บทที่ 49 วางแผน
เจียงหว่านเฉิงรู้สึกตกใจอยู่ในใจ
ตอนที่นางมาหางานทำที่ร้านเย็บผ้า ชิวเหนียงจื่อบอกไว้ว่าเป็นแค่ช่างปักชั่วคราวเท่านั้น
ดังนั้น นางก็เตรียมใจไว้ว่าพอปักผ้าฉู่จิ่นเสร็จก็จะจากไป
แต่ท่าทีของชิวเหนียงจื่อในตอนนี้... คงอยากจะยกย่องนางสินะ?
หรือไม่ก็อยากให้นางอยู่ที่นี่ต่อไป?
และแล้ว ชิวเหนียงจื่อก็พูดขึ้นว่า “เจียงหนี่ว์เหนียง ข้าดูเจ้าเป็นคนทำงานจริงจังและมีฝีมือการปักที่
ยอดเยี่ยม เจ้าสนใจจะอยู่ที่นี่ไหม?”
“อยู่ที่ร้านเย็บผ้า และเป็นช่างปักประจำของเราอย่างไรเล่า?”
เจียงหว่านเฉิงตอบว่า “ชิวเหนียงจื่อ ข้า...”
ชิวเหนียงจื่อเหมือนจะกลัวว่านางจะปฏิเสธ จึงรีบจับมือนางและพูดว่า “เรื่องอื่นๆ ไว้พรุ่งนี้ให้
เจ้าของงานดูเสื้อคลุมก่อน แล้วเราค่อยคุยกันต่อ”
ชิวเหนียงจื่อพูดไม่หมดแบบนี้ ทำให้เจียงหว่านเฉิงยิ่งสงสัยมากขึ้น
แต่ในเมื่อเธอได้ออกจากบ้านนายพรานแล้ว ตอนนี้เธอก็ไม่มีที่ไปที่อื่น
การเป็นช่างปักประจำและเก็บเงินสักหน่อย บางทีในอนาคตอาจจะซื้อบ้านสักหลังได้!
หากโชคดีมีที่ดินสักหน่อย เธออาจจะปลูกผักเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเองได้ ก็นับว่าดีมากแล้ว
นางไม่อยากแต่งงานอีกต่อไปแล้ว ผู้ชายในยุคโบราณนี้ก็เหมือนกับภาระที่ต้องคอยดูแลเหมือนเจ้า
ชาย นางไม่อยากแม้แต่จะคิด
ถึงแม้จะถูกนินทา แต่นางก็มีวิธีรับมือ
บอกว่าเป็นหญิงที่คู่หมั้นตายไปแล้ว ถึงเวลาอาจจะไปรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงสักสองคนจากสถาน
สงเคราะห์ เพื่อปิดปากพวกนั้น
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ นางจะได้มีชีวิตที่สงบสุขและเป็นอิสระ!
แค่คิดถึงเรื่องนี้ เจียงหว่านเฉิงก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
เพื่อชีวิตที่สุขสบายในอนาคต การเป็นช่างปักและต่อสู้เพื่อชีวิตก็นับว่าไม่เลวเลย
คิดได้เช่นนี้ เจียงหว่านเฉิงก็รู้สึกอยากตอบรับข้อเสนอของชิวเหนียงจื่อทันที
คืนนั้น หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ เจียงหว่านเฉิงก็กลับไปที่ห้องเย็บผ้าคนเดียว
นางอยากจะปักลายไม้ไผ่บนผ้าฉู่จิ่นให้เสร็จ และทำให้มันดีขึ้นไปอีก
นางกระตือรือร้นที่จะทำงานให้เสร็จเร็วที่สุด
จนกระทั่งเสียงยามสามดังขึ้นจากภายนอก นางก็อ้าปากหาวและตัดด้ายออกจากเข็ม
จากนั้นนางก็ตรวจสอบเสื้อคลุมอย่างละเอียด เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเข็มปักที่ลืมอยู่บนผ้า ก่อนจะวาง
มันลงบนโครงไม้
ดับไฟและล็อกประตู
ขณะที่เจียงหว่านเฉิงเดินไปที่ห้องนอนท่ามกลางความมืด นางก็สังเกตเห็นเงามืดหนึ่งเคลื่อนไหว
อย่างลับๆ ออกจากลานห้องนอน
ใครกันที่ออกมาในเวลานี้?
