บทที่ 47 ภาพนึกคิดแห่งความสงบ เตรียมตัวเป็นผู้บุกเบิกเส้นทางข้างหน้า!

ในจิตใจของลั่วจิ้ง เขาเริ่มมีการตัดสินใจที่แน่ชัดขึ้น

ขณะเดียวกัน เสียงของจางเสวียนลู่ที่อยู่ข้างหูของเขาก็ค่อยๆ แผ่วเบาลงหลังจากบ่นอยู่พักหนึ่ง เสียงนั้นกลับฟังดูอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

"นี่หรือคือจุดจบ..."

"เจ้าเด็กน้อย ข้าไม่รู้ว่าเจ้าปลุกข้าขึ้นมาได้อย่างไร...แต่ขอขอบคุณจริงๆ"

"การที่ข้าได้ล้างบาปสุดท้ายจากตัวเองนี้ นับเป็นความสงบใจอย่างยิ่งแล้วสำหรับวิญญาณที่เหลืออยู่ของข้า"

"ทักษะและเคล็ดลับที่เจ้ารู้ก็มากพอแล้ว แต่เวทย์ของข้าอาจไม่เหมาะกับเจ้า"

"อย่างไรก็ตาม เมื่อเจ้าเข้าสู่ระดับ 'สิบเขตเมืองเก่า' และเริ่มสร้างจิตวิญญาณทารก เจ้าจะต้องคอยขัดเกลาพลังอย่างต่อเนื่องเพื่อพัฒนาให้ก้าวหน้า"

"ในกระบวนการนี้ เจ้าต้องนึกถึง 'ภาพนึกคิด' ซึ่งถือเป็นภาพตราประทับจากเทพเจ้าในตำนานมาแต่โบราณ จะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการฝึกฝนให้มากขึ้น อีกทั้งยังเป็นสื่อกลางในการก้าวสู่ระดับ 'เก้าดวงดาว' และแม้กระทั่งสูงกว่า"

"ข้าไม่มีอะไรจะให้เจ้าอีกแล้ว...ครึ่งหนึ่งของ 'ภาพนึกคิดแห่งความสงบศักดิ์สิทธิ์' นี้ ข้าจะทิ้งไว้ให้เจ้า ถือเป็นเคล็ดลับสูงสุดสำหรับการฝึกฝนจนถึงระดับเก้าดวงดาว"

"แต่น่าเสียดาย..."

"ข้า...ไม่สามารถบรรลุภารกิจและกลายเป็นผู้บรรลุเก้าดวงดาวได้ ไม่สามารถกลับไปยังสำนักของข้าและถ่ายทอดอีกครึ่งหนึ่งของภาพนึกคิดนี้ให้กับเจ้าได้..."

ด้วยความเสียดายเพียงเล็กน้อย จางเสวียนลู่กล่าวด้วยเสียงที่เบาหวิว เหมือนเสียงในฝัน เสียงนั้นค่อยๆ เล็กลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็หายไป

ลั่วจิ้งพยายามใช้จิตสัมผัสของเขาเพื่อตามหา แต่ไม่มีร่องรอยใดๆ ของจางเสวียนลู่ที่หลงเหลืออยู่อีกแล้ว

นั่นหมายความว่า...

"ถ้ำยาวชีวิตนี้...ได้มาถึงจุดจบของมันแล้ว"

อย่างไรก็ตาม ในจิตใจของลั่วจิ้ง เขายังคงเหลือครึ่งหนึ่งของ 'ภาพนึกคิด' ซึ่งทำให้ลั่วจิ้งตกตะลึง

"ภาพนึกคิดนี้...มีระดับอะไรนะ?"

ลั่วจิ้งพึมพำออกมาเบาๆ ยังไม่ทันพูดจบ เขาก็เห็นตัวอักษรสีทองสว่างปรากฏขึ้นบนการ์ดบทบาทของหวังต้งเสวียนที่เพิ่งก่อตัวขึ้นในจิตใจของเขา:

【ภาพนึกคิดแห่งความสงบศักดิ์สิทธิ์ * บทแรก】

【ระดับ: เก้าดวงดาว】

【ได้รับการถ่ายทอดจากสำนักหลิงซู่ หนึ่งในสี่อารามแห่งศาสนาดารา ถูกสร้างขึ้นโดยเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์แห่งดวงดาว 'ดวงดาวแห่งความร่มเย็น' โดยการใช้พลังส่วนตัวของเขา】

