บทที่ 555 ของขวัญ
บทที่ 555 ของขวัญ
เมื่อกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่ทำคือการอาบน้ำ เสิ่นจือฮวาอยู่ข้างนอกเตรียมเสื้อผ้าให้เฉินเฉิง
เมื่อเฉินเฉิงออกมาจากห้องน้ำพอดี เสื้อผ้าก็พร้อมให้เขาใส่ได้ทันที
เฉินเฉิงรีบใส่เสื้อผ้า แล้วนั่งลงดื่มน้ำอย่างมีความสุข จากนั้นก็หยิบของที่ซื้อมาด้วย “ที่รัก มานี่ ฉันมีของที่ซื้อให้เธอ”
ในความเป็นจริง เสิ่นจือฮวาเห็นของพวกนั้นแล้ว แต่เธอไม่ได้ถามหรือพูดอะไร เพราะเธอรู้ว่าของพวกนี้เป็นน้ำใจจากเฉินเฉิง และรอให้เขาเป็นคนพูดเอง
ชีวิตคู่ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?
เมื่อได้ยินเฉินเฉิงเรียก เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มและเดินไปหา
“นี่คือชุดเครื่องสำอางสำหรับคุณที่พัฒนาเพื่อคุณแม่ตั้งครรภ์ โดยเฉพาะ เฉยเค่ออันบอกว่าใช้ได้ ปลอดภัยต่อเด็กไม่ต้องกังวล”
"แพงไหม?" เสิ่นจือฮวารู้สึกพอใจอย่างมาก
"ก็ไม่เท่าไหร่ ประมาณแปดร้อยกว่าหยวน"
แปดร้อยกว่า!
เสิ่นจือฮวาตกใจเล็กน้อย แต่พอนึกถึงฐานะของสามีเธอตอนนี้ แปดร้อยกว่าหยวนก็ถือว่าไม่แพง
"นี่ ดูนี่สิ..." เฉินเฉิงหยิบเสื้อผ้าพวกนั้นออกมาให้ดูด้วย
เกาะฮ่องกงเป็นเหมือนสวรรค์แห่งการช้อปปิ้งจริง ๆ เสื้อผ้าที่นั่นทั้งคุณภาพและดีไซน์ดีกว่าที่หรงเฉิงและหยางเฉิงมาก
เสิ่นจือฮวาซึ่งเป็นคนรักสวยรักงามอยู่แล้ว เห็นเสื้อผ้าเหล่านี้ก็หลงรักทันที
"สามี เสื้อผ้าพวกนี้เธอซื้อผิดไซส์แล้ว" เสิ่นจือฮวาพูดด้วยรอยยิ้ม
เฉินเฉิงรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร จึงรีบอธิบายว่า “ไม่เป็นไร รอคลอดลูกแล้วค่อยใส่ก็ได้”
“แต่ฉันกลัวว่าตอนนั้นรูปร่างฉันจะไม่เหมือนเดิม และอาจจะใส่ไม่ได้” เสิ่นจือฮวาพูดพร้อมมองไปที่เฉินเฉิง
"ไม่มีทางหรอก!" เฉินเฉิงปลอบ “ถ้าจริง ๆ เป็นแบบนั้น ฉันจะช่วยเธอลดน้ำหนัก ฉันยังมีอาหารลดน้ำหนักด้วย รับรองว่าเธอจะกลับมาหุ่นดีได้”
“เธอจะไม่รังเกียจฉันเหรอ?” เสิ่นจือฮวาถาม
เฉินเฉิงกอดเธอแน่น “พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ”
เสิ่นจือฮวากอดเขาแน่นขึ้น
"อ้อ ใช่แล้ว..." หลังจากกอดกันอยู่พักหนึ่ง เฉินเฉิงก็หยิบเรือนนาฬิกาออกมา “นี่เป็นของพ่อ”
เสิ่นจือฮวารับนาฬิกามาพร้อมความตกใจ “โอเมก้าเหรอ? ที่รัก นาฬิกาเรือนนี้ราคาเท่าไหร่?”
