บทที่ 165 ความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของต้าหยา(ฟรี)

บทที่ 165 ความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของต้าหยา(ฟรี)

ตามคำแนะนำของจี้เฉียนคุน และการปลอบประโลมอย่างสุดกำลังของเซี่ยชิงหยา ในที่สุดการแยกห้องก็สำเร็จ

แต่เอ้อร์หยายังคงจับมือเซี่ยชิงหยาอย่างอาลัยอาวรณ์ ไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด เหมือนลูกสุนัขที่ถูกเจ้าของทอดทิ้ง จมูกฟุดฟิด

นางพูดน้ำตาคลอว่า "แม่ อยู่กับข้ากับพี่สาวอีกสักพักนะ พวกเรากลัว"

เซี่ยชิงหยามองต้าหยา คิดว่าต้าหยาเป็นคนหนักแน่น และไม่กล้าขัดใจตัวเอง คงไม่พูดแบบนี้

ใครจะคิดว่าต้าหยากลับอ้าปาก แม้ใบหน้าจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ดวงตาสีดำกลับจ้องมองเซี่ยชิงหยาตรงๆ พูดเสียงอ่อนลงว่า "แม่ ข้าก็กลัว"

เอาละ เด็กน้อยทั้งสองกลัว เซี่ยชิงหยามองจี้เฉียนคุนด้วยหางตา ส่งสายตาสื่อความหมายให้เขาเข้าใจ

ผู้ชายอะไรก็ช่างเถอะ ลูกต้องมาก่อน

จี้เฉียนคุนน้อยใจกลับเข้าห้องไปเอง เซี่ยชิงหยาจัดเตียงให้เด็กน้อยทั้งสอง แล้วนอนลงโดยไม่ถอดเสื้อผ้า

แม่ลูกสามคนนอนด้วยกัน เซี่ยชิงหยาเป่าตะเกียงน้ำมันดับ ในห้องไม่ได้มืดจนมองไม่เห็นอะไร นอกหน้าต่างลวดลาย แสงจันทร์สว่างไสว

แสงจันทร์อ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้ห้องสว่างไสว

แสงจันทร์ที่สวยงามเช่นนี้ ทำให้จิตใจของคนสงบลง

"พวกเจ้าสองคนนี่ก็จริงๆ เลย ข้างนอกพระจันทร์สว่างขนาดนี้ มีอะไรน่ากลัว?"

เซี่ยชิงหยาลูบหัวเอ้อร์หยา ถอนหายใจพูดว่า "นอนเถอะ ดึกแล้ว นอนเร็วตื่นเร็วจะดีต่อสุขภาพ พวกเจ้าสองคนจะได้สูงขึ้น"

"รู้แล้วเจ้าค่ะ แม่"

เด็กน้อยทั้งสองพูดพร้อมกัน จากนั้นก็หลับตาลง

ครึ่งชั่วยามต่อมา เสียงหายใจสม่ำเสมอดังขึ้น

เซี่ยชิงหยามองทีละคน ต้าหยานอนตัวตรง แขนทั้งสองข้างวางข้างลำตัว นอนในท่าทหารมาตรฐาน

ส่วนเอ้อร์หยานอนอย่างไม่เป็นระเบียบ ไหล่บิด หัวยื่นออกมา ตัวก็บิดออกมา แขนทั้งสองข้างวางทับกันอย่างไม่เป็นระเบียบ ดูแล้วไม่สบายตัวเลย

นางอดไม่ได้ที่จะจัดท่านอนของเอ้อร์หยาให้ตรง ปรับให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น จากนั้นเซี่ยชิงหยาก็ค่อยๆ ลงจากเตียง

ก่อนนอนนางไม่ได้ถอดเสื้อผ้า ตอนนี้พอดีได้ย่องออกจากห้องไป

ข้างนอกพระจันทร์สว่างมาก ส่องสว่างพื้นดินที่มืดมิด ไม่จำเป็นต้องจุดตะเกียงน้ำมันเลย

"โอ้โห! เจ้าจะทำให้ข้าตกใจตาย!"

