บทที่ 43: การจากลา  

“ดี! ดี! ดีมาก!”

ปู่เฟิงอุทานด้วยความพอใจ เขาตกตะลึงกับรสชาติของอาหารที่เขาไม่ได้ลิ้มลองมานานหลายปี

เขามองเจียงว่านเฉิงด้วยสายตาที่อ่อนโยนมากขึ้น

“ไม่เลว ไม่เลว! สาวน้อย คุณเป็นแม่ครัวที่มีฝีมือจริงๆ ผมไม่ผิดที่เห็นคุณเป็นเช่นนี้!”

เจียงว่านเฉิงยิ้มและตอบ “ขอบคุณท่านที่ชมเชยค่ะ ถ้าอาหารถูกปากท่านก็เพียงพอแล้ว”

นักล่าข้างๆ รู้สึกขบขันกับความรู้สึกสงสัยที่เขาเคยมีเกี่ยวกับฝีมือการทำอาหารของเธอ

เวินเอ้อร์เฮ่อและเจียเอ๋อร์ต่างก็เริ่มทานอาหารอย่างตั้งใจ

เจียเอ๋อร์ทานอาหารอย่างไม่รู้ตัวเหมือนหนูขนาดเล็ก ที่ปากของเธอเต็มไปด้วยอาหารอร่อย

เธอทานลูกชิ้นหัวไชเท้า เนื้อหมู ผัดเห็ด และซุปเห็ดจนทานไม่ทัน

ส่วนไข่เจียวมะเขือเทศก็เปิดประสบการณ์ใหม่ให้กับรสชาติของเธอ

เวินเอ้อร์เฮ่อก็ชอบทุกอย่าง แต่ที่เขาชอบที่สุดคือไข่เจียวมะเขือเทศ

มันเปรี้ยวหวานและอร่อยมาก

เจียงว่านเฉิงใส่ไข่เจียวแทบทั้งหมดให้กับพี่น้องสองคน

เวินเอ้อร์เฮ่อเริ่มรู้สึกอิ่มมาก จนตัดสินใจออกจากโต๊ะก่อน

เขาบอกพี่ชายของเขา “ขออภัย ข้าจะกลับไปอ่านหนังสือในห้อง”

เจียงว่านเฉิงรู้สึกสงสัยเมื่อเห็นเขารีบออกไปอย่างรวดเร็ว:

“นี่มันไม่ใช่พลังของขุนนางที่เจ้าใช้เลย ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกเหนื่อย?”

เมื่อเจียงว่านเฉิงและเจียเอ๋อร์ทานอาหารเสร็จแล้ว เธอเห็นปู่เฟิงกำลังดื่มสุราอย่างมีความสุข

ปู่เฟิงพูดคุยเรื่องราวต่างๆ และเรื่องราวลึกลับ แต่เมื่อเห็นนักล่ามองมาทางเขา

เจียงว่านเฉิงก็ค่อยๆ ปิดหูและรีบกลับไปที่ห้อง

นักล่ามองเห็นเจียงว่านเฉิงที่ยังใส่เสื้อผ้าผู้ชายที่กลับบ้านเมื่อวาน และเห็นเธอหายไปในความมืด

เขาก็ยกแก้วสุราขึ้นดื่ม    “มาอีกแก้ว!”

“ดีๆ ไม่คิดว่าเจ้ามีความสามารถในการดื่ม! มาดื่มกับข้าสิ!”

“ฟังข้าเล่าเรื่องผีของปีศาจจิ้งจอก…”

หลังจากที่เจียงว่านเฉิงอาบน้ำให้เจียเอ๋อร์แล้ว เธอให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้านอน

เมื่อเจียเอ๋อร์นอนบนเตียง เธอถามขึ้น “พี่สาว คุณจะจากไปจริงๆ หรือ?”

