บทที่ 36 สามฝ่ายเผชิญหน้า

อุตสาหกรรมการผลิตผ้าไหม ผ้าฝ้าย และผ้าป่านใน

แคว้นต้าเหลียงพัฒนาไปมาก ทำให้ผ้าในร้านขายผ้า

ไม่ใช่สิ่งที่ขาดแคลน ราคาผ้าหนึ่งชั่งเงินไม่ถึงสองตำลึง

ด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นเงิน ร้านค้าก็ยิ้มกว้างขึ้นทันที

“โอ้ท่านลูกค้า ข้าน้อยไม่รู้จักท่าน ต้องขออภัย ขอโทษ

จริงๆ ท่านอยากซื้ออะไรกันแน่?”

ก่อนหน้านี้ไม่นาน นักล่าสัตว์พึ่งซื้อผ้าและตัดชุดสองชุด

ให้เจียงว่านเฉิง ดังนั้นวันนี้นางไม่ได้มาซื้อพวกนั้น

เจียงว่านเฉิงโบกมืออย่างไม่สนใจ “ผ้าชิ้นนั้น ชิ้นที่เป็น

เศษผ้า ข้าขอซื้อเถอะ”

แม้จะเป็นเศษผ้าชิ้นเล็ก แต่นั่นก็ยังเป็นเนื้อ

ในที่สุด เจียงว่านเฉิงก็ใช้เงินสิบเหวินซื้อเศษผ้าลาย

ดอกสีน้ำเงินที่ร้านค้านั้นเตรียมจะทิ้ง

พอออกจากร้าน นางก็กางผ้านั้นออก มันมีขนาด

ประมาณสองโต๊ะ

ภายใต้สายตางุนงงของพี่น้องตระกูลเวิน นางหามุมที่

ซ่อนตัว แล้วฉีกผ้าออกเป็นสองส่วน

“เจ้าทำอะไรอยู่น่ะ?” เวินเอ้อร์เฮ่อถามอย่างสงสัย

การกระทำของนางมักจะแปลกอยู่เสมอ วันนี้นางยัง

แสดงให้เขาเห็นถึงความเชี่ยวชาญในการขายเห็ดที่

ทำให้เขามองนางในมุมใหม่

เมื่อเผชิญหน้ากับการต่อรองราคาอย่างจงใจของผู้

จัดการ นางสามารถพูดอย่างไม่หวั่นไหว และเสนอ

เหตุผลมากมายเกี่ยวกับเห็ด จนทำให้ผู้จัดการยินดีที่จะ

รับราคาที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

ตอนที่นางบอกว่าจะขายเห็ดเมื่อวาน เขาคิดว่ามันไม่น่า

จะเป็นไปได้  เห็ดที่เก็บมาจากภูเขาจะขายได้เงิน

เท่าไร?

ถ้ามันมีค่า ชาวบ้านจากหมู่บ้านฟางที่อยู่เชิงเขาจะไม่รีบ

ขึ้นไปเก็บให้หมดแล้วหรือ?

ภายหลังเขาได้รู้ว่า เพราะตระกูลหวังทำให้ไม่มีใครกล้า

เก็บไปขาย และอีกอย่าง ไม่มีใครในสิบหมู่บ้านรอบๆ ที่

จะรู้จักเห็ดที่กินได้มากเท่านาง

อย่าว่าแต่ยังสามารถแยกแยะเห็ดที่มีค่ามากได้

วันนี้ แม้ว่าเจียงว่านเฉิงจะรู้เรื่องของตระกูลหวัง นางก็ยัง

กล้าที่จะขายเห็ดทั้งหมด และยังได้ราคาที่เวินเอ้อร์เฮ่อคิดว่าสูง   นางไม่ใช่คนที่กลัวปัญหาแน่นอน!

เขาเพิ่งตระหนักว่า จากความสามารถในการขายของ

นาง นางไม่มีเจตนาร้ายกับพวกเขา มิฉะนั้น นางคงจะ

ขายพวกเขาไปแล้ว...เจียงว่านเฉิงแบ่งผ้าออกเป็น

หลายชิ้น ใช้ชิ้นหนึ่งห่อเงินสี่ร้อยเก้าสิบเหวินไว้ แล้ว

เก็บใส่เสื้อ  จากนั้นใช้ชิ้นที่ใหญ่กว่าห่อเห็ดที่เหลือใน

ตะกร้า แล้วใส่ไว้ในเป้หลังของนาง

ส่วนเงินเก้าเหลี่ยมกับเงินครึ่งตำลึงที่เหลือ นางก็ห่อไว้

ด้วยผ้าหลายชั้น จากนั้นยกกระโปรงขึ้นเตรียมจะผูกไว้

กับต้นขาของตัวเอง  เวินเอ้อร์เฮ่อตกใจจนตาเบิกกว้าง

รีบเบนสายตาออกไป ใบหน้าแดงก่ำแล้วหันหลังให้

“เจ้า! เจ้าไม่อายเลยหรือ! ที่นี่มันถนนหลวง!”

