บทที่ 107 แก้วน้ำจากตะวันตก

"คุณหนู เมื่อครู่ท่านหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ" ชุ่ยหลิวถามขึ้นอย่างระมัดระวัง เมื่อนึกถึงบทสนทนาก่อนหน้านี้

ซูเล่อหยุนยิ้มให้ทั้งสองคน "เรื่องนี้...พวกเจ้าอย่าเพิ่งรู้เลยจะดีกว่า"

"คุณหนู"

ในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน จางมามาก็เดินเข้ามาพร้อมกับถือชุดเครื่องประดับหรูหรา ในขณะที่สาวใช้ด้านหลังนางถือชุดอันงดงามเข้ามาด้วยความระมัดระวัง

"ท่านหญิงให้ข้าพามาให้คุณหนูลองสวมดูว่าขนาดพอดีหรือไม่  หากมีปัญหาจะได้แก้ไขได้ทันเจ้าค่ะ"

เมื่อเห็นชุดเครื่องแต่งกายนี้ ซูเล่อหยุนก็จำขึ้นได้ ว่าอีกสามวันจะถึงงานเลี้ยงในวังแล้ว

นางลุกขึ้นและเปลี่ยนชุดใหม่ภายใต้การช่วยเหลือของสาวใช้

เนื่องจากชุดนี้เป็นชุดสำหรับฤดูหนาว จึงมีน้ำหนักค่อนข้างมาก แต่เนื้อผ้านุ่มนวล แม้จะหนักแต่กลับไม่ทำให้รู้สึกอึดอัด

เมื่อมองผ่านกระจกทองเหลือง ขนาดของชุดพอดีกับรูปร่างของซูเล่อหยุน ช่วยเน้นส่วนโค้งเว้าของเอวได้อย่างสวยงาม

จางมามาพยักหน้า "ดูแล้วไม่จำเป็นต้องแก้ไขอะไรเลยเจ้าค่ะ"

ขณะที่ช่วยถอดชุดออก จางมามากล่าวต่อ "คุณหนู ช่วงนี้อย่าออกไปข้างนอกจะดีกว่าเจ้าค่ะ หากเกิดอะไรขึ้นก่อนงานเลี้ยงในวังคงไม่ดี"

"ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ดี" ซูเล่อหยุนยิ้มรับอย่างมั่นใจ

อย่างไรก็ตาม ในเช้าวันรุ่งขึ้น นางก็ยังพาชุ่ยหลิวและเหลียนซินออกจากจวนอย่างลับๆ

สองสาวใช้ตามหลังซูเล่อหยุนอย่างตื่นตระหนก "คุณหนู จางมามาไม่ได้บอกท่านว่าอย่าออกไปข้างนอกหรือเจ้าคะ"

"ถ้าพวกเจ้าไม่บอก นางก็จะไม่รู้" ซูเล่อหยุนพูดพลางหัวเราะ นางสวมผ้าคลุมหน้าและส่งสัญญาณให้เงียบ จากนั้นนางก็เดินตรงไปยังถนนที่คึกคักที่สุด

ผู้คนรอบๆ พลุกพล่าน ชุ่ยหลิวและเหลียนซินเดินตามซูเล่อหยุนอย่างใกล้ชิด หวาดกลัวว่าตนจะหลงหายไปจากนาง

ในที่สุด พวกนางก็มาถึง เจินเป่าก๋อ

ร้านค้าที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวงซึ่งเป็นที่รู้จักในฐานะ "ร้านขายทุกอย่าง"

ในร้านเจินเป่าก๋อ สินค้าที่ขายดีที่สุดคือเครื่องประดับทองและเงิน แต่ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่าสิ่งใดที่ลูกค้าต้องการ หากพวกเขาสามารถจ่ายเงินได้ ทางร้านก็พร้อมจะหามาให้เสมอ

"คุณหนูทั้งหลาย เชิญด้านในขอรับ เลือกชมได้ตามสบายเลยขอรับ"

