บทที่ 45 รวดเร็วดีจริงๆ

บทที่ 45 รวดเร็วดีจริงๆ

อู๋ตันรู้สึกกังวลใจ เธอมองไปทางห้องโถงใหญ่บ่อยๆ ไม่แน่ใจว่าเธอจะได้รับสิ่งที่เธอต้องการหรือไม่

ระหว่างที่กำลังรออย่างไม่สบายใจ หญิงรับใช้หลายคนเดินเข้ามาหาเธอ พอมองเห็นกงมามาผู้มีผมเรียบร้อยไม่กระเซอะกระเซิง หัวใจของอู๋ตันก็เต้นแรงขึ้น

“คุณหนูโบตั๋นใช่ไหม?” กงมามาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านคุณหญิงใหญ่ขอพบ”

อู๋ตันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “ข้า…”

“พาคุณหนูโบตั๋นไปที่ห้องโถงดอกไม้” กงมามาถอยหลังไปหนึ่งก้าวและหันไปมองสาวใช้สองคนที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรง

ดวงตาของอู๋ตันเบิกกว้างเล็กน้อย เธอถูกสองสาวใช้ที่เดินเคียงข้างกันพาไปยังห้องโถง

……

ท่านผู้เฒ่าซ่งรู้สึกอับอาย เขาไม่คิดว่าซ่งซือจะโต้แย้งเขาต่อหน้าลูกชายและลูกสะใภ้แบบนี้ ยัยแก่คนนี้ไม่แคร์หน้าเขาเลย

“แค่รับเมียรองเอง เจ้าจะพูดอะไรมากมาย ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าก็ให้ข้ารับสนมได้” ท่านผู้เฒ่าซ่งพูดด้วยใบหน้าดำคล้ำ

ซ่งซือหัวเราะ “ใช่ ข้าก็เคยให้ท่านรับสนม บ้านเราก็มีอยู่สองคนไม่ใช่หรือ? แล้วเมื่อก่อนท่านก็เคยมีคนที่ให้กำเนิดลูกให้ท่านเหมือนกัน ข้าไม่คิดว่าข้ากำลังอิจฉาแบบผิดๆ หรอก”

ท่านผู้เฒ่าซ่งเงียบไปชั่วครู่ รอยยิ้มของเขาจางลง เขากัดริมฝีปากเล็กน้อย

หลู่ซื่อใจเต้นแรง เธอมองไปที่ซ่งซืออย่างไม่สบายใจ

แต่เห็นซ่งซือจ้องมองท่านผู้เฒ่าซ่งด้วยสายตาที่สงบ ราวกับกำลังพูดถึงเรื่องของคนอื่นอย่างไม่ใส่ใจ

ซ่งจื้อหยวนยังคงนิ่งอยู่ เขายกถ้วยชาขึ้นมาจิบและเคาะถ้วยเบาๆ ด้วยนิ้ว

ซ่งซือรู้สึกแปลกใจ เอ๊ะ ทำไมเจ้าแก่ถึงมีท่าทีแปลกๆ แบบนี้? ทำไมดูเหมือนข้าพูดแทงใจเขา?

กงมามาเดินเข้ามาและกล่าวด้วยเสียงเบา “ท่านคุณหญิงใหญ่ คนที่ท่านต้องการมาถึงแล้ว”

ซ่งซือนั่งหลังตรงขึ้นและมองไปที่คนที่เข้ามา พร้อมกับเหลือบมองท่านผู้เฒ่าซ่ง

อู๋ตันรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นคนในห้องนี้ โดยเฉพาะสายตาที่ซ่งจื้อหยวนส่งมาให้เธอ ทำให้เธอหน้าซีดลง เธอรู้สึกสั่นไปทั้งตัว

น่ากลัวเหลือเกิน ข้าอาจจะประเมินผิดไปแล้ว

“คารวะท่านคุณหญิงใหญ่ ท่านผู้เฒ่า” อู๋ตันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พร้อมกับก้มลงกราบ

“ลุกขึ้นเถอะ” ท่านผู้เฒ่าซ่งเห็นว่าเธอกำลังตัวสั่นด้วยความกลัวก็รู้สึกสงสารขึ้นมาเล็กน้อย โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงความอ่อนโยนและเสน่ห์ของเธอ เขาอยากจะลุกขึ้นไปช่วยเธอลุก

แค่ก!

ท่านผู้เฒ่าซ่งหยุดมือกลางคันเมื่อเห็นสายตาของภรรยาเก่า จากนั้นเขาจึงนั่งลงตามเดิม

ซ่งซือมองอู๋ตันที่คุกเข่าอยู่บนพื้น เธอไม่ได้คิดว่าอู๋ตันทำผิดอะไรในการพยายามเกาะผู้ชายแก่เพื่อหาความร่ำรวย ในโลกสมัยใหม่ที่เธอเคยอยู่ มันมีให้เห็นอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะในวงการบันเทิงที่เต็มไปด้วยความสกปรก

แต่น่าเสียดาย มันจะไม่เกิดขึ้นในบ้านนี้

ตระกูลซ่งสามารถเลี้ยงผู้หญิงแบบอู๋ตันได้เป็นร้อยคน ถ้าหากเธอรู้จักวางตัวและไม่ทำอะไรเกินตัว

“พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ” ซ่งซือพูดเบาๆ

ซ่งจื้อหยวนและคนอื่นๆ แปลกใจเล็กน้อย แต่พวกเขาก็เข้าใจดีว่าซ่งซือคงต้องการรักษาหน้าของท่านผู้เฒ่า จึงทำความเคารพและเดินออกไป

อู๋ตันที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้นยิ่งตกใจมากขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นอย่างลนลานและมองท่านผู้เฒ่าซ่งด้วยสายตาเศร้าสร้อย

“ไม่ต้องมองเขาหรอก บ้านนี้เขายังไม่ใช่คนตัดสินใจ” ซ่งซือกล่าวเสียงเย็น “เรื่องการรับสนม ถ้าข้าในฐานะภรรยาเอกไม่ยอม เขาก็ไม่มีทางยกเจ้าเข้ามาได้ แม้ว่าจะยกเข้ามาแล้ว แต่ถ้าข้าไม่ดื่มชาที่เจ้าถวาย เจ้าก็จะไม่มีวันได้เป็นสนมจริงๆ หากไม่มีการยอมรับจากภรรยาเอก เจ้าจะไม่มีที่ยืนในบ้านนี้”

หัวใจของอู๋ตันแทบหยุดเต้น “ท่าน ท่านคุณหญิงใหญ่ ข้าเป็นของท่านผู้เฒ่าแล้ว...”

ซ่งซือแทบพ่นชาออกมา เธอมองไปที่ท่านผู้เฒ่าซ่งด้วยสายตาเย็นชา

โอ้โห ไวดีจริงๆ!

ไม่แปลกใจเลยที่เขามาที่นี่อย่างมั่นใจว่าจะยกเธอเป็นภรรยา เพราะถูกหลอกในห้องนอนมาสินะ

ท่านผู้เฒ่าซ่งรู้สึกผิด เขาหันมองไปทางอื่น ยัยแก่คนนี้เหมือนจะอ่านใจข้าได้!