บทที่ 322 ชาติก่อนและชาตินี้

บทที่ 322 ชาติก่อนและชาตินี้

  คนเฝ้าประตูมึนงงอย่างมาก

  “แขกผู้มีเกียรติมาเยือน หรือจะให้บ่าวไปกราบเรียนคุณชายใหญ่ดีหรือไม่?” คนเฝ้าประตูไม่เข้าใจว่าคนพวกนี้ต้องการอะไรกันแน่

  หมิงหล่างโบกมือปฏิเสธ “ไม่จำเป็น ไม่จำเป็น แค่ไหเหล้าเท่านั้น ไม่ต้องรบกวนท่านลู่หรอก”

  “พวกเราจัดการยกเองก็พอ”

  คนเฝ้าประตูไม่กล้าตัดสินใจ จึงส่งคนไปแจ้งเติงจือ

  เติงจือทำงานเวรยามกลางคืน วันนี้เมื่อได้ยินเรื่องราวก็ไม่ไปปลุกเจ้านาย รีบมาที่หน้าประตู

  เมื่อเห็นคนจากแคว้นใต้ นางก็ไม่มีสีหน้าที่ดีนัก

  นางรู้ฐานะของคุณนายดี จึงไม่อยากให้คุณนายไปยุ่งเกี่ยวกับทูตแคว้นใต้

  นางจึงยิ้มและกล่าวทันที “ท่านทูตชอบไหเหล้า ให้คนยกไปได้เลย ไม่ใช่ของมีค่าอะไร”

  ไหเหล้าวางอยู่ในมุมหนึ่งของลานด้านนอกอย่างสบายๆ หมิงหล่างและมู่ไป๋เมื่อเห็นไหเหล้าใหญ่ๆ นั้นก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้นรัว

  “นี่คือเหล้าที่ใช้ในงานเลี้ยงกลางวันใช่หรือไม่?” หมิงหล่างถาม

  เติงจือหาวและตอบว่า “ใช่ ได้ยินมาว่าเป็นเหล้าผลไม้”

  “ตอนกลางวันเลี้ยงแขกผู้มีเกียรติ แขกยังไม่เห็นค่าเหล้าผลไม้นี้เลย” เติงจือทำหน้าเฉยๆ พูดด้วยท่าทางเป็นมิตร

  แต่คำพูดกลับทำให้ฝ่ายตรงข้ามพูดไม่ออก

  หมิงหล่างมีสีหน้าอึดอัด

  มู่ไป๋ปากเสียแล้วทำให้ข้าถูกด่าแทน

  ที่พวกเขามาขอไหเหล้าคืนนี้เป็นเรื่องเล็ก เรื่องที่อยากรู้เกี่ยวกับเหล้าท้อวิเศษต่างหากคือเรื่องใหญ่

  มันทำให้พวกเขานอนไม่หลับทั้งคืนจริงๆ

  “ได้ยินว่าคุณนายสวีเป็นคนมีโชคไม่คิดว่าเหล้าผลไม้ในจวนก็ยังยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ คล้ายกับเหล้าวิเศษของแคว้นใต้ของเราทีเดียว” หมิงหล่างชมเชยด้วยรอยยิ้ม

  เติงจือหายง่วงทันที ดวงตาเริ่มสดใส

  “จะเป็นเหล้าที่จวนหมักเองได้อย่างไรกัน ของเหล่านี้เราไม่มีวัตถุดิบพอจะทำได้หรอก”

  “เจ้าหญิงเจ้าหยางไปที่เมืองร้าง ตอนเกิดพายุทรายก็พบสุสานใต้ดิน สิ่งนี้เป็นของที่ได้มาจากสุสานใต้ดิน” เติงจืออธิบายอย่างจริงจังด้วยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า

  หมิงหล่างและมู่ไป๋มองหน้ากันและพยักหน้า

  “ถึงว่าของพวกนี้ดูไม่เหมือนของแคว้นเป่ยเจา” มู่ไป๋รู้สึกโล่งใจขึ้น

  เติงจือยู่ปากไม่พูดอะไร

  พูดเหมือนแคว้นเป่ยเจาไม่มีคุณค่าพอ

  “สุสานใต้ดินนั้นยังอยู่ที่เมืองร้างหรือไม่?” ในดวงตาของมู่ไป๋เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น แน่นอนว่าต้องเป็นคฤหาสน์ของเซียนแน่ๆ!

  เติงจือส่ายหน้า “สุสานใต้ดินถูกทำลายโดยชาวบ้าน แถมยังจมลงไปในพื้นดินอีก ตอนนี้จึงหายไปไร้ร่องรอย”

  “ตอนนี้ไม่มีใครตามหาสุสานใต้ดินพบอีกแล้ว”

  มู่ไป๋แอบผิดหวังในใจ

  “ไหเหล้านี้ ท่านยังต้องการอยู่หรือไม่?” เติงจือถามอย่างอดไม่ได้ อากาศยามค่ำคืนหนาวเย็นจนเธอตัวสั่น

  “ต้องการ!”