เจียงหว่านเฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจตามไปดู
แสงจันทร์บางเบา ความมืดยามค่ำคืนเต็มไปด้วยน้ำค้างหนัก
เจียงหว่านเฉิงเห็นเงานั้นเดินไปที่กำแพง ซึ่งมีเงาอีกคนหนึ่งรออยู่ที่นั่นแล้ว!
เงาคนนั้นยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีกิ่งก้านหนาแน่น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ก็หันกลับมามองผู้ที่มา
“อันหลาง!”
“ที่รักของข้า...”
ทั้งสองกอดกันทันที เจียงหว่านเฉิงถึงกับหัวใจเต้นรัว นางบังเอิญเจอฉากลับเสียแล้ว!!
ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าหาญนัก!!
ทำแบบนี้ ไม่กลัวว่าจะถูกจับได้หรือ?
ยิ่งไปกว่านั้น นางแอบมีชู้ที่ร้านเย็บผ้า หากถูกจับได้ มันจะทำลายชื่อเสียงของทั้งร้านและช่างปัก
ทุกคนในร้าน!
เจียงหว่านเฉิงรู้สึกว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยว จึงหันตัวเพื่อจะจากไป แต่ทันใดนั้นนางก็ได้ยินชายคนนั้น
พูดว่า “เรื่องที่ข้าสั่งเจ้า จัดการไปถึงไหนแล้ว?”
“อันหลาง ท่านใจเย็นก่อน ทำไมรีบร้อนเช่นนี้? ท่านเบื่อผู้หญิงคนนั้นแล้วหรือ?”
อันหลางตอบว่า “นางสู้เจ้าไม่ได้ ข้าถึงได้มาพบเจ้าอย่างไรเล่า? ซื่อเหนียงของข้า...”
เสียงหัวเราะชั่วช้าของเขาทำให้เจียงหว่านเฉิงสะดุ้ง!
ซื่อเหนียง... เฉิงซื่อเหนียงหรือ!?
เป็นนางจริงๆ เสียงนี้คือนางแน่นอน!
นางกำลังทำอะไรให้ชายคนนี้?
เจียงหว่านเฉิงรีบซ่อนตัวอยู่หลังเสา ปกปิดตัวเองให้มิดชิดกว่าเดิม แล้วฟังต่อ
“เจ้าเจ้าเล่ห์นัก! พูดจาหวานปานนี้ แต่ถ้าท่านคิดว่าข้าดีจริงๆ ทำไมไม่พาข้าไปเป็นภรรยาล่ะ?”
อันหลางตอบว่า “หากเจ้ามาเป็นภรรยาข้า เจ้าก็จะไม่สนุกเช่นนี้อีกแล้ว”
“เขาว่ากันว่า ภรรยาไม่สู้ภรรยาน้อย ภรรยาน้อยไม่สู้แอบรัก... เจ้าคือภรรยาของหวังซิ่วไฉ เขาเป็น
เพื่อนของข้า แต่เขาไม่รู้เลยว่าเราลักลอบคบกันมาหลายปีแล้ว ข้ามีความสุขมากขนาดไหน ฮ่าๆๆ...”
เฉิงซื่อเหนียงหัวเราะเยาะ “ท่านคิดจริงหรือว่าเขาไม่รู้? เขาแค่ไม่กล้าทำอะไรท่านเพราะท่านเป็น
หลานแท้ๆ ของหวังเหล่าต้า”
“ยิ่งไปกว่านั้น เงินที่เขาใช้จ่ายในการเรียนก็มาจากท่านทั้งนั้น!”
“เขาเป็นคนที่แสร้งทำเป็นไม่รู้ ไม่ต่างอะไรกับคนโง่!”
“ท่านดีกับข้ามากกว่าเขาเสียอีก อันหลางของข้า...”
“ปากหวานจริงๆ มาให้ข้าจูบทีเถิด...”
ทั้งสองกอดจูบกัน เจียงหว่านเฉิงรู้สึกขยะแขยงกับฉากที่เกิดขึ้น นางอยากให้ตัวเองมีเมล็ดแตงโม
อยู่ในมือเพื่อกินดูเรื่องนี้
อันหลางยังเป็นคนจากตระกูลหวัง แถมยังเป็นหลานแท้ๆ ของหวังเหล่าต้าอีก!
