บทที่ 38 กลยุทธ์ล้มเหลว
บทที่ 38 กลยุทธ์ล้มเหลว
“ถ้าเราหาเงาของสหายสนิทวัยเด็กของเจ้าเจอ บางทีเราอาจจะเจอวิธีออกไปจากที่นี่”
ไป๋อวี๋พูดอย่างง่ายๆ
“เงา?”
“ใช่ เขาป่วยเป็นโรคสูญเสียเงา เงาของเขาน่าจะยังอยู่ที่นี่”
“แล้วเราจะหาได้ยังไง?”
“ค่อยๆ หาน่ะสิ” ไป๋อวี๋หันไปมองซูรั่วหลี “เจ้าไม่ขาดความอดทนเรื่องนี้ใช่ไหม? อีกอย่าง เจ้าก็ตั้งใจจะค่อยๆ ช่วยคนอยู่แล้ว”
“...ใช่” ซูรั่วหลีสงบลงอย่างรวดเร็ว “เจ้าพูดถูก ถ้าจะช่วยคน ก็ต้องช่วยให้หมด ข้าไม่คิดจะหนีคนเดียว”
เมื่อได้ยินคำนี้ ไป๋อวี๋ไม่ได้รู้สึกชื่นชม กลับกัน เขารู้สึกอึดอัดและลำบากใจ
การช่วยเหลือคนไม่ใช่เรื่องง่าย…ในที่แบบนี้ การจะช่วยทุกคนออกไปเป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้
หากเธอเห็นแก่ตัวสักนิด เรื่องก็คงง่ายขึ้น แต่เพราะเธอไม่ได้คิดจะช่วยแค่ตัวเอง นั่นย่อมทำให้ต้องแบกภาระของนักเรียนสามสิบกว่าคน และอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่สามารถหนีรอดการถูกเก็บเกี่ยวได้
ความเมตตาไม่ใช่คุณธรรมที่ได้มาฟรีๆ…ยิ่งมีศีลธรรมสูงเท่าไร ยิ่งต้องแบกภาระความสามารถของตนเองมากขึ้น
ยกตัวอย่างง่ายๆ เหมือนกับการช่วยคนแก่ที่ล้มลงกลางถนน ไม่ใช่เพียงเรื่องของจิตสำนึก แต่ยังมีแรงกดดันทางการเงิน...เพราะการโทรเรียกรถพยาบาลก็ต้องเสียเงิน
บางทีซูรั่วหลีอาจจะมีความสามารถที่เหมาะสมกับคุณธรรมของเธอในอนาคต แต่ตอนนี้ เธอยังไม่สามารถแบกภาระนั้นได้
เธอรู้เรื่องนี้ดี แต่เธอก็เลือกที่จะไม่เปลี่ยนแปลง
ทั้งสองเดินเข้าไปในรังแมงมุมด้วยกัน
“แมงมุมเงาธรรมดาที่นี่มีความสามารถเทียบเท่ากับผู้มีพลังขั้นหนึ่ง มีจำนวนมาก และในส่วนลึกของรังนี้น่าจะมีราชินีแมงมุม เราไม่แน่ใจว่ามันอยู่ในขั้นไหน แต่ถ้าจำนวนพวกมันมากเกินไป เราคงรับมือไม่ไหว”
“พวกนั้นเข้ามาในรังแมงมุมได้ยังไง?”
“ข้าไม่รู้แน่ชัด แต่ข้าเห็นกับตาว่า…” ซูรั่วหลีพูด “แมงมุมพวกนี้ไม่โจมตีพวกเขา แค่เดินหลบกันไปได้”
“เจ้าเคยฆ่าแมงมุมพวกนี้มากี่ตัวแล้ว?”
“สองตัว” ซูรั่วหลีค่อยๆ ก้าวเท้าช้าๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียง “ข้าไม่กล้าทำเสียงดัง เพราะที่นี่มีแมงมุมไม่ต่ำกว่าร้อยตัว”
“ฉลาดมาก” ไป๋อวี๋ชม พร้อมพูดต่อ “แต่การต่อสู้กับแมงมุมเงา ปืนของข้าใช้ได้ไม่ดีนัก เว้นแต่จะรู้จุดอ่อนของมัน”
“ส่วนใหญ่แล้วอยู่ที่หัว” ซูรั่วหลีตอบทันที “ถ้าฟันคอพวกมัน มันก็จะหยุดเคลื่อนไหว”
“เป็นคำพูดที่ถูกต้อง แต่ไร้ประโยชน์” ไป๋อวี๋พูดประชด “ข้าหมายถึงจุดอ่อนนอกจากที่หัว”
แมงมุมเงาเคลื่อนที่ได้เร็ว ด้วยความแข็งแกร่งและการตอบสนองของร่างกายที่เหนือกว่ามนุษย์ มันเหมือนกับที่คนสามารถหลบกระสุนปืนในระยะใกล้ได้ แมงมุมก็เช่นกัน
“ระวัง”
ไป๋อวี๋ยกมือขึ้นแตะไหล่ซูรั่วหลี “อย่าเพิ่งไป”
ซูรั่วหลีสะบัดไหล่หลบมือของเขาและถอยไปซ่อนอยู่หลังผนัง
“มีสามคนอยู่ข้างหน้า ห่างไปสิบเจ็ดเมตร กั้นด้วยกำแพง” ไป๋อวี๋มองเห็นชัดเจนด้วยความสามารถพิเศษในการรับรู้เจตนาฆ่า
“จะฆ่าพวกเขาไหม?”
