เรื่องราวของไรก็ได้ ตอนที่ 19
[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
<เรื่องราวของไรก็ได้ ตอนที่ 19>
***********
ดวงตาของฮานมองเห็นทิวทัศน์ของเมือง
อาคารและถนนที่พังทลาย
อากาศที่หนาวเย็นและน่าขนลุก
ไม่มีอะไรที่มีชีวิตชีวาที่จะพบเห็น
'อย่างนั้นเหรอ'
ฮานรู้ได้ทันที
สถานที่แห่งนี้คืออะไร
เขาสามารถเข้าใจตัวตนของมิติได้เพียงแค่เหลือบมอง
แล้วเขาก็มองย้อนกลับไปอีกครั้ง
มีผู้หญิงคนหนึ่งมองเขาด้วยสายตาสั่นไหว
'…….'
ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงมาอยู่ที่นี่
ฮานก็รู้แล้วเช่นกัน
「คิคิคิ! ฮิฮิฮิฮิ!」
เสียงหัวเราะดังก้อง
ฮานรู้ด้วยว่าใครเป็นเจ้าของเสียงหัวเราะนั้น
รู้สึกแย่จัง
เพียงแค่รู้สึกถึงพลังที่อยู่เหนือเสียงนั้น เขาก็อยากจะฆ่ามัน
「ฉันรู้ว่ายังไงแกก็จะต้องมา ถ้าเป็นเธอ! แน่นอน แกจะไม่สามารถเป็นเหตุผลของการมีอยู่ของฉันได้ ถ้าแกจะล้มลงจากการเล่นแผลง ๆ แบบนี้!」
ข้างหน้า
ความโกลาหลก่อตัวเป็นรูปร่างของเด็กชาย
"อ่า ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฮาน อิสรัต ฮ่าฮ่า! ขอแนะนำตัวก่อนนะ ฉันคือ..."
ฮานขยับแขนขวาของเขา
ปัง!
ฟ้าผ่าสีแดงฟาดลงมา เปลี่ยนเด็กชายให้กลายเป็นก้อนเลือด
บนซากปรักหักพังของอาคารที่เด็กชายยืนอยู่
ควันลอยขึ้นมาจากรอยไหม้สีดำ
"หุบปาก"
ฮานพูดสั้นๆ
และเมื่อเขามองไปทางอื่นไรก็ได้ก็พูดขึ้น
"ฮาน...นานแล้วนะคะ..."
"นี้"
"ค่ะ?"
"จำไม่ได้เหรอ? ฉันบอกให้พูดแบบสบายๆไง"
"เป็นอย่างนั้นสินะคะ..."
สำหรับไรก็ได้ มันผ่านมาหลายปีแล้ว
ในความเป็นจริง เหตุการณ์ในตอนนั้นยังคงเลือนลางเหมือนความฝัน
ถ้ามองย้อนกลับไป ดูเหมือนว่าก่อนจะจากไป เขาบอกให้เธอพูดอย่างสบายๆ...
"ยังไงก็ตาม เราอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถผ่อนคลายได้"
สายตาของฮานกวาดไปรอบๆ
วู้ม
มิติและเวลาบิดเบี้ยว
สิ่งที่เคยเป็นอาคาร สิ่งที่เคยเป็นอาคารสูง บิดงอและโค้งงอในรูปแบบที่แปลกประหลาด
เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจด้วยมาตรฐานความงามของมนุษย์
ด้วยวิธีนี้ อาคารทั้งหมดที่ยืนอยู่ในสถานที่แห่งนี้ก็สั่นคลอนเหมือนสัตว์พวกเซฟาโลพอด จากนั้นจึงเปลี่ยนรูปร่างเป็นหนวดขนาดใหญ่และน่ากลัว
"โอ๊ย เจ็บนะ โลกิ"
ไนอัลปรากฏตัวขึ้นไม่ไกล
เขาดูเหมือนจะสบายดี
"ทักทายกันก็ได้นี่ เราจะได้เจอกันบ่อยๆ ในอนาคต"
"ฮึ่ม"
"ฉันชื่อไนอัล ถ้าเป็น 'นาย' นายคงรู้ใช่ไหม? ว่าฉันเป็นอะไร ฮุๆ แค่มองก็รู้แล้ว ตื่นเต้นจัง!"
เด็กชายหัวเราะคิกคัก
แม้ว่ากับดักและลูกเล่นทั้งหมดที่วางไว้เพื่อป้องกันการมาของฮานจะถูกทำลาย แต่บนใบหน้าของเขาก็ไม่มีความรู้สึกเสียใจหรือหวาดกลัว
ในทางกลับกัน เด็กชายรู้สึกยินดีและมีความสุขมากขึ้น
"เราเริ่มกันเลยไหม?"