เซี่ยชิงหยาพอออกมา ก็เห็นจี้เฉียนคุน ไม่ทันได้เตรียมตัว ตกใจสุดขีด

หนาวสั่นไปทั้งตัว

จี้เฉียนคุนรีบก้าวเข้าไปข้างหน้า กั้นเซี่ยชิงหยาไว้ ทั้งสองคนเดินไปยังห้องด้านใน

เซี่ยชิงหยาอดบ่นไม่ได้ "ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมเจ้ายังไม่นอน?"

"รอเจ้าอยู่"

เสียงอบอุ่นในความมืดฟังดูเซ็กซี่มาก ทำให้หูและหัวใจของเซี่ยชิงหยาคันยิบๆ

ทั้งสองกลับเข้าห้อง เซี่ยชิงหยาจึงถอดเสื้อผ้าอย่างสบายใจ เปลี่ยนเป็นชุดนอน

แต่พอถอดเสื้อผ้าเสร็จ นางหันกลับไปเจอกับดวงตาสีดำลึกล้ำคู่หนึ่ง

ดวงตาสีดำคู่นี้ดูเหมือนมีวังวน ความรักและความอ่อนโยนในนั้นดูเหมือนจะกลืนกินคนได้ทันที

เซี่ยชิงหยารู้สึกอึดอัด หันหน้าหนี ไอเบาๆ พูดว่า "ดึกขนาดนี้แล้ว เจ้าไม่นอนไม่ง่วงหรือ?"

จี้เฉียนคุนส่ายหน้า จากนั้นก็ถอดเสื้อนอกออก เหลือแต่ชุดนอนสีขาว

แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้นอนบนหญาคาบนพื้น แต่ขึ้นเตียงโดยตรง

เซี่ยชิงหยาหายใจหนักขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนจะเดาได้คร่าวๆ ว่าทำไมวันนี้จี้เฉียนคุนถึงให้เด็กน้อยทั้งสองไปนอนที่อื่น

แค่คิดถึงเหตุผลนี้ ใบหน้าของเซี่ยชิงหยาก็แดงขึ้นด้วยความอาย จากติ่งหูไปจนถึงโคนหู

"คืนนี้ข้าจะนอนบนเตียง"

จี้เฉียนคุนก้มลงมองเซี่ยชิงหยา สายตานั้นมีทั้งความอดทน ความรัก และลึกลงไปคือความต้องการครอบครองและอารมณ์ที่ถูกกดไว้

เซี่ยชิงหยาถูกมองจนตัวสั่น รีบขดตัวเข้าไปในผ้านวม

นางรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกระต่ายบนเขียง รอถูกถลกหนังเอาเอ็นออกแล้วเอาลงหม้อ

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ในบ้านหิน ร่างอ้วนป้อมของเอ้อร์หยาพลิกไปพลิกมา จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นมา

"พี่ ข้านอนไม่หลับ พี่หลับแล้วหรือยัง?"

ต้าหยาก็กลอกตา ใช้มือจิ้มแก้มนุ่มๆ ของเอ้อร์หยา พูดอย่างหงุดหงิดว่า "เจ้าพลิกไปพลิกมาไม่อยู่นิ่ง ข้าจะหลับได้ยังไงล่ะ"

"ไม่มีแม่อยู่ข้างๆ ข้าก็นอนไม่หลับนี่นา"

เอ้อร์หยาเขย่าแขนต้าหยาอย่างเกรงใจ พูดประจบว่า "พี่ คุยกับข้าหน่อยสิ"

"ข้าง่วงแล้ว ถ้าเจ้านอนไม่หลับจริงๆ ก็ไปหาแม่สิ ตอนนี้พ่อกับแม่คงยังไม่นอนหรอก พวกเขานอนดึก"

ดวงตาสีดำของต้าหยากลอกไปมา ใบหน้ามีความไม่เป็นธรรมชาติผ่านไป

"แต่พี่ ก่อนนอนพ่อกับแม่บอกว่าไม่ให้พวกเราไปไม่ใช่เหรอ?"

