เรื่องราวของไรก็ได้ ตอนที่ 18 (1)
[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
<เรื่องราวของไรก็ได้ ตอนที่ 18 (1)>
***********
ห้องสมุดแห่งภาพมายาและเรื่องราวต่าง ๆ ภายในนั้นเลือนหายไปราวกับฟองสบู่
ความเป็นจริงอันโหดร้ายปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ
ทิวทัศน์ของกรุงโซลที่กลายเป็นนรก
เธอถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในที่แห่งนี้
นี่ไม่ใช่ความฝันหรือภาพลวงตา
แม้จะไม่ใช่สถานที่ที่เธอเคยอยู่ แต่มันก็เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวในเกม
หรือเหตุการณ์ในความฝัน
หรือแม้แต่การตั้งค่าในเกมมือถืออย่าง 'พิกมีอัพ'
มันไม่ใช่สิ่งเหล่านั้น
ที่นี่คือความจริง
โลกอีกใบที่แตกต่างจากโลก ที่เกิดจากความโกลาหลแห่งห้วงลึก
'เพราะว่า'
เธอรู้ได้
เพราะเธอเห็นมัน
เพราะเธอรู้สึกได้
'เธอแค่อยากรู้'
เธออยากรู้ชีวิตของเหล่าฮีโร่ที่เธอเฝ้ามองในฐานะนายท่าน
เธอไม่อยากมองข้ามมันไปด้วยข้ออ้างหรือสมมติฐานง่าย ๆ เช่น 'พวกเขาดูเหมือนมีชีวิต' หรือ 'พวกเขาทำตัวเหมือนมนุษย์'
'เธออยากยอมรับมันจากใจจริง'
ว่าที่นั่นไม่ใช่แค่ในเกม แต่มันคือเรื่องจริง
และเหล่าฮีโร่ทั้งหมดล้วนเป็นมนุษย์
และในฐานะนายท่าน เธอมีอิทธิพลอย่างมากต่อชีวิตของพวกเขา
แต่การคาดเดาเพียงอย่างเดียวไม่สามารถให้คำตอบได้
มันเป็นไปได้ว่าทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตาของเธอ
ความจริงแล้ว 'พิกมีอัพ' อาจเป็นแค่เกม และเหล่าฮีโร่ในนั้นอาจเป็นเพียง AI ที่ชาญฉลาด และการที่ฮาน อิสรัต ฮีโร่ที่มาหาเธอ อาจเป็นเพียงภาพลวงตาในความฝัน
เธอไม่อยากปฏิเสธความเป็นไปได้นั้น
เธอต้องการความมั่นใจ
ดังนั้นเธฮจึงมายืนอยู่ที่นี่
หลังจากได้รู้ความจริงและเรื่องราวทั้งหมด เธอยืนอยู่ที่นี่ด้วยความประสงค์ของเธอเอง
ที่นี่ ช่องว่างแห่งความโกลาหล
เธอเห็นท้องฟ้าที่ลุกเป็นไฟและเมฆสีเทา
เธอมองเห็นสิ่งที่อยู่บนท้องฟ้านั้น
'ทิวทัศน์ที่เหล่าฮีโร่มองเห็นก่อนจะถึงจุดจบ'
โลกของโมเบียส
แม้จะอยู่ในมิติที่แตกต่างกัน แต่สีของท้องฟ้าที่ลุกโชนนั้นก็คงเหมือนกัน
แล้วที่นี่คือที่ไหนกัน?
มันคือทิวทัศน์ของโลกในตอนที่กำลังจะถูกทำลายงั้นหรือ?
แม้แต่ไรก็ได้ ผู้ที่เข้าใจความจริงของ 'พิกมีอัพ' ก็ไม่อาจรู้ได้อย่างสมบูรณ์
มีเพียงสิ่งเดียว
ที่เธอสามารถมั่นใจได้...
'มันเป็นแค่อนาคตที่ยังมาไม่ถึง'
มันคือ 'ความจริง'
แต่ไม่ใช่ 'ความเป็นจริง'
"ผมเคยบอกพี่สาวแล้วใช่ไหม ตอนที่อยู่บนรถไฟใต้ดินน่ะ?"
