บทที่ 37 ความเป็นหญิงที่มองเห็นได้ทันที  

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เวินเอ่อร์เฮ่อคงโกรธจัดไปแล้วเมื่อ

ได้ยินคำพูดนี้

หญิงสาวคนนี้ถึงกับกล้ามาข่มขู่เขา แล้วยังต้องการ

ให้เขาเรียกเธอว่า “พี่สาว” อีกด้วย!?

คงต้องบอกให้เธอฝันไปเถอะ!

แต่หลังจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่กี่วัน เวินเอ้อร์เฮ่อก็ได้

เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเจียงว่านเฉิงไปไม่น้อย

ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ ร้านหนังสือ!

นั่นคือสถานที่ที่พี่ชายเคยกล่าวถึงว่าเขาจะพาไปดู

เขาเห็นมันอยู่แล้วในใจ จึงมีความปรารถนาอย่างแรง

กล้าที่จะเข้าไปดูข้างใน อยากรู้ว่า “หอสมุดมหึมา” ที่พี่

ชายกล่าวไว้จะเป็นเช่นไร?

แม้เมืองชิงหยางจะเล็ก แต่ร้านหนังสือของที่นี่กลับใหญ่

โตไม่น้อยสำหรับเจียงว่านเฉิง

ได้ยินมาว่า มันถูกสร้างขึ้นด้วยเงินบริจาคจากจอหงวน

ของราชวงศ์ก่อนที่กลับมายังบ้านเกิด ดังนั้น นักศึกษา

จากทั่วทุกสารทิศจึงนิยมมาที่นี่ เพื่อซื้อเครื่องเขียนและ

หนังสือ โดยหวังว่าจะเป็นลางดี  การเข้าไปนั้นไม่ยาก

เพียงแค่พกเงินไว้ในกระเป๋า มีสถานะเป็นบุรุษ และดู

สะอาดสะอ้านก็เข้าได้แล้ว

แต่ตอนนี้พวกเขามีปัญหา ทั้งจากตระกูลหวังและโรง

เตี๊ยมชิงเยว่โหลว ซึ่งทำให้ยุ่งยากไม่น้อย แล้วเธอจะมี

วิธีอะไรอีกล่ะ? แม้จะรู้ว่าไม่ควรเชื่อ แต่เวินเอ่อร์เฮ่อก็ยัง

ทำหน้าแดงและเรียกเบา ๆ ว่า "พี่สาว..."

เจียงว่านเฉิงจงใจเอียงหูฟัง “เจ้าเรียกอะไรนะ? ข้าไม่

ได้ยินเลย”  เวินเอ้อร์เฮ่อหน้าแดงจนถึงคอ ตะโกนด้วย

ความอับอาย “พี่สาว! พอใจหรือยัง!? เจ้าอย่ามาทำเกิน

ไปล่ะ!“ เจียงว่านเฉิงหัวเราะพลางปิดปาก”ข้าได้ยินแล้ว

ๆ อย่าตะโกนดังนักสิ เจ้าช่างเป็นเด็กขี้อายจริง ๆ”

