บทที่ 49 ออกจากจวนเดินตลาด
บทที่ 49 ออกจากจวนเดินตลาด
เช้าวันถัดมา ซ่งซือได้ทราบข่าวว่า ท่านผู้เฒ่าซ่งพาสองสนม
ของเขาไปที่ที่พักน้ำพุร้อน โดยอ้างว่าจะไปพักผ่อนรักษาตัว แต่แท้จริงแล้วคือเพราะเขารู้สึกอับอายและไม่อยากอยู่ในจวน
ซ่งซือไม่รู้สึกอะไร เพราะเธอไม่มีความรู้สึกใดๆ กับผู้เฒ่าซ่งเลย อีกทั้งท่านผู้เฒ่าก็ไม่ค่อยอยู่ในจวนบ่อยนักตั้งแต่ก่อนแล้ว
“ไปเตรียมตัว ข้าจะออกจากจวน” ซ่งซือกล่าวขึ้นทันทีเมื่อเห็นท้องฟ้าที่สดใส และสั่งกับหงโหย่ว สาวใช้ของเธอ
หงโหย่วประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านผู้เฒ่าจะออกจากจวนหรือ?”
“ใช่ เราจะไปเดินตลาดกัน”
“เดินตลาด?” หงโหย่วทำหน้างุนงง "เดินตลาดคืออะไร?"
ซ่งซือหัวเราะเบาๆ “อ้อ ก็คือไปเที่ยวช็อปปิ้งน่ะ”
หลังจากมาอยู่ที่นี่หลายวัน ก็ถึงเวลาที่เธอจะออกไปดูโลกภายนอกบ้าง ไม่ใช่แค่อยู่ในจวนทำตัวเป็นหัวหน้า เธออยากเห็นชีวิตในโลกยุคโบราณนี้
หงโหย่วได้ฟังก็รีบไปแจ้งข่าวให้คนอื่นๆ รู้ เพราะไม่คาดคิดเลยว่าท่านผู้เฒ่าจะอยากออกจากจวน
หนึ่งชั่วยามต่อมา ซ่งซือก็ขึ้นรถม้าออกจากจวน พร้อมกับพาเด็กสาวสองคนในบ้านและซ่งหลิงโจวที่ยังไม่ได้ไปเรียนที่สกุลไปด้วย
การที่ซ่งซือออกจากจวน ทำให้ซ่งต้าฟูเหรินต้องเตรียมการอย่างละเอียด มีการจัดการที่รัดกุม โดยมีทหารรักษาการขี่ม้านำทางและทหารติดตามด้านข้างเพื่อป้องกันเหตุการณ์ฉุกเฉิน
นอกจากนี้ยังมีคนรับใช้และสาวใช้ติดตามไปเป็นกลุ่มใหญ่ ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างจับตามอง
ซึ่งนี่คือการออกมาแบบ “เรียบง่าย” ตามที่ซ่งซือขอ หากเป็นการออกมาตามพิธีการของยศเจิ้งอี้พิน คนจะต้องมากกว่านี้และยิ่งเป็นที่จับตามองมากกว่าเดิม
ซ่งซือนั่งในรถม้าพร้อมกับซ่งหลิงโจว โดยมีทั้งกงมามา หงโหย่ว และหงจ่าวที่เป็นสาวใช้คอยรับใช้ ส่วนซ่งหรูฉีและซ่งหรูเวยก็ได้นั่งในรถม้าอีกคันหนึ่ง
“พี่รอง ทำไมคุณย่าถึงพาพวกเราไปเดินตลาดล่ะ?” ซ่งหรูเวยถามด้วยความสงสัย
ซ่งหรูฉีกำลังมองเล็บที่เพิ่งทาสีใหม่ พลางมองน้องสาวแล้วตอบเบาๆ “ใครจะรู้ล่ะ คุณย่าของเราทำอะไรกลับไปกลับมาไม่มีเหตุผลอยู่แล้ว”
ซ่งหรูเวยจึงถามต่อ “พี่รองบอกข้าหน่อยสิว่าคุณย่าชอบอะไรบ้าง ข้าไม่ได้กลับมาที่บ้านหลายปี ไม่ได้เจอคุณย่าบ่อยเหมือนเจ้า หากเผลอไปทำอะไรที่ขัดใจคุณย่า ข้าจะต้องลำบากแน่”
“เจ้ายังเด็กอยู่ ทำผิดบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก คุณย่าคงไม่ถึงกับลงโทษเจ้าหรอก” ซ่งหรูฉีหัวเราะเบาๆ “คุณย่าของเราไม่ได้มีกฎเกณฑ์อะไรใหญ่โตหรอก เจ้าก็แค่ทำตัวให้เป็นไปตามน้ำ อย่าเถียงกับเธอก็พอแล้ว”
ซ่งหรูเวยขมวดคิ้ว แต่เธอก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรู้ทัน พูดคุยถึงความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวงและเรื่องของเพื่อนสาว
“สิ้นเดือนนี้น้องสาวของข้าจะจัดงานวันเกิด ข้าจะพาเจ้าไปเปิดหูเปิดตาที่จวนโหวจงหย่ง แล้วเจ้าจะได้รู้จักพวกสาวๆ ที่นั่นด้วย” ซ่งหรูฉีพูดอย่างภาคภูมิใจ “แต่อย่าลืมนะ เจ้าต้องประพฤติตัวให้สง่างาม อย่าทำอะไรให้ข้าอับอาย”
ซ่งหรูเวยดีใจมาก ยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณพี่รอง พี่รองดีกับข้าจริงๆ”
ซ่งหรูฉีมองน้องสาวอย่างเอ็นดูแล้วลูบหน้าของเธอเบาๆ “พวกเราเป็นพี่น้องกัน จะขอบคุณทำไมกัน บ้านเราก็มีผู้หญิงไม่กี่คน การที่ข้าดูแลเจ้าเป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว”
ซ่งหรูเวยพูดคำชมเชยอีกสองสามคำ ทำให้ซ่งหรูฉียิ้มกว้างอย่างมีความสุข
