ตอนที่ 11 การมาถึงของอากาศร้อน อุณหภูมิที่สูงขึ้น

ตอนที่ 11 การมาถึงของอากาศร้อน อุณหภูมิที่สูงขึ้น

วันรุ่งขึ้น เมื่อฉู่เจียงเยว่ไปเปิดประตูโรงแรม เธอสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าต้นกล้าที่ปลูกเมื่อวานนี้ดูเหมือนจะสูงขึ้นกว่าเดินมาก

“จิ้งจอกน้อย มันสูงขึ้นเร็วถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”

เมื่อวานมันสูงถึงแค่หัวเข่า แต่วันนี้มันถึงต้นขาของเธอแล้ว อัตราการเติบโตนี้เร็วเกินไปหรือเปล่า?

นี่ไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์เลย!

“ใช่แล้ว มันสูงขึ้นนิดหน่อย นี่เป็นเรื่องปกติ โฮสต์ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“ถ้ามันโตเร็วถึงขนาดนี้ ฉันคงจะขายผลไม้สดในโรงแรมได้ในเวลาอีกไม่นาน นั่นก็เป็นเรื่องดีเหมือนกัน” ฉู่เจียงเยว่พยักหน้าเห็นด้วย

หากต้นกล้าต้นนี้โตเต็มที่ มันก็จะออกผล และเธอก็สามารถขายผลของมันให้กับคนอื่นๆ ที่ต้องการ มันจะเป็นช่องทางการทำเงินอีกอย่างหนึ่ง หรือไม่เธออาจจะมอบผลของมันให้เป็นของขวัญให้กับแขกที่เข้าพักในโรงแรม

“เหลือแค่ต้องรอ จะได้รู้ว่ามันเป็นต้นอะไร”

รางวัลคือ ต้นกล้าไม้ผลแบบสุ่ม เธอจึงไม่รู้ว่ามันจะให้ผลไม้ชนิดใดก่อนที่จะโตเต็มที่

ในขณะนั้น ฉู่เจียงเยว่ถูกดึงดูดความสนใจด้วยบางสิ่งข้างนอก

เธอจึงละสายตาจากต้นกล้าแล้วมองออกไป มองตรงไปที่จุดๆ หนึ่ง

“จิ้งจอกน้อย ดูนั่นสิ นั่นมันเป็นซอมบี้ระดับหนึ่งไม่ใช่เหรอ?”

เนื่องจากระยะทางค่อนข้างไกล ฉู่เจียงเยว่จึงมองเห็นได้อย่างไม่ชัดเจนนัก แต่ซอมบี้นั้นเร็วกว่าซอมบี้ตัวอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด

“มันควรเป็นซอมบี้ระดับหนึ่ง โฮสต์ต้องการจะฆ่ามันเหรอ?”

ความแข็งแกร่งของซอมบี้ระดับหนึ่งนั้นไม่ได้สูงมากนัก สิ่งสำคัญที่ทำให้พวกเขากลัวคือ ไวรัสซอมบี้ที่พวกมันมีอยู่ในตัว

หากเป็นคนธรรมดา ต่อให้ได้รับรอยขีดข่วนเพียงรอยเดียว ไวรัสก็จะเข้าสู่ระยะฟักตัว และคนๆ นั้นก็กลายเป็นซอมบี้ในที่สุด นี่คือสิ่งที่ยากจะรับมือที่สุดเกี่ยวกับไวรัสซอมบี้

“ให้เสิ่นจื้อกุย และคนอื่นๆ ไปจัดการเถอะ ฉันไม่ได้หาเลี้ยงชีพด้วยการฆ่าซอมบี้เสียหน่อย”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่เจียงเยว่ได้เห็นซอมบี้ระดับหนึ่งนับตั้งแต่เธอเกิดใหม่ แต่นี่ก็แสดงให้เห็นว่าซอมบี้เริ่มมีวิวัฒนาการแล้ว

บริเวณวิลล่ามีซอมบี้น้อยมาก แต่พวกมันทั้งหมดก็พัฒนาเป็นซอมบี้ระดับหนึ่งแล้ว ในสถานที่ๆ มีซอมบี้อยู่กันอย่างหนาแน่นอาจมีซอมบี้ระดับสองหรือแม้แต่ระดับสามปรากฏตัวเมื่อใดก็ได้

“แต่โฮสต์ เสิ่นจื้อกุย และคนอื่นๆ ดูเหมือนไม่ได้อยู่แถวๆ นี้”

ฉู่เจียงเยว่จะไม่เปิดประตูจนถึง 10 โมง ส่วนเสิ่นจื้อกุย และคนอื่นๆ ก็รูดบัตรประจำตัวแล้วออกจากโรงแรมไปนานแล้ว

“วันนี้พวกเขาไม่เจอมันก็จริง แต่วันหน้าก็ยังไม่แน่”

จากการคาดการณ์ของเธอ ฉู่เจียงเยว่สงสัยว่าเสิ่นจื้อกุย และคนอื่นๆ ไม่ได้ฆ่าซอมบี้ใกล้โรงแรมเพราะที่นี่มีซอมบี้น้อยเกินไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อฉู่เจียงเยว่คิดว่าเสิ่นจื้อกุย และคนอื่นๆ จะต่อสู้ข้างนอกจนถึงเย็นก่อนจะกลับมา พวกเขาเหล่านั้นดันกลับมาที่โรงแรมในตอนเที่ยง

“เถ้าแก่ วันนี้คุณไม่ได้ออกไปข้างนอกเหรอ?”