ในที่สุด หลังจากที่ทั้งสองคนนั้นหยุดหยอกล้อกัน ก็มาถึงหัวข้อหลักของพวกเขาอีกครั้ง
“อันหลาง ตอนนี้ในบ้านท่านก็มีภรรยาน้อยสิบสองคน และห้องห้าคน ท่านจะต้องการผู้หญิงอีกสักกี่
คนกัน? คราวนี้ ท่านอยากให้ข้าหาใครมาให้ท่านอีก?”
แม้คำพูดของเฉิงซื่อเหนียงจะปนด้วยความหึงหวงเล็กน้อย แต่นางก็พูดอย่างนุ่มนวล
อันหลางลูบใบหน้าของเฉิงซื่อเหนียงอย่างอ่อนโยน ใต้แสงจันทร์ เขาปลอบนางด้วยเสียงอ่อน
หวาน “ตราบใดที่เป็นของใหม่ ข้าก็ชอบทั้งนั้น ข้าเชื่อในสายตาของเจ้าว่าเจ้าจะหาแต่คนที่ดีๆ มา
ให้ข้า...”
เฉิงซื่อเหนียงพูดว่า “ข้าได้เห็นคนใหม่เข้ามาที่นี่เมื่อสองสามวันก่อน นางสวยเหมือนดอกบัว
ราวกับเทพธิดา นางคงเหมาะกับท่านมาก”
“แค่เสื้อผ้าดูบ้านๆ ไปหน่อย แต่ผิวนางเนียนละเอียด คิ้วโค้งยาว ดวงตากลมโตเหมือนพระจันทร์
นางอาจจะถูกมองว่าเป็นภรรยาน้อยที่ต่ำต้อยไปหน่อย แต่ถ้าท่านรับนางเป็นภรรยาน้อย...”
อันหลางตื่นเต้นจนแทบจะหายใจไม่ออก เขากอดเฉิงซื่อเหนียงจนเธอแทบหายใจไม่ออก
“โอ๊ย! ที่รัก ท่านเบาๆ หน่อย! การได้เป็นภรรยาน้อยของท่านก็ถือว่าเป็นโชคดีของนางมากแล้ว!”
“ท่าน... ถ้าท่านยังไม่เบา ข้าคงกระดูกหักหมดแน่!”
อันหลางหัวเราะอย่างมีความสุข “ใจของข้า หากเจ้าคิดว่านางดี ก็จัดการให้ข้าทีสิ! พรุ่งนี้... พรุ่งนี้ดี
ไหม?”
หลังจากที่หยอกล้อกันไปพักหนึ่ง เฉิงซื่อเหนียงก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “พรุ่งนี้ ชิวเหนียงจื่อดูเหมือนจะ
ออกไปข้างนอก ข้าจะจัดการให้ท่านตามเดิม...”
เสียงของอันหลางเริ่มแผ่วเบาลงด้วยความเร่าร้อน “ยา... ยังมีอยู่หรือเปล่า? ถ้าไม่มี ข้าจะส่งคนเอา
มาให้...”
“มีอยู่”
เจียงหว่านเฉิงวิ่งฝ่าสายลมกลับไปที่ลานนอน นางรีบซุกตัวเข้าผ้าห่มด้วยร่างกายที่เย็นเฉียบ และ
ใช้เวลานานกว่าจะสงบใจลงได้
ภายนอกมืดสนิท
นางมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแต่เงาดำของต้นไม้ที่ตั้งตระหง่านอยู่ในลาน
ราวกับผีร้ายที่เฝ้าดูอยู่
นอกหน้าต่าง ดูเหมือนโลกหลังความตาย
ผ่านไปครู่ใหญ่ นางจึงได้ยินเสียงประตูห้องข้างๆ เปิดและปิด
เป็นเฉิงซื่อเหนียงที่กลับมาแล้ว
เจียงหว่านเฉิงลืมตาขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชาและคมกริบ
เฉิงซื่อเหนียง!!
ถ้านางหมายจะเล่นงานข้าจริงๆ ข้าจะทำให้นางได้ลิ้มรสความเจ็บปวดของการถูกทรยศและถูก
วางแผนเหมือนที่ข้าเคยเจอแน่!
ใครไม่ทำร้ายข้า ข้าก็ไม่ทำร้ายใคร
แต่ถ้าใครทำร้ายข้า ข้าจะไม่ละเว้นเด็ดขาด!
(จบบท) ###