รู้ว่าเขายึดมั่นในศักดิ์ศรีของตน เจียงว่านเฉิงจึงไม่

แกล้งเขาอีก   “ไปกันเถอะ พวกเราจะไปเปลี่ยน

โฉมหน้า!”  ที่นี่ไม่เหมาะจะอยู่นาน เจียงว่านเฉิงพา

เวินเอ้อร์เฮ่อและเจียเอ๋อร์รีบเปลี่ยนที่ทันที

พวกเขาไปยังร้านผ้าแห่งหนึ่ง เจียงว่านเฉิงได้ชุดบุรุษ

มาเปลี่ยน  แม้เธอจะเลือกชุดที่เก่าและมีฝุ่นจับอยู่ที่มุม

ร้านจนไม่มีใครสนใจ แต่มันก็ทำให้เธอต้องเสียเงินครึ่ง

ตำลึงผ้าฝ้ายธรรมดาหนึ่งพับ มีราคาประมาณ 800 เหวิน

ทำเสื้อผ้าได้สองชุดสำหรับผู้ใหญ่

แต่เนื่องจากเสื้อผ้าสำเร็จรูปของร้านผ้าราคาสูงกว่าผ้า

ผืนเนื่องจากค่าจ้างแรงงานและค่าร้าน การที่เจียงว่าน

เฉิงได้มาในราคาเพียงครึ่งตำลึง จึงถือเป็นการขายขาด

ทุนของทางร้าน เมื่อได้เสื้อผ้ามาแล้ว เจียงว่านเฉิงก็

เปลี่ยนชุดบุรุษทันทีในห้องลองของร้านผ้า

แม้จะเสียเวลามากในการพันผ้าชิ้นเล็ก ๆ รอบหน้าอก

หลายชั้น แต่ในที่สุดหน้าอกก็เรียบแบน

เจียงว่านเฉิงถอดถุงเงินที่ผูกไว้รอบขาออก ห่อด้วย

เสื้อผ้าของหญิงสาวที่เปลี่ยนแล้ว แล้วทำเป็นห่อผ้าผูก

ไว้ที่หน้าอกเธอสยายผมและมัดเป็นหางม้าสูง แล้วม้วน

เป็นทรงกลม ใช้เส้นผมปิดรูหู แล้วไอสักสองสามทีเพื่อ

ทำเสียงให้ต่ำลง จากนั้นก็เปิดม่านออกไป

“ท่านพี่รอง น้องหญิง เราไปกันเถอะ!” เจียงว่านเฉิง

หยิบตะกร้าแล้ววางไว้ในกระเป๋าหลัง จากนั้นพา

เวินเอ้อร์เฮ่อและเจียเอ๋อร์เดินออกไปอย่างสง่างาม

ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของเจ้าของร้าน

เจ้าของร้านขยี้ตาอย่างแรง ไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะขยี้

ตาอีกครั้ง  “นี่มันน่าอัศจรรย์จริง ๆ...”

เจียงว่านเฉิงควบคุมจังหวะการเดินอย่างระมัดระวัง เพื่อ

ไม่ให้ถูกสงสัย แม้ว่าจะเดินช้าลงบ้าง แต่ก็ทำให้ดูแตก

ต่างจากเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อมาถึงที่เงียบสงบ เธอถามเวินเอ่อร์หลางด้วยความ

กังวล “ข้าดูเหมือนพี่ชายหรือไม่?”

เวินเอ้อร์เฮ่อมองเธอด้วยสายตาที่พูดไม่ออก

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า แผนของเธอจะเป็นการปลอม

ตัวเป็นชาย!?  มันช่างเหลือเชื่อและแหวกแนวอย่าง

แท้จริง!  เขารู้สึกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ความปรารถนาใน

การไปห้องสมุดก็เอาชนะความรู้สึกภายในใจของเขาได้

เขาชี้ไปที่หน้าเธอ “ท่าทางการเดินและการแต่งกาย

เจ้าเหมือนบุรุษแล้ว แต่ใบหน้าของเจ้าไม่เหมือน”

หน้าตาของเจียงว่านเฉิงนั้นโดดเด่นเกินไป

ผิวพรรณขาวนวล ใบหน้าเหมือนดอกบัว และแววตาที่

อ่อนโยนเหมือนฤดูใบไม้ผลิ

แม้จะแต่งตัวเป็นชายและเดินอย่างผู้ชาย แต่เพียงแค่

เหลือบมองก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นหญิง

เจียงว่านเฉิงรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า

เธอรีบวิ่งไปที่ถังน้ำใกล้ ๆ และก้มหน้ามองใบหน้าของ

ตัวเองที่สะท้อนในน้ำพูดตามตรง เธอไม่เคยสนใจรูป

ลักษณ์ของตัวเอง  เธอรู้ดีว่าตัวเองสวย แต่ในชาติก่อน

เมื่อไปถึงเมืองหลวงและเห็นหญิงงามมากมายในจวน

อ๋องต้วน เธอก็รู้สึกธรรมดา  แม้เธอจะมีเอกลักษณ์

เฉพาะตัว แต่ชีวิตในเรือนหลังที่ถูกกักขังทำให้เธอไร้

ชีวิตชีวาเหมือนนกที่ถูกตัดปีก  ดังนั้น แม้จะสวย แต่ก็ถูก

เรียกเพียงว่า "ซูสีเถวี่ยน ผู้ป่วย"

ในชาตินี้ เธอมองเห็นใบหน้าของตัวเองในน้ำที่ยังคง

สุขภาพดีและมีเลือดฝาดเธอสวยจริง ๆ ... สวยจนตัวเธอ

เองก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมตัวเอง

แม้ว่าบางครั้งความงามนี้จะสร้างความยุ่งยากให้กับเธอ

แต่หญิงใดเล่าที่ไม่รักความงาม?