วันนี้พี่ใหญ่ของเธอได้พูดถึงเรื่องนี้

เขาตำหนิพี่สาวที่พาเธอและเวินเอ้อร์เฮ่อไปที่เมืองและขายเห็ด

เจียเอ๋อร์ไม่กล้าพูดอะไร แต่เธอมีความสุขมาก

วันนี้เป็นวันแรกที่เธอได้เห็นผู้คนมากมาย ถนนที่คึกคัก และอาคารที่สูงใหญ่

มันเป็นวันที่เธอรู้สึกมีความสุขที่สุดในชีวิต

เจียงว่านเฉิงหยุดมือที่กำลังคลุมผ้าห่มให้เธอ

“พี่สาวทำผิด ข้าต้องรับผิดชอบ”  เจียเอ๋อร์ส่ายหัวแรง “ไม่, พี่สาว ข้าสุขมากแล้ว

เวินเอ้อร์เฮ่อก็เช่นกัน“   เจียงว่านเฉิงลูบหัวเธอ”แต่พี่ใหญ่ของเจ้าทำเพื่อปกป้องพวกเจ้า

พี่สาวทำการตัดสินใจที่ไม่ดี ตอนนี้คิดไปแล้วก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นการกระทำที่หุนหันพลันแล่น!”

“อนาคตอย่าทำแบบนี้อีกเลย ให้ฟังพี่ใหญ่ทั้งสองของเจ้า”

เจียเอ๋อร์รู้สึกขมขื่นในใจ   เธอหลั่งน้ำตาออกมา เจียงว่านเฉิงยิ้มและพูด

“อย่าให้หยดน้ำตาของเจ้าหลุดไปง่ายๆ มันมีค่าเหมือนมุก”

เจียเอ๋อร์รู้สึกสับสนแต่ปล่อยให้เจียงว่านเฉิงเช็ดน้ำตาของเธอ

เจียงว่านเฉิงลูบหลังเธอ “นอนเถอะ”

เจียเอ๋อร์ถาม “แล้วพี่สาวล่ะ?” เจียงว่านเฉิงตอบ “พี่สาวจะทำงานอีกสักพัก

เจ้าไปนอนก่อนเถอะ”   เจียงว่านเฉิงนั่งขัดสมาธิที่ปลายเตียง

พิงผนังและหยิบเข็มกับด้ายออกมาทำงาน

เจียเอ๋อร์มองไปที่เงาของเจียงว่านเฉิงที่สั่นไหวใต้แสงไฟและหลับไปอย่างรวดเร็ว

เจียงว่านเฉิงยิ้มและส่ายหัวเบาๆ เธอจะต้องเป็นเด็กจริงๆ

เธอจัดการเสื้อผ้าที่ทำเสร็จแล้วและเอาผ้าที่เหลือมาปรับแต่ง

ทั้งคืนเธอไม่ยอมนอนจนกระทั่งเกือบสว่าง ทำเสื้อผ้าของเวินเอ้อร์เฮ่อเสร็จ

ผ้าที่เหลือเธอคิดว่าจะทำเสื้อผ้าให้กับนักล่า แต่เนื่องจากไม่มีเวลาและไม่ได้วัดขนาด

เธอจึงตัดสินใจทิ้งมันไปให้เขาหาทางทำต่อ

ผ้าผืนนี้เป็นผ้าที่เขาเอามาจากเมือง

เจียงว่านเฉิงทำเสื้อผ้าที่สวยงามให้เจียเอ๋อร์จากชุดที่เธอเคยใช้

และยังทำรองเท้าสีขาวให้เธอเมื่อเสร็จแล้ว เธอวางเข็มกับด้ายลงอย่างเบาๆ

และลงจากเตียง  เธอเปิดถุงและนำเงินที่เหลือจากเมื่อวานออกมาทั้งหมด

เธอคิดแล้วใส่เหรียญทองแดง 170 ตำลึงไว้ในกระเป๋าตังค์ ส่วนที่เหลืออีก 7 ตำลึงวางไว้บนโต๊ะ