เอ้อร์หยาลำบากใจ นางฟังคำพ่อ ก็ฟังคำแม่ ตอนนี้พ่อแม่ไม่ให้นางไป แต่นางไม่มีแม่อยู่ด้วย จะนอนยังไงก็นอนไม่หลับ ง่วงมากแล้ว เอ้อร์หยาน่าสงสารจัง

"เขาไม่ให้ไป เจ้าก็ไม่ไปเหรอ? เอ้อร์หยา แม่กับพ่อรักเจ้าที่สุด ถ้าเจ้าไป ก็แอบเข้าไปในผ้าห่มของแม่เงียบๆ อย่าให้พวกเขาเห็น ไม่งั้นคืนนี้เจ้าก็ไม่ต้องนอนแล้ว"

ต้าหยาให้กำลังใจเอ้อร์หยาด้วยสายตา ยุยงว่า "ไปเถอะ กล้าๆ หน่อย แม่จะไม่โกรธเจ้าหรอก"

สุภาษิตว่าไว้ดี เมื่อมีคนยุยงอยู่ข้างหลัง คนขี้ขลาดก็มีความกล้าสามส่วน

ด้วยการให้กำลังใจของต้าหยา เอ้อร์หยาจึงสวมเสื้อผ้า แล้วย่องออกจากห้องไป

ส่วนต้าหยามองเงาหลังของนาง แล้วก้มหน้าลงเงียบๆ

ฝั่งของเซี่ยชิงหยา สองคนห่มผ้านวมผืนเดียวกัน แต่ต่างคนต่างอยู่ซ้ายขวาของผ้านวม เซี่ยชิงหยาอยากจะถอยไปทางขวาสุด หาช่องมุดเข้าไป

ส่วนจี้เฉียนคุนเห็นนางเป็นแบบนี้ ก็ส่ายหน้าหัวเราะอย่างจนปัญญา แล้วลงจากเตียงไปนอนบนฟาง

ชายหนุ่มไปแล้ว เซี่ยชิงหยาก็ถอนหายใจโล่งอก ลูบฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเหงื่อ

นางหายใจออกแรงๆ หลับตาลง

ยังไม่พร้อม รอต่อไปอีกหน่อยเถอะ

เอี๊ยดๆ เอี๊ยดๆ

ข้างนอกมีเสียงดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าแผ่วเบา เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เซี่ยชิงหยาระแวดระวัง ลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย

จากนั้นประตูด้านนอกก็เปิดออก มีเงาร่างอ้วนป้อมเข้ามา

เงาร่างอ้วนป้อมนี้เอียงไปมาเล็กน้อย แล้วค่อยๆ ย่องเข้ามา หลังโก่ง ขาโค้ง ปีนขึ้นเตียง

"เอ้อร์หยา เจ้านี่ ดึกขนาดนี้แล้วไม่ไปนอนดีๆ มาหาแม่ทำไม"

เซี่ยชิงหยาก็เลยไม่แกล้งหลับอีกต่อไป ดึงเอ้อร์หยาเข้ามากอด เห็นว่าข้างนอกหนาว จึงลากเด็กน้อยเข้าไปในผ้านวมให้อุ่น

ส่วนจี้เฉียนคุนที่นอนแกล้งหลับอยู่บนฟางก็ลืมตาขึ้นมาทันที สามีเมียทั้งสองมองเอ้อร์หยา เอ้อร์หยาก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง

"แม่ ข้านอนไม่หลับ คืนนี้ให้ข้านอนกับแม่นะ ได้ไหม เอ้อร์หยาขอร้องล่ะ"