“ไม่เยอะ แค่แปดพันหกร้อยหยวน!” เฉินเฉิงตอบ
เสิ่นจือฮวาร้องอุทาน “ทำไมเธอถึงซื้อนาฬิกาแพงขนาดนี้ให้พ่อ?”
“โรงงานตัดเย็บที่พ่อดูแลอยู่ ถ้าไม่มีพ่อ ฉันก็คงไม่สามารถทำอย่างอื่นได้อย่างสบายใจ เธอคิดว่าเราควรขอบคุณเขาดีไหม?”
“ฉันเข้าใจ แต่ก็ยังแพงไปอยู่ดีนะ!”
“ไม่เป็นไรหรอก” เฉินเฉิงพูดพร้อมส่ายหัว “เงินนี้ฉันหามาเอง และพวกเขาก็ช่วยฉันหาเช่นกัน ฉันเห็นว่าพ่อชอบนาฬิกามาก และนาฬิกาที่เขาใส่อยู่ก็ค่อนข้างเก่าแล้ว ครั้งก่อนเธอก็พูดถึงว่าเอาไปซ่อม ฉันเลยซื้อเรือนใหม่ให้เขา”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสิ่นจือฮวา
"โอ้ ใช่แล้ว ฉันยังซื้อของให้พี่หงเจี่ยกับพี่กังอีกด้วย ของพี่กังเป็นชุดสูท ส่วนพี่หงเจี่ยเป็นเครื่องสำอาง ตอนเย็นเราชวนพวกเขามาทานข้าวด้วยกันดีไหม?”
“ดีเลย!” เสิ่นจือฮวาพูด “ตอนนี้สามโมงกว่าแล้ว เราต้องรีบไปซื้อของแล้วล่ะ”
"งั้นฉันไปซื้อของเอง เธอโทรไปที่โรงงานบอกพวกเขามาทานข้าวเย็น ฉันจะทำอาหารเอง”
“เธอไปซื้อของก็พอแล้ว ฉันจะทำอาหารเอง”
“เธออยู่ในสภาพแบบนี้...”
“ไม่เป็นไร ฉันทำได้”
“โอเค ๆ ฉันไปซื้อของแล้วนะ!”
...
เมื่อเฉินเฉิงซื้อของกลับมา ก็เห็นว่าเวลาพอดีแล้ว เขาจึงไปรับเนี่ยนเนี่ยนด้วย
อีกด้านหนึ่ง เสิ่นจือฮวาเริ่มล้างผักและหั่นผักเตรียมอาหาร
ตอนประมาณหกโมงเย็น ทุกคนก็มาถึงกันหมด เสิ่นเกากลับไปพาทางเหมยมาด้วย
ตอนนี้ทางเหมยแม้จะไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจเฉินเฉิงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้สนิทสนมเท่าไรนัก
เพียงแค่เห็นเสิ่นจือฮวากำลังทำอาหาร เธอก็รีบเข้ามาทันที “เธอทำอะไรอยู่ ยังจะมาทำอาหารอีก ดูท้องตัวเองสิว่ามันใหญ่แค่ไหนแล้ว”
“แม่ ไม่เป็นไรค่ะ” เสิ่นจือฮวาพูด
“ฉันมาทำเอง!” เสิ่นจือหงล้างมือเสร็จแล้วพูดขึ้น “แม่พูดถูกแล้ว สภาพเธอตอนนี้ไม่เหมาะจะทำอาหารแล้ว ฉันทำให้เองดีกว่า”
“พี่ วันนี้พี่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พักเถอะ ให้ฉันทำเองก็พอ...”
“ฉันไม่เหนื่อยหรอก เธอเตรียมวัตถุดิบไว้หมดแล้ว ฉันแค่ผัดก็พอ ฉันทำเอง”
พูดจบเสิ่นจือหงก็ลงมือทำแทน
เสิ่นจือฮวาไม่มีทางเลือก จึงกลับไปนั่งที่โซฟา
"พ่อ นี่ของพ่อ" เฉินเฉิงพูดพร้อมยื่นของขวัญให้เสิ่นเกา
“นาฬิกาเหรอ!” เสิ่นเการู้สึกประหลาดใจ เมื่อรับมาแล้วก็ดีใจมาก และทันทีที่เห็นก็รู้เลยว่าเป็น “โอเมก้า! ราคาเท่าไหร่?”