เด็กชายกางแขนทั้งสองข้าง
รอยแยกแห่งความโกลาหลเปิดออกในหลายๆ ที่
กองทัพเศษซากแห่งหายนะจำนวนนับไม่ถ้วนออกมาจากรอยแตกนั้น
ประเภทที่บินได้
ประเภทที่อยู่บนบก
ประเภทขนาดยักษ์
ใบหน้ากลมแบนมีฟันหลายพันซี่แทนที่จะเป็นตา จมูก และปาก
แขนหลายสิบข้างมีใบมีด
หรือรวมตัวกันเหมือนหนอนผีเสื้อและคลานไปมา
เป็นไปไม่ได้ที่จะระบุรูปร่างของชิ้นส่วนต่างๆ ซึ่งแต่ละชิ้นมีรูปร่างต่างกันออกไป
ตั้งแต่หมัดขนาดเกือบ 10 ซม. ไปจนถึงสัตว์ประหลาดขนาดมหึมาสูงกว่า 10 เมตร
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือ พวกมันทั้งหมดมีรูปร่างที่น่ากลัวและน่าขยะแขยง
และพวกเขาพยายามทำลายทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา
พวกนั่นคือศัตรูที่ฮานต่อสู้ด้วย
สิ่งแปลกปลอมแห่งความโกลาหลที่แม้แต่เทพเจ้าชั้นสูงสุดของทุกมิติยังหวาดกลัวและไม่คิดที่จะต่อสู้ด้วยซ้ำ
ผู้ที่ทำลายทาวน์เนียเพราะหมดอายุขัย
"โลกิ ฉันรู้"
ไนอัลหัวเราะ
"นายใช้พลังของนายที่นี่ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?"
"……."
"แน่นอน ฉันก็เหมือนกัน ทั้งนายและฉันยังไม่สามารถหลุดพ้นจากขอบเขตของโลกโดยสมบูรณ์"
แล้วไอ้เหล่านี้ล่ะ?
เสียงหัวเราะของเด็กชายทวีความรุนแรงขึ้น
เด็กนั้นเตรียมเจ้าพวกนี้ไว้มากมาย
ไม่ การนับจำนวนเจ้าพวกนี้ไม่มีความหมายตั้งแต่แรก
"คิคิ คิคิคิ เป็นไงบ้าง โลกิ น่าตื่นเต้น..."
บู้ม!
ร่างกายของเด็กชายแตกเป็นเสี่ยงๆ
ฮานชักดาบมังกรสีนิลออกมาอย่างรวดเร็วและฟาดมันออกไป
"……."
ฮานสบตากับไรก็ได้
ความรู้สึกที่มีอยู่ในดวงตาคู่นั้น
เธอกังวลเกี่ยวกับเขาหรือเปล่า
มันไร้สาระสิ้นดี
"อยู่ข้างหลังฉัน"
ฮานพูดสั้นๆ
"ไม่เป็นไร...?"
"เธอกำลังทำอะไร?"
“ไม่เป็นไร มันจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ในที่สุด ไรก็ไดด้ก็พูดอย่างรวดเร็ว
ฮานส่ายหัว
"ตอนนี้เธอถามว่าจะไม่เป็นไรไหม? เหลือเชื่อจริงๆ"
"......?"
"ฉันเกือบตายเพราะเธอไม่รู้กี่ครั้งแล้ว"
"ไม่ นั่น..."
ถ้ามองย้อนกลับไปก็เป็นอย่างนั้น
มันเป็นแบบนั้นตั้งแต่เริ่มต้น
ไรก็ได้คิดว่าฮานเป็นฮีโร่ในเกม ดังนั้นเธอจึงส่งเขาไปทำภารกิจต่างๆ ที่มีความยากอย่างที่สุด
ถ้ามองย้อนกลับไปก็เป็นอย่างนั้น
ฮานเกือบถูกสังเคราะห์โดยไรก็ได้หลายครั้ง
อย่างไรก็ตาม ฮีโร่ของเธอก็เอาชนะทั้งหมดได้
ดังนั้น
'วิกฤตแบบนี้'
มันไม่มีอะไรที่พวกเขาทำไม่ได้
จากนั้นเป็นต้นมา ไรก็ได้ก็ค่อยๆ เริ่มเชื่อในตัวฮาน
ไม่ว่าสถานการณ์ที่ยากลำบากใดๆ
ไม่ว่าเขาจะเผชิญกับงานที่เป็นไปไม่ได้อะไรก็ตาม
ท้ายที่สุดเขาจะทำมันให้ถึงที่สุดและเคลียร์มันให้ได้
'ดังนั้น ตอนนี้สิ่งที่เธอที่เป็นนายท่านต้องทำ'
เหมือนมาจากในเกมเลย
เธอเชื่อ
เชื่อในฮีโร่ของเธอ
ไรก็ได้ค้นกระเป๋าเสื้อโค้ทด้านในของเธอ
จากนั้นเธอก็หยิบแท่งไฟสองแท่งออกมา
เธอเก็บมันไว้เผื่อในกรณีฉุกเฉินที่เธอต้องการมัน
มันเป็นการตัดสินใจที่ยอดเยี่ยม
"สู้ๆ! ฉันจะเาใจช่วยนายเสมอ!"
