บทที่ 53 อาจารย์ ข้าเข้าใจแล้ว

ณ ภูเขาหมอกสวรรค์ นิกายอู๋เต้า

ภายในหอถ่ายทอดวิชาเงียบสงัด

เป็นครั้งคราวจะได้ยินเสียงพลิกหน้าหนังสือ

จางฮั่นนั่งอยู่ที่มุมห้อง มือถือหนังสือเล่มหนึ่ง อ่านอย่างสงบ

เมื่อเทียบกับจางฮั่นเมื่อสามเดือนก่อน

ตอนนี้จางฮั่นมีกลิ่นอายบางอย่างเพิ่มขึ้นมา

พูดไม่ถูกว่ากลิ่นอายนี้มาจากอะไร

แต่มันทำให้ความอ่อนโยนในตัวจางฮั่นชัดเจนยิ่งขึ้น ราวกับเขากลายเป็นเซียนขงจื๊อ ไม่แตะต้องเรื่องทางโลก

"ตำราค่ายกลระดับสูงนี้ ใกล้จะอ่านจบแล้ว พลังที่สะสมไว้ น่าจะเพียงพอให้ข้าทะลวงขีดจำกัดสู่ขั้นแก่นทารกได้ในคราวเดียว!"

จางฮั่นค่อยๆ วางหนังสือในมือลง พึมพำเบาๆ

เขามีหัวใจค่ายกลติดตัวมาแต่กำเนิด

ไม่จำเป็นต้องฝึกฝน

เพียงแค่ศึกษาค่ายกล วางค่ายกล ก็สามารถแย่งชิงพลังจากฟ้าดินมาใช้ในการทะลวงขีดจำกัดของตนเองได้

ยิ่งศึกษาและวางค่ายกลมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทะลวงขีดจำกัดได้เร็วขึ้นเท่านั้น

แต่จางฮั่นไม่ได้ทำเช่นนั้น

เขาสะสมพลังที่แย่งชิงมาจากการศึกษาค่ายกลทั้งหมดไว้ในหัวใจค่ายกล

สะสมแต่ไม่ใช้!

รอเวลา แล้วทะลวงขีดจำกัดสู่ระดับที่สูงขึ้นในคราวเดียว

อย่าถามว่าทำไมถึงทำเช่นนี้

ถามก็ตอบว่าอยากให้อาจารย์ประหลาดใจ!

จางฮั่นจดจำพระคุณของอาจารย์ที่มีต่อเขาอย่างลึกซึ้ง

คิดถึงการตอบแทนอาจารย์อยู่ตลอดเวลา

และวิธีที่ดีที่สุดในการตอบแทนอาจารย์ ก็คือการทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น ให้อาจารย์รู้สึกภาคภูมิใจ!

ตอนนี้ภายนอกเขายังเป็นเพียงร่างกายของคนธรรมดา

แต่ถึงเวลาแล้วจะทะลวงขีดจำกัดสู่ขั้นแก่นทารก ขั้นหลอมจิต หรือแม้แต่ขั้นเผชิญเคราะห์ในคราวเดียว!

เชื่อว่าตอนนั้นอาจารย์จะต้องรู้สึกภาคภูมิใจอย่างยิ่งแน่นอน!!

จางฮั่นนึกถึงวันนั้น ดวงตาที่เคยนิ่งสงบก็เปล่งประกายความคาดหวัง

ในตอนนั้นเอง

เสียงลอยๆ ราวกับอยู่ใกล้แต่ก็ไกล ดังมาจากนอกตำหนัก

"ฮั่นเอ๋อร์"

เมื่อได้ยินเสียงนั้น

จางฮั่นสะดุ้งโหยง ได้สติกลับมา รีบวางหนังสือในมืออย่างระมัดระวังกลับไปที่มุมห้อง

หลังจากวางเรียบร้อยแล้ว

จางฮั่นจึงลุกขึ้นยืน มองออกไปนอกตำหนัก

เห็นชูหยวนเหยียบเมฆมา อาภรณ์พลิ้วไหว ผมดำสยาย ใบหน้าสงบนิ่ง ราวกับเซียนชั้นสูงที่ถูกเนรเทศ ค่อยๆ เดินเข้ามา

"ศิษย์จางฮั่นคารวะอาจารย์!"

จางฮั่นรู้สึกตื่นเต้น ด้วยความคิดที่พลุ่งพล่าน โค้งคำนับอาจารย์อย่างลึกซึ้ง

หากไม่มีอาจารย์ ก็คงไม่มีเขาในวันนี้

บางทีตอนนี้เขาอาจยังอยู่ในตระกูลธรรมดานั้น เป็นเพียง 'คนไร้ค่า'

หลังจากตายไป ตระกูลอาจถกเถียงกันว่าจะลบชื่อเขาออกจากทะเบียนตระกูลหรือไม่ เพื่อไม่ให้ทำลายชื่อเสียงของตระกูล...

