ตอนที่ 34 : ความทรงจำ

เฉินหลิงไม่เคยมาที่นี่

.

ยกเว้นในความทรงจำที่เขาได้รับสืบทอดจากเจ้าของร่างเดิม ตอนที่เขาถูกเฉินถานกับภรรยาลากไปฝัง

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง โดยส่วนตัวแล้วเมื่อเหยียบย่างเข้าในเขตหลุมฝังศพหมู่ ความรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆ เกิดขึ้นในใจของเขา...ความรู้สึกคุ้นเคยนี้ไม่ใช่หนึ่ง แต่เป็นสอง

เขามองไปยังหลุมศพที่ถูกฝังอยู่ในหิมะหนาๆ ตรงหน้า เศษเสี้ยวความทรงจำที่กระจัดกระจายก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา ราวกับว่าความทรงจำที่แตกต่างกันทั้งสองมาบรรจบกันที่นี่

อันหนึ่งเป็นของเฉินหลิง...

อันหนึ่งเป็นของเฉินเยี่ยน

เขาเดินผ่านหลุมศพตามสัญชาตญาณ สายตากำลังมองหาบางสิ่งบางอย่าง

ในที่สุด เขาก็หยุดอยู่หน้าเนินดินที่ไม่มีป้ายไม้หรือเครื่องหมายใดๆ เขาจ้องมองเนินดินอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานาน ก่อนจะคุกเข่าลงบนหิมะหนาทึบ

หิมะสีซีดบดบังการมองเห็น เขาตกในภวังค์ความทรงจำนั้นที่เป็นของเฉินเยี่ยนชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

.

.........

.

"ชื่อ"

"เฉินเยี่ยน"

"อายุ"

"15 ปี"

"รหัส"

"39180"

บนเตียงผ่าตัดเย็นเฉียบ เฉินเยี่ยนตอบคำถามด้วยความรอบคอบและระมัดระวัง

แสงเจิดจ้าตกลงมาจากเหนือศีรษะของเขา ทำให้เขาไม่สามารถลืมตาได้ เขามองเห็นเพียงร่างพร่ามัวเดินไปรอบๆ เตียงผ่าตัด

“เป็นคนที่เหมาะสม ไม่เลว”

“อายุยังน้อย ก็ป่วยเป็นโรคนี้แล้ว…เฮ้อ”

“จะเริ่มผ่าตัดเมื่อไหร่?”

“เดี๋ยวก่อน หัวใจตรงนั้นยังไม่เข้าที่ ถ้าผิดพลาดล่ะก็ เราไม่สามารถตบตาคนอื่นได้แน่”

“ตอนนี้ราคาของหัวใจในตลาดมืดสูงมาก พ่อแม่เขาจะหาหัวใจมาจากไหน?”

"ผายลมเถอะ! เป็นแค่ครอบครัวยากจนครอบครัวหนึ่ง ถึงแม้จะขายบ้านก็ไม่มีเงินจ่ายด้วยซ้ำ"

"แล้วจะหาหัวใจมาจากที่ไหน?"

"เฮอะๆ...นายไม่รู้เหรอ?”

“รู้อะไร?”

"พวกเขาต้องการนำหัวใจของลูกชายคนโต มาช่วยชีวิตลูกชายคนเล็กคนนี้..."

"จริงดิ จำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ เหรอ?"

"สามีภรรยาคู่นี้เคยได้รับการวินิจฉัยว่ามีลูกไม่ได้  ก็เลยเก็บเด็กจากข้างถนนมาอุปการะ เพื่อจะให้เขาเลี้ยงตัวเองในอนาคต...แต่ใครจะรู้ว่าอีกไม่กี่ปีต่อมา ภรรยาของเขาท้องแล้วให้กำเนิดลูกชาย ทั้งคู่ที่เคยเตรียมพร้อมรับชะตากรรมต่างดีใจมาก ดังนั้นเด็กน้อยจึงเปรียบเหมือนสมบัติล้ำค่ากลางฝ่ามือพวกเขา..."

"ที่กำลังจะพูดก็คือ เด็กคนหนึ่งที่เก็บมาจากข้างถนน กับเด็กคนหนึ่งที่รอมานานกว่าจะมาเกิด เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขจริงๆ เป็นนายจะเลือกใคร?"

"เฮ้อ..."