เด็กหนุ่มที่ทำหน้าที่ต้อนรับในร้านเข้ามาต้อนรับด้วยความกระตือรือร้นทันทีที่ซูเล่อหยุนและสาวใช้ทั้งสองก้าวเข้ามาในร้าน

ภายในร้านมีผู้คนมากมาย กำลังเลือกซื้อสินค้าที่ถูกใจตัวเองกันอย่างขวักไขว่

แต่ซูเล่อหยุนไม่สนใจสินค้าที่วางอยู่รอบๆ เพราะสิ่งที่นางต้องการไม่อยู่ที่ชั้นล่างนี้

"ชั้นสองเปิดไหม" ซูเล่อหยุนถามขึ้น

ชั้นสองของร้านเจินเป่าก๋อไม่ได้เปิดตลอดเวลา จะเปิดเพียงบางวันเท่านั้น

เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินคำถาม เขารีบตอบทันที

"วันนี้ชั้นสองเปิดอยู่ขอรับ เชิญคุณหนูตามข้ามาทางนี้"

เด็กหนุ่มนำทางซูเล่อหยุนขึ้นไปยังชั้นสอง

บนชั้นสองมีผู้คนไม่มาก และบรรยากาศก็ดูเงียบสงบกว่าชั้นล่าง

ชุ่ยหลิวและเหลียนซินไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่เดินตามซูเล่อหยุนไปเงียบๆ พวกนางไม่เคยมาเจินเป่าก๋อมาก่อน เคยได้ยินแต่ชื่อเสียงของที่นี่เท่านั้น

หลังจากเดินชมอยู่พักใหญ่ ซูเล่อหยุนก็เจอสิ่งที่นางต้องการซื้อ นั่นคือ*ฮู่ซินจิ้ง* หรือ *เกราะที่ช่วยป้องกันหัวใจ*

"สิ่งนี้ราคาเท่าไร" ซูเล่อหยุนเรียกเด็กหนุ่มที่ดูแลขึ้นมาถาม

เด็กหนุ่มรีบเดินเข้ามาและมองสิ่งของนั้น ก่อนจะตอบด้วยความรวดเร็ว

"คุณหนูท่านนี้ นี่เป็นผลงานของช่างเหล็กฝีมือดี ท่านเถี่ยซิน ราคาของมันคือสามร้อยตำลึงขอรับ"

"สามร้อยตำลึงหรือ" เหลียนซินอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบเอามือปิดปากด้วยความตกใจ

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมคุณหนูถึงให้พวกนางนำเงินติดตัวมามากมาย ก็เพราะของชิ้นนี้มีราคาแพงถึงเพียงนี้

ซูเล่อหยุนดูไม่ประหลาดใจนัก เพราะสิ่งของที่วางบนชั้นสองของร้านเจินเป่าก๋อ อย่างน้อยที่สุดก็มีราคาไม่ต่ำกว่าร้อยตำลึง และยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นผลงานของช่างฝีมือชั้นยอดอย่างเถี่ยซิน

นางตั้งใจจะมอบของชิ้นนี้ให้พี่ชายของนางที่จะต้องออกศึกเร็วๆ นี้ เพื่อปกป้องชีวิตของเขา นางจึงรู้สึกสบายใจขึ้น

"ข้าซื้อ..." ซูเล่อหยุนเริ่มพูด แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงที่ดังมาจากด้านข้าง

"น้องหยุนเอ๋อร์" เสียงนี้ทำให้นางต้องหันไปมอง ที่บันไดมีซูหว่านเออร์และหลี่รุ่ยเพิ่งเดินขึ้นมา

เมื่อวานซูหว่านเออร์ยังบอกว่าร่างกายไม่สบาย แต่วันนี้กลับออกมาเดินเล่นได้

ซูเล่อหยุนเหลือบมองแค่แวบเดียวแล้วไม่สนใจ นางหันไปพูดกับเด็กหนุ่มอีกครั้ง "ช่วยห่อเกราะป้องกันใจให้ข้าด้วย"