"......ฮะ"
ไร้สาระที่สุด
เธอนำมันมาด้วยงั้นเหรอ?
ฮานอดหัวเราะไม่ได้
เธอเป็นคนแบบนั้น
"ถ้าเธอจะทำ ทำให้ถูกต้องหน่อยสิ"
"ได้เลย! ฉันจะเชียร์นายเต็มที่!"
กร๊ากกกก!
เศษซากแห่งหายนะหลายสิบชิ้นกระโดดเข้าใส่พร้อมกัน
แต่ละตัวมีอาวุธคือใบมีด ฟัน และกรงเล็บที่น่าเกลียดของมัน
ปัง!
ฮันกระทืบเท้าเบาๆ แล้วเหวี่ยงแขนขวาออกไป
ดาบมังกรสีนิลที่เหยียดออกไปเหมือนแส้พันรอบพื้นที่หลายสิบเมตรข้างหน้าทั้งหมด
เปรี๊ยะ!
สายฟ้าสีแดงพุ่งออกมาจากเกล็ดมังกรที่โค้งงอไปมา
เศษซากพวกนั้นจำนวนนับไม่ถ้วนแตกเป็นเสี่ยงๆ และแตกสลายไป
'นี่มันก็นานมาแล้วนะ'
ในที่นี้จะไม่สามารถปลดปล่อยพลังแห่งที่ไร้ขีดจำกัดได้
การต่อสู้ด้วยการเคลื่อนไหวร่างกายด้วยตัวเอง
แต่ถึงอย่างนั้น
'บางครั้ง….การเล่นอะไรแบบนี้มันก็ไม่แย่'
โซ่ที่ทำจากเกล็ดมังกรดำขยายออกไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด
มันโค้งงอและก่อให้เกิดพายุแห่งใบมีดและสายฟ้าไปทั่ว
โครม!
เศษซากนับไม่ถ้วนกลายเป็นเถ้าถ่าน
แต่ทว่า
มีรูเล็กเกิดขึ้นอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่มีที่สิ้นสุด
พวกมันรั่วไหลออกมาจากรอยแยกอีกครั้ง
แต่ละตัวที่ออกมามีขนาดเท่าหมัด แต่มีจำนวนเยอัมากจนน่ารำคาญ
<นายท่าน>
ในเวลานั้น
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
แม้จะอยู่ไกลกันก็ได้ยิน
เพราะวิญญาณของราชาและอัศวินของเขาเชื่อมต่อกันเสมอตามตำนานที่เล่าขาน
<ได้โปรดออกคำสั่งให้เราออกเดินทางเถอะค่ะ>
คำสั่งอะไร
ยังไงก็ตาม ในท้ายที่สุดยังไงเดี๋ยวพวกเขาจะออกมาเอง
ฮานยิ้มเยาะและเหวี่ยงดาบมังกรหยกครั้งใหญ่
พื้นที่หลายร้อยเมตรถูกตัดออกไป ทำให้อาคาร ถนน อาคารต่างๆ และเศษซากที่อยู่ในบริเวณนั้นถูกตัดขาดในคราวเดียว
จากนั้นเขาก็สะบัดเสื้อคลุมของเขา
มันเป็นเสื้อคลุมขนหมาป่าสีขาวที่เขาได้รับจากเอลซิด
เสื้อคลุมนั้นหมายถึงการพิชิต
การพิชิตเป็นเรื่องเกี่ยวกับการควบคุมจิตวิญญาณ ไม่ใช่ดินแดน
การพิชิตที่แท้จริงคือการทำให้พวกเขาสาบานว่าจะจงรักภักดีด้วยตัวเอง
เมื่อเสื้อคลุมของฮานกางออก อาวุธศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้าก็ไหลออกมาจากที่ว่างนั้น
อาวุธเหล่านั้นเริ่มเปล่งแสงขณะหมุนวนไปรอบๆ ฮาน
"ถ้าจะมาก็รีบมา อย่าเล่นตัวให้น่ารำคาญ"
พระราชาทรงบัญชา
จากนั้น อาวุธศักดิ์สิทธิ์ชิ้นแรกที่ลอยอยู่หน้าฮาน
เลเวนเทีย
