเขานั่งอยู่ใกล้ควันสีเขียว เลยได้กลิ่นเข้าไปเต็มๆ จึงรีบวิ่งหนีตามกันไป
“หยุด! แค่กๆๆ... ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้...แค่กๆๆ...”
เวิ่นหยุนซีได้ยินดังนั้น ก็รีบหมอบลง พร้อมยกมือกุมหัวไว้ เธอเห็นหัวหน้าผู้คุมร่างสูงใหญ่ดำมืดวิ่งไปฟาดแส้ใส่นักโทษที่วิ่งหนี
“โอ๊ย นายท่านเจียง ท่านตีผิดแล้ว นี่ข้าจางเอ้อ”
“ข้าก็ตีเจ้านี่แหละพวกไร้สมอง นักโทษวิ่งหนีไปแล้วไม่รีบตามจับ เจ้ามัวทำอะไร!”
“...”
เวิ่นหยุนซีหมอบดูอย่างเพลิดเพลิน จนกระทั่งผู้คุมจับนักโทษกลับมาหมดแล้ว เธอจึงลุกขึ้นช้าๆ
เพี๊ยะ! เสียงแส้ฟาดดังขึ้นในทันที
แส้ถูกฟาดลงพื้น ข้างๆเธออย่างแรง เศษดินที่กระเด็นใส่ขาเธอ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บ
“เจ้า! เมื่อกี้ตะโกนบ้าอะไร?! อยากตายหรือไง!”
…โปรดติดตามตอนต่อไป…
นิยายแปลเรื่องนี้ มี 270 ตอน ฝากเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ >w<“