"ได้เลยขอรับ คุณหนูกรุณารอสักครู่นะขอรับ" เด็กหนุ่มตอบ

"น้องหยุนเอ๋อร์ ข้าไม่คิดว่าจะเจอเจ้าที่นี่ เจ้าชอบสิ่งใดหรือ หากเงินไม่พอ เจ้าบอกข้าได้นะ"

ซูหว่านเออร์พูดพร้อมแสดงท่าทางของพี่สาวที่ใจดีต่อหน้าเด็กหนุ่ม

"ไม่จำเป็น ข้าซื้อแล้ว พี่สาวเชิญตามสบาย" ซูเล่อหยุนตอบกลับอย่างเย็นชาโดยไม่หันไปมองซูหว่านเออร์ จากนั้นนางก็เตรียมจะเดินจากไป

แต่ทันใดนั้น มีมือหนึ่งยื่นออกมาจับแขนของนางไว้

"หยุนเอ๋อร์ เจ้าลืมข้าแล้วหรือ"

ในขณะที่หลี่รุ่ยยื่นมือออกไป เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำไปเพื่ออะไร แต่เมื่อเห็นซูเล่อหยุนไม่แม้แต่จะชายตามองเขา หลี่รุ่ยกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบซูเล่อหยุน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะเมินเฉยต่อเขาได้

ซูเล่อหยุนเหลือบมองมือที่จับแขนของตนเอง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองหลี่รุ่ยด้วยสายตาเย็นชา

"คุณชายหลี่ คุยกันก็พอแล้ว ไม่ต้องถึงกับจับแขนจับข้า ถ้าใครมาเห็นเข้าคงคิดว่าคุณชายสนใจข้าก็เป็นได้"

"เจ้าอย่าพูดจาไร้สาระ! ข้าจะสนใจเจ้าก็แปลกแล้ว!" หลี่รุ่ยรีบปล่อยมือจากแขนของนางและมีท่าทีตกใจ เสียงของเขาดังจนคนรอบข้างหันมาสนใจ

ซูหว่านเออร์รีบดึงแขนของหลี่รุ่ยไว้ "พี่รุ่ย น้องหยุนเอ๋อร์แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง"

แววตาของนางดูมีความกังวลขึ้นมา เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหลี่รุ่ยที่ดูหุนหันพลันแล่น

"คุณหนู ของที่ท่านสั่งห่อเสร็จแล้วขอรับ" เด็กหนุ่มที่ดูแลร้านนำเกราะป้องกันหัวใจที่ห่อเสร็จแล้วมาส่งให้

"ท่านสามารถไปจ่ายเงินที่ชั้นล่างได้เลยขอรับ"

"ขอบคุณ" ซูเล่อหยุนยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เหลียนซินรับของไว้

หลี่รุ่ยขมวดคิ้วทันทีที่เห็นนางยิ้มให้เด็กหนุ่มคนรับใช้ แต่กับเขากลับไม่ยอมแม้แต่จะยิ้ม คิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มเพียงคนเดียวจะมีอิทธิพลมากกว่าเขา

"พี่รุ่ย ท่านบอกว่าตั้งใจจะซื้อของขวัญให้น้องหยุนเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ ในเมื่อนางอยู่ที่นี่แล้ว ทำไมท่านไม่ถามนางเองว่าอยากได้อะไร"

ซูหว่านเออร์เตือนหลี่รุ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

หลี่รุ่ยกำลังจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เย็นชาของซูเล่อหยุน เขากลับรู้สึกท้าทายขึ้นมาทันที "ได้ เจ้าชอบอะไรก็เลือกเลย"

ซูหว่านเออร์ที่เห็นปฏิกิริยาของหลี่รุ่ยยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้น แต่ใบหน้าของนางยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่

"น้องหยุนเอ๋อร์ เจ้าลองเลือกดูเถอะ อย่าทำให้พี่รุ่ยเสียความตั้งใจไป"

เมื่อเห็นท่าทีของซูหว่านเออร์เหมือนกับว่าหากตนไม่เลือก นางจะไม่ยอมให้ไป ซูเล่อหยุนยิ้มบางๆ ใต้ผ้าคลุมหน้า รอยยิ้มของนางแฝงความเจ้าเล่ห์