เมื่อฟังบทสนทนาท่อนนี้ เฉินเยี่ยนที่นอนอยู่บนเตียงพลันลืมตาขึ้น!

เขาพยายามลุกขึ้นนั่ง มองดูสองคนที่พูดคุยกัน ใบหน้าเล็กๆ ซีดเซียวเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความไม่เชื่อ

"ที่พวกคุณพูด...หัวใจนั่น เป็นของใครน่ะ?"

"พี่ชายของนายไง" กู่เตาซึ่งสวมชุดปลอดเชื้อพูดขณะเป่าเล็บมือของตนเองอย่างไม่ตั้งใจ "ทำไม พ่อแม่ของนายไม่ได้บอกเหรอ?"

"นายคิดว่า ด้วยเงินเพียงเล็กน้อยที่ครอบครัวของนายมี จะหาหัวใจที่เหมาะสมสำหรับนายได้ยังไง?"

"พี่..."

เฉินเยี่ยนนั่งตกตะลึงนานเกินไป จนหมอสองคนด้านข้างต้องผลักเขาลงกลับไปนอนบนเตียงผ่าตัดอีกครั้ง เขาจึงได้สติและเริ่มดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง!

“ผมไม่ต้องการ!...ผมไม่ทำ! ไม่ผ่าตัดแล้ว!!” เสียงของเฉินเยี่ยนเต็มไปด้วยน้ำตา

“ผมไม่ต้องการหัวใจของพี่ผม! ปล่อยผมไป! ผมไม่ทำ  ผมไม่ต้องการหัวใจของเขา!! ไม่ต้องการหัวใจแล้ว”

"นายมาที่นี่แล้ว ต้องการหรือไม่ต้องการ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับนาย"

"ผมขอร้องล่ะ พวกคุณช่วยบอกพ่อแม่หน่อยเถอะ บอกพวกเขาว่าผมไม่สนใจแล้ว…ผมไม่อยากกลับไปโรงเรียน ผมไม่อยากร้องเพลงบนเวที…ผมไม่อยากอะไรอีก ปล่อยพี่ไปเถอะ...ขอร้องล่ะ..."

“นอนลง... นอนลงไป!”

ไม่รู้ว่าเฉินเยี่ยนได้พลังมาจากไหน แต่เขาดิ้นจนหลุดพ้นจากมือของผู้ใหญ่ทั้งสองคนได้ กระโดดลงจากเตียงวิ่งไปที่ประตูก่อนจะสะดุดล้ม!

ในขณะนั้น ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกโดยอัตโนมัติ มีคนเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องโลหะลึกลับในมือ

เฉินเยี่ยนชนเข้ากับเขาแล้วล้มลงกับพื้น

ชายคนนั้นพูด "ได้หัวใจมาแล้ว"

"ใช้ได้เลย สองสามีภรรยาคู่นั้นที่ดูเหมือนคนขี้ขลาด ฉันไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะทำงานมีประสิทธิภาพมากขนาดนี้" กู่เตาหยิบกล่องโลหะด้วยความประหลาดใจพร้อมกับรอยยิ้มบนริมฝีปาก

เฉินเยี่ยนนั่งบนพื้นอย่างว่างเปล่า เงาของกล่องโลหะสะท้อนอยู่ในม่านตาที่ขยายออกของเขา ริมฝีปากและใบหน้าเขาซีด ส่วนร่างกายก็อดไม่ได้ที่จะสั่น...

"ไม่...ผมไม่ต้องการ..."

เข็มแทงลงไปเบาๆ บนตัวเขา

กู่เตาย่องมาที่ด้านหลังเฉินเยี่ยน ดวงตาที่หรี่ลงมองไปยังเฉินเยี่ยน...เหมือนอสรพิษ

“นายไม่ต้องการมัน? ฮ่าฮ่าฮ่า...”

ขณะที่ของเหลวในกระบอกฉีดค่อยๆ ฉีดเข้าไป เฉินเยี่ยนก็รู้สึกเริ่มเวียนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ และสติสัมปชัญญะของเขาก็จางหายไปราวกับกระแสน้ำ... ก่อนที่จะหมดสติไป เขาก็รู้สึกว่ามีคนเข้ามากระซิบใกล้หู เสียงคลุมเครือเหมือนกับเสียงของปีศาจ

“นายคิดจริงๆ เหรอว่า...เราจะปลูกถ่ายหัวใจให้นาย?”