เจียงว่านเฉิงลากเขาเข้ามา “เจ้าก็แค่บังไว้หน่อยสิ!

เจียเอ๋อร์มาช่วยพี่สาวหน่อย”

ที่นั่นไม่มีใครสัญจรไปมา เจียงว่านเฉิงจึงทำอย่างค่อน

ข้างรอบคอบ   เมื่อแน่ใจว่าเงินก้อนใหญ่ที่ผูกไว้กับขา

จะไม่หลุด นางก็ปล่อยกระโปรงลง

แม้ว่ามันจะดูเหมือนมีบางอย่างโผล่ออกมา แต่เมื่อผสม

กับการเดินที่ขาโขลกไปมา

ก็ดูเหมือนว่าที่ขาของนางมีเนื้องอกอยู่

คนอื่นอาจจะกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้ ซึ่งนั่นก็คือสิ่งที่นาง

ต้องการพอดี   เวินเอ้อร์เฮ่อมองนางด้วยความรังเกียจ

เจียงว่านเฉิงเท้าสะเอวและจ้องมองเขา “ว่าไง?

เจ้ารังเกียจข้าแล้วเหรอ? ฮึ! เจ้าไม่มีทางหนีข้าได้

หรอก!“ เจียเอ๋อร์รีบกอดนางอย่างสนิทสนม”พี่สาว

ข้าไม่หนีหรอก! ข้าอยากอยู่กับพี่ตลอดไป!”

แม้ว่าเวินเอ้อร์เฮ่อจะไม่พอใจที่น้องสาวชอบเกาะติด

เจียงว่านเฉิง แต่ครั้งนี้เขากลับไม่พูดอะไร

เจียงว่านเฉิงอารมณ์ดี “ไปกันเถอะ พี่จะพาเจ้าไปกิน

ของอร่อย!”  เจียเอ๋อร์ตะโกนด้วยความดีใจบอกว่าท้อง

ของนางหิวจนแบนแล้ว         เกี๊ยวสามเหวินต่อถ้วย

เจียงว่านเฉิงสั่งสามถ้วย   ซาลาเปาผักหนึ่งเหวินต่อชิ้น

ซาลาเปาเนื้อสองเหวินต่อชิ้น นางสั่งอย่างละสามชิ้น

นอกจากนี้ยังซื้อขนมทอด ขนมทอดกรอบ และของกิน

เล่นอื่นๆ อีกด้วย

สามคนเดินกินอาหารจากแผงลอย จนกระทั่งพวกเขาไม่

สามารถกินอะไรได้อีกแล้ว

เจียเอ๋อร์เห็นอมยิ้มเคลือบน้ำตาล เจียงว่านเฉิงก็ซื้อไว้

ก่อน แล้วใส่ในตะกร้าเตรียมจะนำกลับบ้าน

หลังจากกินจนอิ่ม พวกเขาก็พร้อมจะกลับไปตลาดเพื่อ

ซื้อตัวแม่ไก่  พวกเขาไม่ทันสังเกตว่ามีคนสามกลุ่ม

ตามพวกเขาอยู่แล้วจนกระทั่งคนของตระกูลหวังปะทะ

กับเฮยอี

"ไอ้หมาข้างถนนที่มองไม่ดูที่มาที่ไป เจ้าจะหลีกให้ข้า

ไหม!"  หัวหน้าคนรับใช้ก็คือหวังหมาจื่อที่เช้าวันนี้เพิ่ง

ไปส่งข่าว  เขาเดินนำหน้าพร้อมกับลูกน้องสามคน

ทำตัวหยิ่งผยอง ทำให้ผู้คนสนใจมองมาทันที

เฮยอีหันกลับมา มองหวังหมาจื่อด้วยสายตาเย็นชา

ที่เอวของเขามีดาบซึ่งดูเหมือนเป็นดาบสมบัติ แต่หวัง

หมาจื่อไม่รู้จักของดี   เขายังคิดจะสร้างปัญหา ยื่นมือ

ออกไปหมายจะขวางเฮยอี แต่ก็ถูกเฮยอีปัดมือจนปลิว

ออกไปทันที!   “อ๊าก—” หวังหมาจื่อร้องด้วยความเจ็บ

ปวด ถูกโยนไปชนกำแพงล้มแผงลอยสองสามแผง

จากนั้นก็กลิ้งตกลงไปกับพื้นและอ้วกเป็นเลือดออกมา

พวกคนรับใช้ที่เหลือตกใจกับสิ่งที่เห็น แต่เนื่องจาก

เคยชินกับการใช้อำนาจ จึงไม่คิดจะยอมแพ้

“เจ้ารู้ไหมว่าพวกข้าเป็นใคร? ต่อยหมายังต้องดูเจ้าของ

เจ้าคงไม่อยากตายใช่ไหม!?”