“ไม่แพงหรอกครับ!” เฉินเฉิงหัวเราะ "ลองใส่ดูสิครับว่าดูดีไหม"
“พ่อก็มีนาฬิกาอยู่แล้วนะ”
“ผมรู้ แต่เรือนนั้นมันไม่ค่อยดีแล้ว แถมใช้งานมาหลายปีแล้ว ผมเลยซื้อนาฬิกาเรือนใหม่ให้พ่อ ลองใส่ดูครับ” เฉินเฉิงพูดพร้อมกับปลดนาฬิกาของพ่อออก
เสิ่นเกาจึงปลดนาฬิกาออกเอง
แล้วก็ใส่เรือนใหม่เข้าไป
"ดูดีมาก!" เสิ่นจือฮวาพูดขึ้น “พ่อ เรือนนี้ดูดีกว่าเรือนเก่าอีก”
แน่นอนว่าต้องดีกว่า
ใช้เงินมากกว่า ก็ต้องคุ้มค่ามากกว่า
เสิ่นเกาเองก็ดูจะชอบใจไม่น้อย
“พ่อ นาฬิกาเรือนนี้ดูดีกว่าเรือนเก่าเยอะเลย” หยางกังพูดเสริม
“ใส่แล้วดูดี ไม่ต้องถอดออกหรอกครับ ใส่ไว้เลย” เฉินเฉิงหัวเราะ “ในเมื่อมันเป็นของพ่อแล้วนี่ครับ โอ้ใช่แล้วพี่กัง นี่เป็นของพี่”
เฉินเฉิงหยิบชุดสูทออกมาให้หยางกัง
“ผมก็มีชุดสูทแล้วนะ...” หยางกังพูดด้วยความประหลาดใจ
“นี่เป็นชุดสูท ผมไม่ได้วัดตัวพี่ แต่เราสองคนรูปร่างใกล้เคียงกัน ผมเลยซื้อไซส์เดียวกับของผม พี่ลองใส่ดูครับ” เฉินเฉิงพูดพร้อมส่งเสื้อผ้าให้ “พี่จะได้เป็นผู้บริหารของเราในอนาคตแล้ว เสื้อผ้าก็ควรจะใส่ให้ดูดีหน่อย ถ้าออกไปเจอลูกค้า เราก็ควรดูดีด้วย พี่ว่าจริงไหม?”
หยางกังยิ้มแล้วรีบเข้าไปลองชุด
ไม่นานก็ออกมา
“ใส่พอดีมาก!” เสิ่นจือฮวาพูดอย่างพอใจ “ดูสิ ชุดนี้ดีมาก ขนาดพอดีเป๊ะ”
หยางกังดูตัวเองในกระจก รู้สึกว่าตัวเองดูหนุ่มขึ้นและมีชีวิตชีวามากขึ้น
หยางกังยิ้มกว้าง “เสี่ยวเฉิง ชุดนี้ราคาเท่าไหร่?”
เฉินเฉิงหยิบใบเสร็จขึ้นมาดูแล้วพูดว่า “อืม เจ็ดร้อยแปดสิบหยวน!”
“แพงขนาดนี้เลยเหรอ?” หยางกังตกใจ คิดว่าตัวเองฟังผิดไป
“ราคานี้แหละครับ” เฉินเฉิงตอบ “ของดีมันก็ต้องแพงนิดหน่อย และก็เป็นแบรนด์ดังด้วย ราคาสูงหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ พี่ไม่ต้องคิดมากหรอก ใส่ไปเถอะ”
หยางกังไม่รู้จะพูดอะไร แต่ก็รู้ว่าชุดนี้ใส่สบายกว่าชุดอื่นจริง ๆ
ไม่น่าแปลกใจที่คนชอบแบรนด์ดัง ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องแบรนด์เข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ก็ต้องยอมรับว่าคุณภาพดีจริง ๆ