ที่เขามีวันนี้ได้ ก็เพราะพระคุณของอาจารย์ทั้งสิ้น!

พูดถึงความกตัญญู อาจารย์ต้องอยู่อันดับหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย!

จางฮั่นขอประกาศว่า ชาตินี้ภพนี้ เขาจะตอบแทนพระคุณอาจารย์ให้ดีที่สุด!!

ชูหยวนที่เดินเข้ามาในตำหนักไม่รู้ว่าศิษย์คนที่สองของตนมีความคิดมากมายในใจขนาดนี้ เขาเดินเข้ามาอย่างสบายๆ

"ฮั่นเอ๋อร์ ไม่ต้องมากพิธี อาจารย์เห็นเจ้าอยู่ในหอถ่ายทอดวิชาทั้งวันทั้งคืน จึงมาเตือนเจ้าสักหน่อย การอ่านหนังสือเป็นสิ่งดี แต่ต้องคำนึงถึงร่างกายและจิตใจเป็นสำคัญ"

"หากละเลยร่างกายเพราะอ่านหนังสือ นั่นไม่คุ้มค่าเลย"

"ฮั่นเอ๋อร์ เจ้าเข้าใจหรือไม่?"

ชูหยวนเอามือไพล่หลัง เดินมาหาศิษย์ พูดอย่างจริงจัง

เมื่อได้ยินคำพูดนี้

จางฮั่นยิ่งรู้สึกซาบซึ้งใจ

ดูสิ ดูสิ

อะไรคืออาจารย์?!

นี่แหละคืออาจารย์!

ตั้งใจมาหาเขา เพียงเพื่อเตือนให้เขาใส่ใจสุขภาพ

มีอาจารย์เช่นนี้ ชีวิตนี้ไม่มีอะไรให้เสียดายอีกแล้ว!

"อาจารย์! ศิษย์เข้าใจขอรับ! เพียงแต่หนังสือในหอถ่ายทอดวิชาล้วนเข้าใจยาก ศิษย์จึงต้องทุ่มเทความคิดในการอ่านมากหน่อย"

"ศิษย์รู้ถึงความห่วงใยของอาจารย์ ศิษย์ขอขอบคุณอาจารย์ที่เป็นห่วงขอรับ!"

จางฮั่นกดความรู้สึกตื่นเต้นเอาไว้ โค้งคำนับ พูดอย่างสุภาพ

ชูหยวนที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้ยินแล้วก็อึ้งไป

หนังสือในหอถ่ายทอดวิชาล้วนเข้าใจยาก?

ฮึ ฮึ

หนังสือที่เขียนขึ้นมาอย่างส่งเดช เจ้ากลับบอกว่าเข้าใจยาก?

แต่ก็ถูกของมัน

หนังสือที่เขียนขึ้นมาลวกๆ ทั้งหมดล้วนเป็นของปลอม จะอ่านเข้าใจได้ก็แปลก

บอกว่าเข้าใจยาก ก็เป็นเรื่องปกติ

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ชูหยวนเป็นห่วงไม่ใช่ว่าจะอ่านเข้าใจหรือไม่ แต่กลัวว่าศิษย์ที่ว่านอนสอนง่ายคนนี้จะอ่านหนังสือปลอมมากเกินไปจนโง่ไปเลย

ชูหยวนคิดไปคิดมา หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากอก ส่งให้จางฮั่น

"เจ้าเอาหนังสือเล่มนี้ไป ยามว่างก็ศึกษามันให้มาก"

หนังสือที่ชูหยวนให้จางฮั่นนี้ สำหรับชูหยวนแล้วถือเป็นของล้ำค่า

ก็คือ "คำอธิบายตำราพื้นฐานการฝึกฝนขั้นหลอมลมปราณช่วงต้น" นั่นเอง

ช่วยไม่ได้

ชูหยวนกังวลจริงๆ ว่าศิษย์ที่ว่านอนสอนง่ายคนนี้จะอ่าน 'หนังสือปลอม' ที่นี่มากเกินไปจนโง่ไปเลย

จึงต้องให้หนังสือล้ำค่าของตนแก่ศิษย์ที่ว่านอนสอนง่ายคนนี้

อีกอย่าง ศิษย์คนนี้ไม่มีรากวิญญาณ ไม่สามารถฝึกฝนได้

ให้เขาศึกษาหนังสือจริงๆ สักหน่อยก็ไม่เป็นไร

จางฮั่นรับหนังสือมาอย่างว่าง่าย หยิบขึ้นมาดูแวบหนึ่ง

ทันใดนั้น เขาก็งงไปเลย

อะไร อะไรกัน

คำอธิบายตำราพื้นฐานการฝึกฝนขั้นหลอมลมปราณช่วงต้น??

