บทที่ 37 เจ้าตัวละครสำออย
บทที่ 37 เจ้าตัวละครสำออย
ซ่งซือคันสันจมูก จามติดต่อกันหลายครั้ง แล้วจึงผลักไล่บรรดาสาวใช้ที่กำลังแสดงความห่วงใยของพวกนางออกไปอย่างหมดคำพูด
“ไม่ใช่หรอก ฉันก็แค่จามเอง พวกเธอไม่ต้องถึงขนาดเอาเสื้อคลุมหนาๆ ออกมาหรอก ฉันไม่ได้หนาว” เธอมองเสื้อคลุมตัวหนานั้นด้วยรอยยิ้มปนความกลุ้มใจ
คนอื่นๆ จะเป็นแบบที่ว่า "แม่รู้สึกหนาวแทนลูก" แต่ที่นี่กลับเป็นสาวใช้รู้สึกว่าหนาวแทนคุณหนูซะงั้น
นี่มันจะเดือนพฤษภาคมแล้วนะ พวกเธอยังเอาเสื้อคลุมหนาขนาดนี้มาให้อีก เธอจะอ่อนแอขนาดนั้นเชียวหรือ?
“ท่านหญิงล่ะก็ ลมแรงนิดหน่อย ท่านอย่าประมาทความหนาวนะเจ้าคะ” หงจ่าวกล่าวเตือน
“ถึงมีลมก็ไม่ต้องใส่หนาขนาดนี้หรอก พวกเธออยากให้ฉันเป็นผดผื่นกันหรือไง? ฉันแค่รู้สึกว่ามีคนกำลังพูดถึงฉันลับหลัง สันจมูกก็เลยคันเท่านั้นเอง” ซ่งซือพูดพร้อมกับถูจมูกตัวเอง
หงโหย่วหยิบเสื้อคลุมบางๆ มาคลุมให้เธอแล้วพูดติดตลกว่า “นั่นแน่ ดูท่าจะเป็นคุณชายที่สี่กับคุณชายใหญ่พูดถึงท่านหญิงอยู่แน่ๆ”
“ก็คงจะใช่ ดูจากเวลาแล้ว คุณชายที่สี่น่าจะใกล้ถึงแล้ว” กงมามากล่าวพร้อมกับยื่นชามชาให้ซ่งซือ และมองนาฬิกาบนโต๊ะไปด้วย
ซ่งซือรับชามชาแต่ยังไม่ทันจะดื่ม ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่นมาจากนอกลาน
“แม่ ลูกชายสุดที่รักของท่านกลับมาแล้ว!”
มือของซ่งซือสั่นเล็กน้อย ทำให้ชาหกออกมา
“พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา” กงมามาพูดพร้อมรอยยิ้มแล้วรีบไปที่ประตู หวังจะเปิดม่านต้อนรับเอง แต่กลับมีคนจากข้างนอกผลักม่านออกอย่างแรงจนมันสะบัดขึ้นมาเป็นเส้นโค้งสวยงาม
“แม่!”
ซ่งซือเห็นเพียงภาพพร่ามัวก่อนจะรู้สึกถึงการถูกกอดแน่นที่ขา เธอก้มลงมอง เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งเงยหน้ามองเธอ
บนศีรษะของเขามีมงกุฎทองคำฝังอัญมณีติดไว้ ริมผมทั้งสองข้างมีเส้นผมบางๆ หลุดออกมา เขาสวมเสื้อแขนยาวสีแดงปักลายผีเสื้อหลายตัว มีเสื้อคลุมสีน้ำเงินอ่อนปักลายแปดจุดรอบเอว และเข็มขัดหยกที่ประดับด้วยถุงเงินทองสองอัน ที่ขาใส่รองเท้าสีดำซึ่งเปื้อนโคลนเล็กน้อย
คิ้วเข้มยาวดุจภาพวาด ริมฝีปากแดงฟันขาว หน้าตาขาวอมชมพูราวกับหน้าทาแป้ง
**เจ้าเป่าหยู้ ใช่ไหมเนี่ย?** ซ่งซือมองหน้าเด็กหนุ่มราวกับตะลึง
“แม่ ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า? นี่ผมเอง ลูกชายสุดที่รักของท่าน ซื่อหลางไง!” ซ่งจื้ออวี้โบกมือไปมาตรงหน้าเธอ เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
คุณแม่ของเขา ดูท่าไม่ปกติสักเท่าไหร่
อีกครั้งที่คำว่า "แม่" ดังขึ้น ทำให้มุมปากของซ่งซือกระตุก เธอกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงทันที **เจ้า "เป่าหยู้"** คนนี้คือลูกคนหนึ่งของเธอ
“ซื่อหลาง…” เธอพูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ
“ใช่ครับ ใช่ผมเอง ลูกชายสุดที่รักของท่าน!” ซ่งจื้ออวี้คุกเข่าเข้ามาใกล้ กุมมือของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แม่ ทุกคนบอกว่าท่านป่วย ตอนนี้ท่านดีขึ้นหรือยัง มีตรงไหนไม่สบายบ้างไหม? ก่อนที่ผมจะไป ผมบอกแล้วว่าอย่ากังวลเรื่องผมมากไป ดูสิ แค่ผมจากไปไม่นาน ท่านก็นึกถึงผมจนป่วยไปแล้ว?”