อีกฟากหนึ่งของสี่แยก
เหนือซากปรักหักพังที่พังทลายลงมา
เด็กหนุ่มปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแสงสีแดง
"ว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง"
ไรก็ได้มองไปข้างหลัง
ก็เป็นอย่างที่คิด
เหล่าฮีโร่ที่เพิ่งจะคอยปกป้องเธออย่างแข็งแกร่งเมื่อครู่นี้หายไปไหนหมดแล้ว
ตอนนี้ ณ ที่แห่งนี้ มีเพียงไรก็ได้เท่านั้นที่อยู่ลำพัง
"ที่นี่มีแค่พี่กับผม"
"..."
"ลองตะโกนขอความช่วยเหลือดูสิ ไม่มีใครมาช่วยหรอก"
รอยยิ้มของไนอัลกว้างขึ้น
"พี่ที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวจะทำอะไรได้? แน่นอน ทำอะไรไม่ได้หรอก คนไร้ความสามารถ คนธรรมดาที่ไม่มีพลังอะไรเลย คนอ่อนแอที่คอยเกาะคนแข็งแกร่ง ขยะที่ไม่สามารถทำอะไรได้ด้วยตัวเอง ฮ่า ๆ ๆ ๆ "
ทุกครั้งที่ไนอัลหัวเราะ เงาสีดำข้าง ๆ เขาก็สั่นไหวราวกับกำลังเต้นรำ
แม้สีหน้าของเขาจะดูไร้เดียงสาเหมือนเด็ก แต่ก็มีความบ้าคลั่งแปลก ๆ แฝงอยู่
"ไม่!"
ไนอัลกางแขนทั้งสองข้างออก
"แม้จะเป็นคนแข็งแกร่ง! แม้จะเป็นฮีโร่ที่สร้างประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ เป็นฮีโร่พันปี หมื่นปี! ก็เป็นแค่แมลงเหมือนกัน! ไม่มีใคร ไม่มีใครหนีพ้นหรอก มันก็แค่การดิ้นรนที่ไร้ประโยชน์! ราชาแห่งเขตแดนก็เหมือนกัน!"
เสียงของไนอัลดังก้องไปทั่ว
เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มอีกต่อไป
ร่างของความโกลาหลขนาดมหึมาแผ่กว้างออกไปราวกับม่าน ไม่สามารถคาดเดาได้ว่ามันคืออะไร
"พวกแกทำอะไรสำเร็จบ้าง! แม้แต่กษัตริย์ครึ่งคนครึ่งเทพที่บันทึกไว้ในมหากาพย์ของสุเมเรียนโบราณ!"
กิลกาเมช ฮีโร่ที่ถูกเรียกขนานนามเช่นนั้น เมื่อตระหนักถึงความกลัวต่อความตาย
เขาก็เองพยายามดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่ตลอดไป แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถบรรลุเป้าหมายและตายไป
เขาไม่ได้ทิ้งอะไรไว้เลย
"หรือแม้แต่เทพเจ้าแห่งสงคราม ผู้พิชิตทุกดินแดนที่สามารถไปถึงได้!"
ชายที่ถูกเรียกว่าเทพเจ้าแห่งสงครามด้วยร่างกายของมนุษย์
เขาทำให้ทุกดินแดนและอาณาเขตที่มองเห็นก้มหัวให้เขา
แต่สิ่งที่ฆ่าเขาก็เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา
ชายที่ถูกเรียกว่าอเล็กซานเดอร์มหาราช เสียชีวิตอย่างน่าอนาถหลังจากป่วยเป็นไข้ได้เพียงสัปดาห์เดียว โดยไม่สามารถพูดได้อย่างปกติ
หลังจากเขาตาย จักรวรรดิของเขาก็แตกแยก
เขาไม่ได้ทิ้งอะไรไว้เลย
"หรือแม้แต่จักรพรรดิองค์แรกที่รวมแผ่นดินจีนให้เป็นหนึ่ง!"