“เจ้าทำได้หรือ?” ไป๋อวี๋ถามอย่างสงสัย “สามคน ข้าคนเดียวก็จัดการได้แล้ว”
“พลังและตำแหน่งของพวกเขา?”
“สองคนอยู่ในขั้นหนึ่ง อีกคนในขั้นสอง…อยู่ตรงหน้าทางซ้ายเบี่ยงไปสามสิบเจ็ดองศา หกสิบสององศา และสิบแปดองศา” ไป๋อวี๋ย้ำอีกครั้ง “เจ้าแน่ใจหรือ?”
“ข้าจะอ้อมไปดึงความสนใจ” ซูรั่วหลีพูดสั้นๆ “เราไม่รู้จักกันดีนัก จึงไม่ควรใช้แผนซับซ้อน”
เมื่อพูดจบ เธอก็หมุนตัวไปอีกทาง ชักดาบฉู่เยาออกมา ดาบของเธอเปล่งประกายแสงสีฟ้า
ไป๋อวี๋มองอย่างทึ่งในความสามารถของเธอ สาวน้อยคนนี้อายุแค่สิบเจ็ดจริงๆ หรือ?
ก่อนที่เธอจะลับตา ทั้งสองสบตากัน ซูรั่วหลีให้สัญญาณด้วยการทำให้ดาบส่องแสงสามครั้งเพื่อบอกว่าเตรียมพร้อม
เมื่อแสงสว่างครั้งที่สาม ดาบของเธอก็สะบัดเสียงดังเสียดสีไปตามผนัง
เสียงดาบดึงดูดความสนใจของผู้มีพลังทั้งสามคน
แต่สิ่งที่ซูรั่วหลีไม่คาดคิดคือ ในทางเดินนั้นยังมีคนที่หมดสติอยู่สองคน ดูจากเสื้อผ้าแล้วน่าจะเป็นเพื่อนนักเรียน
“พวกเจ้า—!”
เธอไม่มีโอกาสสบถคำหยาบ เพราะคมดาบสีฟ้าของเธอฟันใส่คนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกัน ไป๋อวี๋ก็แอบมาอยู่ด้านหลัง จับปืนด้วยท่ายิงมาตรฐาน พร้อมยิงอย่างแม่นยำ
เวลาเหมือนจะหยุดลง สามนัดถูกยิงออกไปอย่างรวดเร็ว
เสียงแปลกๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง คนแรกหันมา แต่ไม่ทัน กระสุนเจาะทะลุกะโหลก
กระสุนนัดที่สองถูกเบี่ยงเบนด้วยพลังบางอย่าง โดนที่ไหล่แทน
กระสุนนัดที่สามพุ่งชนเข้ากับการโจมตีของดาบของซูรั่วหลีในเวลาพอดี จนไม่อาจแยกได้ว่าเลือดเป็นของใคร
ในชั่วพริบตา เหลือเพียงผู้มีพลังขั้นสองเพียงคนเดียว
ชายคนนั้นมองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัวและโมโห มือกดแผลที่ไหล่พลางตะโกน “พวกเจ้าเป็นใคร!”