.

............

.

ทันใดนั้น เฉินหลิงก็ตื่นขึ้น!

.

ลมหนาวพัดพาเกล็ดหิมะ ปลิววนไปรอบบริเวณหลุมศพ เกิดเสียงฮือฮือ~

คิ้วกับผมของเขาถูกย้อมเป็นสีขาวด้วยหิมะ ความหนาวเย็นกัดกร่อนซึมผ่านเสื้อผ้าเข้าไปถึงกระดูก...ถึงอย่างนั้น ร่างกายเขาก็อดไม่ได้ที่จะเหงื่อเย็นๆ หลั่งออกมา

[ค่าความคาดหวังของผู้ชม +5]

"อาเยี่ยน..."

เขาจ้องมองไปยังเนินดินที่ฝังอยู่ใต้หิมะอย่างว่างเปล่า และยกมือขึ้นอย่างสั่นเทา เริ่มขยับมือขุดดิน

เขาใช้มือลอกชั้นน้ำแข็งกับหิมะออก จนมือแดงเถือกเพราะถูกความเย็นกัด ชั้นล่างมีดินแข็งๆ อยู่ แต่เขาก็ไม่หยุดขุด เวลานี้ในหัวมีเพียงภาพใบหน้าดิ้นรนของเฉินเยี่ยน

ขณะที่ดินถูกขุดลึกลงเรื่อยๆ ความทรงจำที่สองก็ไหลเข้ามาในจิตใจเขาอย่างควบคุมไม่ได้...

.

..........

.

"ให้ตายเถอะ ทำไมฝนตกหนักขนาดนี้"

“ระวังหน่อย บนภูเขาเต็มไปด้วยโคลน อย่าลื่นล่ะ”

"ทำไมเราต้องทิ้งศพที่นี่ ทำไมเราไม่หาที่ฝังมันใกล้ๆ ถนนปิงฉวนล่ะ?"

"งี่เง่า ถ้าฝังบนถนนไม่ช้าก็เร็วหมาป่าต้องได้กลิ่นแน่ สุดท้ายผู้คุมกฎก็จะสงสัยแล้วขุดเขาออกมา จากนั้นก็จะมีการสืบสวน...เฉียนฝานเคยพูด หลุมฝังศพหมู่นี่เต็มไปด้วยศพ ถ้าทิ้งร่างเขาไว้ที่นี่เรื่องก็จะไม่แดง"

"งั้นก็เอาตามนี้ แล้วเราต้องแบ่งส่วนแบ่งให้เฉียนฝานกับคนของเขามั้ย?"

"ในธุรกิจบนถนนปิงฉวน พวกผู้คุมกฎได้เอาเงิน 30% ไปแล้ว...ไม่งั้นนายคิดว่าเพราะอะไร ทำไมเขาต้องช่วยเราล่ะ?"

“30%  ช่างเป็นสิงโตที่อ้าปากกว้างจริงๆ...ร่างกายของเด็กคนนี้ถูกเอาไปใช้ประโยชน์จนหมดแล้วใช่มั้ย?”

"ไต ตับ ดวงตา ไขกระดูก เลือด...ทุกสิ่งที่เอาออกมาได้ก็ถูกเลาะออกจนเกลี้ยง ตอนนี้เด็กคนนี้เป็นเพียงเปลือกเปล่า...นายไม่เห็นหรือไง ตอนเอาเด็กคนนี้ลงจากเตียงผ่าตัด ตัวเขาแทบจะเหลวเป็นโคลน มันน่าขยะแขยงขนาดไหน...”

“น่าเสียดายที่ไม่รู้ว่าสามีภรรยาฝังคนพี่ไว้ที่ไหน ไม่อย่างนั้น ถ้าขุดมันออกมาได้ก็จะเก็บเกี่ยวได้มากขึ้น...”

คนทั้งสองสวมเสื้อกันฝนถือถุงผ้าสีดำ เดินย่ำไปตามถนนบนภูเขาท่ามกลางฝนตกหนักมาถึงหน้าหลุมศพหมู่

พวกเขาพบที่โล่งแล้ววางถุงดำไว้ คนหนึ่งหยิบพลั่วขุดหลุม จนกระทั่งได้ระดับความลึกที่เหมาะสม....แล้วเขาก็โยนถุงผ้าสีดำลงไปเหมือนกับขยะ

.

.