บทที่ 147 ไม่เรียกข้าตอนเปิดงานใช่ไหม?
“ไปเลยไป ให้มันเต็มที่!”
ลู่เซวียนสะบัดมือส่งสัญญาณให้นกกระเรียนตัวผู้ที่จัดทรงขนกลางศีรษะไปหานกกระเรียนตัวเมีย
ที่ไม่ไกลนัก นกกระเรียนตัวเมียกำลังรออยู่ด้วยใจจดจ่อ
ทั้งสองตัวมีท่าทางเขินอายก่อนจะเข้าไปในพุ่มหญ้าสูง
“ลี่ลี่~!”
ลู่เซวียนเพิ่งจะหันหลังไป แต่ยังไม่ทันก้าวออกไป เสียงร้องอันใสกังวานก็ดังขึ้นจากพุ่มหญ้า
ในตอนแรก เสียงร้องนั้นแผ่วเบาและไพเราะ แต่หลังจากผ่านไปสักพักกลับกลายเป็นเสียงที่ยากจะฟัง และจบลงด้วยเสียงที่เงียบเหงา
เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่เซวียนตื่นขึ้นมาและสังเกตเห็นว่าหลังจากที่นกกระเรียนคู่แรกผสมพันธุ์กันสำเร็จแล้ว นกกระเรียนตัวอื่นๆ ก็ดูเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลงที่ยากจะเข้าใจเกิดขึ้น
ดูเหมือนว่ามีบางอย่างกำลังสุกงอมอยู่ภายในพวกมัน
ลู่เซวียนเห็นดังนั้นจึงรู้ว่าถึงเวลาที่เหมาะสม เขาตัดสินใจสานต่อความสำเร็จ จัดกิจกรรมสานสัมพันธ์ให้นกกระเรียนวิญญาณ
เขาเรียกนกกระเรียนทั้งหมดมารวมกันและกล่าวอย่างเสียงดังว่า
“วันนี้ข้าจะจัดกิจกรรมเล็กๆ เพื่อให้พวกเจ้าทั้งหลายได้รู้จักกันมากขึ้นและเพิ่มความสนิทสนมกัน”
“เกมที่จะแข่งขันกันมีสามเกม เกมแรก ใครเป็นนกกระเรียนที่เร็วที่สุด สำหรับพวกเจ้า บางครั้งต้องเร็ว บางครั้งต้องช้า แต่บางทีก็ต้องเร็วสามช้าอีกหนึ่ง”
“วันนี้เราจะดูว่าใครเร็วที่สุด ใช้ความเร็วทั้งหมดที่เจ้ามี ให้ทุกตัวรู้กันไปเลยว่าใครเร็วที่สุด!”
“เกมที่สอง เกมนกคู่สามขา นกตัวผู้และนกตัวเมียจับคู่กัน เอาขาข้างหนึ่งมาผูกเข้าด้วยกันแล้วทำภารกิจให้สำเร็จ”
“สำหรับนกตัวผู้ที่ยังหาคู่ไม่ได้ ก็จับคู่กันไปก่อน ลงแข่งเกมนี้ด้วยกัน”
“เกมสุดท้าย เกมหาอาหารและป้อนให้กันและกัน ค้นหาพืชวิญญาณ หอย และอาหารจากแหล่งน้ำ แล้วป้อนให้คู่ของเจ้า”
“สุดท้าย นกตัวเมียจะเลือกคู่ที่ทำผลงานในสามเกมนี้ได้ดีที่สุด แล้วก้าวเข้าสู่ห้วงแห่งความรักไปด้วยกัน”
นกกระเรียนทั้งหลายยังมองมาด้วยสายตางุนงง ลู่เซวียนจึงเรียกนกกระเรียนสองตัวออกมาสาธิตให้พวกมันดู
ไม่นานนัก นกกระเรียนก็เริ่มเล่นสนุกกันอย่างเต็มที่ แหล่งน้ำเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนาน
ลู่เซวียนเห็นพวกมันสนุกจึงถือโอกาสออกไปยังหอสัตว์วิญญาณเพื่อไปเอาอาหารนกกระเรียน
เมื่อเขากลับมาถึงค่าย เขาต้องตกตะลึงจนพูดไม่ออก ถังไม้ที่เต็มไปด้วยอาหารที่อยู่ในมือของเขาหล่นลงพื้น
สิ่งที่เห็นคือนกกระเรียนหลายสิบคู่กำลังพันคอเข้าหากันจนเกือบจะกลายเป็นปม!