ยังไม่ทันที่ซ่งซือจะพูดอะไร เขาก็กระโดดขึ้นมา มือหนึ่งเท้าเอว อีกมือชี้ไปที่กงมามาและสาวใช้ทั้งหลาย “พวกเธอเลี้ยงดูท่านหญิงกันยังไง? ฉันบอกไว้แล้วใช่ไหมว่าพอฉันไป พวกเธอต้องเอารูปภาพของฉันไปแขวนในห้องของแม่ ให้ท่านเห็นหน้าฉันทุกวัน แล้วท่านก็จะได้ไม่คิดถึงฉันจนป่วย แล้วนี่ท่านป่วยเพราะคิดถึงฉันอีกแล้วหรือ? พวกเธอมีประโยชน์อะไรล่ะ?”
“ขออภัยคุณชายที่สี่” พวกสาวใช้คุกเข่าลงพร้อมกัน
“ฮึ! ก็แค่เห็นว่าแม่ยังต้องการพวกเธอคอยดูแลอยู่ ไม่อย่างนั้น พวกเธอได้เจอดีแน่” ซ่งจื้ออวี้ฮึดฮัดใส่สาวใช้แล้วหันมามองซ่งซือด้วยรอยยิ้มสดใสราวดอกเก๊กฮวย “แม่ ตอนนี้ซื่อหลางกลับมาแล้ว ท่านไม่ต้องคิดถึงผม
บทที่ 37 เจ้าตัวละครสำออย
ซ่งซือคันสันจมูก จามติดต่อกันหลายครั้ง แล้วจึงผลักไล่บรรดาสาวใช้ที่กำลังแสดงความห่วงใยของพวกนางออกไปอย่างหมดคำพูด
“ไม่ใช่หรอก ฉันก็แค่จามเอง พวกเธอไม่ต้องถึงขนาดเอาเสื้อคลุมหนาๆ ออกมาหรอก ฉันไม่ได้หนาว” เธอมองเสื้อคลุมตัวหนานั้นด้วยรอยยิ้มปนความกลุ้มใจ
คนอื่นๆ จะเป็นแบบที่ว่า "แม่รู้สึกหนาวแทนลูก" แต่ที่นี่กลับเป็นสาวใช้รู้สึกว่าหนาวแทนคุณหนูซะงั้น
นี่มันจะเดือนพฤษภาคมแล้วนะ พวกเธอยังเอาเสื้อคลุมหนาขนาดนี้มาให้อีก เธอจะอ่อนแอขนาดนั้นเชียวหรือ?
“ท่านหญิงล่ะก็ ลมแรงนิดหน่อย ท่านอย่าประมาทความหนาวนะเจ้าคะ” หงจ่าวกล่าวเตือน
“ถึงมีลมก็ไม่ต้องใส่หนาขนาดนี้หรอก พวกเธออยากให้ฉันเป็นผดผื่นกันหรือไง? ฉันแค่รู้สึกว่ามีคนกำลังพูดถึงฉันลับหลัง สันจมูกก็เลยคันเท่านั้นเอง” ซ่งซือพูดพร้อมกับถูจมูกตัวเอง
หงโหย่วหยิบเสื้อคลุมบางๆ มาคลุมให้เธอแล้วพูดติดตลกว่า “นั่นแน่ ดูท่าจะเป็นคุณชายที่สี่กับคุณชายใหญ่พูดถึงท่านหญิงอยู่แน่ๆ”
“ก็คงจะใช่ ดูจากเวลาแล้ว คุณชายที่สี่น่าจะใกล้ถึงแล้ว” กงมามากล่าวพร้อมกับยื่นชามชาให้ซ่งซือ และมองนาฬิกาบนโต๊ะไปด้วย
ซ่งซือรับชามชาแต่ยังไม่ทันจะดื่ม ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่นมาจากนอกลาน
“แม่ ลูกชายสุดที่รักของท่านกลับมาแล้ว!”