เปลวเพลิงที่รุนแรงพวยพุ่งออกมาจากคมดาบสีแดงเพลิง จากนั้นมันจึงเรียกเจ้าของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ออกมา
เซริสซึ่งคว้าด้ามเลเวนเทียเอาไว้และปรากฏตัวขึ้นในเปลวเพลิง
ต่อไป
อาวุธศักดิ์สิทธิ์ชิ้นที่สองที่อยู่ด้านหลังเริ่มเปล่งเเสง
นากัลฟา
หนังสือสีขาวเปิดออก และเมฆและควันก็พวยพุ่งออกมา
นักเวทย์ผมเงินเดินออกมาจากหนังสือที่กางอยู่
เมื่อยูเน็ตปิดหนังสือ หมอกก็หายไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และทุกอย่างก็กลับคืนสู่ภาพลวงตา
ต่อไป
อาวุธศักดิ์สิทธิ์ชิ้นที่สามทางด้านขวาเริ่มสั่นสะเทือน
กลาโซลัส
ดาบสามเล่มที่มีรูปร่างต่างกันเคลื่อนไหวด้วยตัวเองและเริ่มตัดพื้นที่
แสงดาบสีเงินส่องประกายระยิบระยับนับไม่ถ้วน และในที่สุดดาบที่รวมกันเป็นหนึ่งเดียวก็อยู่ในมือของรีเจียน
ต่อไป
อาวุธศักดิ์สิทธิ์ชิ้นที่สี่ทางด้านซ้าย
รูน
เงาดำทะลุออกมาจากด้านข้างของหอกและก่อตัวเป็นรูปร่างมนุษย์
อารอน ไนเดลค์คว้าหอกไว้
และสุดท้าย
พลังงานศักดิ์สิทธิ์สุดท้ายเหนือหัวของฮาน
บรูนัค
กระแสไฟฟ้าพุ่งออกมาจากคันธนูสีทอง
จากนั้นนิฮาคุก็ปรากฏตัวออกมา
"เอ๊ะ?"
"……."
"ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าที่ของฉันที่ควรจะอยู่ไม่ใช่ตรงนี่?"
นิฮาคุกระทืบเท้า
เธอนั่งอยู่บนไหล่ของใครบางคน
ตำแหน่งการเรียกดูเหมือนจะผิดพลาด เธอตกลงมาจากด้านบนและลงเอยด้วยการขี่คอฮาน
"อ๊ะ! ทำไมนายท่านถึงมาอยู่ที่นี่!?"
"......ลงมาได้แล้ว"
ฮานพูดสั้นๆ
"อ๊ะ สงสัยมันผิดพลาดนิดหน่อย"
นิฮากุหัวเราะแห้งๆ แล้วลงจากไหล่ของฮัน
ยังไงก็ตาม อัศวินทั้งห้าของโลกิก็มารวมกันที่นี่
ดวงตาของพวกเขามองไปที่สนามรบ
สิ่งที่ต้องทำตั้งแต่นี้เป็นต้นไปนั้นชัดเจน
สงคราม
สงครามกำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง
"จัดการกับขยะพวกนั้นให้พ้นทาง อย่าให้เหลือสักตัว"
"ครับ/ค่ะ นายท่าน"
"ส่วนเจ้าบ้านั่น..."
「คิคิคิคิ!」
"เดี๋ยวฉันจะจัดการมันเอง"
ฟรึ้บ!
เกล็ดมังกรรวมกันเป็นชั้นหลายสิบชั้น ก่อตัวเป็นรูปร่างของดาบใหญ่
ในอดีต อาวุธหลักของฮานคือดาบที่ชื่อไบฟรอตแต่ตอนนี้มันได้กลายเป็นรากฐานของวัลฮัลลาไปแล้ว
'อ่า ดาบนั้น….มันก็นานมาแล้วนะ'
ทุกอย่างผ่านมานานแล้ว
ทั้งการเคลื่อนไหวด้วยตัวเองและการกำจัดศัตรูด้วยจิตสังหาร
แต่ไม่เป็นไร
ความรู้สึกของด้ามดาบที่ติดอยู่ที่มือขวาของเขา
มันค่อนข้างหนัก
กร๊าก!