  “ยก!” มู่ไป๋เหลือบมองที่ก้นไห ใต้แสงจันทร์สะท้อนเห็นน้ำใสๆ ที่ก้นไห

  อย่างน้อยก็ยังเหล้าเต็มอีกหนึ่งไห!

  ท่านปู่ฮ่องเต้เป็นคนชอบดื่มเหล้า เหล้าวิเศษที่หมักจากท้อวิเศษนี้จะทำให้ท่านปู่ฮ่องเต้ดีใจแน่นอน

  มู่ไป๋รู้สึกตื่นเต้นมาก

  ในใจก็รู้สึกเสียดาย เหล้าที่ดีเช่นนี้กลับเอามาเลี้ยงมนุษย์ธรรมดา! เสียของจริงๆ

  “ระวังอย่าทำไหแตก” มู่ไป๋กำชับลูกน้อง

  ดึกดื่นค่อนคืน ทูตแคว้นใต้แบกไหใบใหญ่กลับจากจวนลู่

  เติงจือยืนอยู่ที่หน้าประตู มองดูทูตแคว้นใต้เดินจากไป

  ในใจบ่นว่า “คนแคว้นใต้เป็นบ้าไปแล้ว ตอนกลางวันเรียกก็ไม่ดื่ม พอตอนกลางคืนยังมาแบกไหกลับไปอีก! เป็นบ้าอะไร…”

  มู่ไป๋กลับไปที่สถานทูต สั่งให้คนเอียงไหเล็กน้อย

  เขาลงมือรินเหล้าด้วยตนเอง ใส่ลงในไหเล็ก

  ก้นไหเหลืออยู่สองอึก

  เขาและหมิงหล่างต่างดื่มคนละแก้ว จิบเบาๆ พลังวิญญาณในร่างพลุ่งพล่าน รู้สึกสุขจนถอนหายใจออกมา

  เขาเหลือบมองไปที่ไหใบใหญ่

  ก้นไหไม่มีเหล้าหลงเหลือ แต่กลิ่นหอมแรงยังคงหมุนวนอยู่ภายในไห

  อยากจะใช้น้ำล้างก้นไหเหลือเกิน…

  แต่เขาเป็นองค์รัชทายาท จะทำเรื่องน่าอายเช่นนี้ไม่ได้

  “เหล้าวิเศษนี้ วัตถุดิบหลักที่ใช้คือข้าววิญญาณที่มีอายุมากกว่าสามร้อยปี และยังมีท้อวิเศษเป็นส่วนผสม ทุกหยดจึงล้ำค่าเท่ากับทองคำ” หมิงหล่างส่ายหัวด้วยความเสียดาย

  เหล้าวิเศษของแคว้นใต้ใช้เพียงข้าววิญญาณร้อยปีก็ถือว่าเป็นของวิเศษที่สุดแล้ว

  เหล้าท้อวิเศษหนึ่งไหนี้ เพียงพอที่จะทำให้แคว้นใต้แย่งชิงกันจนหัวแตกได้เลย

  แล้วยังมียันต์เพิ่มอายุที่แจกให้ทุกคนอีก!

  “แคว้นเป่ยเจ้ากินดีจริงๆ!” หมิงหล่างอิจฉาอย่างมาก

  “จะอิจฉาไปทำไม? ตกอยู่ในมือมนุษย์ธรรมดา พวกเขาไม่รู้จักของดี ส่งให้คนอื่นไปหมดแล้ว เสียของชัดๆ!” มู่ไป๋พูดด้วยปากแข็งไม่ยอมรับ

  พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งของเหล่านี้เป็นของลู่เฉาเฉาทั้งหมด

  “ว่าแต่ไหเหล้านี้เดี๋ยวข้าจะเอาน้ำล้างออกหน่อย องค์รัชทายาทคงไม่ทำเรื่องแบบนี้หรอก ให้ข้าทำแทนแล้วกัน” หมิงหล่างมองไหใหญ่ด้วยความพอใจ

  มู่ไป๋ตัวแข็งไปเล็กน้อย “น่าขายหน้า”

  “ท่านเคยเห็นของดีมากมายในวัง ข้ายังไม่เคยเห็นเสียหน่อย”

  “ไม่ได้ อีกสองวันท่านหญิงจะจัดงานแต่ง ข้าต้องไปขอบัตรเชิญมาให้ได้” หมิงหล่างพึมพำเบาๆ

  ระดับของเขาค้างอยู่สามปี ตอนนี้เริ่มรู้สึกคลายลงแล้ว

  มู่ไป๋มองเขาล้างไหเหล้าด้วยน้ำจนสะอาด จิบอย่างสุขใจด้วยความอิจฉา

  ในใจรู้สึกอัดอั้นอย่างมาก

  “เจ้าไปขอให้ข้าด้วย ให้หน้าท่านแม่ทัพหรงด้วยเถอะ” เขาปาดปากอย่างเสียดาย

  ทิ้งของล้ำค่าให้เสียของจริงๆ

  เหล้าวิเศษมากมายเช่นนั้นกลับเอาให้มนุษย์ธรรมดาดื่ม!

