บทที่ 26 คัมภีร์สิบสองชั้น
"เจ้าก็ได้ 'คัมภีร์สิบสองชั้น' มาแล้วไม่ใช่หรือ?" ซานอวี่กล่าว
"สหาย ข้าหาคนมาฝึกดูแล้ว! ไม่มีใครฝึกสำเร็จเลยสักคน!" เย่เชียนเติงพูดพลางขมวดคิ้ว
แม้แต่คัมภีร์ลับที่เพื่อนมอบให้ เขาก็ยังต้องหาคนมาลองฝึกดูก่อน
ในยุทธภพนี้ จะไม่ระวังตัวไม่ได้เลย!
"คัมภีร์สิบสองชั้น ต้องใช้พรสวรรค์และสติปัญญาระดับสูง ไม่ใช่ว่าทุกคนจะฝึกได้" ซานอวี่กล่าว
"ฮึ! พรสวรรค์อะไรกัน มีที่ไหนวิชากระบี่ที่ฝึกไม่ได้ แน่ๆ ว่าไม่อยากถ่ายทอดให้ จึงอ้างว่าพรสวรรค์ไม่พอ!" เย่เชียนเติงไม่เชื่อเรื่องพวกนี้
เขาก้าวไปข้างหน้า ร่างพุ่งทะยานราวกับนกใหญ่ พลางกล่าวว่า "สหาย! จงตายอย่างสงบเถิด!"
แสงดาบสะท้อนแสงจันทร์วาววับ ดุจดวงจันทร์เดี่ยวเจิดจ้า พร้อมรัศมีจันทร์อันเยือกเย็น ฟาดฟันใส่ซานอวี่
ซานอวี่รู้ดีว่า วิชาดาบตระกูลเย่ 'ดาบราตรี' จะทรงพลังที่สุดในยามค่ำคืน
เขาเห็นเงาดาบดำสนิทซ่อนอยู่ใต้แสงดาบเจิดจ้า ในความมืดนี้ หนึ่งดาบสองเงา หนึ่งสว่างหนึ่งมืด ช่างน่าพิศวงและรับมือยาก
ดังนั้นเขาจึงชักกระบี่ออกมา!
"วังหยกขาวบนสวรรค์ สิบสองชั้นห้าปราสาท!"
กระบี่พุ่งออกไป แสงกระบี่เจิดจ้า สง่างามเหนือโลก ราวกับมิใช่ของโลกมนุษย์ แต่เป็นกระบี่จากสรวงสวรรค์ ทะลวงเมฆหมอกนับชั้นมา!
กระบี่เซียนผู้ถูกเนรเทศ!
"เคร้ง! เคร้ง!" สองเสียง แสงกระบี่ของซานอวี่สกัดดาบแสงเงาสองคมของเย่เชียนเติงได้ แต่ก็ไม่มีแรงฟันใส่เย่เชียนเติง
เพราะเขาอ่อนแรงเกินไป
"ดี! วิชากระบี่ที่ยอดเยี่ยม!" เย่เชียนเติงเห็นแสงกระบี่ฉีกเสื้อผ้าหน้าอกตน หากซานอวี่ออกแรงอีกนิด เขาคงถูกกรีดท้องแล้ว
พูดแล้วก็น่าอาย ทั้งเขาและซานอวี่ล้วนมีวรยุทธ์ขั้นทะเลพลัง แต่ทุกครั้งเขามักถูกซานอวี่เอาชนะ
วิชากระบี่ 'คัมภีร์สิบสองชั้น' นี้ช่างแข็งแกร่งเหลือเกิน!
เขาอยากได้มันจริงๆ แม้ต้องทรยศเพื่อนก็ตาม!
"สหาย! เจ้าโดนพิษผงกัดกระดูกทำลายลำไส้แต่ยังทนได้จนถึงตอนนี้ ยังฟันกระบี่ออกมาได้ เกือบเอาชีวิตข้าไปแล้ว! ช่างเกินคาดจริงๆ!" เย่เชียนเติงมองซานอวี่ด้วยสีหน้าชื่นชม
"คัมภีร์สิบสองชั้นเป็นแค่ของนอกกาย มอบมันมา ข้าจะให้ยาถอนพิษเจ้า เราจะเป็นเพื่อนกันต่อไปได้!" เย่เชียนเติงพูดอย่างจริงจัง
"สหาย วันก่อนท่านช่วยชีวิตข้าไว้! แค่คัมภีร์สิบสองชั้นเล่มเดียว ข้าก็ถ่ายทอดให้ท่านแล้ว!" ซานอวี่หน้าซีดเผือด มุมปากมีเลือดไหล เขาต้องเกาะประตูวัดจึงยืนได้มั่นคง
เขาใกล้สิ้นลมจริงๆ แล้ว
คราวนี้ไม่มีใครมาช่วยเขาอีกแล้ว
"ฮ่าย! ช่างน่าเสียดาย!" เย่เชียนเติงถอนหายใจ พูดว่า "นี่เป็นเพราะเจ้าบังคับข้า!"