พวกมันกำลังวิ่งเข้ามาอีกครั้ง
"ทุกคน ตามที่นายท่านบอก"
เซริสหมุนใบมีดของเลเวนเทีย
ในขณะเดียวกัน เธอก็กลายเป็นเปลวเพลิงเผาผลาญกลุ่มของเศษซากขณะที่เธอผ่านพวกมันไป
อีกสี่คนกระโดดออกมาเกือบจะพร้อมกัน
ในไม่ช้า สถานที่ต่างๆ ก็เริ่มถูกประดับประดาด้วยแสงสว่าง แสงดาบ เสียงระเบิดต่างๆ และเสียงกรีดร้องของพวกมัน
อาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นอาวุธเฉพาะตัวของพวกเขาไม่ต่างจากร่างกายอีกครึ่งหนึ่งของพวกเขา
พวกมันแข็งแกร่งขึ้นเมื่อพวกเขามาที่วัลฮัลลา และตอนนี้พวกมันมีพลังศักดิ์สิทธิ์ในตัวเอง
'เหมือนดอกไม้ไฟเลย'
ไรก็ได้ที่โบกแท่งไฟและรู้สึกเช่นนั้น
ในฐานะคนธรรมดา เธอไม่สามารถมองเห็นการต่อสู้ที่แท้จริงได้
เธอมองเห็นเพียงมันเป็นดอกไม้ไฟที่กำลังระเบิด และพวกมันก็ล้มตายลง
แต่มีอย่างหนึ่ง
มีฉากที่เธอเห็นอย่างชัดเจน
มันคือภาพของฮานที่ทะลุผ่านสนามรบนั้น
เปรี๊ยะ!
เสื้อคลุมของเขาโบกสะบัดและสายฟ้าก็แตกกระจาย
เศษซากพวกนั้นกลายเป็นเถ้าถ่านทันทีที่สัมผัสกับสายฟ้านั้น
ฮานกำลังวิ่งออกไปข้างหน้าโดยถือดาบไว้ในมือขวาของเขา
「กำลังมองหาฉันเหรอ โลกิ?」
ค้นหาทิศทางของเสียง
หนวดขนาดใหญ่ที่น่าจะเคยเป็นอาคารกำลังดิ้นไปมาในที่ต่างๆ ปิดกั้นทัศนวิสัยของเขา
พวกมันดิ้นไปมาเหมือนตุ๊กตาเป่าลมที่ใช้ในการโฆษณา
"จัดการมัน"
"ตามที่นายท่านบัญชาครับ"
ซวบ!
แสงดาบวาบขึ้น
หนวดในบริเวณใกล้เคียงหลายสิบเมตรถูกตัดออก เหลือเพียงราก
มันเป็นผลงานของรีเดียนที่อยู่ใกล้ๆหนวดนั้น
'ที่นั่น'
ฮานเห็นจุดสีแดงจุดหนึ่ง
ฮานสามารถสังเกตสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถมองเห็นได้
มีบางสิ่งที่โดดเด่นในโลกแห่งความโกลาหล
โครม!
ฮานกลายเป็นสายฟ้าสีดำ และบีบอัดระยะทางหลายสิบเมตรในทันที
จากนั้นเขาก็เหยียดมือซ้ายออกไปแล้วบีบมันแน่นราวกับจะจับอะไรบางอย่าง
"โอ๊ย!"
ตาข่ายสายฟ้าขยายออกไป
จากนั้นก็มัดร่างแห่งความโกลาหลที่ซ่อนอยู่
ไนอัลกลับมาร่างมนุษย์อีกครั้งและกำลังดิ้นอยู่ในตาข่าย
"มันเจ็บนะเว้ย!"
ดาบใหญ่ถูกเหวี่ยงออกไป
มุมปากของเด็กชายที่กำลังขดตัวก็เปิดกว้าง
แคร้ง!
"หึ แต่ฉันจะไม่ยอมตายง่ายๆ หรอกนะ..."
แขนขวาของเด็กชายเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว
ใบมีดยื่นออกมาแทนที่จะเป็นปลายแขน มันพุ่งออกมาเพื่อปัดป้องดาบใหญ่
ใบมีดเปล่งแสงสีดำที่ดูเป็นลางไม่ดี
"……."
ชรึ้ก!