มีหนังสือเจ๋งๆ มากมายที่นี่ไม่อ่าน อาจารย์กลับให้ข้าอ่านหนังสือแบบนี้?

จางฮั่นอยากจะถามอะไรบางอย่าง

แต่ชูหยวนกลับโบกมือ บอกให้จางฮั่นไม่ต้องพูดอะไร

"หนังสือเล่มนี้ ให้เจ้าอ่านให้มาก อ่านให้มากก็แล้วกัน"

"นอกจากนี้ หอคอยอาวุธวิเศษของนิกายเราได้เปิดแล้ว หากเจ้ามีเวลาว่าง ก็ไปชมหอคอยอาวุธวิเศษได้ ภายในหอคอยอาวุธวิเศษเก็บรักษาอาวุธวิเศษล้ำค่าที่สืบทอดมาของนิกายอู๋เต้าเราไว้"

"หากเจ้ามีวาสนา ได้รับการยอมรับจากอาวุธวิเศษชิ้นใดชิ้นหนึ่ง ก็จะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อเส้นทางการฝึกฝนของเจ้า"

ชูหยวนค่อยๆ กล่าว

พูดจบ

เขาก็หมุนตัวเดินออกไปนอกหอถ่ายทอดวิชา

มาอย่างรวดเร็ว จากไปอย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อเทียบกับตอนมาที่อารมณ์ดี ตอนจากไปอารมณ์กลับไม่ค่อยดีนัก

มาครั้งนี้ ต้องทิ้งตำราลับที่เขาใช้เงินซื้อมาไป

ขาดทุนย่อยยับ

ชูหยวนรู้สึกหงุดหงิด ตั้งใจจะไปนอนที่เขาด้านหลัง อาบแดดสักหน่อยเพื่อผ่อนคลายอารมณ์

ส่วนจางฮั่น

กำลังยืนอยู่ที่เดิม มือถือ "คำอธิบายตำราพื้นฐานการฝึกฝนขั้นหลอมลมปราณช่วงต้น" เหม่อลอยอยู่

อาจารย์...

อาจารย์หมายความว่าอย่างไร

ในหอถ่ายทอดวิชามีตำราและคัมภีร์ชั้นยอดมากมาย แม้แต่หนังสือระดับความลับสูงสุดที่ไม่เคยถ่ายทอดก็มี

อาจารย์ไม่ให้เขาอ่านหนังสือเหล่านั้น กลับให้เขาอ่าน "คำอธิบายตำราพื้นฐานการฝึกฝนขั้นหลอมลมปราณช่วงต้น" นี้มากๆ นี่หมายความว่าอย่างไร

ด้วยความรู้สึกสับสน

จางฮั่นเปิดหนังสือเล่มนี้ อ่านจบหนึ่งรอบ

หนังสือระดับนี้ สำหรับเขาแล้วไม่มีความยากเลย ใช้เวลาเพียงหนึ่งธูปก็อ่านจบทั้งเล่ม

แต่จางฮั่นก็ยังไม่เข้าใจ

อาจารย์มีความหมายอะไรกันแน่

หนังสือเล่มนี้ไม่มีอะไรแปลกเลย

โอ้ สิ่งเดียวที่แปลกก็คือ ตำราพื้นฐานการฝึกฝนขั้นหลอมลมปราณช่วงต้นแบบนี้ ทำไมถึงมีฉบับคำอธิบายด้วย

การอ่านหนังสือแบบนี้ แค่มีตาก็พอแล้วไม่ใช่หรือ

จำเป็นต้องมีฉบับคำอธิบายด้วยหรือ

คนที่ต้องใช้ฉบับคำอธิบาย จะต้องเป็นคนไร้ค่าขนาดไหนกัน

จางฮั่นงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง สายตามองตัวอักษรบนปกหนังสือ

คำอธิบายตำราพื้นฐานการฝึกฝนขั้นหลอมลมปราณช่วงต้น...

พื้นฐาน...

พื้นฐาน...

โครม!

ทันใดนั้น สมองของจางฮั่นก็สว่างวาบ เขาลุกพรวดขึ้น

"อาจารย์! ข้าเข้าใจแล้ว!!"