ไป๋อวี๋ไม่ได้ตอบ เขาไม่มีเวลาพูด เขารีบยิงกระสุนอีกชุดจนกระสุนหมดในเวลาไม่ถึงวินาที
น่าเสียดายที่กระสุนทั้งหมดถูกเบี่ยงเบนไปจากเป้าหมาย กระจายออกไปทั่วทุกทิศ
แต่ถึงอย่างนั้น ปืนพกก็ถูกใช้กดดันได้ดี แม้กระสุนจะไม่โดนเป้าหมาย แต่แรงกระแทกยังคงมีผล
สิ่งนี้ทำให้ซูรั่วหลีมีเวลามากพอ เธอใช้เท้าเหยียบกำแพง ร่างกายของเธอกลืนไปกับแสงดาบสีฟ้า เธอพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วและฟันคอผู้มีพลังขั้นสองได้ในครั้งเดียว
การฆ่าศัตรูเหมือนฆ่าไก่
แม้ว่าชายคนนั้นจะพยายามต่อสู้กลับ แต่แรงกระแทกที่เขาปล่อยออกมากลับทำได้เพียงสร้างฝุ่นฟุ้งกระจายตามทางเดิน ไม่สามารถหยุดเธอได้
ทั้งสามคนตายหมด
ไป๋อวี๋ใช้การรับรู้เจตนาฆ่าตรวจสอบรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเสียงการต่อสู้ไม่ดังไปไกลเกินไป
รังแมงมุมเต็มไปด้วยใยแมงมุมเหนียวหนึบ ซึ่งทำหน้าที่เป็นตัวกันแรงสั่นสะเทือนและเสียงได้ดี
ไป๋อวี๋เดินเข้าไปใกล้ คิดจะฉลองความสำเร็จในการร่วมมือครั้งแรก แต่กลับพบดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของซูรั่วหลี
“ทำไมเจ้าไม่บอกข้าว่าพวกมันมีตัวประกันอยู่ด้วย? ถ้ามันจับตัวพวกเขาไว้และใช้เป็นโล่ล่ะ?”
ไป๋อวี๋: “…”
หลังจากเงียบไปชั่วขณะ เขามองไปยังนักเรียนที่หมดสติในทางเดิน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปจากความสับสนเป็นเข้าใจ
คนที่หมดสติไม่มีจิตสำนึก
ดังนั้นความสามารถในการรับรู้เจตนาฆ่าจึงใช้ไม่ได้…สมควรแล้วที่เป็นเพียงความสามารถระดับสีฟ้า มันมีข้อจำกัดมากมาย
ซูรั่วหลีโกรธอยู่สามวินาที ก่อนจะสังเกตเห็นความอึดอัดของเขา “เจ้า…ไม่รู้สินะ?”
“ข้ารับรู้ได้แค่สิ่งมีชีวิตที่ยังมีสติ คนที่หมดสติไปแล้ว ข้ารับรู้ไม่ได้” ไป๋อวี๋อธิบายง่ายๆ “เป็นความผิดของข้า ข้าน่าจะรู้ว่าเหตุผลที่พวกมันหยุดอยู่ที่นั่นคืออะไร”
ซูรั่วหลีเม้มปาก “ขอโทษที ข้ากังวลมากไปหน่อย…พวกเธอเป็นเพื่อนของข้า”
ไป๋อวี๋พยักหน้าเข้าใจ และเริ่มค้นศพเพื่อหาอุปกรณ์
“เจ้าฆ่าคนมาก่อนหรือ?” เขาถาม
“ไม่เคย”
“ตอนนี้รู้สึกยังไง?”
“ปกติ”
“ไม่รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนหรือ?”
“ไม่รู้สึก”
“เจ้าเก่ง…เจ้าคงมีพรสวรรค์ในการฆ่าคน” ตอนที่ไป๋อวี๋ฆ่าคนครั้งแรก เขาอาเจียนไปนานมาก และนั่นยังเป็นการฆ่าผ่านการใช้ปืน ไม่ใช่ดาบ การใช้ดาบฆ่าให้ความรู้สึกต่างจากการยิงปืนมาก
“ถ้าต้องปกป้องคนที่ข้าอยากปกป้อง ข้าไม่ลังเลที่จะฆ่า” ซูรั่วหลีพูด ขณะเทน้ำลงบนฝ่ามือและหยอดน้ำลงในตาของนักเรียน
ไม่นานนักเรียนที่หมดสติก็ตื่นขึ้นมา
เมื่อพวกเธอเห็นซูรั่วหลี พวกเธอดีใจอย่างมาก แต่ทันทีที่เห็นศพก็เกือบจะกรีดร้องออกมา
แต่ซูรั่วหลีรีบปิดปากพวกเธอไว้
ไป๋อวี๋ยืนมองอยู่ข้างๆ คิดในใจว่า ถูกแล้ว ถูกต้องเลย นี่แหละคือปฏิกิริยาของคนธรรมดา
“ใจเย็นๆ ฟังข้าก่อน มองมาที่ข้า อย่ามองไปที่อื่น ฟังข้าพูด…” ซูรั่วหลีดึงสองสาวมากอดไว้ “ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ข้ามาช่วยพวกเจ้า พวกคนเลวตายหมดแล้ว ต่อไปฟังข้าให้ดี แล้วเราจะกลับบ้านด้วยกัน โอเคไหม?”