“โอ้โห เปิดงานกันไม่เรียกข้าใช่ไหม?”
ลู่เซวียนกัดฟันกรอดแล้วคิดในใจ
“อืม? เดี๋ยวก่อนนะ ไม่เรียกข้ามาดีกว่าแฮะ”
เขาได้สติกลับมาและคิดว่าตนเองกับนกนั้นต่างกัน ถ้าเขาเข้าร่วม มันคงจะผิดวิสัยไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม นี่พิสูจน์ให้เห็นว่า ความพยายามตลอดเวลาของเขาไม่สูญเปล่า
หลังจากปรับสภาพร่างกายและจิตใจของนกกระเรียนวิญญาณทั้งหมดให้ดีที่สุด การผสมพันธุ์ก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้โดยธรรมชาติ
คืนนั้น เสียงร้องของนกกระเรียนดังระงมไปทั่วพุ่มหญ้า ทำให้ลู่เซวียนนอนหลับไม่สนิททั้งคืน
ในอีกสองวันที่ผ่านมา บรรยากาศในค่ายเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความรัก นกกระเรียนวิญญาณหลายคู่ผสมพันธุ์กัน และลู่เซวียนก็สังเกตเห็นว่านกกระเรียนบางตัวมีคู่ทุกวัน และคู่ของพวกมันก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ทั้งตัวผู้และตัวเมีย ทำให้เขาสับสนว่าความสัมพันธ์ของนกกระเรียนเหล่านี้เป็นอย่างไรกันแน่
“ความสัมพันธ์ของนกกระเรียนชักจะยุ่งเหยิงแล้ว คงจะมีเจ้าตัวเล็กๆ ตามหาพ่อในไม่ช้า”
ลู่เซวียนพูดพลางหัวเราะ เขาไม่สนใจเรื่องความยุ่งเหยิงนี้มากนัก เพราะผลลัพธ์นั้นถือว่าเป็นที่พอใจ
นี่พิสูจน์ได้ว่าวิธีการของเขาได้ผล ส่วนเรื่องความสัมพันธ์วุ่นวายนั้นไม่เกี่ยวกับเขาแล้ว
อีกหลายวันต่อมา ลู่เซวียนไปยังหอสัตว์วิญญาณเพื่อรับอาหารนกกระเรียน และได้ไปพบกับสวี่อี้
“ศิษย์พี่สวี่ นกกระเรียนร้อยตัวที่ข้าเลี้ยงเกิดการผสมพันธุ์กันหลายครั้ง ข้าคาดว่าจะมีหลายตัวที่ประสบความสำเร็จในการตั้งท้อง”
“จริงหรือ? เจ้าทำอย่างไร ใช้การบังคับหรือให้พวกมันผสมพันธุ์ตามธรรมชาติ?”
