ตอนที่ 1305 ชายแซ่หรี่ระเบิดพลัง (ฟรี)
ตอนที่ 1305 ชายแซ่หรี่ระเบิดพลัง
เซียนเกาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลู่โจว เขาไม่จำเป็นต้องใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่ต้องการทำลายสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นเพียงแค่ฝ่ามือนักบวชปีศาจก็เพียงพอที่จะจัดการกับเซียนเกาได้แล้ว
ก่อนที่เซียนเกาจะตาย เขาก็รู้ตัวว่าจ้าวหยูได้พายอดฝีมือมาช่วย แต่น่าเสียดาย มันสายเกินไปแล้ว
ลู่โจวโบกมือ
วัตถุบางอย่างบินออกมาจากกระเป๋าของเซียนเกา
โสมเลือดลอยตัวอยู่กลางอากาศ ความจริงแล้วมันเป็นเพียงแค่โสมเลือดหนึ่งในสามเท่านั้น
“…”
จ้าวหยูเบิกตากว้าง สีหน้าของเขาดูไม่สู้ดีนัก “เซียนเกาเป็นมือขวาของท่านแม่ทัพซี นี่...ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่! มันไม่น่าจะเป็นไปได้!”
หมิงซี่หยินหันหลังกลับก่อนจะตบหน้าจ้าวหยู
จ้าวหยูเซถอยหลังด้วยความหวาดกลัว เขาไม่คิดเลยว่าหมิงซี่หยินจะคาดการณ์ปฏิกิริยาของเขาได้ เขาเอามือกุมแก้มอย่างงุนงง
ลู่โจวเองก็ไม่คิดเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นหมิงซี่หยินยังกล้าลงมือต่อหน้าเขา พฤติกรรมของหมิงซี่หยินดูแปลกขึ้นจริงๆ
“ซีกีชูไม่เพียงแต่ขโมยโสมเลือดและดอกบัวหิมะเท่านั้น แต่เขายังทำร้ายแม่เจ้าอีกด้วย ท่านอาจารย์ฆ่ามันก็เพื่อล้างแค้นให้กับเจ้า แทนที่จะรู้สึกขอบคุณ แต่กลับบ่นพึมพำอยู่ได้” หมิงซี่หยินกล่าว
“…”
“เจ้ามันโง่จริงๆ” หมิงซี่หยินกล่าว
“…”
จ้าวหยูกุมแก้มของตัวเอง เขารู้สึกเหมือนกับเพิ่งจะตาสว่าง “พะ...พวกมัน...หลอกข้า?”
“เพิ่งรู้ตัวงั้นเหรอ?”
“แตะ...แต่...ทำไม?”
“ไปถามเจ้าแซ่ซีนั่นเอง” หมิงซี่หยินกล่าว
“เจ้าสี่” ลู่โจวเรียก
หมิงซี่หยินสะดุ้ง เขารีบพูด “ท่านอาจารย์ ข้าผิดไปแล้ว”
“ข้าไม่ได้บอกว่าเจ้าผิด” ลู่โจวกล่าว เช่นเดียวกับสีวู่หยา เขาไม่ชอบซักถามอะไรมาก ศิษย์ของเขาไม่ใช่เด็ก พวกเขามีความคิดเป็นของตัวเอง ตราบใดที่ไม่ทำอะไรเกินเลย พวกเขาก็สามารถทำอะไรก็ได้
ลู่โจวหันหลังกลับและเดินจากไป เขากำลังจะกลับไปฝึกฝน
หมิงซี่หยินเกาหัว เขางุนงง
หลังจากที่จ้าวหยูสงบสติอารมณ์ลง เขาก็ถาม “ท่านหมิง ตอนนี้ข้าควรทำยังไง?”
“เจ้าเชื่อข้าไหม?”