เหนือกว่าทุกคน
ผู้ที่อยู่เหนือมนุษย์ทุกคนที่มองเห็น
มีนางสนมหลายร้อยคน ขุนนางหลายพันคน และกองทัพหลายหมื่นคน ชายที่เรียกตัวเองว่าจักรพรรดิแห่งจักรพรรดิ สุดท้ายก็ตายเพราะสมองถูกทำลายจากพิษปรอท หลังจากที่เขาตามหาข่าวลือเกี่ยวกับยาอายุวัฒนะเพื่อหนีจากความตาย
หลังจากเขาตาย จักรวรรดิของเขาก็แตกแยก
เขาไม่ได้ทิ้งอะไรไว้เลย
"ไม่มีใครสามารถต่อต้านความว่างเปล่าได้"
ไนอัลประกาศแล้ว
ไม่มีกษัตริย์องค์ใดที่มีอำนาจใดๆ ไม่ว่ากษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่หรือยิ่งใหญ่เพียงใดจะประสบความสำเร็จมานับไม่ถ้วน ก็สามารถหลีกเลี่ยงได้
เช่นเดียวกับปราชญ์และนักปราชญ์ผู้รู้ความจริงหลังจากการตรัสรู้
ไม่ว่าจะทำอะไรก็หลีกเลี่ยงไม่ได้
หากเป็นมนุษย์ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เช่นกัน
เกิดมาแล้วหนีไม่พ้น
ชีวิตหนีไม่พ้น
ความตายและการสิ้นสุดเกิดขึ้นกับทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน
ชีวิตและความตาย
สิ่งมนุษย์ทุกคนทำได้คือพยายามดิ้นรนและหลบหนีอย่างไร้ความหมายซ้ำแล้วซ้ำอีก
“คิดว่ามันจะแตกต่างไปไหมเพียงเพราะเขาเป็นผู้ชายคนนั้น? ชายคนนั้นก็เหมือนกันนั้นแหละ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว สุดท้ายแล้วความว่างเปล่าก็จะมาหาเขา เหมือนกับกษัตริย์ในประวัติศาสตร์เจอ ในที่สุดความโกลาหลและความว่างเปล่าก็จะมาหาเขา และเจ้าของความโกลาหลและความว่างเปล่านั้นก็คือไนอัลคนนี้เอง”
ซ่า
ร่างแห่งความโกลาหลหายไป และเขาก็กลับกลายเป็นเด็กชายไร้เดียงสาอีกครั้ง
"เข้าใจไหมพี่สาว? ว่าการต่อสู้ของไอ้โลกิมันไร้สาระแค่ไหน มันเป็นการต่อสู้ที่ไม่มีทางชนะตั้งแต่แรก เป็นการต่อสู้ที่ถูกกำหนดให้พ่ายแพ้แล้ว"
ไนอัลพูดด้วยรอยยิ้มสดใส
"ดังนั้น ไปปล่อยเขาให้เป็นอิสระเถอะ"
"..."
"การมีชีวิตอยู่มันเจ็บปวด เจ็บปวดมาก ชีวิตของมนุษย์ก็คือกระบวนการที่เกิดมาพร้อมกับชะตากรรมแห่งความตาย และก็เพียงแค่พยายามหนีจากมันเท่านั้น"
"..."
"ทุกอย่างมันไร้ค่าและไม่มีคุณค่า เกียรติยศ ความสำเร็จ เงินทอง ความรัก ความดีความชั่ว ความเชื่อ สิ่งเหล่านี้ไม่เคยมีอยู่จริง พวกมนุษย์เป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองไม่ใช่เหรอ?"
ไนอัลหัวเราะหึๆ
"เพราะอยากจะหนีไง อยากจะหนีจากความจริงแห่งความว่างเปล่า ในท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีอะไรเหลือ ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ ไม่มีอะไรมีความหมาย พวกมนุษย์ก็เลยสร้างคุณค่าและให้ความหมายกับสิ่งต่าง ๆ ขึ้นมาเองไม่ใช่เหรอ?"