“ข้าเพียงแค่ช่วยนำทางเล็กน้อยเท่านั้น”
ลู่เซวียนตอบอย่างถ่อมตัว
สวี่อี้ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก เพราะกลัวจะเกิดเหตุการณ์สุดโต่งซ้ำรอยเดิม
“พาข้าไปดูหน่อยสิ”
เขากล่าวอย่างตื่นเต้นและคาดหวังในสิ่งที่ลู่เซวียนเล่า
ไม่นานทั้งสองก็เดินทางมาถึงค่าย
ทันทีที่สวี่อี้ก้าวเท้าลง เขาก็เห็นว่าสิ่งที่ลู่เซวียนพูดไม่เกินจริง
นกกระเรียนหลายตัวกำลังเล่นน้ำและบินเล่นในอากาศ บางคู่ก็แสดงความรักใคร่ต่อกันอย่างชัดเจน
“ศิษย์น้องลู่ เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจจริงๆ”
สวี่อี้กล่าวด้วยความทึ่ง ภาพแบบนี้เขาไม่ได้เห็นมานานหลายปีแล้ว
แม้ว่าจะน่าตื่นเต้น แต่การจะยืนยันว่านกกระเรียนเข้าสู่ช่วงตั้งท้องหรือไม่นั้นก็ต้องมีการตรวจสอบ
สวี่อี้กระโดดลงไปยังนกกระเรียนตัวเมียที่มีท่าทางแตกต่างไปจากปกติ เขายื่นมือไปสัมผัสท้องของมันและใช้คาถาตรวจสอบ
แม้จะเพิ่งผ่านมาเพียงไม่กี่วัน แต่ด้วยประสบการณ์หลายปีของเขา สวี่อี้รู้ได้ทันทีว่านกตัวนี้กำลังอยู่ในช่วงตั้งท้อง
“ดี!”
เขากล่าวด้วยความยินดี ก่อนจะไปตรวจนกกระเรียนตัวเมียอีกตัว และพบว่าตัวนี้ก็กำลังตั้งท้องเช่นกัน
หลังจากตรวจสอบเสร็จ เขาก็กลับมาหาลู่เซวียน
“จากการตรวจสอบเบื้องต้น มีนกกระเรียนตัวเมียสิบห้าตัวที่เข้าสู่ช่วงตั้งท้องแล้ว”
“นกกระเรียนตัวเมียมีอยู่ทั้งหมดเพียงสี่สิบตัว แค่ไม่ถึงสิบวันก็มีนกตั้งท้องไปถึงสามส่วน เจ้าทำได้อย่างไร?”
สวี่อี้รู้สึกทึ่งกับอัตราการตั้งท้องที่สูงเช่นนี้ นกกระเรียนของลู่เซวียนทำให้สถิติการสืบพันธุ์ของทั้งแหล่งน้ำในหนึ่งปีดูน้อยไปเลย
“จริงๆ แล้วมันง่ายมาก ข้าทำให้พวกมันไม่ต้องกังวลเรื่องอาหาร ที่อยู่ หรือการเอาชีวิตรอด ทำให้พวกมันรู้ว่าการสืบพันธุ์และเลี้ยงดูลูกนกไม่ใช่เรื่องยาก และทำให้นกตัวผู้และตัวเมียดึงดูดและชื่นชมกันอย่างเป็นธรรมชาติ”
“เมื่อทำได้แบบนี้ ปัญหาการสืบพันธุ์ของนกกระเรียนก็จะได้รับการแก้ไขไปโดยปริยาย”
ลู่เซวียนตอบด้วยรอยยิ้ม
“ศิษย์น้องลู่ เจ้าว่ามาหมายความว่าอย่างไร?” สวี่อี้ดูเหมือนจะเข้าใจบางอย่าง แต่ก็ยังมีคำถามเพิ่มขึ้น จึงถามต่อ
“เอาอย่างนี้ ศิษย์พี่สวี่ ลองคิดในมุมของพวกมันบ้าง”
“หากเจ้าถูกผู้บำเพ็ญเพียรระดับปรมาจารย์ควบคุม ถูกบังคับให้ทำงานตั้งแต่เช้าจนค่ำทุกวัน กินไม่อิ่ม นอนไม่หลับ ไม่มีความหวังในชีวิต”
“ในสภาพเช่นนี้ หากเจ้าได้รับคำสั่งให้ผสมพันธุ์กับศิษย์หญิง เจ้าจะมีความปรารถนาหรืออยากทำเช่นนั้นไหม?”
“ในกรณีนั้น... คงจะไม่”
สวี่อี้คิดตามและแม้จะรู้ว่าตนเองเป็นเหมือนตัวร้ายที่ลู่เซวียนพูดถึง แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงนี้ได้ เขาหยุดคิดสักครู่ก่อนจะตอบอย่างจริงจัง