เขาฟันดาบยาว แสงดาบเจิดจ้าอีกครั้งพุ่งเข้าหาซานอวี่
ซานอวี่มองแสงดาบนั้น ยืนยังไม่มั่นคง ได้แต่รอความตาย
ซื่อเฟยเจ๋อแอบอยู่ในวัดร้าง เมื่อครู่เห็นกระบี่ของซานอวี่ทีแรกก็คิดว่าเรียบร้อยแล้ว วิชากระบี่เจ๋งขนาดนี้ แม้แต่ที่คฤหาสน์ซานไฉเมื่อวันก่อนก็ไม่เคยเห็น
แต่พริบตาเดียว กลับทำได้แค่ขูดผิวเย่เชียนเติง!
เจ้าก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ!
เขามองออก คนสองคนนี้ปากเรียกกันว่าสหาย แต่ในใจล้วนอยากฆ่าอีกฝ่าย! โดยเฉพาะเย่เชียนเติงที่พูดว่าจำใจ ให้มอบคัมภีร์ลับมาแล้วยังเป็นเพื่อนกันได้ แท้จริงเขาตั้งใจฆ่าแน่นอน หลังฆ่าซานอวี่แล้วก็จะฆ่าเขาด้วย!
พึ่งคนอื่นก็สู้พึ่งตัวเองไม่ได้ เขาต้องช่วยตัวเอง!
โชคดีที่เขาฝึกวรยุทธ์อย่างไม่ย่อท้อมาครึ่งเดือน รวมกับความเร็วในการฝึกที่พลังแท้ภายในเพิ่มขึ้นสามเท่าจาก 'คัมภีร์นิ้วเดียวพิชิตสรรพสิ่ง' พลังแท้ในร่างกายของเขาได้ก่อตัวเป็นก้อนเล็กๆ แล้ว
เขามีโอกาสใช้ท่าเดียว!
ดังนั้นเขาจึงกลิ้งตัว อาศัยจังหวะที่เย่เชียนเติงกำลังพูด มาอยู่ด้านในของประตูวัด ซึ่งเป็นจุดบอดของเย่เชียนเติงพอดี
เมื่อเห็นเย่เชียนเติงกระโจนมาฟันซานอวี่ เขาก็รู้ว่านี่คือโอกาสเดียว!
เขาเล็งไปที่เย่เชียนเติง ยกมือขวาขึ้น พลังภายในไหลตามเส้นทางที่ฝึกมาหลายวัน จากต้นกำเนิดขึ้นไปที่ "เชิงผง (จุดพลังบริเวณหน้าอก)" แล้วเลี้ยวเข้าแขนขวาที่ "เจี้ยนเหลียว (จุดพลังบริเวณไหล่)" ไหลลงไปถึง "กวานชง (จุดพลังที่ปลายนิ้วนาง)"
ที่นิ้วนาง
"ฟิ้ว~" เสียงแปลกประหลาดดังขึ้น คล้ายเสียงนกร้อง แต่ก็คล้ายเสียงวัตถุเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงฝ่าอากาศ ในจังหวะที่เย่เชียนเติงกำลังจะฟันถูกซานอวี่ มันก็พุ่งมาจากด้านข้างของซานอวี่
"อะไรน่ะ!" เขาแปลกใจ ในใจดาบที่เห็นไม่ได้เปลี่ยนทิศทาง แต่ดาบเงากลับฟันใส่สิ่งนี้แทน
น่าเสียดาย เขาช้าไป
พลังดาบแท้ทะลุทะลวงอกของเขาด้วยความเร็วสูง เจาะรูขนาดนิ้วมือที่อกของเขา!
พลังดาบทั้งเร็วและแรง ราวกับนางแอ่นทะลุเมฆ ชั่วพริบตาก็หายไป จึงมีชื่อว่า "นางแอ่นทะลุเมฆ"!
"เจ้า...ทำไม..." เย่เชียนเติงกุมรูใหญ่ที่อก รีบกดจุด หมุนเวียนพลังภายในเพื่อปิดกั้นเลือดลม น่าเสียดายที่พลังดาบนี้พลาดจุดสำคัญไป หากโดนคอหรือหัวใจ เย่เชียนเติงคงตายคาที่แล้ว!