其中五两，是猎户给她请大夫的钱。

还有二两，本就该是雅姐儿的。

เจียงว่านเฉิงปล่อยผมแล้วจัดแต่งตัวใหม่ ใส่ผมเป็นมวยผมของผู้หญิงชนบท

เธอผูกผ้าสีฟ้าบนศีรษะและเปลี่ยนชุดเป็นชุดที่สะอาด

ชุดที่เหลือก็ใส่ในถุงแล้วผูกเป็นห่อ

เธอคลุมผ้าห่มให้เจียเอ๋อร์อีกครั้ง ก่อนจะออกจากห้องอย่างเงียบๆ

เธอเดินไปที่ครัว    ปู่เฟิงนอนหลับอยู่บนเก้าอี้

เจียงว่านเฉิงวางห่อของลงแล้วปลุกเขาเบาๆ

“ปู่เฟิง! ปู่เฟิง? อย่าปล่อยให้ตัวเองหนาวนะ!”

ปู่เฟิงสะดุ้งตื่นและมองไปรอบๆ ด้วยความมึนงง

“ที่นี่ที่ไหน?”

เจียงว่านเฉิงตอบ “ที่นี่บ้านของนักล่าที่มู่ซาน ท่านเมาเมื่อคืนนี้”

ปู่เฟิงฟื้นคืนสติขึ้นครึ่งหนึ่ง

เขาหยุดมองเจียงว่านเฉิงด้วยสายตาที่ดื้อดึง “ไม่มีทาง! ไม่เชื่อ!

เวินใหญ่ดื่มมากกว่าฉันได้เหรอ!? ฉันกลับบ้านได้ ฉันไม่ได้เมา…”

ปู่เฟิงลุกขึ้นอย่างเซซัง ถือขวดสุราที่ว่างเปล่าและเดินกลับบ้านในความมืด

เขาเพียงแค่หลับไปชั่วครู่ เขาไม่ยอมเมาในบ้านของผู้อื่น

เจียงว่านเฉิงเห็นเขาเดินได้ดีจึงคิดว่าน่าจะไม่เกิดอะไรขึ้น

ฟ้ายังไม่สว่างเต็มที่

เจียงว่านเฉิงรีบกลับไปที่ครัวเธอล้างข้าวให้สะอาดแล้วใส่ในหม้อ

เธอหั่นมันหมูและหั่นต้นหอมที่  ซื้อจากเมืองเมื่อวาน

เธอมีเห็ดที่เหลืออยู่เล็กน้อย ล้างให้สะอาดแล้วฉีกเป็นชิ้น

เธอใส่เห็ดลงในน้ำข้าวแล้วต้มน้ำซุปให้เข้มข้น   น้ำซุปเห็ดข้นๆ ก็ออกจากหม้อแล้ว

หลังจากคนข้าวให้เย็นลง เจียงว่านเฉิงเริ่มทำข้าวผัด

เธอทำข้าวผัดมันหมูและต้นหอม  เธอเสิร์ฟเพียงชามเล็กให้ตัวเองและกินจนพอแล้ว

หลังจากจัดการทำความสะอาดเตาและเก็บข้าวผัดกับน้ำซุปในหม้อเพื่อรักษาความร้อน

เธอปิดประตูแล้ววางไม้ค้ำที่ระเบียง  เจียงว่านเฉิงหันไปมองบ้านนักล่าเป็นครั้งสุดท้าย

เธอเดินออกไปในท่ามกลางความหนาวและหมองหม่นของเช้า

เจียเอ๋อร์ตื่นมาและรู้สึกว่าเตียงข้างๆ ว่างเปล่า เธอใส่เสื้อผ้าและลงจากเตียง

ตาของเธอเห็นชุดใหม่ที่พับไว้อย่างเรียบร้อยที่ปลายเตียงและรองเท้าสีขาว

วัสดุทั้งหมดเป็นผ้าลายดอกไม้สีขาวและเรียบ

เจียเอ๋อร์หยิบชุดใหม่ขึ้นมาด้วยความรัก

เธอวิ่งออกไปพร้อมกับชุดใหม่ในมือ  “พี่สาว! พี่สาว! ชุดใหม่ที่พี่สาวทำให้ฉันเหรอ?”

แต่ในครัวมีเพียงพี่ใหญ่และพี่รอง ไม่มีพี่สาวอยู่ที่นั่น

(จบบท)