เจียงว่านเฉิงลูบหน้าของตัวเองอยู่สักพัก และคิดขึ้นได้

ว่าเธอพลาดบางสิ่งไป!

เมื่อตอนที่เจอจางเหอเซวียนที่บ้านนายพราน เธอควรจะ

ปลอมตัวไว้บ้าง   ถ้าเธอทำตัวให้ดูน่าเกลียด เขาคงไม่

มองเธอเป็นครั้งที่สอง และคงไม่มีปัญหาใด ๆ ตามมา

อีก!  เธอถอนหายใจเบา ๆ และตั้งใจว่าจะระมัดระวังให้

มากขึ้นในอนาคต  อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอมีวิธีแล้ว!

เจียงว่านเฉิงมองไปที่หม้อเก่า ๆ ที่ถูกทิ้งไว้ที่มุมห้อง

เธอรีบเดินไปและหยิบเขม่าจากหม้อ

จากนั้นก็ใช้นิ้วจุ่มเขม่าแล้วทาลงบนใบหน้าตามที่

สะท้อนในน้ำ ทำให้เธอดูเหมือนมีเคราหนวดเต็มหน้า

เมื่อมองดูตัวเองในน้ำ เจียงว่านเฉิงก็อดหัวเราะไม่ได้

“คราวนี้ล่ะเป็นยังไง?” เธอหันไปถามเวินเอ้อร์เฮ่อ

แต่กลับทำให้หย่าเจี่ยร์ร้องไห้ออกมา “ว้าาา ข้าไม่เอา

ท่านพี่ ข้าจะเอาพี่สาว ข้าอยากได้พี่สาวกลับมา…”

เจียงว่านเฉิงกอดหย่าเจี่ยร์และหัวเราะ “จริง ๆ แล้ว ข้าดู

เหมือนท่านพี่ของพวกเจ้าเลยล่ะ”

เพียงแต่ไม่รู้ว่า หากนายพรานคนนั้นโกนหนวดโกนเครา

ออกไป เขาจะหน้าตาเป็นอย่างไร?

แต่เมื่อพิจารณาถึงน้องสาวและน้องชายของเขาที่

หน้าตาดีเช่นนี้ เขาคงไม่ต่างกันมากนัก

เจียงว่านเฉิงล้างหน้าของเจียเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน

เธอจัดแต่งผมและเสื้อผ้าของหย่าเจี่ยร์ใหม่ เด็กเล็กเช่น

นี้มักดูไม่ชัดเจนว่าเป็นหญิงหรือชาย ดังนั้นเจียงว่านเฉิง

จึงเพียงแต้มจุดสีดำที่ปีกจมูกของเจียเอ๋อร์เป็นอันเสร็จ

สิ้นการปลอมตัว

จากนั้นก็ถึงคราวของเวินเอ้อร์เฮ่อ เจียงว่านเฉิงใช้เศษ

ผ้าลายดอกไม้สีน้ำเงินมาพันรอบไหล่ของเขา

เธอล้างหน้าของเขาให้สะอาดและแต้มจุดสีดำเล็ก ๆ

ที่คางเวินเอ้อร์เฮ่อดูพอใจกับการเปลี่ยนโฉมของตัวเอง

เมื่อเขาเตรียมตัวจะไปที่ร้านหนังสือ เจียงว่านเฉิงก็ยื่น

เงินให้เขาสองตำลึง   เวินเอ้อร์เฮ่อหันกลับมามองเธอ

อย่างแปลกใจ  เจียงว่านเฉิงพูดว่า “อย่างที่พูดไว้ เจ้า

ออกไปกับข้าเพื่อขายเห็ด ครั้งนี้เงินที่ได้ ข้าจะแบ่งให้

เจ้าคนละสองส่วน“  ”ไปเถอะ ซื้อสิ่งที่เจ้าต้องการ แม้จะ

ไม่มากนัก แต่ในอนาคตมันจะมากกว่านี้แน่นอน”

เวินเอ้อร์เฮ่อไม่ได้ปฏิเสธ เพียงแค่กำเงินในมือไว้แน่น

เขาเดินอย่างมั่นใจเข้าไปในร้านหนังสือ เจียงว่านเฉิง

ตะโกนตามหลังว่า “เอ้อร์เฮ่อ จำเวลาไว้นะ

อีกชั่วยามครึ่ง เราจะรอเจ้าที่ประตูร้าน!”

เวินเอ้อร์เฮ่อไม่หันกลับมา และมุ่งหน้าไปยังทะเล

หนังสือ     (จบบท)