มือของซ่งซือสั่นเล็กน้อย ทำให้ชาหกออกมา
“พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา” กงมามาพูดพร้อมรอยยิ้มแล้วรีบไปที่ประตู หวังจะเปิดม่านต้อนรับเอง แต่กลับมีคนจากข้างนอกผลักม่านออกอย่างแรงจนมันสะบัดขึ้นมาเป็นเส้นโค้งสวยงาม
“แม่!”
ซ่งซือเห็นเพียงภาพพร่ามัวก่อนจะรู้สึกถึงการถูกกอดแน่นที่ขา เธอก้มลงมอง เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งเงยหน้ามองเธอ
บนศีรษะของเขามีมงกุฎทองคำฝังอัญมณีติดไว้ ริมผมทั้งสองข้างมีเส้นผมบางๆ หลุดออกมา เขาสวมเสื้อแขนยาวสีแดงปักลายผีเสื้อหลายตัว มีเสื้อคลุมสีน้ำเงินอ่อนปักลายแปดจุดรอบเอว และเข็มขัดหยกที่ประดับด้วยถุงเงินทองสองอัน ที่ขาใส่รองเท้าสีดำซึ่งเปื้อนโคลนเล็กน้อย
คิ้วเข้มยาวดุจภาพวาด ริมฝีปากแดงฟันขาว หน้าตาขาวอมชมพูราวกับหน้าทาแป้ง
**เจ้าเป่าหยู้ ใช่ไหมเนี่ย?** ซ่งซือมองหน้าเด็กหนุ่มราวกับตะลึง
“แม่ ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า? นี่ผมเอง ลูกชายสุดที่รักของท่าน ซื่อหลางไง!” ซ่งจื้ออวี้โบกมือไปมาตรงหน้าเธอ เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
คุณแม่ของเขา ดูท่าไม่ปกติสักเท่าไหร่
อีกครั้งที่คำว่า "แม่" ดังขึ้น ทำให้มุมปากของซ่งซือกระตุก เธอกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงทันที **เจ้า "เป่าหยู้"** คนนี้คือลูกคนหนึ่งของเธอ
“ซื่อหลาง…” เธอพูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ
“ใช่ครับ ใช่ผมเอง ลูกชายสุดที่รักของท่าน!” ซ่งจื้ออวี้คุกเข่าเข้ามาใกล้ กุมมือของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แม่ ทุกคนบอกว่าท่านป่วย ตอนนี้ท่านดีขึ้นหรือยัง มีตรงไหนไม่สบายบ้างไหม? ก่อนที่ผมจะไป ผมบอกแล้วว่าอย่ากังวลเรื่องผมมากไป ดูสิ แค่ผมจากไปไม่นาน ท่านก็นึกถึงผมจนป่วยไปแล้ว?”
ยังไม่ทันที่ซ่งซือจะพูดอะไร เขาก็กระโดดขึ้นมา มือหนึ่งเท้าเอว อีกมือชี้ไปที่กงมามาและสาวใช้ทั้งหลาย “พวกเธอเลี้ยงดูท่านหญิงกันยังไง? ฉันบอกไว้แล้วใช่ไหมว่าพอฉันไป พวกเธอต้องเอารูปภาพของฉันไปแขวนในห้องของแม่ ให้ท่านเห็นหน้าฉันทุกวัน แล้วท่านก็จะได้ไม่คิดถึงฉันจนป่วย แล้วนี่ท่านป่วยเพราะคิดถึงฉันอีกแล้วหรือ? พวกเธอมีประโยชน์อะไรล่ะ?”
“ขออภัยคุณชายที่สี่” พวกสาวใช้คุกเข่าลงพร้อมกัน
“ฮึ! ก็แค่เห็นว่าแม่ยังต้องการพวกเธอคอยดูแลอยู่ ไม่อย่างนั้น พวกเธอได้เจอดีแน่” ซ่งจื้ออวี้ฮึดฮัดใส่สาวใช้แล้วหันมามองซ่งซือด้วยรอยยิ้มสดใสราวดอกเก๊กฮวย “แม่ ตอนนี้ซื่อหลางกลับมาแล้ว ท่านไม่ต้องคิดถึงผม