บทที่ 317 ความกตัญญูกลืนกินตระกูลทั้งเก้า
บทที่ 317 ความกตัญญูกลืนกินตระกูลทั้งเก้า หวังจิ้งซีถอนหายใจเบาๆ “การมีเจ้าอยู่ เป็นโชคของพ่อ” หวังจิ้งซียกชามขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด “รสชาติไม่เลว…” เขายักปากราวกับว่ามันมีรสชาติแปลกๆ “พ่อ รู้สึกอย่างไรบ้าง?” เซี่ยหยู่โจวจ้องมองเขาด้วยแววตาเปล่งประกาย ในวินาทีที่หวังจิ้งซีดื่มลงไป ก็รู้สึกว...