【บทแรกแบ่งออกเป็นสามระดับ แต่ละระดับสอดคล้องกับการฝึกฝนในแต่ละขั้นของระดับจิตวิญญาณ: ระดับแรกพลังจิตวิญญาณ, ระดับที่สองจิตวิญญาณทารก, และระดับที่สามการสร้างแก่นทอง】

【บทต่อไปสูญหายไป นับเป็นเส้นทางการฝึกฝนระดับสูงสุด】

ลั่วจิ้งรู้สึกตื่นเต้นและคิดว่าเขาอาจจะสามารถบรรลุวิถีทางที่แท้จริงและก้าวสู่ความยิ่งใหญ่ได้ในอนาคต

ขณะที่เขากำลังตกอยู่ในห้วงความคิด จิตวิญญาณของเขาก็เริ่มตอบสนองกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น นั่นก็คือ “ภาพนึกคิดแห่งความสงบศักดิ์สิทธิ์” ที่จางเสวียนลู่ทิ้งไว้ให้เขา ซึ่งเป็นสิ่งที่แม้แต่ในตระกูลลั่วของเขาเองก็ยังไม่มี

การได้ครอบครอง “ภาพนึกคิด” นี้จะทำให้เขามีโอกาสก้าวข้ามขีดจำกัดที่มีอยู่ และอาจพัฒนาไปถึงขั้นบรรลุวิถีทางอันยิ่งใหญ่ที่สามารถสร้างชื่อเสียงได้ไม่แพ้เหล่าจอมยุทธ์ที่ยิ่งใหญ่ในตำนาน

ลั่วจิ้งครุ่นคิดถึงคำพูดของจางเสวียนลู่ ซึ่งบอกว่า หากเขาสามารถฝึกฝนได้ตาม “ภาพนึกคิดแห่งความสงบศักดิ์สิทธิ์” เขาจะสามารถบรรลุถึงระดับจิตวิญญาณที่เรียกว่า “เก้าดวงดาว” และก้าวสู่ขั้นที่สูงยิ่งกว่านั้น การฝึกฝนเช่นนี้จำเป็นต้องใช้เวลาและความเพียรพยายามเป็นอย่างมาก

ขณะที่ลั่วจิ้งยังคงครุ่นคิดอยู่นั้น เขาก็สัมผัสได้ว่าทุกอย่างรอบตัวค่อยๆ สงบลง ศัตรูที่รบกวนอยู่บนยอดเขาหิมะใหญ่ถูกกำจัดจนหมดสิ้น การต่อสู้ที่ยากลำบากจบลงแล้ว

หลังจากนั้น ลั่วจิ้งเงยหน้าขึ้นมองภูเขาหิมะใหญ่ที่บัดนี้เงียบสงบ การต่อสู้และการเสียสละที่เกิดขึ้นได้กลายเป็นบทหนึ่งของตำนานอย่างแท้จริง

เขาหันไปหาสมาชิกของพันธมิตรศักดิ์สิทธิ์ที่ยังเหลืออยู่ ทั้งหมดล้วนเหนื่อยล้าและบอบช้ำจากการต่อสู้ แต่แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเคารพและขอบคุณต่อลั่วจิ้ง ที่ได้ช่วยให้พวกเขารอดพ้นจากเงื้อมมือแห่งความตาย

ลั่วจิ้งถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเริ่มเล่าให้ทุกคนฟังเกี่ยวกับสิ่งที่จางเสวียนลู่ได้บอกเขา ซึ่งรวมถึงข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับ "สุสานเซียน" และ "สิ่งมีชีวิตลึกลับจากเซียน" ที่อาจจะก่อให้เกิดภัยพิบัติในอนาคต ความลับเหล่านี้ทำให้เหล่าจอมยุทธ์ที่อยู่รอบตัวเขาตกตะลึง

ความเงียบครอบงำทุกคน สุดท้ายลั่วจิ้งก็กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "อย่ากลัว เราจะร่วมมือกันฝ่าฟันอุปสรรคและสร้างอนาคตที่ดีกว่านี้ขึ้นมา"

ลั่วจิ้งยืนอยู่กลางหิมะที่โปรยปราย คำพูดของเขาทำให้ทุกคนกลับมามีกำลังใจอีกครั้ง ถึงแม้ว่าจะต้องเผชิญกับอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ แต่พวกเขาตัดสินใจที่จะต่อสู้และเดินหน้าต่อไป

จบบทที่ 47