เซี่ยซีหลินแบกของไว้เต็มหลัง วันนี้เขาออกไปฆ่าซอมบี้กับเสิ่นจื้อกุย และคนอื่น ๆ

เมื่อเห็นฉู่เจียงเยว่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์แล้วยังดูสดชื่น เขาคงจะโกหกถ้าบอกว่าตนไม่ได้รู้สึกอิจฉาเลย

วันนี้ เธอยังมีเวลาถักผมเปียเองอีกด้วย!

ฉู่เจียงเยว่ส่ายหัว "แม้ว่าฉันจะไม่ได้ออกไปข้างนอก แต่ฉันก็ได้เห็นซอมบี้ระดับหนึ่งจากที่ประตู พวกคุณเคยเจอมันด้วยตัวเองหรือเปล่า?"

“ซอมบี้ไม่ได้เป็นปัญหาเท่าไหร่หรอก ดูเหมือนว่าอุณหภูมิจะสูงขึ้นมากในวันนี้ เราจึงไม่อาจอยู่ข้างนอกได้นานนัก” เสิ่นจื้อกุยตอบ

ที่วิลล่าไม่มีน้ำหรือไฟฟ้า และผู้คนที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้นอาจทนไม่ได้อีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม พวกเขายังค้นพบว่าโรงแรมเจียงหลินไม่ได้รับผลกระทบจากสภาพอากาศเลย ทันทีที่พวกเขาเดินเข้ามาในประตู อุณหภูมิก็กลับมาเป็นปกติ และพวกเขายังสัมผัสได้ถึงสายลมเย็นๆ ที่พัดพาอย่างช้าๆ

“ในโรงแรมยังมีห้องว่างๆ เหลืออยู่นะ ถ้ามีเพื่อนก็ชวนพวกเขามาพักที่นี่ได้”

ไม่มีอะไรที่ฉู่เจียงเยว่สามารถทำได้เกี่ยวกับอากาศที่ร้อนขึ้น เธอจึงอาศัยโรงแรมเพื่อความปลอดภัย

“หากมีลูกค้าเยอะขึ้น บางทีฉันอาจจะเปิดห้องชุดที่สามารถอยู่รวมกันหลายคนก็เป็นได้”

ฉู่เจียงเยว่จะไม่ทำออกไปข้างนอกหากไม่จำเป็น ไม่ต้องพูดถึงการไปมองหาลูกค้าด้วยตัวเอง

ทั้งห้าคนมองหน้ากันแล้วพูดไม่ค่อยออก

“รอสักบ่ายๆ หรือตอนเย็นๆ ก่อนล่ะกัน”

อุณหภูมิสูงเกินไปในเวลานี้ และพวกเขาก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นที่เพิกเฉยต่อความปลอดภัยของตนเองเพื่อประโยชน์ของผู้อื่น

ฉู่เจียงเยว่ก็ไม่ได้ฝืนใจใคร เธอไม่สนใจอยู่แล้ว

"พวกเรากลับห้องกันก่อนเถอะ"

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อ และเสิ่นจื้อกุยก็อยากจะอาบน้ำโดยเร็วที่สุด

“จิ้งจอกน้อย มีทางที่จะเรียกลูกค้าจำนวนมากมาในคราวเดียวไหม?”

ฉู่เจียงเยว่รู้สึกว่าการเปิด และบริหารจัดการโรงแรมไม่ใช่เรื่องง่ายเลย โดยเฉพาะหลังวันสิ้นโลกแบบนี้

"โฮสต์ต้องพยายามให้มากกว่านี้ รีบทำภารกิจให้สำเร็จ และสะสมประสบการณ์เพื่ออัพเกรดโดยเร็วที่สุด"

คำขอนั้นมากเกิน มันจึงไม่อยากพูดอะไรมากนัก

“พูดเหมือนง่าย ช่วงนี้อากาศร้อน คนที่ออกมาข้างนอกจึงน้อยมาก โรงแรมเราจึงมีแขกมาเยี่ยมเยือนไม่กี่คนเท่านั้น”

คนที่ขี้ขลาดอาจจะไม่เคยออกจากบ้านเลยหลังวันสิ้นโลกเริ่มต้นขึ้น

จิ้งจอกน้อยไม่ได้ตอบอะไร นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้น ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ

"โอ้!"