  ที่แคว้นใต้ สิ่งนี้คือสมบัติล้ำค่าอย่างมาก

  เช้าวันต่อมา

  สวีซื่อและเฉาเฉากำลังกินอาหารเช้า ก็ได้ยินเติงจือมาแจ้งว่า “เมื่อคืนทูตแคว้นใต้มาที่จวนตอนกลางดึก แบกไหเหล้ากลับไปด้วยเจ้าค่ะ”

  “พวกเขาไม่อยากรบกวนนายท่าน บ่าวจึงทำตามที่เขาต้องการ”

  สวีซื่อตกใจ “ไหเหล้า? พวกเขาจะเอาไหไปทำไม?”

  เติงจือหัวเราะคิกคัก “พวกเขาน่ะ มาตบหน้าตัวเอง เขาจะเอาไหที่ไหนกัน ที่จริงอยากได้เหล้าที่อยู่ข้างในต่างหาก”

  เติงจือฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ “ในงานเลี้ยงทำท่าไม่เห็นค่าเหล้า พอตอนกลางคืนกลับมาแอบขอ ตลกจริงๆ”

  “สำหรับพวกเราที่ใช้เหล้านี้เลี้ยงแขก พวกเขาทำท่าราวกับเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง…”

  “หรือว่าเหล้านี้มีค่าอย่างนั้นหรือ?” ตอนที่งานเลี้ยงเลิก ฮ่องเต้ยังเก็บไปด้วย!

  แต่เหล้าสองไหนี้วางทิ้งไว้ในสวนอย่างสบายๆ เติงจือจึงมองไม่ออกว่ามีค่ามากมายอะไร

  สวีซื่อมองไปที่เฉาเฉา

  เฉาเฉาทำหน้าฉงน “มีค่า?” นางส่ายหน้าทันที

  นี่จะมีค่าที่ไหนกัน

  “วันนี้ตอนเช้า สถานทูตแคว้นใต้ยังให้คนมาขอบัตรเชิญไปสองใบ ต้องการไปงานแต่งของคุณนายเจ้าค่ะ”

  สวีซื่อก็ใจกว้าง “ให้คนส่งไปให้สองใบเถิด”

  งานแต่งของหรงเชวี่ย เป็นที่จับตามองของทั้งเมือง

  บ้านเจิ้นกั๋วโหวยิ่งโอ้อวด ล่วงหน้าไปสามวันก็เริ่มเฉลิมฉลองแล้ว

  กางเต็นท์อยู่ที่ประตูเมือง แจกโจ๊ก แจกขนมมงคล และแจกอั่งเปา

  แค่พูดคำมงคลสองสามคำก็รับไปได้เลย

  ลู่หยวนเจ๋อถือไหเหล้าเต็มตัวไปด้วยกลิ่นเหม็นของเหล้า

  ชายผู้เคยสง่างาม บัดนี้ดูสกปรกโทรมยากจน

  “ไสหัวไป เจ้าขอทานสกปรก เป็นลางร้ายจริงๆ!” มีคนผลักเขาล้มลงไปกับพื้น

  เขาไม่ทันตั้งตัว โซเซไปล้มทับเศษกระเบื้อง แตกเป็นแผลเต็มหน้า

  เพื่อจะรับขนมและอั่งเปา ชาวบ้านต่างเบียดเสียดกันแน่น

  เหยียบลู่หยวนเจ๋อจนลุกไม่ขึ้นอยู่นาน

  “ขอให้แม่ทัพหรงและคุณนายสวีรักใคร่กลมเกลียว ครองคู่เป็นหนึ่งเดียว…”

  “ขอให้แม่ทัพหรงและคุณนายสวีมีความสุขในวันแต่งงาน มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง…”

  “ขอให้แม่ทัพหรง…”

  “ดี! ดีมาก!”

  ลู่หยวนเจ๋อถูกเหยียบจนเจ็บปวดไปทั้งตัว เขาโซเซกลับจวน มองเห็นแต่สีแดงไปทั่วเมือง

  บ้านตระกูลหรง แขวนโคมไฟสีแดงเต็มเมือง

  แผ่นตัวอักษรมงคลแปะอยู่ทั่วทั้งถนน

  ภาพนี้ ทั้งคุ้นเคยและแปลกตา

  เขาล้มลงในลาน เห็นภาพเหตุการณ์ในอดีตผุดขึ้นมาอีกครั้ง

  เหมือนเขากำลังฝัน แต่ก็เหมือนไม่ใช่ฝัน