ไม่มีอะไรมีอยู่จริงตั้งแต่แรก
ไม่มีอะไรเลย
แค่บังคับให้มีความหมายขึ้นมาเท่านั้น
เกียรติยศคืออะไร?
ความสำเร็จคืออะไร?
ความเชื่อคืออะไร?
มันเป็นแค่แนวคิดที่มนุษย์กำหนดขึ้นมาเองตามอำเภอใจ
มันไม่ได้รับการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ ดังนั้น มันจึงเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด
แม้แต่ความรัก
แม้แต่มิตรภาพ
แม้แต่ความเสน่หา
มันก็เป็นเพียงโปรแกรมหรือคำสั่งให้แสดงพฤติกรรม ที่เกิดจากสัญญาณไฟฟ้าในสมองและคำสั่งของยีนเท่านั้น
มันไม่มีคุณค่าที่แท้จริงอะไรเลย
แก่นแท้ของโลกคือความว่างเปล่าและความโกลาหล
"ดังนั้น นี่ไม่ใช่การต่อสู้"
ไนอัลพูด
"แต่มันคือการยอมรับ ยอมรับชะตากรรมนั้นแล้วจะมีความสุข ได้รับการช่วยให้รอด ถ้าคิดว่ามันช่วยไม่ได้ตั้งแต่แรก ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีก"
ไนอัลพูด
"พี่สาวก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ? พี่ใช้ชีวิตแบบนั้นมาตลอดไม่ใช่เหรอ? พี่ไม่ได้ใช้ชีวิตที่ยิ่งใหญ่อะไรเลยนี่ พี่ก็แค่ใช้ชีวิตไปตามที่มันเป็น เกิดมาก็เลยอยู่ไปวัน ๆ ไม่ใช่เหรอ?"
เกิดมาก็เลยมีชีวิตอยู่
เกิดมาก็เลยใช้ชีวิตไปวันๆ
เธอไม่อาจปฏิเสธได้
เพราะมันไม่ใช่เรื่องโกหก
มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ตั้งเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ไว้เป็นหลักในการดำเนินชีวิตและทุ่มเทให้กับมัน
คนส่วนใหญ่ 99.9% ต่างก็มีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ
ปล่อยให้ชีวิตไหลไปตามกระแส
ถ้าคนประเภทแรกถูกเรียกว่าฮีโร่ ไรก็ได้ก็ไม่ใช่ฮีโร่
เธอเป็นแค่คนธรรมดา
"พี่สาวจะรับมือกับชะตากรรมของผู้ชายคนนั้นได้เหรอ?"
"ฉัน..."
"พี่ตัดสินใจแล้วจริง ๆ เหรอ?"
ภาพของครอบครัวและเพื่อน ๆ ผุดขึ้นมาในใจของไรก็ได้
การตัดสินใจ
การตัดสินใจที่จะต่อสู้
การต่อสู้หมายถึงการบาดเจ็บ
ต้องเสียสละบางสิ่งบางอย่างเพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้า
ไม่ว่าจะเป็นตัวเองหรือคนอื่น
ไนอัลกำลังพูดอยู่
ว่าเธอจะก้าวต่อไปอีกก้าวจริง ๆ เหรอ
นี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ
มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลย
แค่เข้าไปพัวพันเล็กน้อย ไรก็ได้ก็ถูกดึงเข้าไปในโลกที่ไม่ธรรมดา
เธอต้องเผชิญกับเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน
ถ้ามีอะไรผิดพลาดไปเล็กน้อย ไม่ใช่แค่เธอ แต่ครอบครัวและเพื่อน ๆ ของเธออาจจะถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
'เขาขู่เธอสินะ'
ถ้าเธอยังทำตัวอวดดี เขาจะทำให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวด
และผลกระทบนั้นอาจจะส่งไปถึงครอบครัว ญาติพี่น้อง และเพื่อน ๆ ของเธอด้วย
"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพี่สาวจะหยุดอยู่แค่นี้ ผมจะจัดการให้ทุกอย่างเรียบร้อย ผมจะลบความทรงจำของพี่ให้ด้วย จะทำให้พี่จำเรื่องของหมอนั่นไม่ได้ อ้อ แล้วก็จะมีเซอร์วิสพิเศษให้ด้วยนะ ผมจะทำให้พี่มีชีวิตที่สนุกสนานได้ตามที่ต้องการ อยากได้เท่าไหร่ล่ะ? ร้อยล้าน? พันล้าน?"