"ก็ดี เช่นนั้นข้าจะไม่เกรงใจ"

ในเมื่อหลี่รุ่ยอยากจะซื้อ นางก็จะทำให้เขาสมใจ

"หากข้าเลือกสิ่งที่ต้องการจริงๆ คุณชายหลี่จะกล้าซื้อให้หรือไม่" ซูเล่อหยุนถามพลางเดินไปเลือกของอย่างสบายใจ

"แน่นอน ข้าไม่เคยพูดเล่น" หลี่รุ่ยตอบกลับด้วยท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ยังตามซูเล่อหยุนไป ขนาดซูหว่านเออร์ที่อยู่ใกล้เขา เขากลับไม่สนใจ

ซูเล่อหยุนเดินเลือกของอยู่พักใหญ่ก่อนจะหยุดลงที่ชั้นวางถ้วยแก้ว

ทั้งถ้วยชาและกาน้ำชาต่างก็ทำจากแก้วใสทั้งหมด

"คุณหนู สิ่งนี้เรียกว่า *แก้วน้ำ* นำเข้ามาจากตะวันตก" เด็กหนุ่มรีบเข้ามาอธิบายเมื่อเห็นว่าซูเล่อหยุนสนใจ

ซูเล่อหยุนพยักหน้าเบาๆ "น่าสนใจทีเดียว ชุดนี้ราคาเท่าไร"

"แก้วน้ำนี้ราคาไม่แพงเท่าไรนัก แต่ความพิเศษคือเป็นชุดที่สมบูรณ์ ราคาจึงอยู่ที่หนึ่งร้อยตำลึงขอรับ"

"เช่นนั้นข้าขอซื้อชุดนี้แล้วกัน เจ้าช่วยไปหาคุณชายหลี่ให้จ่ายเงินด้วย" ซูเล่อหยุนพูดกับเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแส

"ได้เลยขอรับ" เด็กหนุ่มตอบอย่างยินดี หลังจากขายของได้ถึงสองชุดในวันเดียว ย่อมทำให้เขายิ้มได้อย่างสบายใจ

หลี่รุ่ยมองแก้วน้ำที่ถูกหยิบออกมาอย่างเงียบๆ ขณะที่คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน

"นี่เจ้าคิดจะให้ข้าจ่ายถึงร้อยตำลึงเงินเพียงเพื่อซื้อแก้วใส ๆ นี้หรือ" หลี่รุ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความลังเล

"ไม่ใช่คุณชายหลี่บอกให้ข้าเลือกสิ่งที่ชอบหรือ ทำไมล่ะ ไม่อยากจะให้แล้วหรือ หากคุณชายเปลี่ยนใจ ยังไงตอนนี้ก็ปฏิเสธได้นะ"

ซูเล่อหยุนยักไหล่เล็กน้อยด้วยท่าทีที่ไม่สนใจใยดี

คำพูดของนางทำให้หลี่รุ่ยรู้สึกอึดอัดขึ้นมา "ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น หากเจ้าชอบ ข้าก็จะซื้อให้"

ถึงแม้จะรู้สึกขัดใจ แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ หลี่รุ่ยทำเพียงหันไปจ่ายเงินอย่างไม่เต็มใจ

ซูเล่อหยุนมองภาพนั้นด้วยแววตาที่แฝงด้วยความพอใจเล็กๆ นางไม่ได้ต้องการสิ่งของเหล่านี้จริงๆ

"ขอบคุณคุณชายหลี่ที่ใจดี" ซูเล่อหยุนกล่าวพร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินออกจากร้านอย่างไม่ใส่ใจ

หลี่รุ่ยรู้สึกได้ถึงความเย็นชาของซูเล่อหยุน แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เขาหงุดหงิดแต่ก็ทำอะไรไม่ถูก

ขณะที่ซูหว่านเออร์มองดูอยู่ในเงียบ ความกังวลเริ่มก่อตัวในใจ