บทที่ 48 รู้ความ

บทที่ 48 รู้ความ

ซ่งต้าฟูเหรินยกถ้วยชาให้ซ่งจื้อหยวน จากนั้นก็นั่งลงอีกฝั่งของโต๊ะเตียง

“ท่านพี่ ท่านแม่ ไม่ต้องดูแลจริงๆ หรือ?” ซ่งต้าฟูเหรินถามอย่างลังเล “ท่านพ่อจะรับเมียน้อยก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร บ้านเราก็เลี้ยงได้ ข้าแค่กลัวว่าท่านแม่จะโกรธเกินไป ท่านแม่ยังไม่หายดี”

ซ่งจื้อหยวนจิบชาหนึ่งอึกแล้วตอบว่า “ดูท่าทางของท่านแม่เมื่อครู่ ไม่น่ามีปัญหา อีกอย่าง กงมามาก็คอยดูแลอยู่”

ซ่งต้าฟูเหรินรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เมื่อนึกถึงอู๋ซื่อที่แสร้งทำตัวเรียบร้อย ก็รู้สึกไม่สบายใจและพูดว่า “อู๋ซื่อนั้นใจกล้าเกินไป ท่านพี่คิดว่าอย่างไร?”

ซ่งจื้อหยวนก้มหน้าลง ลูบถ้วยชาเบาๆ แล้วพูดเสียงเบาว่า “ท่านพ่ออายุมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีเมียรอง เพียงแค่มีคนสาวๆ มาคุยเล่นกับท่านก็พอแล้ว”

ซ่งต้าฟูเหรินแอบแววตาวาวเล็กน้อย พลางยิ้มและพูดว่า “เรื่องแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องให้ท่านพี่กังวล ข้าจัดการเองได้”

ซ่งจื้อหยวนเงยหน้ามายิ้มให้เธอเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “สะใภ้สามมีลูกสองคนที่จะต้องเข้าเรียนที่สกุล จัดการให้เรียบร้อยด้วยนะซั่งอีร์ ตอนนี้ตระกูลซ่งของเรามีอำนาจมาก แต่รากฐานยังไม่แข็งแรงพอ ถ้าจะให้ตระกูลซ่งเป็นตระกูลชั้นสูงในร้อยปี ต้องขึ้นอยู่กับการบริหารของสามรุ่นแรก ดังนั้นเราต้องเข้มงวดกับตัวเอง และการอบรมหลู่เอ๋อร์ก็เป็นสิ่งสำคัญที่สุด”

ซ่งต้าฟูเหรินรีบตอบกลับ “ท่านพี่ ข้ารู้ดี” เธอนึกถึงคำพูดของซ่งซือแล้วรู้สึกละอายใจเล็กน้อย “เด็กๆ ในตระกูลเรายังน้อยเกินไป ข้ารู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายอีกคนได้”

ซ่งจื้อหยวนฟังแล้ว แม้จะรู้สึกเสียดายเล็กน้อย แต่เขาก็รู้ว่าบางเรื่องบังคับไม่ได้ จึงจับมือเธอเบาๆ แล้วพูดว่า “ลูกจะมีมากแค่ไหนขึ้นอยู่กับโชคชะตา บังคับไม่ได้ เราทั้งสองยังอายุน้อย หากสวรรค์เมตตาให้เราอีกคนก็คงดี แต่ถ้าไม่มีก็ถือว่าเป็นโชค เรามีหลู่เอ๋อร์แล้ว”

ซ่งต้าฟูเหรินน้ำตาคลอ เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วพูดอย่างลังเล “ท่านพี่ ถ้าเช่นนั้น ให้ฝูหรงมาคอยรับใช้ท่านดีไหม? หญิงชราบอกว่าฝูหรงเป็นคนที่คลอดลูกง่าย”

ซ่งจื้อหยวนยกคิ้วขึ้นและถามอย่างแสร้งทำเป็นสนใจ “โอ้ เจ้ายอมได้หรือ?”

ซ่งต้าฟูเหรินรู้สึกแน่นในอก ใจหวิว แต่เธอก็พยายามฝืนยิ้มและพูดว่า “การมีลูกหลานมากมายเพื่อสืบสกุลซ่งเป็นหน้าที่ของภรรยาเอก...”

ทันใดนั้นริมฝีปากของเธอก็รู้สึกอบอุ่น

นิ้วของซ่งจื้อหยวนแตะริมฝีปากของเธอเบาๆ “พอแล้ว อย่าแกล้งทำเป็นใจกว้างนัก เจ้าอิจฉาขนาดนี้ กลิ่นมันจะลอยออกนอกบ้านแล้ว ถ้าข้าต้องการรับเมียน้อย คงทำไปนานแล้ว ลูกหลานสำคัญที่คุณภาพไม่ใช่ปริมาณ ฝึกหลู่เอ๋อร์ให้ดีสำคัญที่สุด ไม่เป็นไรหรอก ข้าเองจะหาสะใภ้ที่ดีและมีลูกหลานให้เราแทน”

ซ่งต้าฟูเหรินรู้สึกโล่งใจ และมีความสุขเล็กน้อย เธอยังแกล้งพูดว่า “ท่านพูดเองนะ วันหลังอย่าโทษข้าแล้วกัน”

“ข้ากล้าจะโทษเจ้าหรือ? หากข้าทำเช่นนั้น คงต้องไปนอนที่นอกห้อง” ซ่งจื้อหยวนหยอกล้อเบาๆ เขาจับมือเธอและกระซิบคำหวานข้างหูเธอ

ซ่งต้าฟูเหรินหน้าแดงด้วยความเขินอาย เธอกำมือแน่นและตีเขาเบาๆ

“ท่านเสนาบดี ท่านฟูเหริน” ฝูหรงเรียกเบาๆ จากหลังม่าน

ซ่งต้าฟูเหรินปรับตัวนั่งตัวตรงแล้วพูดว่า “เข้ามา”

ฝูหรงเดินเข้ามาด้วยท่าทีสง่างาม เธอก้มคำนับและกล่าวว่า “ท่านคุณหญิงใหญ่จัดการเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

เสียงของเธอใสแจ๋วและรายงานเรื่องราวในห้องโถงใหญ่อย่างละเอียด

ซ่งต้าฟูเหรินและซ่งจื้อหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พอทราบว่าจัดการเรื่องทั้งหมดได้ด้วยเงินก็กล่าวว่า “ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเถอะ”

ฝูหรงก้มศีรษะแล้วค่อยๆ ถอยออกไป เมื่อถึงหน้าประตู เธอแอบมองทั้งสองคนครั้งหนึ่งก่อนจะกัดริมฝีปากแล้วเดินออกไป

ซ่งจื้อหยวนหัวเราะเบาๆ “อู๋ซื่อนั้นฉลาดรู้ความดี”

ดีที่ข้าไม่ต้องลงมือเอง