"ถ้าฉันรับข้อเสนอของนาย นายจะทำแบบนั้นให้จริง ๆ เหรอ?"
"แน่นอนสิ จะโกหกไปทำไม?"
เด็กชายหัวเราะ
"เงินในโลกมนุษย์มันไม่มีค่าอะไรสำหรับผมเลย จะจ่ายเท่าไหร่ก็ไม่ต่างกัน"
"...เหรอ"
"แล้วพี่ ตัดสินใจได้หรือยัง?"
"ไม่ต้องตัดสินใจหรอก ฉันมีคำตอบอยู่ในใจตั้งแต่แรกแล้ว"
"หา? งั้นทำไมถึงยอมฟังที่ผมพูดล่ะ?"
ไรก็ได้พูด
"แม่ฉันเคยบอกว่า เวลาจะตัดสินว่าอะไรถูกอะไรผิด ต้องฟังทุกฝ่ายก่อน"
"อะไรนะ?"
"ว่าฝ่ายไหนพูดโกหก ฝ่ายไหนเป็นเด็กไม่ดี"
"พี่พูดอะไรไร้สาระน่ะ ถ้ามีคำตอบอยู่ในใจตั้งแต่แรกแล้ว จะไปฟังอีกฝ่ายทำไม ในเมื่อคำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว"
"อ๊ะ จริงด้วย!"
ไรก็ได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใส
"สถานการณ์แบบนี้เขาเรียกว่ามีคำตอบในใจแล้วถึงมีคนถามสินะ"
"อะไรนะ? กำลังเล่นลิ้นกับผมอยู่หรือไง?"
"ก็แค่อยากรู้ว่านายจะพูดอะไรตลก ๆอีก"
สีหน้าของไนอัลที่ยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ
"ขอโทษนะ แต่ฉันหัวไม่ค่อยดี เรื่องสุเมเรียน เทพเจ้าแห่งสงคราม จักรพรรดิอะไรนั่น ฉันไม่ค่อยเข้าใจหรอก แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว ถ้าอยากคุยเรื่องแบบนั้น ไปหาอาจารย์วิชาปรัชญาเถอะ"
"..."
"แต่มีอย่างหนึ่งที่ฉันพอจะเข้าใจได้ ก็คือการมีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ น่ะ"
ช่วยไม่ได้
เกิดมาแล้วก็ต้องอยู่ต่อไป จะทำยังไงได้
ถึงจะบอกว่าไม่ใช่ความตั้งใจของเธอ ถึงจะบอกว่าสุดท้ายก็ต้องตายอยู่ดี แต่ก็ไม่สามารถนอนตายไปเฉย ๆ ได้นี่
ต้องลองทำเท่าที่ทำได้
นั่นแหละคือชีวิต
แม้จะไม่ใช่ชีวิตที่รุ่งโรจน์และยิ่งใหญ่แบบเหล่าฮีโร่
แต่นั่นก็คือชีวิตของเธอ
"ดังนั้น ฉัน"
เธอพูดอย่างแน่วแน่
"ฉันจะทำตามใจของฉันเอง"
เธอตะโกนเสียงดัง
"จะทำอะไรก็ได้ตามใจฉัน!"
เธอหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาด้วยมือขวา
เป็นรุ่นเก่าที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน
มันตกหลายครั้งจนแตกและบุบไปทั่ว
แต่มีแอปหนึ่งที่ติดตั้งอยู่ในนั้น ซึ่งไม่มีในสมาร์ตโฟนรุ่นใหม่ ๆ
แอปเกมชื่อ 'พิกมีอัพ'
หลายปีหลังจากที่เกมปิดให้บริการไปแล้ว นี่เป็นสมาร์ตโฟนเครื่องเดียวที่ยังมี 'พิกมีอัพ' ติดตั้งอยู่
และมันอยู่ในมือของเธอ
[ดูรูดุง!]