เธอมีทักษะในการปลอบใจคนมาก เพียงไม่กี่คำก็ทำให้เพื่อนที่ดูเหมือนจะตกใจจนแทบจะเสียสติกลับมาสงบได้
ไป๋อวี๋ได้เห็นอีกครั้งถึงความแข็งแกร่งทางจิตใจของคนในยุคนี้
สองสาวใช้เวลาเพียงหนึ่งนาทีก็ปรับอารมณ์ได้ และเริ่มวิเคราะห์สถานการณ์แทนที่จะระบายอารมณ์ไปอย่างไร้ทิศทาง
ชื่อของสองคนนี้ไป๋อวี๋เคยเห็นในรายชื่อนักเรียน พวกเธอคือ ฮวาหลี และ หยวนชิงเสวี่ย…นักเรียนในห้องม.6/1 ซึ่งหมายความว่าพวกเธอเป็นพวกหัวกะทิและคนเก่ง ครอบครัวของพวกเธอก็ไม่ธรรมดา ทั้งคู่ได้รับการศึกษาระดับสูงและมีสติสัมปชัญญะเพียงพอที่จะไม่ทำให้สถานการณ์แย่ลง
ไป๋อวี๋คิด…แม้พวกเธอจะไม่สามารถช่วยในการต่อสู้ได้ แต่ก็ไม่นับว่าเป็นภาระ
ฮวาหลียกน้ำขึ้นดื่มเพื่อบรรเทาอาการกระหายน้ำ “พวกข้าเจอกันระหว่างทาง จริงๆ ไม่ได้อยู่ที่นี่ ข้าออกมาหาคนช่วยเพราะมีคนบาดเจ็บอยู่ที่นั่น”
หยวนชิงเสวี่ยสีหน้าเศร้าหมอง “ข้ามาจากอีกทาง มีคนใส่ชุดดำหลายคน ข้าเห็นเพื่อนถูกจับไปแล้ว”
จากการสรุปคำพูดของทั้งสอง ไป๋อวี๋ประเมินว่าสถานการณ์ทั้งสองฝั่งต่างไม่ดี ฝั่งหนึ่งถูกแมงมุมเงาโจมตี เสี่ยงที่จะถูกพาตัวไปที่รัง ส่วนอีกฝั่งถูกสมาชิกองค์กรจับตัว…ซึ่งอันตรายไม่แพ้กัน
แมงมุมยังกินคนโดยฉีดยาชาก่อนละลายร่างกาย แต่มนุษย์ไม่จำเป็นต้องทำขั้นตอนซับซ้อนขนาดนั้น
“จะทำยังไงต่อ?” ไป๋อวี๋ถาม
“แยกกันคนละฝั่ง” ซูรั่วหลีเสนอ “ข้าจะไปจัดการกับแมงมุมเงา เจ้าจะไปช่วยคน”
“เจ้ามั่นใจหรือ?” ไป๋อวี๋ถาม
“มีทางเดียว” ซูรั่วหลีตอบอย่างจริงจัง “ถ้าเจ้าคิดว่าทำไม่ได้ อย่างน้อยก็ขอให้ถ่วงเวลาได้นานพอ”
ไป๋อวี๋ไม่สามารถคิดวิธีที่ดีกว่านี้ได้ และเวลาเหลือไม่มากแล้ว
“งั้นก็เอาตามที่เจ้าว่ามา”
……
ไป๋อวี๋พาหยวนชิงเสวี่ยกลับไปที่จุดเดิม บอกให้เธอซ่อนตัว จากนั้นก็เริ่มเตรียมการซุ่มโจมตี
นักเรียนที่อยู่ที่นั่นมีถึงแปดคน แต่ผู้คุมมีเพียงสองคน ทั้งคู่เป็นผู้มีพลังขั้นสอง
ถ้าไม่ไหวก็ต้องถ่วงเวลา
ไป๋อวี๋คอยยิงกดดันเป็นระยะๆ เพื่อยืดเวลาไปได้สิบกว่านาที
เขาคิดว่าซูรั่วหลีควรจะมาถึงแล้ว จู่ๆ ก็มีเสียงเตือนดังขึ้นมา
【ตัวละครสำคัญเสียชีวิต ภารกิจล้มเหลว ดันเจี้ยนกำลังจะปิด】
…อะไรกันเนี่ย!
ไป๋อวี๋รู้สึกช็อกจนลืมตัว ไม่ทันได้สังเกตหัวกะโหลกที่บินเข้ามาและยิงเขาเต็มๆ ด้วยเข็มกระดูกจนพรุน
ก่อนที่เขาจะตาย เขาได้ยินเสียงร้องไห้อย่างสิ้นหวังของหยวนชิงเสวี่ย
……
ไป๋อวี๋ลืมตาขึ้น ลุกขึ้นนั่งบนเสื่อโยคะ ตอนนี้ยังเป็นกลางดึก เพิ่งจะผ่านไปได้ไม่ถึงสิบนาที
【ความพ่ายแพ้เป็นเรื่องปกติของนักรบ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง】