เฮยอีจ้องพวกเขาอย่างเย็นชาเหมือนมองคนตาย

“ข้าต่อยหมาจริงๆ นั่นแหละ”

“เจ้า! เจ้าด่าพวกเราเป็นหมางั้นหรือ!? พวกเราเข้าโจมตี!

ต่อยให้เขาหาแม่ควันกระเจิงไปเลย! ให้เขารู้จักความ

เก่งของพวกเรา—”

พวกคนรับใช้ของตระกูลหวังพากันชักอาวุธและกรูกัน

เข้ามาอย่างดุดัน

สถานการณ์พลันกลายเป็นความวุ่นวาย

แต่แทบจะในทันที ผู้ชมก็เหนว่าคนรับใช้ของตระกูลหวัง

ซึ่งปกติแล้วมักจะวางอำนาจบาตรใหญ่และทำตัวเป็น

ใหญ่ในพื้นที่ กลับถูกเล่นงานจนลงไปกองกับพื้นกัน

หมด ในเวลาไม่นานก็เริ่มมองหาฟันที่หลุดกระจายไป

ทั่วพื้น!   “ดี!”  มีคนตะโกนขึ้นหนึ่งเสียง แล้วก็มีเสียง

ตามมาอีกมากมายว่า “ดีจริงๆ!” ตระกูลหวังเป็นที่รู้กันว่า

ไม่ใช่คนดี ชอบใช้อำนาจรังแกคนอื่น ดังนั้นเมื่อเห็นเฮย

อีจัดการพวกเขาอย่างง่ายดาย ชาวบ้านที่ยืนดูเหตุการณ์

จึงยกย่องเฮยอีว่าเป็นวีรบุรุษ เมื่อคนรับใช้ของตระกูล

หวังต่างก็ล้มลงกองกับพื้นและร้องขอความเมตตา เสียง

ชาวบ้านรอบๆ ก็โห่ร้องด้วยความยินดี “วีรบุรุษ! ยอด

ฝีมือ!”

เจียงว่านเฉิงย่อมได้ยินเสียงวุ่นวายเหล่านั้นเช่นกัน และ

นางก็จำได้ทันทีว่าชายคนนั้นคือเฮยอี คนสนิทของ

จางเหอเซวียน!  ในชาติก่อน นางได้เห็นเฮยอีทำงานให้

จางเหอเซวียนอยู่บ่อยครั้ง  นางตกใจจนหัวใจเต้นระรัว

พอดีกับที่เวินเอ้อร์เฮ่อเตือนว่า “ข้าคิดว่าข้าเห็นคนของ

ผู้จัดการร้านชิงเยว่โหลวอยู่ในฝูงชนด้วย”

เจียงว่านเฉิงไม่รู้ว่าทำไมคนของร้านชิงเยว่โหลวถึงมา

อยู่ที่นี่ แต่ในใจนางก็รู้สึกว่าคนรับใช้ของตระกูลหวังต้อง

มาตามล่าพวกนางแน่นอน!  “พวกเราต้องรีบไปกันแล้ว!”

เจียงว่านเฉิงคว้าตัวพี่น้องตระกูลเวินทั้งสองคน แล้วรีบ

ฉวยโอกาสตอนที่ผู้คนกำลังมุงดูกันอยู่เพื่อพาพวกเขา

หลบหนีไปทันที ก่อนที่จะหายลับไปจากสายตาของทั้ง

สามฝ่ายที่กำลังตามพวกเขาอยู่

เมื่อมาถึงที่ที่ไม่มีคน เจียงว่านเฉิงถึงกับไม่กล้าหายใจ

แรง นางรีบพูดว่า “พวกเราต้องรีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้!”

แต่เวินเอ้อร์เฮ่อกลับดูเสียดายเล็กน้อย สายตาของเขา

มองไปยังห้องหนังสือที่ตั้งอยู่บนถนนใหญ่

เจียงว่านเฉิงย่อมเข้าใจความคิดของเขา

“เอ้อร์เฮ่อ เจ้าต้องการเข้าไปดูในห้องหนังสือหรือไม่?”

แม้ว่าเวินเอ้อร์เฮ่อจะเป็นคนที่คิดอ่านเกินวัย แต่เขาก็ยัง

มีความเป็นเด็กอยู่บ้าง  เมื่อเจียงว่านเฉิงถาม เขาก็พยัก

หน้าตอบ แต่ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าคนของตระกูลหวังกำลัง

ตามหาพวกเขาอยู่ เขาจึงรีบพูดว่า “พวกเราควรกลับ

บ้านก่อน ห้องหนังสือค่อยไปคราวหลังก็ได้!”

เจียงว่านเฉิงขวางเขาไว้ “ข้ามีวิธี เจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่?”

“แต่เจ้าต้องเรียกข้าว่า ‘พี่สาว’ ก่อน!”

วันนี้ที่บ้านมีธุระ ดังนั้นข้าจะอัปเดตแค่ตอนเดียวเท่านั้น

นะ~   (จบตอน)