หนวดที่ยื่นออกมาจากด้านหลังเด็กชาย
มันดิ้นไปมาและกระจายไปทุกทิศทุกทาง เล็งไปที่ด้านหลังของฮาน
แต่มันก็กลายเป็นเถ้าถ่านในทันทีด้วยสายฟ้า
“นี้ที่นายทำมันนั่นไม่ได้ผลหรอกนะ”
ดวงตาของฮานหรี่ลงมองเด็กชายคนนั้น
จากนั้นเขาก็เหวี่ยงใบมีดในแนวนอน
ทั่วทั้งบริเวณสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงตามวิถีของดาบ
ดาบทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง
ปัง!
คลื่นกระแทกที่จับต้องไม่ได้แผ่กระจายออกไป
เสื้อคลุมของฮานโบกสะบัดอย่างรุนแรง
“ฮ่าๆๆๆๆ…”
“มีอะไรน่าสนุกกว่านี้ไหม?”
“ในที่สุดแกก็ตอบคำถามของฉันแล้ว?”
ไนอัลตอบพร้อมกับลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่ง
ในขณะเดียวกัน ดาบในมือขวาของเขาก็ขยับและเล็งไปที่จุดสำคัญของฮาน
ความเร็วที่สายตาธรรมดาไม่สามารถมองเห็นได้
แน่นอนว่ามันแค่กระเด้งออกมาเบาๆเมื่อเข้าใกล้ฮาน
หลังจากผ่านการต่อสู้สนามรบมานับไม่ถ้วน ทักษะการต่อสู้ของฮานก็ก้าวข้ามระดับปรมาจารย์มานานแล้ว
ถึงเขาจะมีประสบการณ์การต่อสู้มานานแล้ว ก็เป็นไปไม่ได้ที่เด็กนั้นจะตามไม่ทัน
ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
“คิคิคิ!”
วู้ว!
ข้างหลังฮาน
สัตว์ประหลาดที่ทำจากหนวดนับร้อยถักเข้าด้วยกันก็เกิดขึ้น
ขณะที่พวกมันกำลังจะโจมตี ลูกศรสีทองก็บินมาจากที่ไหนสักแห่งและแทงทะลุตรงกลางหนวดนั้น
และสัตว์ประหลาดก็หายตัวไปโดยไม่ทิ้งรูปแบบใดๆ ไว้
เหนือร่างฮาน
เศษซากรวมตัวกันเหมือนฝูงผึ้งและพยายามทำให้เขาประหลาดใจ
อย่างไรก็ตาม พวกมันถูกทำลายลงในเปลวเพลิงทันที
เหมือนกัน
ไม่ว่าเด็กชายคนนั้นจะทำอะไรก็เหมือนกัน
มันแตกละเอียด แตกละเอียด และเสียหาย
ผลงานที่ไนอัลครุ่นคิดและสร้างมาหลายสิบปีนั้นถูกปฏิบัติราวกับขยะและแตกเป็นเสี่ยงๆ
เขาใส่เอฟเฟกต์และพลังต่างๆ มากมาย รวมถึงพลังแห่งความโกลาหลมหาศาลเพื่อทำให้เจ้าพวกนั้นลำบาก แต่ไอ้สิ่งที่เขาเตรียมมามันก็ตายไปโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย น่าประหลาดใจจริงๆ
มันเหมือนแมลง
แม้แต่กองทัพที่สามารถทำลายล้างมิติเดียวได้ทั้งหมด
พวกเขาไม่สามารถเทียบได้กับพวกเขา
เศษซากแห่งหายนะมันโผล่ออกมาเรื่อยๆ
สัตว์ประหลาดแห่งความโกลาหลทุกชนิดฉีกผ่านรอยแยกแห่งความโกลาหลและปรากฏตัว
ทั้งหมดเป็นของเล่นที่ไนอัลสร้างขึ้นด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปริมาณ ขนาด หรือมวล
มันพังทลายลงในทันที
ตั้งแต่ช่วงเวลาหนึ่ง
สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานที่แห่งสงคราม แต่เป็นสถานที่สังหารหมู่
"อ่า มันสนุก มันสนุก! มันสนุกมากจริงๆ!"
ร่างกายของเด็กชายบวมขึ้นเป็นกระจุกๆ
ใบมีดหลายพันเล่มพุ่งออกมาจากรูปร่างที่น่ากลัวนั้น
คนพวกนั้นป้องกันได้
คราวนี้ทั่วร่างกายของไนอัลมีของเหลวที่เป็นกรดซึ่งละลายสิ่งมีชีวิตเพียงแค่สัมผัสก็พุ่งออกมา
แน่นอนว่ามันถูกสกัดกั้นได้อีกครั้ง
ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่มีผล
นอกจากนั้น
และอีกครั้ง
ไนอัลคิดมากเกี่ยวกับวิธีการที่จะใช้
แต่มันกลับใช้ไม่ได้ผลเลย
ราชาที่อยู่ตรงหน้าเขาดีดมันออกไปราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา
ชึ้ก!