“เถ้าแก่ ช่วยเราด้วย!”

ฉู่เจียงเยว่ที่กำลังจะเข้าไปในครัวเพื่อเอาแตงโมมาหั่นกิน คิดไม่ถึงว่าจะมีใครมาในเวลานี้

ดูเหมือนพวกเขาเป็นแขกที่เคยมาที่โรงแรมของเธอมาก่อน

มีสองคนที่เดินเข้ามาด้วยพุงโตๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีชีวิตที่ดีก่อนวันสิ้นโลกมาถึง

“ว้าว! ข้างในโรงแรมสุดยอดมาก! เถ้าแก่ มีน้ำแข็งขายไหม?”

ก่อนสิ้นโลก พวกเขาแทบไม่ดื่มน้ำเย็น พวกเขาดื่มแต่กาแฟ และชาเท่านั้น แต่ในวันที่ร้อนเช่นนี้ น้ำเย็นๆ เป็นสิ่งจำเป็น

“ตอนนี้ไม่มีน้ำแข็งขาย แต่ในอนาคตก็ยังไม่แน่ อีกอย่างโรงแรมยังมีห้องว่างเหลือ พวกคุณต้องการเข้าพักหรือไม่ 200 เหรียญทองแดงต่อวัน”

ช่วงเวลาโปรโมชั่นจบลงแล้ว ห้องพักจึงกลับมาราคาเดิม

“อยู่ ฉันจะอยู่! เถ้าแก่ช่วยเปิดห้องให้ผม 10 วันก่อน ด้วยสภาพอากาศเลวร้ายแบบนี้ ไม่อาจอยู่ในวิลล่าได้จริงๆ!”

“ผมก็จะอยู่ที่นี้ด้วย! 10 วันเหมือนกัน”

ปฏิกิริยาของชายอ้วนทั้งสองนั้นสอดคล้องกันอย่างน่าประหลาดใจ

“ตกลง มาตรงนี้เพื่อรูดบัตรเพื่อชำระเงิน”

เมื่อฉู่เจียงเยว่จัดการเรื่องเข้าพักให้พวกเขาเสร็จ เธอก็เดินเข้าไปในครัว มีแตงโมลูกใหญ่ที่เธอคิดถึงรออยู่

ฉู่เจียงเยว่ผ่าครึ่งแตงโมลูกนั้นหยิบช้อนแล้วถือมันออกมา

“เถ้าแก่ แตงโมนี้ขายเท่าไหร่ ผมมีเงินจ่าย!”

ฉู่เจียงเยว่ส่ายหัว "นี่เป็นของฉัน ไม่ได้มีไว้ขาย"

นี่เป็นการปฏิบัติต่อเธอเป็นพิเศษในฐานะเจ้าของโรงแรม แต่ไม่ใช่กับคนอื่นๆ

เราทำได้แค่รอดูว่าจะโชคดีพอที่จะเปิดโอกาสให้ขายมันได้ในอนาคตหรือไม่

“เห็นได้ชัดว่าคุณมีแตงโมอยู่ ทำไมถึงขายมันไม่ได้ล่ะ”

ฉู่เจียงเยว่เหลือบมองชายคนนั้นแล้วพูดว่า “นี่คือกฎ”

เมื่อได้ยินชายอีกคนก็สะกิดแขนชายคนนั้นเพื่อบอกให้เขาหยุดพูด

แค่ได้พักที่นี่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ถ้าพวกเขาพักในวิลล่าของตัวเอง พวกเขาคงจะตายจากความร้อนไม่ช้าก็เร็ว

แม้ว่าชายคนนั้นจะเสียใจ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขายังกลัวที่จะทำให้ฉู่เจียงเยว่ไม่พอใจ และจะขับไล่เขาออกไป

พวกเขาก็ได้ดูชายร่างผอมที่หายไปในวันนั้น

จากนั้น พวกเขาทั้งสองก็หยิบบัตรประจำตัวออกมารูดเพื่อชำระค่าห้อง

ตราบใดที่มีเงินอยู่ในบัตรประจำตัว แม้พวกเขาจะอดตายในโรงแรม ฉู่เจียงเยว่ก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย

เนื่องจากพวกเขาทั้งสองสามารถวิ่งมาที่นี่ได้อย่างปลอดภัยจากวิลล่าของตัวเอง มันพิสูจน์ได้ว่าพวกเขาพอจะมีความแข็งแกร่งอยู่บ้าง ตราบใดที่พวกเขาไม่เกียจคร้าน และอยู่เฉยๆ ไปวันๆ พวกเขาก็น่าจะอยู่ที่นี่ได้นาน

ฉู่เจียงเยว่มองออกไปข้างนอกผ่านประตูโรงแรม และเธอก็รู้สึกจริงจังมากขึ้น

อากาศร้อนๆ แบบนี้ทำให้หลายคนลำบากจริงๆ รวมถึงตัวเธอด้วย