[พิกมีอัพ!]
[การอัปเดตเสร็จสมบูรณ์]
ไรก็ได้กดไอคอนที่อยู่ด้านบนสุด
ในตอนนี้ที่ไม่มีเซิร์ฟเวอร์ มันควรจะค้างอยู่ที่หน้าจอสีดำ แต่มั...
[กำลังดาวน์โหลด……!]
[ยินดีต้อนรับนายท่านไรก็ได้สู่พิกมีอัพ
ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นตรงนี้
แสงสีขาวส่องออกมาจากหน้าจอที่แตกร้าว
หน้าจอเริ่มต้นของ 'พิกมีอัพ' ที่เธอวาดฝันไว้
"หยุดนะ!"
ไนอัลรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร
ร่างของเด็กชายหายไปในพริบตา และความโกลาหลที่สั่นไหวก็ปรากฏขึ้นแทนที่
บู้ม!
หนวดหลายสิบเส้นยื่นออกมาจากด้านหลังของความโกลาหล
หนวดที่แหลมคมและแข็งแกร่ง สามารถฉีกเนื้อมนุษย์ออกเป็นพัน ๆ ชิ้นได้
แต่
ม่านสีเงินโปร่งแสงปรากฏขึ้นด้านหน้าของไรก็ได้และหยุดการโจมตีนั้น
เคร้ง!
เคร้ง!
กลุ่มหนวดรวมตัวกันเป็นเหมือนสว่านพยายามเจาะทะลุม่านพลัง แต่ก็ไม่สามารถทะลุผ่านม่านสีเงินนั้นได้ง่าย ๆ
'เธอไม่ได้อยู่คนเดียว'
พวกเขาบอกว่าจะช่วยเธอ
พวกเขาบอกว่าจะปกป้องเธอ แม้จะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตาม
แสงของม่านพลังนั้นคือพลังที่พวกเขามอบให้
'น่ากลัว…'
เธอเห็นมัน
จริง ๆ แล้ว เธอเห็นมันมาตลอด
'ดวงตา' ที่ลุกโชนอยู่เบื้องหลังไนอัล ทะลุม่านสีดำมืดนั้น
ถ้าไม่รู้ก็อาจจะดีกว่านี้
แต่ตอนนี้ หลังจากที่ได้ไปห้องสมุดและรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว เธอก็ตระหนักได้ว่าสายตาคู่นั้นคืออะไร และความกลัวที่อยู่ในนั้นคืออะไร
แค่มองก็รู้สึกได้
ก็แน่นอนอยู่แล้ว
เพราะมันมีอยู่แล้ว
มันมีอยู่ตั้งแต่เธอหรือทุกสรรพสิ่งถือกำเนิดขึ้นมาบนโลก
'ความตาย'
การสูญสลาย
ความว่างเปล่า
ความโกลาหล
โชคชะตา
จะเรียกมันว่าอะไรก็ได้
สิ่งที่ไม่มีทางหนีพ้น
แม้แต่ฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่
หรือผู้พิชิตแห่งยุคสมัย
หรือผู้แข็งแกร่งที่จะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์
สุดท้ายก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงสายตาคู่นั้นได้
ไม่ว่าใครก็ตาม
ตราบใดที่ยังคงอยู่ในโลกนี้
แม้แต่สิ่งที่ไม่มีชีวิตก็ไม่ต่างกัน
ตั้งแต่ดวงดาว ดาวเคราะห์ กาแล็กซี ไปจนถึงจักรวาล
ไม่มีสิ่งใดสามารถหนีจากสายตาคู่นั้นได้
'เกม '' ถูกสร้างขึ้นพิกมีอัพมาเพื่อต่อสู้กับสิ่งนั้น'
ในวินาทีที่ได้เผชิญหน้า เธอก็รู้ตั้งแต่เเรกล่ะ
ว่ามันถูกสร้างขึ้นมาให้ไม่สามารถเอาชนะได้