ในตอนนั้นเอง ซานอวี่ก็ฟันกระบี่อีกครั้ง
แสงกระบี่พริ้วไหวราวกับความฝัน ในแสงจันทร์ยามราตรี มีหมอกบางๆ ลอยผ่านลำคอของเย่เชียนเติงเบาๆ
หลังแสงกระบี่ผ่านไป ที่ลำคอของเย่เชียนเติงปรากฏรอยแดง จากนั้นศีรษะก็ลอยขึ้น เลือดพุ่งกระฉูด เลือดพุ่งกระฉูด ชโลมร่างของซานอวี่ไปทั่ว
"ถ้าเจ้ามีท่านี้ ทำไมไม่บอกแต่แรก!" ซื่อเฟยเจ๋อเห็นกระบี่ของซานอวี่แล้วอดพูดไม่ได้ เขาเห็นร่างไร้ศีรษะของเย่เชียนเติงล้มลง ซานอวี่ก็ล้มตามไปด้วย
กระบี่นี้เป็นกระบี่สุดท้ายของซานอวี่จริงๆ เดิมทีเขาตั้งใจจะรอให้เย่เชียนเติงฟันมาถึงตัว แล้วตายไปพร้อมกัน ไม่คิดว่าซื่อเฟยเจ๋อที่ผ่านมาจะช่วยเขาไว้ ทำให้เขารอดชีวิต
แม้จะรอดชีวิต แต่หลังจากฟันกระบี่ครั้งนี้ เขาก็หมดสติไป
"เฮ้ย ๆ ๆ...อย่าตายนะ!" นี่คือคำสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนจะสลบไป
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลากลางวันแล้ว
"เจ้าฟื้นแล้ว เจ้าหมดสติไปเจ็ดปีแล้ว ลูกโตหกขวบแล้ว!" ซื่อเฟยเจ๋อเห็นซานอวี่ฟื้นและค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง จึงพูดล้อเล่นอย่างหาได้ยาก
ไม่แปลกที่เขาอารมณ์ดี เพราะคนที่ชื่อเย่เชียนเติงนั่นร่ำรวยมาก! ไม่เพียงแต่มีเงินทองยี่สิบสามสิบต้าลึง ยังมีหยกงามและดาบยาวที่พกติดตัวด้วย
ดาบยาวประมาณสามฉื่อ เปล่งประกายวาววับ ดูแล้วไม่ธรรมดาเลย!
ตามสายตาของซื่อเฟยเจ๋อ ดาบเล่มนี้คงมีค่าหลายร้อยต้าลึงเงินเป็นแน่!
ที่แท้ ในยุทธภพนี้ ทำงานคงไม่มีทางรวยได้ ต้องฆ่าคนปล้นชิงนั่นแหละ ถึงจะเป็นหนทางร่ำรวยที่ดีที่สุด
ซานอวี่เห็นวัดร้างและกองไฟที่ดับไปแล้ว ยังเป็นเวลากลางวัน จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขาแค่หมดสติไปครึ่งวัน ไม่ใช่เจ็ดปีอย่างที่ซื่อเฟยเจ๋อพูด
"ข้าคือซานอวี่แห่งแคว้นเหยี่ยนโจว ขอบคุณน้องชายที่ช่วยชีวิตข้าไว้!" ซานอวี่คำนับซื่อเฟยเจ๋อพลางกล่าว
"ข้าชื่อซื่อเฟยเจ๋อ! ไม่ต้องมากพิธีหรอก! ร่างที่อยู่ตรงหน้าเจ้าก็ฆ่าเอง ไม่ใช่ข้าฆ่า!" ซื่อเฟยเจ๋อชี้ไปที่ขวดเซรามิกเล็กสองใบและหนังสือ 'คัมภีร์สิบสองชั้น' ตรงหน้าซานอวี่ แล้วพูดว่า "นี่เป็นยาที่หาได้จากตัวคนผู้นั้น ข้าก็ไม่รู้จัก เจ้าลองดูซิว่าเป็นยาถอนพิษที่เจ้ากินเข้าไปหรือเปล่า"
แม้เขาจะเคยทำงานในร้านยา แต่ก็ทำแต่งานหนัก แม้แต่การแยกแยะสมุนไพรก็ยังไม่ได้เรียนรู้ จะไปรู้จักยาเม็ดได้อย่างไร
ซานอวี่เปิดขวดทั้งสอง ดมกลิ่นแล้วกลืนหนึ่งขวดลงไป พูดว่า "เป็นแค่ยาบำรุงลมปราณทั่วไปกับยารักษาบาดแผล สหายผู้นีไม่ได้พกยาถอนพิษมาด้วยเลย"
คิดดูก็ได้ ใครจะไปพกยาถอนพิษติดตัว โดยเฉพาะยาถอนพิษที่ตัวเองวางไว้
ออกจากบ้านพกยาถอนพิษ ถ้าโดนคนอื่นฆ่าตายกลับไป นั่นก็วางยาพิษเปล่าๆ น่ะสิ