ไหล่ซ้ายของเด็กชายถูกดาบใหญ่เฉือนเป็นชิ้นๆ
เลือดสีดำข้นเหนียวคล้ายน้ำมันดินไหลออกมา
“ฮิฮิฮิฮิ!”
ไนอัลเหวี่ยงใบมีดในมือขวาอย่างบ้าคลั่ง แต่
มันยังไม่ถึง
คราวนี้มือขวาของเขาถูกตัดขาดทั้งหมด
แขนขาถูกตัดขาด
เขาพยายามจะงอกมันขึ้นมาใหม่ในทันที แต่
ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันไม่งอกใหม่ตามที่ใจคิด
มันไม่ใช่แม้แต่การต่อสู้เลยด้วยซ้ำ
ดาบใหญ่เฉือนทั่วร่างของเด็กชายราวกับกำลังสับมัน
แล้วมันก็ไม่ใช่การฟันดาบอีกต่อไป แต่เป็นการฆ่าสัตว์ตัวหนึ่ง
"อ่า ใช่แล้ว โลกิ"
ไนอัลพูดอย่างงุนงง
แขนขาที่เคยแข็งแรงถูกตัดออกเป็นชิ้นๆ และเด็กชายก็เหลือเพียงท่อนบนและศีรษะเท่านั้น
"แม้ว่าแกจะไม่สามารถใช้พลังแห่งเทพเจ้าได้อย่างเต็มที่ที่นี่ แกก็ยังสามารถทำได้ขนาดนี้"
ชึ้ก!
ฮานไม่ตอบ
แต่เขาเพิ่งแทงใบมีดเข้าที่หน้าอกของเด็กชาย
ตอนนี้ไนอัลกลายเป็นเนื้อเสียบไม้
ในความเป็นจริง มันไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นการต่อสู้ที่เหมาะสมได้เลย
ตั้งแต่วินาทีที่เขาปรากฏตัวที่นี่ เด็กชายก็กลายเป็นแค่เหยื่อเท่านั้น
'เขารู้'
ไนอัลคิด
ว่าถ้าโลกิถูกเรียกตัวมาที่นี่ เขาจะไม่สามารถชนะได้
เขาต้องหยุดมันอย่างสิ้นหวัง
'นี้เขาทำดีที่สุดแล้วเหรอ?'
เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ชายคนนั้นมาที่นี่
ด้วยความจริงใจ จริงจัง และด้วยทุกวิถีทางหรือไม่
เมื่อคิดเช่นนั้น ไนอัลก็อดหัวเราะไม่ได้
"หึหึหึ..."
คำตอบคือไม่
เด็กชายทรยศต่อเจตนาของเจ้านายที่สร้างเขาขึ้นมา
คำสั่งของเจ้านายคือกำจัดโลกิด้วยพลังทั้งหมดของเขา
แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่สนุกสิ
ถ้าจบลงทันที เหตุผลที่เขาเกิดมาก็จะหายไป
แล้วเขาจะถูกกำจัดไหม?
นั่นก็ไม่สนุกนะสิ
ใช่ เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกหน่อย
"หึหึหึหึ!"
อ่า เข้าใจแล้ว
การมีชีวิตอยู่คืออะไร
ความสุขของการรู้สึกถึงหัวใจและอารมณ์
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเจตนาฆ่าและความริษยาที่น่าเกลียดและสกปรก
"หึ ฉันรู้สึกดีที่สุด"
ไนอัลหัวเราะ
ซวบ!
จากนั้นกะโหลกศีรษะของเขาก็แตกเป็นเสี่ยงๆ จากดาบใหญ่ที่ฟาดลงมา แต่เขาก็ยังไม่หยุดหัวเราะ
「คิคิคิคิ!」
"เงียบหน่อยได้ไหม?"