ความพ่ายแพ้เป็นสิ่งที่แน่นอน
ในตอนแรก เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ด้วยซ้ำว่าการแข่งขันจะสำเร็จหรือไม่
แม้แต่จะรู้ว่าการต่อสู้นั้นจะเป็นไปได้หรือไม่ก็ไม่อาจทราบได้
เหมือนกับที่มนุษย์ไม่สามารถต่อสู้กับทะเลได้
เหมือนกับที่มนุษย์ไม่สามารถต่อสู้กับดวงอาทิตย์ได้
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะต่อสู้ตั้งแต่แรก
นั่นแหละ
นั่นคือตัวตนที่แท้จริงของเจ้าของเด็กชายคนนี้
มันกำลังจ้องมองเธอจากเบื้องหลังความมืด
เหมือนกระต่ายที่อยู่ต่อหน้าสิงโต ไรก็ได้หดตัวลงตามสัญชาตญาณ
เหงื่อเย็นไหลออกมาและขาของเธอสั่นเทา
เธอไม่เคยทะเลาะกับใครเลยตั้งแต่เกิด
สำหรับเธอแล้ว แรงกดดันนี้มันโหดร้ายเกินไป
'เขาเคยรู้สึกแบบเดียวกับเธอไหมนะ?'
ไรก็ได้นึกถึงภาพในหนังสือ
เธอนึกถึงสีหน้าของชายคนนั้นเมื่อเขาได้รู้ความจริงอันสิ้นหวัง
เขาคงรู้
ว่าไม่มีทางชนะ
แต่ถึงอย่างนั้น
'เขาก็ไม่หยุด'
เขาไม่ยอมแพ้
เขาก้าวเดินต่อไป
'ไม่ใช่ว่าเขาไม่กลัว'
ตอนนี้เธอเพิ่งจะเข้าใจ
ภาพของฮาน อิสรัตในเกมที่เธอเคยเห็นนั้นสมบูรณ์แบบเกินไป ราวกับว่าเขารู้ทุกอย่าง ไม่รู้จักความกลัว
แต่มันไม่ใช่
นั่นเป็นไปไม่ได้
เขาไม่ใช่ทั้งฮีโร่หรือยอดมนุษย์
เขาเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง
เมื่อมองจากมุมมองของมนุษย์ ไม่ใช่มุมมองของนายท่านไรก็ได้ก็สามารถเข้าใจได้
ทุกครั้งที่เขาต่อสู้
ทุกครั้งที่เขาเหวี่ยงดาบและหลั่งเลือด
เขาเจ็บปวดและหวาดกลัว
ฮานไม่ใช่ฮีโร่ที่มีชีวิตเป็นอมตะ
เขาเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งเหมือนกับเธอ
เขาได้รับบาดเจ็บ ได้รับบาดแผล และเจ็บปวด
แล้วทำไมเขาถึงก้าวต่อไปได้
ทำไมเขาถึงไม่หยุด แม้จะอยู่ในความสิ้นหวังและความอยุติธรรม
'ความกล้าหาญ'
คือการก้าวไปข้างหน้าแม้จะรู้ว่ากลัว
ก้าวหนึ่งก้าวที่รวมกันเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง
ดังนั้นเขาจึงสามารถก้าวข้ามอดีตแห่งความสิ้นหวังและมุ่งหน้าสู่อนาคต
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ! ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!"
ความโกลาหลนั้นหัวเราะเยาะ
"แกเป็นนายท่านงั้นเหรอ? แกเป็นนายท่านของโลกิงั้นเหรอ? เสียงเห่าของสุนัขชัด ๆ!"
"..."
"ใช่! ฉันยอมรับว่าผู้ชายคนนั้นคู่ควรกับการถูกเรียกว่าราชา แต่แกคืออะไร? แกมีส่วนช่วยอะไรในเส้นทางของเขา?"
เคร้ง!
หนวดโจมตีอย่างรุนแรงขึ้น….