“เอ่อ...ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อท่าน”
หมิงซี่หยินกล่าวด้วยแววตาที่น่ากลัว “ส่งหัวของมันไปให้ซีกีชู”
“…”
“ข้าจะช่วยเจ้าเอง” หมิงซี่หยินหยิบเคียวพื้นพิภพออกมา เขาตัดหัวของเซียนเกาอย่างง่ายดาย จากนั้นเขาก็คว้าเสื้อคลุมของจ้าวหยูมาห่อหัวของเซียนเกาเอาไว้
“…”
“ข้าเกือบลืมไป เขามันอาศัยอยู่ที่ไหน?” หมิงซี่หยินถาม
“บ้านของเขา...อยู่ทางใต้ของเมือง ห่างจากที่นี่สิบไมล์” จ้าวหยูตอบ
หมิงซี่หยินหายตัวไป
…
ในเวลาเดียวกัน
ข้างนอกบ้านพักของจ้าวหยู
“ศิษย์น้องสี่ เขาทำอะไรลงไป?” ชายหนุ่มชุดเขียวมองดูหมิงซี่หยินที่กำลังบินจากไป
จากนั้น เขาเอียงหัวเล็กน้อยก่อนจะถ่ายทอดเสียง “ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าฝากที่นี่ไว้กับท่าด้วยน ข้าขอตัวไปดูเจ้าสี่ก่อน”
“ตกลง” ไม่นานนักเขาก็ได้รับคำตอบ
…
ยามดึก
ค่ำคืนในดินแดนดอกบัวเขียวไม่ได้สงบสุขนัก ลมหนาวพัดผ่านเมืองและบริเวณโดยรอบ
ณ ที่พักของซีกีชู
แสงสว่างส่องไปทั่ว
ซีกีชูกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่หลังฉาก เขากำลังฝึกฝนตัวเอง
ปัง!
หัวของมนุษย์พุ่งทะลุหน้าต่างเข้ามา
ซีกีชูลืมตาขึ้น เขายกมือขึ้นป้องกันไว้ หัวของมนุษย์ร่วงลงสู่พื้นดิน มันกลิ้งมาหยุดอยู่ที่เท้าของเขา
“เซียนเกา?!”
ในเวลานี้ เสียงหนึ่งก็ดังมาจากข้างนอก
“คนต่อไปก็คือเจ้า!”
ฟิ้ว!
ซีกีชูพุ่งออกไปนอกหน้าต่าง เขาไล่ตามเสียงนั้นไป ไม่นานนัก เขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านพักของเขา เขาเห็นเงาหนึ่งกำลังบินอยู่เหนือพื้นดิน “หนูตัวน้อย มาดูกันเถอะว่าเจ้าจะหนีไปได้ที่ไหน”
ซีกีชูบินไล่ตามไป หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หยุดลง “เจ้ากำลังล่อข้าเข้าไปในกับดักงั้นสินะ?อ่อนหัดนัก”
คนที่เขาไล่ตามหันหลังกลับไป “ขี้ขลาด”
ซีกีชูขมวดคิ้ว เขารีบบดขยี้เครื่องราง “หืม?เจ้าเคยเห็นคนขี้ขลาดไล่ตามคนอื่นรึไง?”
“ข้าก็เห็นมันอยู่นี่ไง”
“…”
ซีกีชูผ่านสมรภูมิรบมานับครั้งไม่ถ้วน เขาจะยอมให้คำพูดพวกนี้มาทำร้ายเขาได้ยังไง? “เจ้าเป็นใคร?”
“คนที่ต้องการฆ่าเจ้าน่ะ”
“แค่เจ้าคนเดียวงั้นเหรอ?”
“เจ้าจะต้องตายที่นี่!” เงาตนนั้นพูดจบก็ร่อนลงสู่พื้นดิน มันใช้ฝ่ามือโจมตีพื้นดิน
ปัง!
เถาวัลย์งอกเงยขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“เคล็ดวิชาเร่งการเติบโตงั้นเหรอ?เจ้าเป็นใครกันแน่?!” ซีกีชูอุทานด้วยความประหลาดใจ
เงาตนนั้นไม่ได้ตอบ
มันควบคุมเถาวัลย์และใช้พวกมันโจมตีซีกีชู
ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!
ซีกีชูหลบการโจมตี เขารีบแสดงแอสโตรแลปออกมา
ปัง!
แอสโตรแลปขยายใหญ่ขึ้น 1,000 เท่า มันตัดเถาวัลย์
“เจ้าหนุ่ม เจ้ามันยังอ่อนหัดนัก!” ซีกีชูกล่าว เขารีบปาแอสโตรแลปออกไป
พลังผังก่อเกิดสิบสองผังเปล่งประกายบนแอสโตรแลป มันขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งครอบคลุมพื้นที่รัศมีร้อยเมตรก่อนจะร่วงหล่นลง พลังของพลังผังก่อเกิดสิบสองผังถูกปลดปล่อยออกมา
ตูม!
ซีกีชูร่อนลงสู่พื้นดิน
แอสโตรแลปหายไป หลุมตื้นๆ ปรากฏขึ้น
ซีกีชูไม่เห็นศพ เขาขมวดคิ้ว เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ในขณะที่เขาเดินไปได้ประมาณหนึ่งในสามของระยะทาง...
ปัง!
เงาหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน มือของมันเปล่งประกาย มันพุ่งเข้าโจมตีจุดสำคัญของซีกีชู
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เงาตนนั้นโจมตีอย่างบ้าคลั่ง ความเร็ว วิธีการ และจังหวะเวลา ทุกอย่างนับว่าสมบูรณ์แบบ
“ไสหัวไป!” ซีกีชูปลดปล่อยพลังออกมา เขากำลังพยายามผลักอีกฝ่าย
เงาตนนั้นลอยตัวอยู่กลางอากาศก่อนจะร่อนลงสู่พื้นดิน มันถืออาวุธที่ดูเหมือนกับตะขอเอาไว้ในมือ
“ข้าไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกับเจ้า ทำไมถึงต้องทำร้ายข้าและคนของข้าด้วย?” ซีกีชูกล่าว
“ไม่มีเรื่องบาดหมางอะไรงั้นเหรอ?” เงาตนนั้นหัวเราะเบาๆ
ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่เสียงหัวเราะเบาๆ แต่ซีกีชูก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความดูถูกและความเกลียดชัง ซีกีชูขมวดคิ้ว “เจ้าชื่ออะไร?”
“ข้าแซ่หรี่”
“หรี่?”
“ถูกต้องแล้ว ไอ้สารเลว! ข้าคือปู่ของเจ้า! อ๊ะ ไม่สิ ไอ้โง่อย่างเจ้าจะมาเป็นหลานข้าได้ยังไงกัน?”
ซีกีชูโกรธมาก ใครจะกล้ามาดูถูกเขาแบบนี้?
ฟิ้ว!
ซีกีชูพุ่งเข้าหาหมิงซี่หยิน
หมิงซี่หยินลอยตัวอยู่กลางอากาศ โบกมือ ต้นไม้นับหมื่นต้นงอกเงยขึ้นมา มันกำลังก่อตัวเป็นป่าขนาดเล็ก
ซีกีชูหยิบแอสโตรแลปออกมา เขากำลังจะใช้เคล็ดวิชาแบบเดียวกับก่อนหน้านี้ แต่หมิงซี่หยินกลับพุ่งเข้ามาหา เขาเล็งไปที่พลังผังก่อเกิดบนแอสโตรแลป
หมิงซี่หยินกำลังปลดปล่อยจิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัวออกมา
“เจ้ากำลังหาที่ตายสินะ?ตายซะ!” ซีกีชูหัวเราะเยาะ
แอสโตรแลปยิงลำแสงออกไป หมิงซี่หยินกระเด็นถอยหลัง
ปัง!
หมิงซี่หยินใช้เคียวพื้นพิภพป้องกัน เขาครางออกมาด้วยความเจ็บปวด แขนของเขาชา เขารีบหายตัวไปในป่า
ซีกีชูเก็บแอสโตรแลปกลับไป เขาร่อนลงสู่พื้นดิน เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง “พลังฝึกฝนแค่นั้น คิดว่าจะฆ่าข้าได้รึไง?คนที่ข้าเคยฆ่าน่ะมากกว่าข้าวที่เจ้าเคยกินอีก!”
ป่าเงียบสงบ
แสงจันทร์สาดส่อง
ซีกีชูคว้าต้นไม้สีฟ้าเอาไว้ พลังชีวิตของเขาพุ่งออกมา มันก่อกำเนิดกระบี่พลังงานที่สามารถทำลายต้นไม้สีฟ้านั่นได้อย่างง่ายดาย
แสงสว่างวาบขึ้น
“เป็นแค่มดปลวก แต่กลับคิดจะมาเขย่าต้นไม้ใหญ่?” ซีกีชูหัวเราะเยาะ
เขาตวัดฝ่ามือออกไป
แต่คราวนี้พลังระเบิดของหมิงซี่หยินกลับรุนแรงกว่าเดิม เคียวพื้นพิภพของเขาฟาดฟันฝ่ามือนั้น
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
หมิงซี่หยินโจมตีหลายร้อยครั้ง
ซีกีชูไม่คิดเลยว่าการโจมตีของหมิงซี่หยินจะรุนแรงขนาดนี้ แรงปะทะทำให้เขากระเด็นถอยหลัง หมิงซี่หยินยังคงโจมตีไม่หยุด
หมิงซี่หยินปลดปล่อยพลังงานสีทองออกมา
เมื่อซีกีชูเห็นใบหน้าของหมิงซี่หยินที่ถูกส่องสว่างด้วยแสงสีทอง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “พลังงานสีทอง?นี่เจ้า?!”