「ใช่ ฉันไม่ควรแพ้จากการที่แกเล่นแผลงๆ แบบนี้」
ในไม่ช้า พลังแห่งการแทรกแซงก็เริ่มพันรอบเศษซากแห่งความโกลาหล
ไนอัลเข้าใจแล้ว
นี่คือภาชนะแห่งอนันต์ ซึ่งเป็นหนึ่งในพลังของโลกิ
ผู้ชายคนนั้นกำลังพยายามจะกลืนกินเขา
「อย่ายอมแพ้ง่ายๆ...ได้โปรดมีชีวิตอยู่ต่อ...」
ไนอัลพูดอย่างหนักแน่น
「ยิ่งแกแข็งแกร่ง ยิ่งแกยิ่งใหญ่ ค่าแห่งการมีอยู่ของร่างกายนี้ก็จะยิ่งสูงขึ้น คิคิคิ...」
เสื้อคลุมของฮานโบกสะบัด
สิ่งที่เคยเป็นเศษซากของไนอัลกลายเป็นหมอกดำและถูกดูดเข้าไปในเสื้อคลุม
นั่นคือจุดจบ
การดำรงอยู่ของไนอัลถูกฮันดูดซึมเข้าไปในนั้น
'เขาเป็นคนที่น่ารำคาญ'
เขารู้สึกเบื่อมากกว่าโล่งใจ
'ฉันต้องเจอหน้าเขาต่อไปเหรอ?'
ทันทีที่ฮานกลืนกินไนอัลเข้าไป เขาก็รู้ทันที….
ตัวตนที่แท้จริงของไนอัลคือยามที่สร้างขึ้นโดยเจ้าแห่งความโกลาหล
จุดประสงค์ของการดำรงอยู่ของมันคือการกำจัด 'โลกิ ผู้ทำลายระเบียบของจักรวาล'
ดังนั้น ตราบใดที่วัตถุประสงค์นั้นไม่บรรลุผล มันจะเกิดใหม่อีกครั้ง
คนที่โลกิเพิ่งจัดการไปเป็นเพียงยามหมายเลข 1
น่ารำคาญชะมัด
มากกว่าพลังการต่อสู้ของมันเอง ความอาฆาตพยาบาทและความบ้าคลั่งที่เขามีอยู่นั้นสร้างความรำคาญมากกว่า
รูปแบบของสงครามอาจซับซ้อนกว่าเดิมมาก แทนที่จะเป็นวิธีการปะทะกันด้วยกำลังอย่างที่เคยเป็นมา
แต่นั่นเป็นเรื่องของอนาคต
ฮานหันหลังกลับ
"เยี่ยมมากเลย...! "
ไรก็ได้โบกแท่งไฟแล้วตะโกนอย่างงุ่มง่าม
"......ฮา"
ลูกน้องของเขารวมตัวกันรอบๆ เขา
'ฉันจะจัดการเรื่องนี้อีกครั้งได้ยังไง'
ฮานเดาว่าต้องฟังเรื่องราวตั้งแต่ต้น
เขาถอนหายใจและมองขึ้นไปบนฟ้า
ท้องฟ้าแห่งการทำลายล้างหายไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และมีเพียงเมฆดำเท่านั้นที่ยังคงวนเวียนอยู่
ยังไงก็ตาม ที่นี่เป็นเพียงเศษซากแหงความหายนะเท่านั้น
เมื่อโฮสต์ของการปนเปื้อนหายไป มันจะหายไปในไม่ช้า
"……."
สายตาของฮานขยับมองไปยังที่ที่หนึ่ง
เขามองไปทางรูปปั้นม้าศึกที่ไรก็ได้กำลังถืออยู่พร้อมกับแท่งไฟ
มันสึกหรอและเก่ามาก แต่ยังคงรูปร่างไว้ได้
'เธอทำเรื่องทั้งหมดนี้เพื่อรูปปั้นเล็กๆ นั่นเหรอ?'
แม้แต่เขาเองก็คิดว่ามันไร้สาระ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฮานรู้สึกว่างเปล่าในหัวและหัวเราะออกมา
รูปปั้นเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรพิเศษ
เพราะสิ่งนั้น ทั้งโลกและวัลฮัลลาก็ตกอยู่ในความโกลาหลครั้งใหญ่
อาจมีการโจมตีครั้งใหญ่ที่นั่นเช่นกัน
มันเป็นเพราะสิ่งนั้น
ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นเพราะรูปปั้นนั้น
แม้ว่าวัลฮัลลาจะมีสมบัติและทรัพย์สมบัติมากมายที่ไม่สามารถเปรียบเทียบกับรูปปั้นดังกล่าวได้
แต่ฮานปฏิเสธทุกอย่างและเพื่อรูปปั้นนั้นเพียงอันเดียว
ฮานมาไกลขนาดนี้
'ไม่'
คุณค่าของสิ่งของไม่ได้ถูกกำหนดโดยผู้อื่น
ถ้าคิดว่าต้องการมัน มันก็เป็นสิ่งที่ที่ค่าคุ้มกับความต้องการอย่างแน่นอน
เมื่อคิดเช่นนั้นฮานจึงก้าวเท้าไปด้านหน้า
ไปยังที่ที่ทุกคนอยู่ยืนอยู่….